ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 269

ใบหน้าของนางแดงถึงต้นคอ พูดด้วยความโกรธ

ไป๋ชิงหลิงจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า ความโกรธในดวงตาของนางค่อย ๆ สลายหายไปเพราะคำพูดของเขา

นางกัดริมฝีปาก พูดไม่ออก

“หรงฉี่ไม่ใช่คนที่จัดการได้ง่ายอย่างที่เห็นภายนอก เขาเป็นคนโหดร้าย เล่นกับผู้หญิงมากมาย และผู้หญิงเหล่านั้นส่วนใหญ่ก็ไม่อาจเอาชีวิตรอดออกมาได้ ขอแค่เป็นผู้หญิงที่เขาต้องการ ไม่มีใครที่สามารถเอาชีวิตรอดออกไปจากจวนอ๋องต้วนได้”

“อะ......อะไรนะ......”

“เรื่องเหล่านี้ถูกเก็บเงียบด้วยน้ำมือของตระกูลฝั่งแม่ของหรงเยี่ย ไม่มีใครรู้ แม้แต่จักรพรรดิเองก็ยังหลงอยู่ในความมืด” หรงเยี่ยเห็นท่าทางที่ดูตกใจของนาง น้ำเสียงของเขานุ่มนวลลง แต่เขายังคงกอดนางไว้แน่นและพูดออกมาว่า “เขามักจะทำนิสัยน่ารักนุ่มนวลเพื่อหลอกลวงผู้หญิง เจ้าเองก็ถูกเขาหลอกแต่งงานเพราะแบบนี้ไม่ใช่หรือ?”

ร่างกายของนางสั่นเทา มือทั้งสองข้างกำกระโปรงไว้แน่น

หรงเยี่ยรู้ว่าเขาพูดในสิ่งที่สะกิดบาดแผลของนาง “ข้าขอโทษ ข้าขอถอนคำพูดประโยคสุดท้าย”

“ไม่ เจ้าบอกข้ามาให้หมด เจ้ายังรู้ความลับอะไรเกี่ยวกับหรงฉี่อีก?”

นางรู้สึกเหมือนว่าตนเองจับเบาะแสสำคัญบางอย่างได้ และสามารถจัดการกับหรงฉี่ได้ด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว

และหรงเยี่ยก็มองผ่านความคิดของนางทันที “เจ้าอย่าได้คิดฟุ้งซ่าน เรื่องนี้ข้ากำลังสืบหาข้อมูล แต่พระสนมเอกหรงรู้ว่าข้ากำลังสืบเรื่องของหรงฉี่อยู่ลับ ๆ จึงทำให้หรงฉี่สามารถใช้ชีวิตได้อย่างปลอดภัยในช่วงเวลาสองปีที่ผ่านมา”

พูดจบเขาก็ก้มหน้า ใช้ฝ่ามือของเขาลูบผมของนางเบา ๆ หวีผมให้นางอย่างอ่อนโยน “หากจวนอ๋องต้วนสั่งให้เจ้าไปทำอะไรอีก เจ้าสามารถปฏิเสธได้ตามที่เจ้าต้องการ ไม่จำเป็นต้องไปยังสถานที่เช่นนั้น”

“เกรงว่าเขาคงไม่ทำตามความปรารถนาของเจ้า” นางหลับตาลง ทรุดตัวลงไปในอ้อมแขนของเขา โอบกอดเขา ความหดหู่ใจเมื่อครู่ได้หายไปหมดแล้ว......

ดวงตาของหรงเยี่ยหรี่ลง เขาเชยคางของนางขึ้นมาแล้วกล่าวว่า “อย่าให้เขาแตะต้องเจ้าอีกเป็นอันขาด แม้แต่เสื้อผ้าก็ไม่ได้”

พูดจบหรงเยี่ยก็โน้มตัวลง ริมฝีปากของเขาสัมผัสกับริมฝีปากอันแดงระเรื่อของนาง......

นางถูกร่างกายของเขากดทับ เป็นการจูบที่เจ็บปวดพอควร

ลมหายใจของชายผู้นี้เต็มไปด้วยความรุนแรง เขายังคงคิดถึงคำพูดที่ไป๋ชิงหลิงและอ๋องต้วนพูดคุยกันในคืนนี้

เจตนาฆ่าที่มีต่อหรงฉี่รุนแรงขึ้น......

ไป๋ชิงหลิงใช้แรงของนางผลักเขาออกอย่างกะทันหัน หลบจากริมฝีปากของเขา กล่าวออกมาอย่างแผ่วเบาว่า “อย่าเพิ่ง ข้ายังมีเรื่องอยากจะพูดกับเจ้า”

เรื่องนี้จะบอกว่าเป็นเรื่องใหญ่ก็ไม่ใช่ จะบอกว่าเป็นเรื่องเล็กก็ไม่เชิง แต่เป็นเรื่องที่นางอยากทำมาโดยตลอด

ลมหายใจอันเร่าร้อนของหรงเยี่ยเผาผลาญใบหน้าของนาง “พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน พระชายา”

ฝ่ามือของเขาลูบไล้เข้าไปในเสื้อผ้าของนาง สัมผัสผิวอันอ่อนโยนและนุ่มนวลของนาง

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกเคลิบเคลิ้มไปกับมัน นางคล้องคอของเขาไว้พร้อมกล่าวว่า “เรื่องนี้อาจจะช่วยให้การสืบหาข้อมูลของหรงฉี่มีความคืบหน้ามากขึ้น เจ้าไม่อยากฟังอย่างนั้นหรือ?”

“ออกจากพระราชวัง?”

“ใช่” ไป๋ชิงหลิงวางมือลงบนเอวของเขา “ข้าจะไปเตรียมของขวัญให้เจ้า เจ้ารอข้าอยู่ในพระราชวังแต่โดยดี”

“ให้อิงซาไปนำมา” เขาขมวดคิ้ว ไม่พอใจกับการตัดสินใจของนาง

ไป๋ชิงหลิงกล่าวออกมาว่า “ไม่ได้ ข้าจะต้องเป็นคนไปดูด้วยตัวเอง ทุกขั้นตอนข้าจะทำมันด้วยตัวเอง ข้าจะเรียกคนเข้ามาเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าและอาบน้ำให้เจ้า”

“ไม่!” ดวงตาคู่นั้นของเขาหรี่ลง จากนั้นก็ผนึกร่างกายของนางไว้ ขังนางไว้ในอ้อมแขน “เช็ดตัวให้ข้าก่อนแล้วค่อยออกจากวังก็ยังไม่สาย”

“เช็ดตัว! !” เมื่อพูดถึงสองพยางค์นี้ ไป๋ชิงหลิงก็นึกถึงตอนที่เช็ดตัวให้เขาครั้งที่แล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ค่อย “น่าชื่นชม” เท่าไหร่นัก “ข้าไม่ต้องการ ข้าจะเรียกคนมาช่วยเช็ดตัวให้เจ้า”

“หรือเจ้าอยากให้ข้าถอดเสื้อผ้าออกจนหมดแล้วปล่อยให้สาวใช้ในพระราชวังเช็ดตัวให้” จู่ ๆ น้ำเสียงของเขาก็ดูครอบงำมากขึ้น “เจ้าไม่กลัวสตรีพวกนั้นปีนขึ้นมาบนเตียงของข้า คิดจะพึ่งข้าเพื่อหาความสบาย พระชายาอย่าลืม ขาทั้งสองข้างของข้าไม่อาจเคลื่อนไหวได้ หากมีใครคิดไม่ดีหรือต้องการทำอะไรกับข้า ข้าก็ไม่อาจต่อต้านหรือปฏิเสธพวกเขาได้”

“เจ้า......” นางโกรธจนควันออกจมูก

เหตุใดถึงได้มีคนหน้าไม่อายเช่นนี้อยู่!

เห็นกันอยู่ว่าสิ่งที่พิการนั้นแค่ขา ไม่ใช่มือ เหตุใดจะไม่สามารถปฏิเสธหรือป้องกันตัวเองได้