ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 272

อิงอู๋เม้มริมฝีปากนิ่งเงียบ

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของเขาแบบนี้ อิงเหลียนก็หรี่ตาลงเล็กน้อยและพูดว่า “ฮวาอิ่งที่อยู่เคียงข้างอ๋องต้วนหรือเปล่า ? ”

เมื่อได้ยินคำว่า“ฮวาอิ่ง” ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองอิงอู๋ แต่อิงอู๋ยังคงเงียบไม่พูดจา

นางเอื้อมมือหยิบยาฆ่าเชื้อ สำลีทางการแพทย์ และคีมออกจากกล่องยา

นางเทยาฆ่าเชื้อลงในถ้วยเล็ก ๆ ใช้คีมหยิบสำลีขึ้นมา แล้วจุ่มลงในน้ำยาฆ่าเชื้อ เพื่อทำความสะอาดแผลของเขา

“มันเจ็บนิดหน่อย” ไป๋ชิงหลิงเตือน

อิงอู๋ไม่เคลื่อนไหว

อิงเหลียนจ้องมองอิงอู๋ด้วยความโกรธ “ฮวาอิ่งทำร้ายเจ้าใช่ไหม ? นางต้องการทำร้ายพระชายาหรือ? ”

มิฉะนั้นพระชายาจะสวมเสื้อผ้าของอิงอู๋ทำไมล่ะ ในขณะที่เขาสวมเสื้อคลุมของพระชายา

อิงอู๋พยักหน้า พร้อมกับแสดงอารมณ์บนใบหน้า “นางสะกดรอยพระชายาไป ”

“ฮวาอิ่งกำลังจับตามองพระชายา ทำไมนางถึงติดตามพระชายา นางบ้าไปแล้วหรือ ” อิงเหลียนมีอคติต่อฮวาอิ่งอย่างมาก

เหตุผลก็คือ ฮวาอิ่งเป็นผู้พิทักษ์เงาที่ชั่วร้ายและเจ้าเล่ห์

นางเคยถูกฮวาอิ่งวางยาพิษมาแล้วครั้งหนึ่ง หลังจากได้รับบาดเจ็บสาหัสเป็นเวลาหนึ่งปี ใช้เวลานานกว่าหนึ่งปีในการฟื้นตัวจนถึงระดับปัจจุบัน

ดังนั้น อิงเหลียนและฮวาอิ่งจึงเกิดความเกลียดชังกันอย่างรุนแรง แต่อิงอู๋ล่ะ……ความสามารถของเขาเหนือกว่าฮวาอิ่งอย่างชัดเจน แต่ทุกครั้งที่เขาเผชิญหน้ากับฮวาอิ่ง เขากลับได้รับบาดเจ็บทั่วร่างกาย

ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น……

“ฮวาอิ่งคือคนข้างกายอ๋องต้วนหรือ ? ”ไป๋ชิงหลิงมุ่งเน้นไปที่สิ่งที่อิงเหลียนเพิ่งพูดว่า “ฮวาอิ่งอยู่เคียงข้างอ๋องต้วน”

คนที่ติดตามนางอยู่เคียงข้างอ๋องต้วน

“ใช่ นางเป็นผู้นำสูงสุดรองจากอ๋องต้วน นางเก่งเรื่องการทำพิษมาก ได้ยินว่านางมาจากเผ่าม้ง นางสามารถร่ายเวทย์กู่ และร่ายคำสาปใส่ผู้คนได้ นางเชี่ยวชาญในการเลี้ยงแมงป่อง งู และแมลงที่มีพิษเพื่อทำร้ายผู้คน ลูกน้องของนางคือเหยื่อที่ถูกทำร้ายโดยแมงป่องพิษ อ๋องต้วนส่งฮวาอิ่งไปติดตามพระชายา เรื่องนี้ต้องรายงานท่านอ๋องเพื่อที่ท่านอ๋องจะได้ส่งกำลังคนไปให้พระชายามากขึ้น ” อิงเหลียนกล่าวอย่างโกรธเคือง

แต่เมื่ออิงอู๋ได้ยินสองประโยคหลัง ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อย ริมฝีปากของเขาขยับเล็กน้อย และลังเลที่จะพูด

ไป๋ชิงหลิงเห็นทุกการเคลื่นไหวของอิงอู๋ “อิงอู๋ เจ้ามีอะไรจะพูดหรือไม่ ？”

“ข้าน้อยไม่มีขอรับ？”

“เจ้าไม่อยากพูดถึงฮวาอิ่งหรือ ？”

“ไม่ใช่ขอรับ”

“ฮวาอิ่งสำคัญกับเจ้ามากหรือ ？”

“ไม่สำคัญขอรับ ! ”

“ตั้งแต่อิงเหลียนถามเจ้าว่าใครทำร้ายเจ้า เจ้าลังเลที่จะพูดถึงเรื่องนี้ เมื่อพูดถึงฮวาอิ่ง เจ้ายิ่งไม่เต็มใจที่จะพูดถึงเรื่องนี้ ฮวาอิ่งเป็นคนที่ใกล้ชิดกับอ๋องต้วน และอ๋องต้วนมีความแค้นกับอ๋องหรง พูดตามเหตุผลแล้ว……เจ้าไม่ควรปกป้องผู้พิทักษ์เงาของตระกูลตรงข้าม……แต่เจ้ากลับก็มีใจที่จะปกป้องนาง ”

“ด้วยเสียง”ปัง” อิงอู๋ถอนมือออก และคุกเข่าลงกับพื้น

และเมื่อเขาดึงมือตัวเองกลับไปนั้น ไป๋ชิงหลิงก็เพิ่งเย็บแผลเสร็จ และตัดด้ายออก

แม้ว่าพวกเขาจะกำจัดฮวาอิ่ง แต่อ๋องต้วนก็จะยังคงส่งเงาอื่น ๆ เพื่อติดตามและเฝ้าสังเกตนาง

แทนที่จะทำเช่นนี้ มันจะดีกว่าถ้าให้ฮวาอิ่งมา อย่างน้อย……อิงเหลียนและอิงอู๋ก็รู้เรื่องบุคคลนี้

。

แต่ถ้าหรงเยี่ยรู้ว่าฮวาอิ่งกำลังติดตามนาง เขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อสังหารผู้พิทักษ์เงาคนนี้อย่างแน่นอน…… เพื่อกำจัดอันตรายที่ซ่อนอยู่รอบตัวนาง

แน่นอนว่า ยังมีอีกสิ่งหนึ่ง……

อิงอู๋ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำผู้นี้ หลงใหลนางแล้ว !

หรงเยี่ยฆ่าฮวาอิ่ง แม้ว่าเขาจะไม่กล้าบ่นออกมา แต่ก็ยังต้องแยกเจ้านายและคนรับใช้ให้ห่างกัน

เมื่อคนคนหนึ่งมีจุดอ่อน ก็จะไม่สามารถเป็นเครื่องจักรสังหารที่เลือดเย็นและโหดเหี้ยมได้อีกต่อไป

สำหรับคำพูดของไป๋ชิงหลิง ทำให้อิงอู๋เงยหน้าขึ้นมองนางด้วยความประหลาดใจ

อิงเหลียนคุกเข่าลงกับพื้น โดยไม่พูดอะไรสักคำ แต่การกระทำของนางแสดงให้เห็นว่านางหวังว่าไป๋ชิงหลิงจะไม่เก็บซ่อนศัตรูไว้

“เอาล่ะ ลุกขึ้นกันเถอะ ” ไป๋ชิงหลิงพูดโดยไม่ละสายตา

แต่ทั้งสองยังคงคุกเข่าอยู่

ไป๋ชิงหลิงถูกลางระหว่างคิ้ว “หรือว่าพวกเจ้าต้องการให้ข้าออกคำสั่ง ? ”

“ไม่ขอรับ ” ทั้งสองตอบพร้อมกัน