ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 262

นางเชิดคางขึ้นอย่างพึงพอใจพร้อมพูดด้วยรอยยิ้ม “ชายเลวหญิงร่านไม่อาจแยก ท่านอ๋องต้วนนั้นเจ้าเก็บไว้ใช้เองเถิด ข้าไม่สะดวกใช้”

“เอ่อ...อือ อือ...” ปากไป๋จิ่นถูกไป๋ชิงหลิงปิดผนึกไว้ด้วยแผ่วกาวยางจนไม่สามารถพูดได้

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่ามีบางอย่างขาดหายไป จากนั้นนางก็พบเครื่องประดับสองสามชิ้นในหีบเครื่องประดับของไป๋จิ่น ก่อนจะนำมาติดไว้ที่หว่างคิ้วของไป๋จิ่น

ยามมองแวบแรก รูปลักษณ์ของทั้งสองแทบจะเหมือนกัน

ดวงตาไป๋จิ่นเบิกกว้างด้วยความสิ้นหวัง

นางสัญญาไว้อย่างดีว่าจะจัดเตรียมไป๋ชิงหลิงให้เขา แต่ยามนี้เป็นนางเองนอนอยู่ที่นี่ เมื่ออ๋องต้วนพบว่านางไม่ใช่ไป๋ชิงหลิงเขาต้องคิดว่านางเป็นคนมากเล่ห์เป็นแน่

ไม่...

นางพยายามดิ้นรนแรงขึ้น แต่ฤทธิ์ยาเริ่มส่งผลแล้ว นางไม่สามารถออกแรงได้เลยแม้แต่น้อย

“ท่านพี่ ปีนั้นที่ท่านแต่งกับพี่เขย น้องผู้นี้ไม่มีเวลาจัดหาของขวัญแต่งงานให้ท่าน นี่...ถือเป็นของขวัญจากน้องสาวที่มอบให้ท่านและท่านพี่เขย ขอให้ท่านเพลิดเพลินกับสิ่งนี้นะ” ไป๋ชิงหลิงยกผ้าห่มคลุมให้นางอย่างอ่อนโยน จากนั้นจึงหันหลังเดินออกจากตำหนักจิ่นหลีไป

ไม่นานหลังจากที่นางจากไป หรงฉีเดินเข้าไปในห้องอย่างไม่รอช้า

เมื่อเขาเปิดประตูแล้วเห็นคนที่นอนอยู่บนเตียง เขาก็เดินเข้าหาเตียงอย่างรวดเร็ว ยกผ้าห่มขึ้นแล้วเรียกเบาๆ “ชิงหลิง ข้าจะดูแลเจ้าอย่างดี ไม่ต้องกลัว”

“อือ อือ...” ไป๋จิ่นส่ายหัวให้เขา

หรงฉีคิดว่านางปฏิเสธเขา เขาจึงไม่สนใจนาง

หรงฉีมีความสุขมาก “ชิงหลิง เจ้ายังรักข้าอยู่ใช่ไหม กลับมาหาข้าเถอะ ข้าจะให้เจ้าเข้ามาแทนที่ไป๋จิ่น ให้เจ้าเป็นพระชายาต้วน ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็เหมือนไป๋จิ่นมากย่อมไม่มีใครสงสัยเจ้า”

ร่างกายไป๋จิ่นสั่นเทาอย่างรุนแรง ดวงตานางเบิกกว้าง

ในช่วงหกเดือนที่ผ่านมา ทุกครั้งที่หรงฉีได้ยินว่าไป๋ชิงหลิงเป็นพระชายาหรง หัวใจเขามักจะรู้สึกเจ็บปวดเหมือนถูกเข็มทิ่มแทง

เห็นได้ชัดว่าไป๋ชิงหลิงเป็นของเขา

เหตุใดนางถึงไปเป็นผู้หญิงของหรงเยี่ย

เขาอยากแย่งนางกลับมาจากข้างกายหรงเยี่ย

“หลิงเอ๋อร์ ข้าผิดต่อเจ้า เมื่อห้าปีก่อนข้าเชื่อน้ำคำของนางหญิงสารเลวไป๋จิ่นจนทำให้เจ้าต้องทนทุกข์ ต่อจากนี้ไปจะไม่มีใครทำร้ายเจ้าได้อีก”

หลังจากพูดจบ ประตูก็ถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน

หรงฉีชะงักไป เมื่อเขาเห็นฝูงชนเข้ามาจากด้านนอกมากมาย เขารีบเอื้อมมือดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างตนกับไป๋จิ่นทันที

ฮูหยินอาวุโสแห่งจวนติ้งเป่ยโหวนำทุกคนในตระกูลที่อยู่ในจวนรวมถึงติ้งเป่ยโหวเข้ามา

แน่นอนว่าติ้งเป่ยโหวรีบร้อนเข้ามาทันที

หรงฉีไม่รู้ว่าไป๋จิ่นเป็นคนจัดการเรื่องในคราวนี้ด้วย เมื่อเขาเห็นติ้งเป่ยโหวเร่งรีบเข้ามาในห้องอย่างอุกอาจ เขาก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ “ท่านโหว”

“ออกไป!” ติ้งเป่ยโหวคำรามด้วยความโกรธ แล้วรีบวิ่งไปยกผ้าห่มที่คลุมร่างหรงฉีเพราะต้องการยืนยันว่าคนใต้ผ้าห่มคือไป๋ชิงหลิงหรือไม่

แต่เมื่อเขารีบวิ่งเข้าไป หรงฉีก็ยื่นมือออกมาผลักเขา พร้อมตำหนิอย่างไม่พอใจ “ติ้งเป่ยโหว ท่านอย่าตำหนิเจาเสวี่ยเลย เรื่องของนางและอ๋องหรงเกิดจากการถูกบีบจนไร้หนทาง แต่กับข้าผู้นี้คือความรักที่แท้จริง ข้ากับนางรักกันมานานแล้ว!”