ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 273

“เช่นนั้นก็ลุกขึ้นเถอะ ”ไป๋ชิงหลิงออกคำสั่ง

อิงเหลียนลุกขึ้นยืนก่อน แต่เมื่อนางลุกขึ้น นางก็เหลือบมองอิงอู๋ด้วยความเย็นชา

ในค่ายของทหารองครักษ์เหยี่ยวดำ ทุกคนต้องเป็นคนที่ไม่มีความรู้สึกหรือความปรารถนาใด ๆ ทั้งสิ้น วินาทีที่อิงอู๋แสดงความเมตตาต่อฮวาอิ่งเขาได้ฝ่าฝืนกฎบรรทัดล่างสุดขององครักษ์เหยี่ยวดำแล้ว...

เขาไม่คู่ควรที่จะเป็นทหารองครักษ์เหยี่ยวดำอีกต่อไป

หลังจากกลับมาที่วังหลวง อิงเหลียนก็เข็นรถเข็น และเดินตามหลังไป๋ชิงหลิงด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

เด็กทั้งสองอยู่เป็นเพื่อนอ๋องหรงในตำหนักเฉียนชิง

เมื่อไป๋ชิงหลิงเดินมาถึง เด็กทั้งสองก็วิ่งจากอ๋องหรงไปหาไป๋ชิงหลิงทันที

จากนั้นก็พูดกัน “จ้อกแจ้กจอแจ” ไป๋ชิงหลิงลูบหัวเด็กทั้งสองเบา ๆ จากนั้นจูงมือพาพวกเขาไปที่เตียง

“ท่านดูของขวัญที่ข้าทำให้ท่านสิ” ไป๋ชิงหลิงหันกลับมามองอิงเหลียน

อ๋องหรงมองตามสายตาของนางไป ในมือของอิงเหลียนกำลังเข็นรถเข็นคันใหม่

“ตอนนี้ใช้รถเข็นไปก่อนเถอะ หลังจากที่เรากลับไปที่จวนอ๋องหรงแล้ว ข้าจะเตรียมของสำหรับช่วยพยุงขาทั้งสองข้างของท่าน” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

อ๋องหรงเลิกคิ้ว “ ดูดีทีเดียว”

“ให้ข้าช่วยพยุงท่านไปไหม ？” นางมองไปที่ขาทั้งสองของเขา เลิกคิ้วขึ้นถาม

ริมฝีปากบางของอ๋องหรงโค้งเล็กน้อย และยกมือขึ้นเพื่อกวักมือเรียกนาง

ไป๋ชิงหลิงก้มตัวลง และมือของเขาก็วางลงบนไหล่ของนาง ก่อนจะกดนางลงอย่างแรง

ริมฝีปากบางของเขาประกบลงบนริมฝีปากแดงของนาง แล้วจูบ

ดวงตาของไป๋ชิงหลิงเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ ผลักเขาออกไปโดยไม่รู้ตัว จากนั้นยกมือขึ้นปิดปากและจ้องมาที่เขา “ท่านทำอะไรเนี่ย”

“ปฏิบัติต่อคนอื่นเหมือนที่คนอื่นปฏิบัติต่อตนเอง ดีมาดีตอบ”

"ท่าน..." ช่างไร้ยางอายจริง ๆ

ตอนนี้เขายิ่งใจกล้ามากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว

เขาไม่เพียงแต่จู่โจมนางในตำหนักเฉียนชิงของเสด็จพ่อเท่านั้น แต่เขายังทำต่อหน้าลูก ๆ และบริวารอีกด้วย

นางรู้สึกว่าตัวเองตามใจเขามากเกินไป และเธอต้องหักห้ามใจเขาบ้างแล้ว

“ครั้งหน้าไม่ได้แล้วนะ”

“อืม” เขาเลิกคิ้วอย่างอารมณ์ดี แต่ไฝที่ปลายคิ้วของเขานั้นดูเหมือนว่าจะโห่ร้อง

ไป๋ชิงหลิงหันกลับมาโดยไม่สนใจเขา อิงเหลียนผลักรถเข็นไปที่ข้างเตียง และอิงซาช่วยพยุงอ๋องหรงนั่งบนรถเข็น

เด็กสองคนผลักอ๋องหรงไปรอบ ๆ ในพระตำหนักใหญ่

ไป๋ชงเซิงกำลังเล่นอย่างสนุกสนาน อ๋องหรงหันกลับมาแล้วถามว่า "อยากขึ้นมาไหม？”

“ข้าสามารถลองขึ้นไปได้เหรอ？ ” ไป๋ชงเซิงถาม

“ได้สิ นั่งบนตักเสด็จพ่อ” เขาตบต้นขาตัวเอง

ไป๋ชงเซิงรีบวิ่งไปหาเขาทันที จับที่วางแขนของรถเข็นด้วยมือทั้งสองข้างแล้วยกขาขึ้น

อ๋องหรงอุ้มนางขึ้นมา และวางไว้บนตักของเขา

นางร้องเสียงเบา ร่างของนางตกลงไปบนเขา และสองมือของเธอกอดคอเขาโดยไม่รู้ตัว

ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำลดศีรษะลงอย่างรวดเร็ว

เด็กทั้งสองตบมือ

“ท่านแม่ ท่านดูสิว่าเสด็จพ่อดีกับท่านแค่ไหน ท่านอย่าดุเสด็จพ่อแบบนั้นเลย” ไป๋ชงเซิงยิ้มอย่างมีความสุข

แต่หรงจิ่งหลินกลับไม่คิดเช่นนั้น “เสด็จพ่อ ได้โปรดอ่อนโยนกับท่านแม่หน่อย ท่านอย่าทำให้ท่านแม่ตกใจ”

ไป๋ชิงหลิงเห็นด้วยกับคำพูดของหรงจิ่งหลิน ปล่อยมือของตัวเองแล้วผลักเขา “ไม่ต้องก่อกวนแล้ว รถเข็นไม่สามารถทนต่อการนั่งของผู้ใหญ่สองคนได้ รีบปล่อยมือเร็ว ”

“พระชายา นี่คือสิ่งที่เซิงเอ๋อร์หมายถึง ข้าในฐานะพ่อ ไม่สามารถทำตามคำขอเล็กน้อยนี้ได้แม้แต่น้อยเลยหรือ”

“นี่ท่านกำลังร้องขอสมรู้ร่วมคิดกับเด็ก ๆ หรือ”

“นี่ไม่ใช่การสมรู้ร่วมคิด ข้าไม่ได้มีส่วนร่วมกับนางเป็นเวลาห้าปี ข้าต้องเพิ่มความรับผิดชอบเป็นสองเท่าในฐานะพ่อ มิฉะนั้น... เซิงเอ๋อร์จะยอมรับข้าได้อย่างไร จริงหรือไม่？”

“เสด็จพ่อดีที่สุดเลย ! ” ไป๋ชงเซิงร้องตะโกนเบา ๆ

ในเวลานี้ ฮองเฮาอู๋พร้อมกับสาวใช้และแม่นมของตำหนักเฟิ่งหลวน เพิ่งเดินเข้ามาจากนอกตำหนัก……

ไป่ชิงหลิงเห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้าไปในตำหนักด้านข้าง ร่างกายของนางแข็งทื่อไปครู่หนึ่ง และในวินาทีต่อมา นางก็พยายามดิ้นรนสุดแรง พยายามที่จะหลุดพ้นจากอ้อมกอดของอ๋องหรง

อย่างไรก็ตาม……

ชายหนุ่มกลับโอบศีรษะของนาง และจูบ……

“อึก……”