ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 259

เมื่อเห็นทั้งสองจูบกันอย่างเร่าร้อนบนเตียง ฟางกงกงก็ตะโกน ปิดตาแล้ววิ่งออกไป

เมื่อตกใจกับเสียงร้องของฟางกงกง ไป๋ชิงหลิงก็ยื่นมือออกไปเพื่อดันหน้าของหรงเยี่ยให้ เงยหน้าขึ้นมองออกไป: "เป็น...เป็นฟางกงกง..."

ใบหน้าของนางทั้งแดงทั้งหงุดหงิด นางตบหน้าอกของเขาอย่างแรงด้วยฝ่ามือ "ลุกขึ้น ฟางกงกงต้องถึงมีเรื่องบางอย่างมาตามหาพวกเรา"

“เรื่องไร้สาระ” หรงเยี่ยรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยหลังจากถูกขัดจังหวะ

นางลุกขึ้นจากเตียงและพาฟางกงกงเข้าไปในตำหนัก

ฟางกงกงหน้าแดงและเดินก้มหน้าลง: "หม่อมฉันขอคารวะท่านอ๋องหรงและพระชายาหรง"

หรงเยี่ยเอนกายลงบนหมอนนุ่ม จ้องมองฟางกงกงอย่างเย็นชา: "มีเรื่องอะไร?"

หนังศีรษะของขันทีฟางชา เขาสามารถเดาได้ด้วยนิ้วเท้าของเขา ว่าดวงตาของอ๋องหรงในตอนนี้คงสามารถฆ่าเขาได้

เขาไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ยังคงก้มหน้าลงและพูดว่า "จักรพรรดิจะจัดงานเลี้ยงครอบครัวในคืนพรุ่งนี้ และขอให้พระชายยาหรงเตรียมตัวให้ดีในวันพรุ่งนี้"

“ฮึ่ม!” หรงเยี่ยตะคอก

ไป๋ชิงหลิงเหลือบไปมองเขา และรู้สึกว่าฟางกงกงช่างน่าสงสารเสียจริง

จึงพูดด้วยเสียงอ่อนโยนว่า "เอาล่ะ ท่านอ๋องและข้าจะเตรียมตัวอย่างดีในวันพรุ่งนี้"

“จักรพรรดิได้ให้คนเตรียมชุดให้สำหรับวันพรุ่งนี้เป็นของกำนัล” หลังจากฟางกงกงพูดจบ เขาก็เรียกคนเข้ามาทันที

เหล่านางในเดินเข้าไปในห้องโถงชั้นในพร้อมกับชุดและเครื่องประดับในมือ และวางของลงบนโต๊ะ

ไป๋ชิงหลิงมองไปที่ชุดสองตัวบนโต๊ะ ชุดพวกนั้นคือ... ชุดแต่งงาน

หัวใจของนางบีบรัดขึ้น และกัดริมฝีปากของนาง "ทำไมถึงเป็นชุดแต่งงาน"

"ฮ่องเต้ตรัสว่าอ๋องหรงและพระชายาหรงยังไม่ได้ทำพิธีอย่างเป็นทางการ แม้ว่ามันจะรีบร้อนไปหน่อย แต่ก็มีทุกอย่างครบดั่งที่ควรจะมี" ฟางกงกงพูดอย่างเปิดเผย

สีหน้าของหรงเยี่ยอ่อนลงเล็กน้อย จับมือของไป๋ชิงหลิงแล้วพูดว่า "ชุดคลุมแต่งงานที่เสด็จพ่อมอบให้มีราคาแพงกว่าชุดคลุมแต่งงานที่ข้าเตรียมไว้มาก เจ้าสามารถใส่มันอีกครั้งแล้วเอามาให้ข้าดูได้ ข้าไม่รังเกียจถ้าเจ้าจะแต่งงานกับข้าอีกครั้ง"

"เจ้านี่มัน น่ารำคาญจริง!"

ไป๋ชิงหลิงดึงมือออกและมองไปที่ชุดแต่งงานสองชุดบนโต๊ะอีกครั้ง

ข้างๆ มีถาดเครื่องประดับ รัดเกล้า และสร้อยลูกปัดรูปแบบต่างๆ

คงเป็นเรื่องโกหกหากจะบอกว่านางไม่ตื่นเต้น งานแต่งงานในหุบเขาเซียนไหลมีแค่สวรรค์และผืนดินเป็นพยายเท่านั้น แต่คราวนี้ ... นางจะเปลี่ยนจากความมืดไปสู่แสงสว่าง

ยืนตัวตรงอย่างสง่างามต่อหน้าทุกคนในฐานะพระชายาหรงและเป็นพระชายาของเขา

"หม่อมฉันจะไม่รบกวนเวลาอันดีของท่านอ๋องและพระชายาแล้ว" หุบเขาเซียนไหลชำเลืองมองสิ่งของบนโต๊ะ และหลังจากยืนยันว่าถูกต้อง เขาก็ออกจากตำหนักจากทางด้านข้างราวกับกำลังหลบหนี

เมื่อเขาออกมาจากห้อง หุบเขาเซียนไหลรู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่หลังจากหายนะ เขาถอนหายใจออกยาวๆ และรีบหันไปยังตำหนักอีกแห่งอย่างรวดเร็ว

หรงเยี่ยกอดไป๋ชิงหลิงไว้ในอ้อมแขนอีกครั้ง กดนางลงบนเตียงและจูบนางโดยเขาก้มศีรษะลงมา

นางวางมือบนหน้าอกของเขาอย่างรวดเร็ว: "เดี๋ยวก่อน นี่คือห้องบรรทมของเสด็จพ่อนะ อย่ายุ่ง"

“เขาจะไม่ว่าอะไรหรอกถ้าข้าจะทำลูกที่นี่"

ใบหน้าเล็กๆ ของนางแดงเปล่งปลั่ง นางเม้มริมฝีปากแน่น และกดทับร่างกายของเขาอย่างแรงเพื่อไม่ให้เขาเข้าใกล้นาง "ข้าต้องเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงของครอบครัวในวันพรุ่งนี้ อย่ายุ่งน่า"

เมื่อนางวางธนบัตรลง นางก็หยิบกริชออกมาและกระแทกเข้ากับโต๊ะไม้อย่างแรง

อิงเหลียนคุกเข่าลงบนพื้นทันที: "นายท่าน ไม่ต้องกังวล ข้าน้อยจะเก็บเป็นความลับและไม่กล้าแอบสร้างมันเป็นการส่วนตัว ข้าน้อยแค่คิดว่ารถเข็นคันนี้วิเศษมาก ดังนั้นจึงเผลอทำให้ท่านขุ่นเคืองแล้ว"

ไป๋ชิงหลิงชำเลืองมองเขาอย่างแผ่วเบา

รถเข็นที่นางออกแบบมีหลายกลไกและสั่งทำพิเศษสำหรับหรงเยี่ย

มันคงเป็นอันตรายมากสำหรับหรงเยี่ยหากช่างตีเหล็กสร้างรถเข็นที่นางออกแบบและขายในท้องตลาด

อาจมีใครใช้รถเข็นคันนี้ทำร้ายหรงเยี่ย นางไม่กล้าเสี่ยง

"ทำแต่สิ่งดีๆเถิด" ไป๋ชิงหลิงยืนขึ้นและพูดว่า "ธนบัตรเหล่านี้เป็นเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น โปรดอย่าลืมสร้างมันให้เสร็จในเย็นวันพรุ่งนี้"

“ขอรับ แม้ว่าข้าน้อยจะไม่ได้หลับได้นอน ก็จะช่วยนายท่านสร้างมันขึ้นมาให้ได้”

ดังสุภาษิตที่ว่า: ต้องไม่มีใจที่จะทำร้ายผู้อื่น และคุณต้องไม่มีใจที่จะป้องกันผู้อื่น!

อิงเหลียนอยู่ข้างหลัง และเดินออกจากร้านตีเหล็ก

เมื่อเดินไปที่รถม้า ก็พูดกับคนขับรถม้าว่า "ไปที่จวนติ้งเป่ยโหว"

"ค่ะ พระชายา"

ไป๋ชิงหลิงเข้าไปในรถม้าและออกจากร้านช่างตีเหล็ก พอดีกับตอนที่ท่านอ๋องต้วน ออกมาจากร้านข้างๆ เขา เขาก็จ้องมองไปยังทิศทางที่รถม้ากำลังจะออกไปด้วยดวงตาที่ลุกโชน...

ในเวลานี้ ไป๋จิ่นออกมาจากข้างใน จับแขนของเขาแล้วพูดว่า "ท่านพี่ เสร็จแล้ว"

หรงฉีหันศีรษะของเขา ลูกกระเดือกของเขาม้วนสองสามครั้งแล้วพูดว่า: "เจ้าไม่ได้กลับไปที่จวนติ้งเป่ยโหวเป็นเวลานานแล้ว และวันนี้ข้าบังเอิญว่างพอดี ดังนั้นข้าจะไปกับเจ้าอีกครั้งเพื่อไปพบท่านโหว "