ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 263

“พระ...พระชายา เหตุใด...เหตุใดท่านถึง...” ยามนางพูดเช่นนี้ ไป๋จิ่นก็อยากบีบคอนางให้ตาย

“เจ้าโง่ ข้ากับท่านอ๋องกำลังพักผ่อน เจ้าจะตื่นเต้นไปทำไม นี่เป็นห้องส่วนตัวเพื่อสร้างความสุขของข้ากับท่านอ๋อง พระชายาหรงเกี่ยวอะไรด้วย เจ้าบ่าวไร้ค่า เจ้าโง่...” ไป๋จิ่นคำรามอย่างดุร้าย

ยามนางได้ยินหรงฉีสารภาพรักไป๋ชิงหลิงน้องสาวของนาต่อหน้า ไป๋จิ่นก็รู้สึกแตกร้าวแล้ว

ปรากฏว่าเขามีความคิดแบบนั้นกับไป๋ชิงหลิง...

สิ่งที่นางพยายามสร้างมาอย่างหนักพังทลายลงหมดแล้วในยามนี้

เมื่อเห็นว่านางไม่ใช่ไป๋ชิงหลิง ติ้งเป่ยโหวก็หันหลังกลับเดินออกจากตำหนักจิ่นหลีเพื่อไปปิดข่าวทันที

แต่ในมุมมองของเขา เรื่องนี้ไม่ธรรมดาเลย

เมื่อครู่อ๋องต้วนพูดว่าเจาเสวี่ยอย่างชัดเจน อีกฝ่ายเชื่อว่าคนที่ตนมีความสัมพันธ์ด้วยคือพระชายาหรง อีกทั้งยังพูดต่อหน้าทุกคนว่าจะเอาเจาเสวี่ยเป็นอนุ แต่คนที่อยู่ใต้ผ้ากลับเป็นพระชายาต้วนของเขาเอง

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ติ้งเป่ยโหว ก็ตกใจ...

พวกเขา...พวกเขากำลังพยายามจะทำอะไรกันแน่?

แน่นอนว่าถึงแม้ฮูหยินอาวุโสจะใส่ใจในทุกรายละเอียด แต่นางก็รู้ว่าเรื่องนี้ไม่สามารถปล่อยให้แพร่ออกไปได้ ไม่เช่นนั้นจวนติ้งเป่ยโหวจะไม่สามารถตัดความรับผิดชอบออกไปได้

หลังจากฮูหยินอาวุโสออกจากตำหนักจิ่นหลีไป นางก็ยังตักเตือนเด็กๆ อย่างรุนแรง

นางบอกพวกเขาว่า ฉาก ‘จับข่มขืน’ ที่ไร้สาระเช่นนี้จะต้องจบลงที่นี่ แต่หรงฉีไม่เป็นเช่นนั้น

เขาออกจากจวนติ้งเป่ยโหวด้วยสีหน้ามืดมน เมื่อกลับมาถึงจวนอ๋องต้วน เขาก็ตบหน้าไป๋จิ่นแล้วคำรามด้วยความโกรธทันที “ไป๋จิ่นนางหญิงเลว เจ้ากล้าดีอย่างไรจึงคิดใช้เล่ห์กลกับข้า”

ไป๋จิ่นล้มลงกับพื้นก่อนจะค้ำกายยืนขึ้น นางทั้งร้องไห้และหัวเราะ “ข้าคิดใช้เล่ห์กลกับท่านอ๋อง ไม่ใช่เพราะว่าท่านอ๋องหมกมุ่นอยู่กับการคิดถึงพระชายาอ๋องหรงหรอกหรือ หากวันนี้ไม่ใช่ข้า ท่านอ๋องเคยคิดถึงผลที่จะตามมาหรือไม่ บางทีท่านอาจตกตายภายใต้เงื้อมมืออ๋องหรงก็เป็นได้”

“นางหญิงเลว เจ้ายังกล้าเถียงอีก” หรงฉีเดินเข้ามาบีบคอไป๋จิ่น เมื่อคิดว่าก่อนหน้านี้เขาปฏิบัติต่อนางในฐานะไป๋ชิงหลิง เขาก็รู้สึกรังเกียจอย่างยิ่ง

เช่นเดียวกับเมื่อห้าปีก่อนที่เขาเกลียดไป๋ชิงหลิง ยามนี้เข้าแทบรอไม่ไหวที่จะสังหารไป๋จิ่นทิ้งเสีย

เขาผลักนางจนติดกับขอบหน้าต่าง แรงบีบที่ใช้กับนางหนักขึ้นเรื่อยๆ

สีหน้าไป๋จิ่นเปลี่ยนเป็นสีแดง นางจับแขนของเขาอย่างหมดหนทางด้วยมือทั้งสองข้าง “ท่าน...อ๋อง...หากท่านสังหารข้า... ท่านพ่อจะไม่...ปล่อยท่านไป”

“เจ้ายังกล้าพูดถึงพ่อของตนอีก” หรงฉีเหวี่ยงนางออกอย่างรุนแรง

ไป๋จิ่นล้มลงกระแทกโต๊ะน้ำชาอย่างแรง ก่อนจะกลิ้งหล่นจากโต๊ะน้ำชาลงพื้นพร้อมเสียงดัง “ปัง”

ความเจ็บปวดกระจายไปทั่วร่างนาง

ไป๋จิ่นรู้สึกถึงกระแสน้ำอุ่นร้อนพุ่งออกมาจากใต้ร่าง ความเจ็บปวดรุนแรงเกิดขึ้นตรงบริเวณท้องของนาง

“อย่าคิดแกล้งตาย” หรงฉีเตะท้องน้อยของไป๋จิ่น

ไป๋จิ่นกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด “กรี๊ด...”

“ไม่ อย่าเตะ ลูก...ข้าท้องกับท่านอ๋อง”

“ท้อง เจ้าตั้งครรภ์หรือ” หรงฉีโกรธจัด มีเพียงเจตนาฆ่าที่ยังคงอยู่ในดวงตาเขา เขาไม่เห็นเลือดที่ไหลออกจากร่างของไป๋จิ่นเลย

ท่าทางร้องขออย่างน่าสงสารของไป๋จิ่นกระตุ้นหัวใจหรงฉีอย่างล้ำลึก

เขาอุ้มไป๋จิ่นขึ้นมาแล้วตะโกนใส่แม่นมอัน “ตามหมอหลวงมา!”

“เพคะ” แม่นมอันคลานออกจากห้องนอนไป...

อีกด้าน เมื่อไป๋ชิงหลิงกลับมาถึงตำหนักเฉียนชิงท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว

องครักษ์ลับที่ติดตามไป๋ชิงหลิงได้รายงานทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในจวนติ้งเป่ยโหวต่อหรงเยี่ยหมดแล้ว

เมื่อไป๋ชิงหลิงกลับมาอยู่ข้างกาย หรงเยี่ยจึงดึงนางเข้าสู่อ้อมแขนอย่างแรง ใช้ฝ่ามือโอบหลังศีรษะก่อนจะกดจูบริมฝีปากนาง

นางกระซิบเสียงแผ่ว “อย่า...”

เขาพลิกตัวไปมาอย่างเกรี้ยวกราด ก่อนจะยอมปล่อยนาง “ชายา ข้าอยากทำกรงขังนางไว้จริงๆ”

“ท่านคิดอะไรอยู่ ข้าไม่อยากเป็นนกในกรงทอง” ไป๋ชิงหลิงวางมือบนหน้าอกเขา พร้อมซุกกายนอนอยู่ในอ้อมแขนเขา นางอยากลุกขึ้น แต่เขากลับกอดนางไว้แน่น “ท่านปล่อยก่อน ข้าสั่งให้จื่ออีพาเด็กสองคนไปทานอาหารเย็นที่ตำหนักเฟิ่งหลวน พวกเขาจะมาที่นี่ในไม่ช้า เราไม่ควรทำเช่นนี้”

เขาไม่สน ทำเพียงกอดนางไว้แน่นแล้วพูดว่า “เจ้าไม่คิดเล่าสิ่งที่พบเจอในวันนี้ให้ข้าฟังหน่อยหรือ?”

ตัวนางสั่นเล็กน้อย ทันใดนั้นก็เข้าใจเจตนาของเขา

“อยากรู้หรือ?”

“อืม!”

“บางทีนี่อาจหมายความว่า...อ๋องต้วนยังคงมีใจให้ชายาของท่าน ทั้งยังไม่ล้มเลิกความคิดแย่ๆ ที่อยากร่วมหลับนอนกับสตรีของท่าน”