ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 264

แนวกรามของเขาช่างคมชัด แขนเขาโอบเอวของเธอรัดเธอไว้แน่น ค่อยๆเอนตัวลงอีกครั้ง ริมฝีปากอันบางเบาประกบลงบนริมฝีปากของเธอและจูบกันอย่างเร้าร้อน

เขาต้องการประกาศในพื้นที่ของเขาว่า

เธอคนนี้ เป็นของเขาเพียงคนเดียว

ไม่มีใครสามารถแย่งเอาไปได้

“หือ...” เธอพึมพำอย่างเหนื่อยหน่าย และเอามือเล็กๆวางบนใบหน้าของเขาแล้วค่อยๆผลักออกไป

เขาเงยหน้าขึ้น และก็พูดขึ้นมาว่า: "ข้าจะฆ่ามัน"

"ท่านอย่าผลีผลาม" ไป๋ชิงหลิงรู้ดีว่าหรงเยี่ยพูดอะไรแล้วเขาจะทำมันแน่นอน

อำนาจในมือตระกูลของหรงฉี่ ที่อยู่เบื้องหลังหรงฉี่นั้น ไม่ใช่คนที่พวกเขาจะสามารถสู้ได้ แม้แต่จักรพรรดิเหยาก็ยังต้องระมัดระวังมาก

หรงฉี่ไม่ใช่เสิ่นโหรวเม่ยแห่งตระกูลเสิ่น

และนั้นก็ไม่ใช่ภัยคุกคามของจักรพรรดิเหยาเท่านั้น ยังรวมไปถึงความวุ่นวายของราชวงศ์ทั้งหมด

เขาเม้มริมฝีปาก และไม่รับปากเธอ

ไป๋ชิงหลิงกอดคอของเขาและพูดว่า: “ข้าสามารถแก้ไขมันได้ เชื่อข้าสิ การแก้แค้น ต้องทำด้วยตัวเองเท่านั้นมันถึงจะสนุก ถ้าหากเมื่อใดที่ข้าต้องการท่าน ข้าจะบอกให้ท่านจัดการเอง”

เมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็ถึงกับขมวดคิ้ว พระชายาของตัวเองถูกคนอื่นคิดถึงอยู่มิวาย แล้วเขาจะมีความสุขได้อย่างไร

เธอวางมือลงบนหน้าอกของเขา : "สัญญากับข้า เราจะทำทุกวิถีทางด้วยความระมัดระวัง ค่อยๆไป เราจะไม่เสี่ยงกันอีกต่อไปแล้ว"

หรงเยี่ยได้เดิมพันด้วยขาคู่หนึ่งไปแล้ว และเธอไม่ต้องการให้เขาเดิมพันอะไรอีก

หรงเยี่ยทนไม่ได้ที่เห็นเธอเศร้าและเป็นกังวล เขาจึงตอบไปว่า "ตกลง"

“เอาแส้มาเก็บซะ ต่อไปอย่าไปทำร้ายใครเขาสุ่มสี่สุ่มห้าอีก” ไป๋ชิงหลิงเก็บแส้ยาวที่วางอยู่ข้างๆเขา

หรงเยี่ยคว้ามือของเธอแล้วพูดว่า: "อิงซาบอกว่าในวันที่ไอ่หมาเวินถูกประหาร เจ้าบุกเข้าไปในลานประหารและเฆี่ยนเขามากกว่าร้อยครั้งจนขาของเขาหัก"

“ไอ่หมาเวิน?” เธอยักคิ้วและมองเขาอีกครั้ง: “ชื่อนี้ช่างเหมาะสมยิ่งนัก”

เขาจับมือเธอแน่น: "ตอบข้ามาสิ"

เธอกระพริบตาและมองเขาด้วยนัยตาที่สว่างไสว: "ใช่"

“แก้แค้นให้ข้าหรือ?”

"ฉันคิดว่ามันดูสบายเกินไปสำหรับมันที่จะตายแบบนั้น" ดวงตาของเธอแดงก่ำ และเธอก็มองกลับไปที่ขาของเขา

หรงเยี่ยรีบดึงหน้าเธอหันกลับมาและจูบเธออีกครั้งโดยไม่ลังเล และจูบนี้ช่างอ่อนโยนยิ่งนัก

ผู้หญิงของเขาไม่ธรรมดาจริงๆ

เขาจูบริมฝีปากของเธออย่างลึกซึ้ง ดึงให้เธอพ้นจากความรู้สึกแย่นั้น...

ไม่รู้ว่านานแค่ไหน นานจนกระทั่งหลวนอี๋พาเด็กทั้งสองไปที่ห้องโถงของตำหนักเฉียนชิง และพวกเขาก็ยังคงจูบกันอย่างไม่ลืมหูลืมตา

แม่นมหยางที่กำลังเดินมาเห็นภาพตรงหน้า เธอถึงกับอุทานขึ้นมาทันทีว่า: "โอ้พระเจ้า"

และเธอก็รีบปิดตาเด็กทั้งสองและผลักเด็กทั้งสองออกไปด้านนอก

หลวนอี๋ปิดตาของเธอและยืนอยู่ที่นั่น: "พี่เจ็ด พี่สะใภ้เจ็ด พวกท่านเสร็จหรือยัง"

ไป๋ชิงหลิงผลักหรงเยี่ยออกไปอย่างรุนแรง เงยหน้าขึ้นด้วยใบหน้าสีแดงระเรื่อ และเธอก็มองออกไป เพราะเมื่อกี้เธอเห็นแม่นมหยางพาเด็กทั้งสองออกไป ขณะที่หลวนอี๋ยืนอยู่หน้าประตู หลับตาและแอบยิ้มอยู่