ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 270

อ๋องหรงผู้สง่างามอย่างเขา คิดไม่ถึงเลยว่าจะใช้อุบายเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้ต่อหน้าผู้หญิงอย่างนาง เขาทำตัวเหมือนว่าตนเองเป็นคนโง่เขลา

แล้วความสูงส่ง ความเย่อหยิ่งก่อนหน้านี้ของเขาไปอยู่ไหนหมด!

เหตุใดหลังจากผ่านการแต่งงานที่หุบเขาเซียนไหล เขาถึงได้อยู่ในสภาพที่เต็มไปด้วยความต้องการอย่างไม่สิ้นสุด......

“พระชายา~” เขาเรียกนางอย่างแผ่วเบา พ่นลมหายใจร้อน ๆ อยู่ข้างใบหูของนาง

ไป๋ชิงหลิงยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นกล่าวอย่างประนีประนอม “ครั้งสุดท้าย หลังจากนี้ห้ามเป็นแบบนี้อีก”

“ได้!”

ในตอนที่เช็ดตัว ชายผู้นี้ไม่ซื่อสัตย์อย่างที่คิด แต่ไป๋ชิงหลิงก็ยังคงเพิกเฉยต่อน้องชายของเขา ช่วยเขาเช็ดตัวอย่างจริงจัง และยังช่วยนวดขาทั้งสองข้างให้เขาอีกด้วย ด้วยเหตุนี้หรงเยี่ยจึงค่อย ๆ เชื่อฟังและซื่อสัตย์ขึ้นเรื่อย ๆ

ขาของเขาไม่อาจทอดทิ้ง นางต้องหาโอกาสเข้าไปในห้วงมิติเวลาเพื่อหาวิธีการรักษาให้เขา

หลังจากพูดคุยกันไปอยู่พักหนึ่ง ตอนนี้ก็เป็นช่วงเวลาของอาหารกลางวันแล้ว ไป๋ชิงหลิงจึงตัดสินใจทานอาหารกลางวันก่อนค่อยออกจากพระราชวัง

เพียงแต่นางไม่ได้บอกกับหรงเยี่ยไปว่า หลังออกจากพระราชวัง นางจะเดินทางไปที่จวนอ๋องต้วนก่อน

ในตอนที่ไป๋ชิงหลิงมาถึงหอจิ่นเซวียน

ไป๋จิ่นฟื้นขึ้นมาแล้ว

เพียงแต่หลังจากที่ฟื้นขึ้นมา นางก็ได้รู้จากปากของแม่นมอันว่าตนเองตั้งครรภ์มาเกือบสี่เดือนแล้ว และยังเป็นลูกผู้ชาย ทำให้นางร้องไห้ตลอดทั้งวัน

ตอนที่นางเห็นไป๋ชิงหลิงปรากฏตัวอยู่ด้านหน้าของนาง

ไป๋จิ่นพุ่งเข้าใส่ไป๋ชิงหลิงอย่างบ้าคลั่ง “ยัยสารเลว เจ้ายังกล้ามาที่นี่อีกอย่างนั้นหรือ เจ้าเป็นคนฆ่าลูกชายของข้า เจ้ามันเป็นผู้หญิงสารเลวที่แสนน่ารังเกียจ”

นางยื่นมือทั้งสองข้างของนางออกมาและพยายามจะลงมาจากเตียง

ไป๋ชิงหลิงซึ่งยืนอยู่ด้านหน้าของนาง สามารถหลบการโจมตีของนางได้ด้วยการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย

ไป๋จิ่นคว้าอากาศ ตกลงมาจากเตียงอย่างแรง แม่นมอันรีบเข้ามาพยุงนาง จ้องมองไปที่ไป๋ชิงหลิงด้วยใบหน้าแห่งความโกรธ “เจ้าฆ่าลูกชายของพระชายาไปแล้ว เหตุใดเจ้ายังมาที่นี่อีก?”

“ใครเป็นคนฆ่าลูกชายของเจ้า เจ้าไม่รู้เลยอย่างนั้นหรือ? ข้าคิดว่าเจ้าเองก็น่าจะรู้ดีอยู่แก่ใจ” สายตาของไป๋ชิงหลิงเต็มไปด้วยความเยือกเย็น น้ำเสียงของนางแฝงไว้ด้วยความดูถูก

แต่นั่นมันยิ่งทำให้ไป๋จิ่นคิดว่า ผู้ที่ฆ่าลูกชายของนางก็คือไป๋ชิงหลิง หากไม่ใช่เพราะนางฉีดยาให้ตนเองเมื่อคืนนี้ ทำให้หรงฉี่เข้าใจนางผิด หรงฉี่ก็คงไม่มีทางโกรธและโมโหจนลงมือกับนาง

นางนั่งลงบนพื้น ตะโกนออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพราก “เจ้าเป็นคนทำร้ายลูกชายของข้า เหตุใดเจ้าถูกเหี้ยมโหดได้ถึงเพียงนี้ เขายังอายุไม่ได้สี่เดือนเลยด้วยซ้ำ แต่เจ้าหลับทำร้ายเขา ตอนที่จะเข้านอนเมื่อคืน เจ้าไม่ฝันร้ายบ้างอย่างนั้นหรือ เจ้าเอาลูกชายของข้าคืนมา คืนมาให้ข้า......”

นางกรีดร้องด้วยหัวใจอันเจ็บปวด

พยายามคลานไปหาไป๋ชิงหลิงอย่างต่อเนื่อง

แม่นมอันที่อยู่ด้านข้างจับนางไว้ ห้ามไม่ให้นางคลานต่อไปด้านหน้า

ไป๋ชิงหลิงเห็นอีกฝ่ายเสียสติและบ้าถึงเพียงนี้ นางรู้สึกสุขใจเป็นอย่างมาก

“ดูเหมือนพระชายาต้วนจะลืมอะไรบางอย่างไป สถานะพระชายาต้วนของเจ้านั้น เจ้าได้มันมาได้อย่างไร ในเมื่อเจ้ากล้าถามข้าว่า ข้าทำร้ายลูกชายของเจ้า ข้าไม่ฝันร้ายบ้างอย่างนั้นหรือ เช่นนั้นในตอนที่เจ้าทำร้ายข้าและลูกในท้องของข้า เหตุใดเจ้าจึงไม่คิดว่าตัวเจ้าเองก็จะมีวันนั้นด้วยเช่นกัน” ไป๋ชิงหลิงจ้องมองลงมาที่นางจากด้านบน ค่อย ๆ ย่อตัวลง จากนั้นก็ยื่นมือออกไปบีบคางของนาง

แม่นมอันรับแผ่นป้ายดังกล่าวไว้ ไป๋ชิงหลิงหันหลังและเดินออกจากหอจิ่นเซวียน

ไป๋จิ่นยังคงกรีดร้องและโหยหวน หลังจากชิงจู๋ปล่อยนาง ไป๋จิ่นก็คิดจะไล่ตามออกไปอีกครั้ง แต่ก็ถูกแม่นมอันห้ามเอาไว้

“เจ้าเป็นแค่ทาส กล้าดียังไงมาขวางข้า”

“พระชายา ท่านจำเป็นต้องพักผ่อน รอให้ร่างกายของท่านกลับมาหายดีแล้วค่อยไปคิดบัญชีกับพระชายาหรงก็ยังไม่สาย ด้วยสภาพของท่านในตอนนี้ ออกไปด้านนอกแล้วจะทำอะไรได้ ท่านอ๋องต้วนเองก็อยากให้ท่านสร้างความวุ่นวาย หากท่านไม่ระวังไปสร้างความวุ่นวายขึ้นมา เช่นนั้นเกรงว่าอาจจะเป็นไปตามความคาดหวังของอ๋องหรง!”

ทันทีที่คำพูดสุดท้ายจบลง ไป๋จิ่นนั่งลงบนพื้นอย่างอ่อนแรง ร่างกายของนางสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

“เขา......เขาต้องการสังหารข้า เขาต้องการสังหารข้า ข้าจะต้องกลับไปจวนติ้งเป่ยโหว ข้าจะต้องกลับไปที่จวน” ในที่สุดไป๋จิ่นก็เข้าใจถึงสถานการณ์ของตัวเอง นางจับมือแม่นมอันด้วยความหวาดกลัว ส่งเสียงตะโกนว่าต้องการกลับไปยังจวนติ้งเป่ยโหว

แม่นมอันจับมือของนางไว้ จากนั้นกล่าวออกมาว่า “พระชายา ท่านอ๋องให้ท่านพักผ่อนอยู่ที่นี่ ท่านจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”

“เขา......เขาคิดจะทำอะไร......”

“บางทีพระชายาหรงอาจจะช่วยชีวิตพระชายาเอาไว้ได้”

“เหตุใดนางจะต้องช่วยข้า ตอนนั้นข้าเป็นคนทำร้ายนางและลูกของนาง เหตุใดนางถึงจะช่วยข้า......” ไป๋จิ่นพึมพำออกมาด้วยตัวเอง แต่ยิ่งคิดนางก็ยิ่งปวดหัว สุดท้ายก็หมดสติไป......

และหลังจากที่ไป๋ชิงหลิงออกมาจากหอจิ่นเซวียน นางก็รีบเดินทางออกจากจวนอ๋องต้วนอย่างรวดเร็ว

หรงฉี่เพิ่งจะออกมาจากสวนหินอีกฝั่งหนึ่ง เห็นเงาร่างของไป๋ชิงหลิง แววตาของเขาก็มืดมนในทันที