ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 271

พูดกับทหารคุ้มกันที่อยู่ข้างหลังเขาว่า “ตามไปดูว่านางทำอะไร ! ”

“ขอรับ ! ”

ไม่นานหลังจากที่ไป๋ชิงหลิงออกจากจวน อิงอู๋ ก็พูดว่า “พระชายา พวกเราถูกสะกดรอย ”

“กำจัดเขาซะ ” ไป๋ชิงหลิงตรงเข้าไปในโรงน้ำชา และเมื่อนางออกมาอีกครั้ง นางก็เปลี่ยนชุดแล้ว และออกไปทางประตูหลัง

อิงอู๋สวมเสื้อคลุมและผ้าคลุมหน้า แล้วเดินผ่านประตูหน้า คนผู้นั้นตามอิงอู๋ทันที และไล่ตามเขาไปหลายช่วงตึก……

หลังจากไล่ตามจนถึงทางตันแล้ว อิงอู๋ก็เอาผ้าคลุมหน้าออกแล้วหันกลับมา “เฮ้ เจ้าเล่นพอหรือยัง ? ”

ฮวาอิ่งหยุดฝีเท้าชั่วคราว และเมื่อนางเห็นใบหน้าที่แท้จริงภายใต้ผ้าคลุม ฮวาอิ่งขมวดคิ้วและตะโกนด้วยความโกรธ “ทำไมถึงเป็นเจ้า ? ”

อิงอู๋กระโดดขึ้นไปบนกำแพง และพูดติดตลกว่า “น้องฮวาอิ่ง ทำไมเจ้าถึงไล่ตามข้าตลอดเวลา หรือว่า……เจ้าชอบข้า ! ”

“เจ้า……”ฮวาอิ่งดึงแส้ออกมาอย่างรุนแรง และเหวี่ยงมันไปที่อิงอู๋

“เพี๊ยะ ! ” แส้ตีลงไป และอิงอู๋ก็กระโดดขึ้นบนกำแพง ฮวาอิ่งขยับแส้และเขวี้ยงไปยังอิงอู๋อีกครั้งหนึ่ง

ครั้งนี้อิงอู๋ไม่หลบ เขายื่นมือออกไปจับแส้ของฮวาอิ่ง และดึงมันอย่างแรง

ร่างของฮวาอิ่งถูกเขาลากไปข้างหน้าเป็นระยะทางหนึ่ง และเห็นว่าเขากำลังจะถึงหน้าอิงอู๋ ฮวาอิ่งรีบกระโดดขึ้นอย่างรวดเร็ว……

อิงอู๋ใช้ประโยชน์จากการดึงแส้ และฮวาอิ่งที่เพิ่งกระโดดก็ถูกปัดปลิวไป

นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยแส้ และล่าถอยไปไกล

ในเวลานี้ แส้ของฮวาอิ่งอยู่ในมือของอิงอู๋ และเขาเล่นอาวุธของนาง และพูดว่า : “อย่าติดตามพระชายาของเรา ถ้านายท่านรู้ เจ้าจะต้องตาย ”

“หึ……”ฮวาอิ่งจ้องมองที่แส้ในมือของเขา และส่งเสียงเยาะเย้ย

อิงอู๋ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาจึงรีบเปิดฝ่ามือของเขาและเห็นว่าฝ่ามือของเขาถูกกรีดด้วยอาวุธมีคม และมีรอยเลือดไหลทั้งลึกและยาว……

อิงอู๋เงยหน้าขึ้นมองไปทางฮวาอิ่ง แต่ฮวาอิ่งก็ได้หายไปแล้ว

เขาก้าวไปข้างหน้าสองก้าวอย่างรวดเร็ว หันกลับไปในตรอก ตรวจสอบให้แน่ใจว่าฮวาอิ่งไม่อยู่ที่นี่แล้ว จากนั้นจึงหันหลังกลับหยิบแส้ของฮวาอิ่งและจากไป

ไป๋ชิงหลิงก็สลัดคนตามนางได้สำเร็จ และมาถึงร้านของช่างตีเหล็กจาง

อิงเหลียนยืนอยู่ในโรงเก็บของด้านหลังตีเหล็กจาง จ้องมองไปที่ช่างตีเหล็กจางที่กำลังตีเหล็กชิ้นสุดท้ายอย่างตั้งใจ

ไป๋ชิงหลิงเดินเข้าไปในร้าน เปิดประตูและถามว่า “เสร็จหรือยัง ? ”

อิงเหลียนหันกลับมาอย่างรวดเร็ว และเมื่อเขาเห็นร่างของไป๋ชิงหลิง เขารีบทำความเคารพทันที “พระชายา ใกล้จะเสร็จแล้วขอรับ”

ไป๋ชิงหลิงส่งเสียงตอบรับ แล้วไปรอที่เก้าอี้ หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง ช่างตีเหล็กจางก็ได้สร้างรถเข็นตามแบบที่ไป๋ชิงหลิงวาดออกมา

นางเดินไปลอง และลองใช้เทคนิคบางส่วน

หยิงเหลียนรู้สึกเหลือเชื่อ “ท่านอ๋องมีรถเข็นคันนี้ มันจะสะดวกมากเลย ”

“มันเป็นเทคโนโลยีของยุคนี้ จึงไม่สามารถทำระบบไฟฟ้าอัตโนมัติได้ ไม่อย่างนั้นมันจะช่วยประหยัดแรงได้มาก ” ไป๋ชิงหลิงพูดเสียดาย

แต่นี่ก็ถือว่าเป็นที่น่าพอใจ

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงรับเสื้อผ้าแล้ว ก็พูดว่า “ไว้กลับไปแล้วค่อยคุยเถอะ วางรถเข็นดี ๆ ”

อิงเหลียนรีบวางรถเข็นไว้ แต่เมื่อไป๋ชิงหลิงเข้าไปในรถม้า ก็เห็นคราบเลือดบนเสื้อผ้า นางหันหลังกลับไปมองอิงอู๋ที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาโดยไม่รู้ตัว แล้วถามว่า “เจ้าบาดเจ็บหรือ? ”

อิงอู๋เอามือที่บาดเจ็บไพล่หลังแล้วพูดว่า “พระชายา ไม่มีอะไรร้ายแรงขอรับ ”

“ พวกเจ้าทั้งสองคนขึ้นมา ”

“แต่ว่า……”

“นี่คือคำสั่งของพระสนม ” ไป๋ชิงหลิงพูดด้วยท่าทีที่หนักแน่น และเดินเข้าไปในรถม้าก่อน

อิงเหลียนเดินเข้ามาจากทางด้านหลัง ชำเลืองมองที่มือของอิงอู๋ แล้วพูดว่า “ ยังตกตะลึงอะไรอยู่อีก พระชายาเรียกพวกเราขึ้นไป ยังมีเรื่องที่จะต้องถามพวกเรา ”

หลังจากพูดจบ อิงเหลียนจับประตูรถม้า และกระโดดเข้าไปในรถม้า เมื่อเห็นแบบนี้ อิงอู๋ก็ไม่ลังเลอีกต่อไป

ทั้งสองนั่งเผชิญหน้าไป๋ชิงหลิง ไป๋ชิงหลิงหยิบกล่องยาออกมา ชำเลืองมองไปที่อิงอู๋ที่อยู่ตรงข้าม และพูดว่า “เอามือของเจ้าออกมาให้ข้าดูหน่อย ”

“พระชายา พวกข้าน้อยได้รับบาดเจ็บก็จะมีหมอทหารรักษาอยู่ขอรับ ”

“ยื่นออกมา ” ทำไมถึงดื้อรั้นขนาดนี้

อิงเหลียนทนไม่ได้อีกต่อไป จึงจับมือของเขาดึงมาตรงหน้าไป๋ชิงหลิง

บาดแผลที่ลึกและยาวเปื้อนเลือดประทับอยู่ในดวงตาของไป๋ชิงหลิง และหอิงเหลียนเองก็ตกใจ “ใครกันที่สามารถทำให้เจ้าบาดเจ็บได้ ? ”