ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 268

หรงเยี่ยขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย ไม่ได้ตอบคำถามของนางแต่อย่างใด

จื่ออีและชิงอีขึ้นมาบนรถม้าตามลำดับ หลังจากทำความเคารพหรงเยี่ย ทั้งสองก็นั่งคุกเข่าลงอยู่ด้านข้าง

หรงเยี่ยถามออกมาว่า “เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในจวนอ๋องต้วนออกมาให้ข้าฟังอย่างละเอียด”

หัวใจของไป๋ชิงหลิงเต้นแรง ใบหน้าของนางซีดขาว

ที่แท้เขาก็คิดจะทำเช่นนี้นี่เอง

“ให้ข้าเป็นคนเล่าจะดีกว่า”

“ไม่เป็นไร พระชายาพักผ่อนอยู่ในอ้อมกอดของข้า ให้นางสองคนเล่าออกมาจะดีกว่า” เขาวางฝ่ามือลงบนศีรษะของนาง กดบนใบหน้าเล็ก ๆ ของนางไว้ในอ้อมแขน

หลังจากไป๋ชิงหลิงออกมาจากวังหลัง เขาก็ออกจากตำหนักทันที

นางอยู่ในจวนอ๋องต้วนนางถึงสามชั่วโมงเต็ม เขาเองก็รออยู่ด้านนอกสามชั่วโมงเต็มเช่นกัน

หากไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นในช่วงเวลาสามชั่วโมง เช่นนั้นนางจะต้องเข้าไปช่วยเหลือใครเป็นแน่

เขาเองก็ไม่อยากกดดันเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในจวนอ๋องต้วนกับนาง เพราะกลัวนางจะเหนื่อยเกินไป

แต่ไป๋ชิงหลิงไม่เข้าใจ นางคิดว่า......หรงเยี่ยไม่เชื่อใจนาง นางรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย แต่เพียงเก็บมันไว้ในใจโดยไม่พูดอะไรออกมา

รถม้าค่อย ๆ เคลื่อนที่ไปด้านหน้า

ชิงอีเริ่มเล่าเรื่องราวออกมา “ท่านอ๋อง อ๋องต้วนไร้ยางอาย เขาสารภาพรักกับพระชายาของพวกเราต่อหน้าพระชายาต้วน”

“และเขาก็ยังจับมือพระชายา และยังพูดอีกว่าต่อให้ต้องแลกมาด้วยสิ่งใดก็ตาม เขาจะต้องชิงตัวของพระชายากลับไปให้ได้”

“จะมีคนไร้ยางอายเช่นนี้ได้อย่างไรกัน ก็เห็นกันอยู่ว่าพระชายาอภิเษกกับท่านอ๋องหรงแล้ว แต่เขายังคิดจะพรากพระชายาไปจากน้องชายของตนเอง......”

ชิงอีเล่าเรื่องราวของอ๋องต้วนออกมาในลมหายใจเดียว ตั้งใจเล่าเรื่องราวดังกล่าวให้หรงเยี่ยฟัง หวังว่าหรงเยี่ยจะสามารถสั่งสอนบทเรียนให้แก่อ๋องต้วนแทนพระชายาของพวกนางได้

หลังจากพวกนางพูดจบ ใบหน้าของจื่ออีและชิงอีก็น่าเกลียดเป็นอย่างมาก

ชิงอียังพยายามใส่ไฟแห่งความโกรธให้หรงเยี่ยต่อไป นางเพียงรู้แค่ว่า......อ๋องต้วนไร้ยางอายเป็นอย่างมาก น่าขยะแขยง เกลี้ยกล่อมพระชายาหรงอย่างโจ่งแจ้ง ถึงเวลาแล้วที่จะทำให้ท่านอ๋องหรงลงโทษเขาสักครั้ง

จื่ออีเห็นว่านางยังคงไม่ยอมเงียบปากจึงยื่นมือออกไปเพื่อหยิกขาของนาง

ชิงอีโวยวายออกมาเบา ๆ “จื่ออี เจ้าหยิกข้าทำไม ข้ายังพูดไม่จบเลย......”

“พอได้แล้ว พระชายาของพวกเราช่วยพระชายาต้วนคลอดบุตร นางเหนื่อยมากแล้ว” จื่ออีกล่าวออกมาด้วยใบหน้าอันเคร่งขรึม

ชิงอีช่างโง่เขลา ไม่รู้จักสังเกตอะไรเอาเสียเลย......

ชิงอีเงยหน้าขึ้นมองไป๋ชิงหลิง พบว่านางหลับอยู่ในอ้อมแขนของอ๋องหรงด้วยใบหน้าอันเหนื่อยล้า

“ใช่แล้ว ท่านอ๋องหรง ข้าได้รายงานเรื่องสำคัญไปหมดแล้ว เรื่องอื่นก็เป็นเพียงแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น”

เปลือกตาของจื่ออีกระตุกอย่างรุนแรง

อะไรที่เรียกว่าได้รายงานเรื่องสำคัญไปหมดแล้ว

เจ้าก็แค่เล่าเรื่องเลวร้ายทั้งหมดออกมา จนไม่มีอะไรจะพูดแล้วเท่านั้น

“ข้าบอกว่า เจ้าสนใจเรื่องในอดีตของข้ามากถึงเพียงนั้นเลยงั้นหรือ” ในตอนที่ไป๋ชิงหลิงได้ยินชิงอีเล่าเรื่องราวของนางที่เกิดขึ้นในจวนอ๋องต้วน หัวใจของนางก็แทบกระอักเลือด

ในยุคนี้ที่ผู้ชายเหนือกว่าผู้หญิง คงไม่มีผู้ชายคนไหนรับเรื่องที่ผู้หญิงของตนเองแต่งงานสองครั้ง

ดังนั้นนางจึงคิดสงสัยว่านางควรพิจารณาความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองอีกครั้งดีหรือไม่

บางที่พวกเขาอาจจะรักกันมา แต่เรื่องบางเรื่องมันก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

และในตอนที่หรงเยี่ยได้ยินคำพูดของนาง แววตาของเขาก็ลุกโชนด้วยความโกรธ เนื่องจากเขาไม่เคยสนใจเรื่องในอดีตของนางมาก่อนเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“เจ้าโกรธข้าเพราะเรื่องนี้อย่างนั้นหรือ?”

“ข้าดูเหมือนกำลังโกรธเจ้าอยู่หรือเปล่า?” ไป๋ชิงหลิงถูกเขาอ่านออก ความโกรธในใจของนางก็พุ่งสูงขึ้น “ข้าพูดอะไรออกไปเจ้าก็ไม่เชื่อ เจ้ากำลังคิดว่าระหว่างข้ากับอ๋องต้วน......”

“พอได้แล้ว!” เขากำมือทั้งสองข้างไว้แน่น จากนั้นตะโกนออกมา

ไป๋ชิงหลิงหยุดพูดทันที กลับไปนอนบนเตียงและดึงผ้าห่มขึ้นมา

หรงเยี่ยดึงผ้าห่มบนร่างของนางออกทันที จับแขนของนางไว้ ดึงนางขึ้นมาจากเตียง และกอดนางไว้ในอ้อมแขน

ไป๋ชิงหลิงก็ไม่ได้ปฏิเสธหรือดิ้นรนแต่อย่างใด จ้องมองเขาอยู่ในอ้อมแขนอย่างตั้งใจ

หรงเยี่ยเหมือนกับกำลังถูกนางทอดทิ้ง ดวงตาของนาง ราวกับว่าเตรียมใจที่จะทอดทิ้งเขาได้ทุกเมื่อ ไม่รู้ว่าเวลานี้นางกำลังคิดอะไรอยู่?

“ข้าก็แค่เป็นห่วงเจ้าเท่านั้น ข้าแค่อยากรู้การเคลื่อนไหวของหรงฉี่ เจ้าออกไปจากเมืองหลวงเป็นเวลาห้าปี เจ้าอาจจะไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องเลวร้ายที่เขาทำลงไป ข้ากลัวว่าจะลงมือหรือเล่นสกปรกกับเจ้า และที่ให้สาวใช้สองคนของเจ้าขึ้นมาเล่าให้ฟัง นั่นเป็นเพราะข้าเห็นว่าคืนนี้เจ้าเหนื่อยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในจวนอ๋องต้วน ข้าไม่เคยสงสัยถึงความสัมพันธ์หรือเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างเจ้ากับอ๋องต้วนเลยแม้แต่น้อย และไม่เคยใส่ใจว่าอดีตของเจ้าเป็นเช่นไร ข้าเคยบอกเจ้าไปแล้ว......อดีตของเจ้าไม่เกี่ยวอะไรกับข้า ข้าต้องการแค่เจ้าในตอนนี้ และเจ้าในอนาคตเท่านั้น”