ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 29

แต่นางไม่ใช่คนที่พาลโกรธผู้อื่นง่าย ๆ

“พ่อบ้านฉี วันหน้าข้าไม่ขอพบนายของท่านอีก” ไป๋ชิงหลิงกล่าวน้ำเสียงเรียบเฉย

ใบหน้าของพ่อบ้านฉีปรากฏรอยยิ้มที่อ่อนโยน พลางเอ่ยขึ้นว่า “แม่นาง ท่านอย่าเพิ่งรีบร้อนเอ่ยออกมา บางครั้งโชคชะตามักเล่นตลก ข้าน้อยเห็นท่านอ๋องตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ ท่านไม่ได้เลวร้ายเช่นนั้น ท่านอ๋องเป็นคนรักสันโดษ จวนอ๋องท่านอื่น ๆ ล้วนเต็มไปด้วยบรรดาอนุ มีเพียงจวนอ๋องหรงเท่านั้นที่สวนหลังบ้านยังคงเงียบเหงาอยู่ ท่านทะนุถนอมเอาใจใส่ซื่อจื่อ ข้าน้อยมั่นใจว่า หากวันใดที่ท่านอ๋องหรงเอ่ยปากต้องการแต่งพระชายาด้วยตนเองแล้วล่ะก็ ท่านจะต้องดูแลพระชายาของตนอย่างไม่ขาดตกบกพร่องแน่นอน”

มุมปากของไป๋ชิงหลิงยกขึ้น...

ทำไมนางกลับรู้สึกได้ถึงคำโฆษณาชวนเชื่อจากน้ำเสียงของพ่อบ้านฉีล่ะ

ยังไม่ทันได้ตอบกลับไป ไป๋ชงเซิงก็วิ่งออกมาจากด้านใน พร้อมร้องตะโกนโหวกเหวก “ท่านแม่ ท่านแม่”

“เซิงเอ๋อร์” ไป๋ชิงหลิงเดินเข้าไปหาอย่างรวดเร็วและอุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขน

ซั่งมามาหายใจกระหืดกระหอบวิ่งตามออกมาจากด้านใน ในมือมีขนมอยู่ถุงหนึ่ง นางยัดใส่มือไป๋ชิงหลิง “นี่เป็นสิ่งที่ท่านอ๋องมอบให้เด็กน้อย แม่นางรับไว้ด้วยเถิด”

นางตั้งใจจะปฏิเสธ แต่ไป๋ชงเซิงคว้าถุงขนมเอาไปกอดไว้แน่นอย่างไม่เกรงใจ ทั้งยังพูดด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูกว่า “ยังนับว่าเขามีมโนธรรม รู้จักตอบแทนบุญคุณ ท่านแม่ของข้าชอบตั๋วเงิน นางต้องลำบากมากในการรักษาบาดแผลซื่อจื่อของพวกท่าน พวกท่านก็ควรจะตอบแทนท่านแม่ของข้าด้วยตั๋วเงินสิ ไม่ต้องมากก็ได้ สักหนึ่งร้อยตำลึงทองก็ยังดี พวกท่านกลับไปเรียนนายของพวกท่านตามนี้นะ”

ในขณะที่นางพูด นางก็กินขนมไปด้วย ทำให้คำพูดของนางไม่ชัดไปบ้าง แต่โดยรวมทุกคนก็พอฟังเข้าใจ

สีหน้าของซั่งมามาตึงเครียด นางรู้สึกว่าเด็กน้อยผู้นี้ช่างไม่รู้ขนบธรรมเนียมมารยาทเลยแม้แต่น้อย แต่ตอนนี้เด็กน้อยจะไปจากจวนอ๋องแล้ว นางก็ไม่จำเป็นต้องใส่ใจอีกแล้ว

พ่อบ้านฉียังคงมีใบหน้ายิ้มแย้มต่อทุกคน เมื่อสิ้นคำพูดของเสี่ยวเซิงเอ๋อร์ เขารีบตอบกลับทันทีว่า “คุณหนูน้อยได้โปรดวางใจ คำพูดของท่าน ข้าน้อยจะเรียนให้ท่านอ๋องทราบ”

แต่จะทำจริงหรือไม่ นั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

ใครจะกล้าทาบรัศมีกับจวนอ๋องหรง ช่างไม่รักชีวิตตนเองเลยหรือไร

แน่นอนว่าไป๋ชิงหลิงก็คิดเช่นนั้น

นางมาที่จวนอ๋องหรงก็เพื่อซื้อชีวิตของตนเองคืน บัดนี้ชีวิตรักษาเอาไว้ได้แล้ว นางยังจะกล้ารับเงินจากอ๋องหรงอีกหรือ...

ตอนอยู่นอกเมืองฝั่งตะวันตก เขาทำให้มือข้างหนึ่งของนางเจ็บ ที่จวนอ๋องก็โดนทั้งสองข้าง พอกันที! เขาทำให้มือข้างหนึ่งของนางเจ็บ ที่จวนอ๋องก็โดนทั้งสองข้าง พอกันที!

นางยังต้องเหลือมือเอาไว้เพื่อออกเดินทางรักษาผู้คนไปทั่วหล้า

หลังจากไป๋ชิงหลิงอุ้มไป๋ชงเซิงขึ้นรถม้าไปแล้ว นางนำยาสองห่อส่งให้พ่อบ้านฉี