ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 266

ไป๋ชิงหลิงไม่สนใจเสียงกรีดร้องของนาง สั่งให้คนปิดปากของนางโดยตรง จากนั้นเขาไปยังม่านกันลม เปลี่ยนเป็นชุดปลอดเชื้อ

จื่ออีและชิงอีให้ความช่วยเหลืออยู่ด้านข้างของนาง ทั้งสองคนเองก็เปลี่ยนเป็นชุดปลอดเชื้อ ยืนอยู่ทางด้านซ้ายและขวาของไป๋ชิงหลิง

นางหยิบเข็มฉีดยาออกมาจากกล่องยาหนึ่งหลอด

ในตอนที่ไป๋จิ่นเห็นเข็มฉีดยาในมือของนาง ร่างกายของนางสั่นเทาอย่างรุนแรง และนึกถึงตอนที่ไป๋ชิงหลิงฉีดยาเข้ามาบนร่างกายของนางในตอนที่อยู่จวนติ้งเป่ยโหว......

นาง......มาเพื่อทำร้ายนางอย่างที่คิด

“อือ อือ......” ไป๋จิ่นดิ้นรน

แต่มือทั้งสองข้างของนางถูกมัดไว้กับหัวเตียงตั้งแต่แรกแล้ว ทำให้นางไม่อาจหนีออกไปจากเตียงได้โดยเร็ว

ไป๋ชิงหลิงชำเลืองมองพร้อมกล่าวว่า “ปล่อยมือของนางข้างหนึ่ง และกดเอาไว้”

“เข้าใจแล้ว” จื่ออีและชิงอีก้าวมาด้านหน้า ปล่อยมือข้างหนึ่งของไป๋จิ่นออกมา

แต่ใครจะไปรู้ ในตอนที่ชิงอีปลดเชือกที่ข้อมือของนาง ไป๋จิ่นเหวี่ยงกำปั้นของนางออกมา กระแทกเข้ากับจมูกของชิงอี “โอ้ย”

ไป๋ชิงหลิงรีบยื่นมือออกไปเพื่อรั้งร่างของชิงอีเอาไว้ ทันใดนั้นนางก็เห็นว่ามีเลือดไหลออกมาจากจมูกของชิงอี......

นางตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “เรียกท่านอ๋องต้วนเข้ามา”

จื่ออีรีบวิ่งออกจากห้องของไป๋จิ่น บอกกับหรงฉี่ที่เฝ้าประตูอยู่ว่า “ท่านอ๋องต้วน ท่านรีบเข้ามาเร็ว พระชายาต้วนไม่ให้ความร่วมมือกับพระชายาของพวกเรา และนางยังทำให้ชิงอีต้องบาดเจ็บ”

“ผู้หญิงคนนี้......” หรงฉี่แอบกัดฟัน กำหมัดและเดินเข้าไปในห้อง

ในตอนที่ไป๋จิ่นเห็นหรงฉี่เดินเข้ามา นางก็รู้สึกเหมือนกับเห็นดวงดาวแห่งการช่วยชีวิต

แต่หรงฉี่กลับเดินเข้ามาหยุดตรงหน้านาง จ้องมองนางด้วยสายตาอันเยือกเย็นราวกับจ้องมองซากศพคนตาย และเมื่อสายตาของเขาหันไปเห็นไป๋ชิงหลิง ความเยือกเย็นก็เปลี่ยนเป็นความนุ่มนวล “เสวี่ยเอ๋อร์ ข้าต้องทำเช่นไร”

เสวี่ยเอ๋อร์?

ไป๋ชิงหลิงและจื่ออีมองหน้ากันและขมวดคิ้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อได้ยินเขาเรียกชื่อตนเองเช่นนั้น นางก็รู้สึกขยะแขยงเป็นอย่างมาก

“ท่านอ๋องต้วน ได้โปรดให้เกียรติตนเองด้วย” ไป๋ชิงหลิงยืดตัวขึ้น กล่าวออกมาอย่างเฉยเมย “ชื่อของข้า นอกจากพ่อแม่ของข้าแล้ว การที่ท่านจะมาเรียกข้าเช่นนี้เกรงว่าจะไม่เหมาะสม จริงไหม เสด็จพี่ห้า”

เสด็จพี่ห้า! !

หัวใจของหรงฉี่สั่นสะท้าน

เขาอายุมากกว่าหรงเยี่ย และเป็นบุตรลำดับที่ห้า นางจึงเรียกเขาว่าเสด็จพี่ห้า

ไม่ เขาไม่อาจยอมรับมันได้

ความไม่พอใจของหรงฉี่เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ

เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ปรับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านของตน จากนั้นเบือนหน้าหนีและกล่าวว่า “ต้องการให้ข้าทำเช่นไร?”

“ข้าต้องการฉีดยาให้พระชายาต้วน แต่ข้าไม่อาจเข้าใกล้นางได้ พระชายาต้วนคิดว่าข้าต้องการสังหารนาง รบกวนอ๋องต้วนช่วยจับมือของนางไว้” ไป๋ชิงหลิงจ้องมองไปที่ไป๋จิ่นด้วยสายตาอันเยือกเย็นและกล่าวออกมา

“พระชายาต้วนยังไม่ตาย อ๋องต้วนวางใจ ข้าจะช่วยพระชายาต้วนอย่างสุดความสามารถ” นางมองออกแล้ว เวลานี้หรงฉี่เกลียดจนอยากให้ไป๋จิ่นตายไปเสียตอนนี้

สายตาเมื่อครู่ของเขาเหมือนกับตอนที่เขาข่มขืนไป๋ชิงหลิงไม่มีผิด เขามองไป๋จิ่นเป็นเหมือนคนตาย ไร้ความปรานี!

ด้วยเหตุนี้ นางจึงไม่อาจปล่อยให้ไป๋จิ่นตายได้

มีชีวิตรอดต่อไป ด้วยความรัก ความเกลียดชัง ความทรมาน ไม่มีวันตาย

นางสวมหน้ากากออกซิเจนที่ปากและจมูกของไป๋จิ่น หลังจากปฏิบัติตามขั้นตอนการรักษาเบื้องต้น นางก็ทำการฉีดยาให้ไป๋จิ่น

ลมหายใจของไป๋จิ่นค่อย ๆ ฟื้นตัวอย่างช้า ๆ ไป๋ชิงหลิงฉีดยาระงับประสาทให้นาง เพื่อทำให้แน่ใจว่าไป๋จิ่นจะหมดสติไปอีกสองถึงสามชั่วโมง เพื่อจะได้จัดการเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ ในร่างกายของนาง

เลือดหยุดไหล ทารกยังคงอยู่ในร่างกาย พวกหมอหญิงกล่าวว่าไป๋จิ่นเพิ่งจะตั้งครรภ์ได้ไม่นาน แต่จากการตรวจสอบของไป๋ชิงหลิง นางพบว่าทารกนั้นมีรูปร่างแล้ว แสดงว่าอายุครรภ์ประมาณสามถึงสี่เดือน และ......

และทารกเป็นเด็กชาย!

นี่มันช่าง......เป็นเวรกรรมจริง ๆ

“ท่านอ๋องออกไปก่อนเถิด”

“ข้าจะคอยเฝ้าดูเจ้าอยู่ที่นี่” หรงฉี่นั่งลงบนที่นั่งด้านข้าง เขาไม่เคยละสายตาไปจากไป๋ชิงหลิงเลย

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองเขาด้วยแววตาอันเฉยเมยเพื่อทำการหยุดเขา......