ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 261

ไป๋ชิงหลิง ข้าอยากจะรู้นักว่าพระชายาหรงจะทนได้ถึงเมื่อไหร่กันเชียว......

เมื่อมาถึงตำหนักจิ่นหลี ไป๋จิ่นก็ผลักประตูตำหนักออก

ในทุกวันแล้วลานหน้าตำหนักของนางจะมีคนมาคอยทำความสะอาด สิ่งของในห้องก็ต้องอยู่ตำแหน่งเดิมของมัน นางเดินเข้าไปในห้องที่คุ้นเคย และไม่ลืมที่จะหันกลับมาพูดกับไป๋ชิงหลิง "น้องสาว เข้ามาเถิด"

ไป๋ชิงหลิงเดินก้าวข้ามธรณีประตู และมองไปรอบ ๆ

"พูดมาเถิด"

"มานั่งคุยกันตรงนี้เป็นอย่างไร"

ไป๋จิ่นลากม้านั่งออกมาต้อนรับนางอย่างเอาใส่ใจ

ไป๋ชิงหลิงพูดอย่างเย็นชาว่า "ไป๋จิ่น ในช่วงที่ท่านอ๋องต้วนไม่อยู่ที่นี่ ตอนท่านอยู่กับข้าท่านไม่จำเป็นต้องเสแสร้งแกล้งซื่อหรอก มันทำให้ข้าเห็นแล้วอยากจะอ้วก"

"เหอะ!" รอยยิ้มบนใบหน้าของไป๋จิ่นค่อย ๆ หายไป ม้านั่งที่กำลังลากก็หยุดลง นางยืดตัวตรงและหันไปมองไป๋ชิงหลิงด้วยสายตาเย็นชา "วันนี้ที่ข้ามาเพราะข้ามีเรื่องจะบอกเจ้า เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ 5 ปีที่แล้ว"

หลังจากพูดจบ นางกลับหลังหันเดินไปที่หน้าประตู พร้อมล็อกกลอนประตูลงอย่างเบามือ

ไป๋ชิงหลิงมองไปที่นาง และไม่มีทีท่าที่จะหยุดการกระทำนี้ของนาง

ไป๋จิ่นเจ้ามันคนไร้ศีลธรรม นางในตอนนี้เป็นถึงพระชายาหรง เป็นไปได้เลยที่ไป๋จิ่นจะนั่งรอเฉย ๆ

ไป๋จิ่นต้องการที่จะทำให้นางพังพินาศ แม้กระทั่งทำให้นางหายไป เช่นนั้นก็ไม่มีใครสามารถที่จะเปิดโปงการกระทำแย่ ๆ ของนางเมื่อห้าปีก่อนได้ ถ้างั้นสิ่งที่จะทำลายนางลงได้คืออะไรกันนะ?

นึกถึงตรงนี้ ไป๋ชิงหลิงก็ค่อย ๆ หรี่ตาลง ไม่ทันไรก็มองเห็นความคิดใจในของไป๋จิ่นได้

"น้องสาว มานั่งคุยกันเถอะ อีกประเดี๋ยวฝ่าบาทจะเสด็จมาพบเจ้านะ" นางนั่งลงที่โต๊ะชาโดยไม่สนใจอะไร พร้อมทั้งรินชา สำหรับไป๋ชิงหลิง แล้วค่อยรินให้ตนเองอีกหนึ่งแก้ว

ไป๋ชิงหลิงมองไปที่นาง และไปนั่งที่ฝั่งตรงข้ามกับไป๋จิ่น ค่อย ๆ ยกชาขึ้นมาจิบ "ข้าไม่เข้าใจพระชายาต้วนพูดถึงสิ่งใด"

"เจ้าน่ะหรือไม่เข้าใจ?" ไป๋จิ่นหัวเราะเชิงเยาะเย้ย พร้อมวางแก้วชาลงอย่างเสียงดัง "ไป๋ชิงหลิง ชีวิตเจ้าน่ะเข้าใจอะไรง่ายกว่าใครอื่นใด ถ้าเกิดเจ้าไม่รู้แต่ยังรอดมาถึงตอนนี้เนี่ยนะ เจ้าให้เสด็จพ่อยอมรับในฐานะที่เจ้าเป็นชายาอ๋อง และให้รับเด็กผู้หญิงคนนั้นมาเป็นหลานสาวพร้อมแต่งตั้งฉายาให้นาง"

พูดถึงตรงนี้ ความคับแค้นใจที่สั่งสมมานานก็ระเบิดออกมา

นางใช้มือทั้งสองตบลงบนโต๊ะและลุกขึ้นยืน เพราะความริษยา หน้าตาที่ดุร้ายของไป๋จิ่นค่อย ๆ ปรากฏออกมา "ได้ยินมาว่าฝ่าบาทเชิญท่านปรมาจารย์หลูพิสูจน์ความสัมพันธ์ทางสายเลือดให้ลูกของเจ้าและหรงจิ่งหลิน ข้าคิดไม่ตก เมื่อห้าปีก่อนเจ้ากับอ๋องหรงทำไมถึง......"

"ไม่เข้าใจก็ไม่ต้องเข้าใจหรอก" เป็นคำพูดที่ดูดุร้ายกว่าไป๋จิ่นเสียอีก ไป๋ชิงหลิงพูดอย่างใจเย็น

นางหยิบถ้วยน้ำชาขึ้น เป่าให้เย็นลงแล้วค่อย ๆ จิบ

ยิ่งท่าทีของนางที่นิ่งขึ้นเท่าใด แต่สายตาที่เกลียดชังของไป๋จิ่นยิ่งมากขึ้น

ไป๋ชิงหลิงนางกล้าดียังไงมาทำให้อ๋องทั้งสองหลงใหลตัวนางขนาดนี้ กล้าดียังไง

นางวิ่งพุ่งเข้าหาไป๋ชิงหลิงอีกครั้ง แต่ทันทีที่นางพุ่งเข้ามา ไป๋ชิงหลิงก็ไปหลบด้านข้าง

ไป๋จิ่นทำได้แค่คว้าลม ไป๋ชิงหลังหมุนตัวพร้อมเตะนางลงไปบนเตียง

ทำให้ไป๋จิ่นล้มลงไปบนเตียงนอน พลางงึมงำบางอย่าง และยาในร่างกายของนางก็ค่อย ๆ ออกฤทธิ์

ในขณะที่รอให้นางพลิกตัวกลับมา ไป๋ชิงหลิงก็เดินไปหยุดลงต่อหน้าของนางแล้ว "เจ้า......"

"เพียะ!" ไป๋ชิงหลิงยกมือขึ้นตบหน้านางอย่างโดยมิได้เอ่ยอะไรออกมา

ไป๋จิ่นกรีดร้อง "เจ้ากล้าดียังไงมาตบหน้าข้า"

"ทำไมล่ะ ตบไม่ได้งั้นหรือ?" ไป๋ชิงหลิงถามกลับอย่างกวนประสาท ไป๋ชิงหลิงก้มลงและวางมือทั้งสองข้างลงบนปกคอเสื้อของไป๋จิ่น พร้อมออกแรงกระชากนางขึ้นมา

อยู่ ๆ ก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกหนาวเยือกราวกับน้ำแข็ง ไป๋จิ่นยกมือขึ้นเพื่อที่จะตอบโต้กลับพบว่าร่างกายของนางไร้เรี่ยวแรง "ไป๋ชิงหลิง ท่านอ๋องต้วนไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่"

นางถอดชุดของไป๋จิ่นออกจนหมด แล้วนำเข็มขัดของนางมัดไว้ที่หัวเตียง ไป๋จิ่นกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนก "ไป๋ชิงหลิง เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้นะ หยุดเดี๋ยวนี้ เจ้า......"

"เพียะ! เพียะ!"

มือทั้งสองฟาดลงมาอีกครั้ง จนทำให้ไป๋จิ่นไม่สามารถที่จะส่งเสียงออกมาได้

ไป๋ชิงหลิงถอดผ้าคลุมหน้าของตนออก และค่อย ๆ คลุมไปที่ใบหน้าครึ่งใบของไป๋จิ่น เพื่อที่จะเผยให้เห็นดวงตาอันสวยงามของนาง......