ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 28

ริมฝีปากบางของเขาเผยอออกเล็กน้อย ฝ่ามือใหญ่คว้าแขนข้างหนึ่งของนางให้หันตัวกลับมาอย่างกะทันหัน เขากล่าวคำเยาะเย้ยออกไปว่า: “แสร้งหยอกข้าให้ตายใจ การละเล่นเช่นนี้สนุกมากนักหรือ”

“ท่าน…ท่านพูดอะไรน่ะ ใครแสร้งหยอกท่านให้ตายใจกันเล่า เมื่อครู่นี้ข้าไม่ได้ตั้งใจต่างหาก” คำพูดเพิ่งจะเอ่ยออกไป ไป๋ชิงหลิงก็รู้สึกเหมือนกับว่าคำอธิบายของนางเบาหวิวราวกับปุยฝ้าย ช่างไร้น้ำหนักและตลกสิ้นดี

ก่อนหน้านี้นางเพิ่งปฏิเสธเขาไปอย่างหนักแน่น ครู่ต่อมา นางกลับวิ่งโร่เข้าไป "กอด" เขา

แม้ว่านางจะไม่ได้คิดเช่นนั้น แต่คนรอบข้างกลับไม่คิดเช่นนาง

ไป๋ชิงหลิงมองไปทางพ่อบ้านฉีและทหารองครักษ์เหยี่ยวดำที่อยู่รายล้อม ทุกคนมีท่าทีกระจ่างชัดอยู่ในใจ

นางพยายามใช้มือของตนดิ้นรนขัดขืน พลางกล่าวว่า: "ท่านจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่ ข้าไม่ได้สนใจในตำแหน่งพระชายาหรงของท่าน หากท่านคืนเซิงเอ๋อร์มาให้ข้า ข้าจะออกไปจากจวนในทันที แล้วจะไม่มาขวางหูขวางตาท่านอ๋องหรงอีกต่อไป”

หลังจากที่กล่าวจบ นางก็หยุดดิ้นรนขัดขืนเพื่อรอให้ทางหรงเยี่ยกล่าวคำยืนยันกับนางเพียงเท่านั้น

หากเขาไม่ปล่อยเซิงเอ๋อร์ นางจะไม่ออกจากจวนอ๋องไปโดยลำพังแต่ผู้เดียว

จู่ ๆ ชายผู้นั้นก็ออกแรงที่มือเพิ่มมากขึ้น สีหน้าของไป๋ชิงหลิงซีดขาวในทันที ขณะที่นางจะต่อต้านอีกสักครั้ง ทันใดนั้น เขาก็ดึงนางไปข้างหน้าเพื่อให้ประชิดตัวเขา

เครื่องแต่งกายของคนทั้งสองแนบชิดติดกัน สนิทแนบแน่นเสียจนไม่มีช่องว่างใด

ไป๋ชิงหลิงเกลียดความรู้สึกแบบนี้ยิ่ง…

ทุกครั้งที่หรงเยี่ยเข้ามาใกล้ไป๋ชิงหลิง นางจะรู้สึกเหมือนมีมดจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังไต่ร่างนางอยู่

นางต่อต้านอย่างรุนแรง

เขากลับยื่นอีกมือมาโอบเอวของนางไว้ การกระทำแสนจะคลุมเครือ หากน้ำเสียงกลับเยียบเย็นสุดขั้ว: “ข้าจะถามเจ้าอีกครั้งหนึ่ง เจ้าไม่ต้องการจะมาเป็นพระชายาหรงจริง ๆ หรือ”

ข้ารับใช้ที่ติดตามอยู่ข้างตัวเขาต่างมีสีหน้าตกตะลึง !

ท่านอ๋องหรงต้องการจะให้แม่นางไป๋มาเป็นพระชายา

“ไม่ ไม่ ไม่ต้องการ ท่านจะให้ข้าพูดอีกกี่ครั้งกัน ท่านกระทำต่อข้าต่างอันใดกับเหล่าโจร ใครจะอยากถูกโจรลักพาตัวขึ้นเขาไปเป็นภรรยาโจรภูเขากันเล่า...อา...”

เขาก้มศีรษะ จับริมฝีปากของนาง จากนั้นก็กัดริมฝีปากแดงแสนอ่อนนุ่มและบอบบางของนางเต็มแรง

ความเจ็บปวดนั่น ทำให้นางนึกถึงฉากที่เขาและนางพบกันครั้งแรกที่หน้าประตูเมืองทางตะวันตก...

ทั้งแข็งแกร่ง เผด็จการ สั่นสะเทือน…แล้วยังมีกลิ่นอายแห่งความตาย

ทันทีที่ไป๋ชิงหลิงรู้สึกตัว นางก็จ้องมองไปยังทิศทางที่หรงเยี่ยเดินจากไป

เขาก้าวเดินไปอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานก็ออกจากหอเป่าซิน ทิ้งนางไว้กับความขัดเขิน

ผู้ชายคนนี้…ร้ายกาจจริง ให้ตายสิ ร้ายยิ่งนัก!!

นางเช็ดริมฝีปากตัวเองแรง ๆ สบถเสียงต่ำด้วยความโมโห: “ตาบ้า โรคจิต! ”

คืนนั้น พ่อบ้านฉีได้ตระเตรียมรถม้าให้ไป๋ชิงหลิง

และส่งไป๋ชิงหลิงออกจากจวนอ๋องด้วยตนเอง

เมื่อมาถึงประตูใหญ่ของจวนอ๋อง พ่อบ้านฉีเอ่ยอย่างพินอบพิเทาว่า: “แม่นางไป๋ คืนนี้…แม่นางไม่ควรเอ่ยวาจาเช่นนั้นกับท่านอ๋องไปเลย”

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้วอย่างหนัก เปลือกตาของนางกระตุกอยู่หลายที

มาพูดถึงหรงเยี่ยในตอนนี้ นางก็ให้รู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัว ความโกรธคุกรุ่นขึ้นในใจ…