ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 273

“เช่นนั้นก็ลุกขึ้นเถอะ ”ไป๋ชิงหลิงออกคำสั่ง

อิงเหลียนลุกขึ้นยืนก่อน แต่เมื่อนางลุกขึ้น นางก็เหลือบมองอิงอู๋ด้วยความเย็นชา

ในค่ายของทหารองครักษ์เหยี่ยวดำ ทุกคนต้องเป็นคนที่ไม่มีความรู้สึกหรือความปรารถนาใด ๆ ทั้งสิ้น วินาทีที่อิงอู๋แสดงความเมตตาต่อฮวาอิ่งเขาได้ฝ่าฝืนกฎบรรทัดล่างสุดขององครักษ์เหยี่ยวดำแล้ว...

เขาไม่คู่ควรที่จะเป็นทหารองครักษ์เหยี่ยวดำอีกต่อไป

หลังจากกลับมาที่วังหลวง อิงเหลียนก็เข็นรถเข็น และเดินตามหลังไป๋ชิงหลิงด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

เด็กทั้งสองอยู่เป็นเพื่อนอ๋องหรงในตำหนักเฉียนชิง

เมื่อไป๋ชิงหลิงเดินมาถึง เด็กทั้งสองก็วิ่งจากอ๋องหรงไปหาไป๋ชิงหลิงทันที

จากนั้นก็พูดกัน “จ้อกแจ้กจอแจ” ไป๋ชิงหลิงลูบหัวเด็กทั้งสองเบา ๆ จากนั้นจูงมือพาพวกเขาไปที่เตียง

“ท่านดูของขวัญที่ข้าทำให้ท่านสิ” ไป๋ชิงหลิงหันกลับมามองอิงเหลียน

อ๋องหรงมองตามสายตาของนางไป ในมือของอิงเหลียนกำลังเข็นรถเข็นคันใหม่

“ตอนนี้ใช้รถเข็นไปก่อนเถอะ หลังจากที่เรากลับไปที่จวนอ๋องหรงแล้ว ข้าจะเตรียมของสำหรับช่วยพยุงขาทั้งสองข้างของท่าน” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

อ๋องหรงเลิกคิ้ว “ ดูดีทีเดียว”

“ให้ข้าช่วยพยุงท่านไปไหม ？” นางมองไปที่ขาทั้งสองของเขา เลิกคิ้วขึ้นถาม

ริมฝีปากบางของอ๋องหรงโค้งเล็กน้อย และยกมือขึ้นเพื่อกวักมือเรียกนาง

ไป๋ชิงหลิงก้มตัวลง และมือของเขาก็วางลงบนไหล่ของนาง ก่อนจะกดนางลงอย่างแรง

ริมฝีปากบางของเขาประกบลงบนริมฝีปากแดงของนาง แล้วจูบ

ดวงตาของไป๋ชิงหลิงเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ ผลักเขาออกไปโดยไม่รู้ตัว จากนั้นยกมือขึ้นปิดปากและจ้องมาที่เขา “ท่านทำอะไรเนี่ย”

“ปฏิบัติต่อคนอื่นเหมือนที่คนอื่นปฏิบัติต่อตนเอง ดีมาดีตอบ”

"ท่าน..." ช่างไร้ยางอายจริง ๆ

ตอนนี้เขายิ่งใจกล้ามากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว

เขาไม่เพียงแต่จู่โจมนางในตำหนักเฉียนชิงของเสด็จพ่อเท่านั้น แต่เขายังทำต่อหน้าลูก ๆ และบริวารอีกด้วย

นางรู้สึกว่าตัวเองตามใจเขามากเกินไป และเธอต้องหักห้ามใจเขาบ้างแล้ว

“ครั้งหน้าไม่ได้แล้วนะ”

“อืม” เขาเลิกคิ้วอย่างอารมณ์ดี แต่ไฝที่ปลายคิ้วของเขานั้นดูเหมือนว่าจะโห่ร้อง

ไป๋ชิงหลิงหันกลับมาโดยไม่สนใจเขา อิงเหลียนผลักรถเข็นไปที่ข้างเตียง และอิงซาช่วยพยุงอ๋องหรงนั่งบนรถเข็น

เด็กสองคนผลักอ๋องหรงไปรอบ ๆ ในพระตำหนักใหญ่

ไป๋ชงเซิงกำลังเล่นอย่างสนุกสนาน อ๋องหรงหันกลับมาแล้วถามว่า "อยากขึ้นมาไหม？”

“ข้าสามารถลองขึ้นไปได้เหรอ？ ” ไป๋ชงเซิงถาม

“ได้สิ นั่งบนตักเสด็จพ่อ” เขาตบต้นขาตัวเอง

ไป๋ชงเซิงรีบวิ่งไปหาเขาทันที จับที่วางแขนของรถเข็นด้วยมือทั้งสองข้างแล้วยกขาขึ้น

อ๋องหรงอุ้มนางขึ้นมา และวางไว้บนตักของเขา