ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 268

หรงเยี่ยขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย ไม่ได้ตอบคำถามของนางแต่อย่างใด

จื่ออีและชิงอีขึ้นมาบนรถม้าตามลำดับ หลังจากทำความเคารพหรงเยี่ย ทั้งสองก็นั่งคุกเข่าลงอยู่ด้านข้าง

หรงเยี่ยถามออกมาว่า “เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในจวนอ๋องต้วนออกมาให้ข้าฟังอย่างละเอียด”

หัวใจของไป๋ชิงหลิงเต้นแรง ใบหน้าของนางซีดขาว

ที่แท้เขาก็คิดจะทำเช่นนี้นี่เอง

“ให้ข้าเป็นคนเล่าจะดีกว่า”

“ไม่เป็นไร พระชายาพักผ่อนอยู่ในอ้อมกอดของข้า ให้นางสองคนเล่าออกมาจะดีกว่า” เขาวางฝ่ามือลงบนศีรษะของนาง กดบนใบหน้าเล็ก ๆ ของนางไว้ในอ้อมแขน

หลังจากไป๋ชิงหลิงออกมาจากวังหลัง เขาก็ออกจากตำหนักทันที

นางอยู่ในจวนอ๋องต้วนนางถึงสามชั่วโมงเต็ม เขาเองก็รออยู่ด้านนอกสามชั่วโมงเต็มเช่นกัน

หากไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นในช่วงเวลาสามชั่วโมง เช่นนั้นนางจะต้องเข้าไปช่วยเหลือใครเป็นแน่

เขาเองก็ไม่อยากกดดันเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในจวนอ๋องต้วนกับนาง เพราะกลัวนางจะเหนื่อยเกินไป

แต่ไป๋ชิงหลิงไม่เข้าใจ นางคิดว่า......หรงเยี่ยไม่เชื่อใจนาง นางรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย แต่เพียงเก็บมันไว้ในใจโดยไม่พูดอะไรออกมา

รถม้าค่อย ๆ เคลื่อนที่ไปด้านหน้า

ชิงอีเริ่มเล่าเรื่องราวออกมา “ท่านอ๋อง อ๋องต้วนไร้ยางอาย เขาสารภาพรักกับพระชายาของพวกเราต่อหน้าพระชายาต้วน”

“และเขาก็ยังจับมือพระชายา และยังพูดอีกว่าต่อให้ต้องแลกมาด้วยสิ่งใดก็ตาม เขาจะต้องชิงตัวของพระชายากลับไปให้ได้”

“จะมีคนไร้ยางอายเช่นนี้ได้อย่างไรกัน ก็เห็นกันอยู่ว่าพระชายาอภิเษกกับท่านอ๋องหรงแล้ว แต่เขายังคิดจะพรากพระชายาไปจากน้องชายของตนเอง......”

ชิงอีเล่าเรื่องราวของอ๋องต้วนออกมาในลมหายใจเดียว ตั้งใจเล่าเรื่องราวดังกล่าวให้หรงเยี่ยฟัง หวังว่าหรงเยี่ยจะสามารถสั่งสอนบทเรียนให้แก่อ๋องต้วนแทนพระชายาของพวกนางได้

หลังจากพวกนางพูดจบ ใบหน้าของจื่ออีและชิงอีก็น่าเกลียดเป็นอย่างมาก

ชิงอียังพยายามใส่ไฟแห่งความโกรธให้หรงเยี่ยต่อไป นางเพียงรู้แค่ว่า......อ๋องต้วนไร้ยางอายเป็นอย่างมาก น่าขยะแขยง เกลี้ยกล่อมพระชายาหรงอย่างโจ่งแจ้ง ถึงเวลาแล้วที่จะทำให้ท่านอ๋องหรงลงโทษเขาสักครั้ง

จื่ออีเห็นว่านางยังคงไม่ยอมเงียบปากจึงยื่นมือออกไปเพื่อหยิกขาของนาง

ชิงอีโวยวายออกมาเบา ๆ “จื่ออี เจ้าหยิกข้าทำไม ข้ายังพูดไม่จบเลย......”

“พอได้แล้ว พระชายาของพวกเราช่วยพระชายาต้วนคลอดบุตร นางเหนื่อยมากแล้ว” จื่ออีกล่าวออกมาด้วยใบหน้าอันเคร่งขรึม

ชิงอีช่างโง่เขลา ไม่รู้จักสังเกตอะไรเอาเสียเลย......

ชิงอีเงยหน้าขึ้นมองไป๋ชิงหลิง พบว่านางหลับอยู่ในอ้อมแขนของอ๋องหรงด้วยใบหน้าอันเหนื่อยล้า

“ใช่แล้ว ท่านอ๋องหรง ข้าได้รายงานเรื่องสำคัญไปหมดแล้ว เรื่องอื่นก็เป็นเพียงแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น”

เปลือกตาของจื่ออีกระตุกอย่างรุนแรง

อะไรที่เรียกว่าได้รายงานเรื่องสำคัญไปหมดแล้ว

เจ้าก็แค่เล่าเรื่องเลวร้ายทั้งหมดออกมา จนไม่มีอะไรจะพูดแล้วเท่านั้น