ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 30

คืนนั้น รถม้าของจวนอ๋องหรงมาส่งไป๋ชิงหลิงถึงที่บ้านพักส่วนตัวของนาง

เนื่องจากรถม้าสั่นสะเทือนบวกกับอาการบาดเจ็บ ทำให้ไป๋ชิงหลิงมีอาการไข้กลับ เมื่อมาถึงบ้านพัก นางจึงหมดสติไป

ถึงขนาดไม่รู้ว่าผู้ใดเป็นผู้พยุงนางลงมาจากรถม้า

นางหลับสนิท ไม่รับรู้เรื่องใด ๆ

นางฝันอยู่เรื่องเดียวซ้ำไปซ้ำมา

ในความฝัน เสี่ยวเซิงเอ๋อร์ของนางจับจูงมือเด็กอีกคนวิ่งเล่นไปในหุบเขาเซียนไหล

เด็กทั้งสองมีความสูงไล่เลี่ยกัน

ใส่เสื้อสีม่วงเหมือน ๆ กัน

ไป๋ชิงหลิงเดินเข้าไปหา นางเอามือแตะไหล่ของเด็กผู้ชาย ผลลัพธ์ก็เหมือนเมื่อครั้งแรก สิ่งที่เห็นคือใบหน้าอันเลือนรางของเด็กน้อย

ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ หากนางก็สัมผัสได้ว่า เด็กน้อยกำลังส่งยิ้มให้นางพลางตะโกนเรียกว่า “ท่านแม่”

นางเอื้อมมือไป อยากจะจับแก้มของเด็กน้อย หากทว่าเวลานี้จู่ ๆ ก็มีเสียงแหลมเล็กปลุกนางให้ตื่นขึ้น

นางลืมตาขึ้นในทันใด สิ่งที่เห็นคือ หน้าต่าง

มีท้องฟ้าสีครามและกลุ่มเมฆสีขาว อากาศภายนอกดีมาก

ใต้ขอบหน้าต่างมีโต๊ะเครื่องแป้งแกะสลักจากไม้แดง ม่านลูกปัดสีชมพูกั้นเตียงนอนออกจากห้องน้ำชา บริเวณทางเข้ามีโต๊ะกลมไม้แดงวางอยู่ด้านข้าง ส่วนมุมห้องประดับด้วยแจกันโบราณอีกหลายใบ

ตัวบ้านไม่ได้ใหญ่มาก หากตกแต่งเอาไว้อย่างน่ารัก เหมาะสำหรับเด็กผู้หญิงเป็นอย่างมาก

เศษเสี้ยวความทรงจำบางส่วนได้แวบผ่านสมองของไป๋ชิงหลิง

ที่แห่งนี้เป็นห้องนอนของเจ้าของร่างเดิมก่อนที่จะออกเรือน

แสดงว่าเวลานี้นางอยู่ที่จวนติ้งเป่ยโหว

“เอี๊ยด” เสียงเปิดประตูดังขึ้นมา

จื่ออีเดินเข้ามาจากทางด้านนอก เมื่อเห็นไป๋ชิงหลิงนั่งอยู่บนเตียง นางก็ดีใจมาก ดังนั้นแล้วจึงวางสิ่งของที่อยู่ในมือแล้วเดินเข้าไปหาไป๋ชิงหลิงโดยเร็ว

“แม่นาง ในที่สุดท่านก็ฟื้นแล้ว” นางเดินมาที่ด้านข้างของไป๋ชิงหลิง เอื้อมมือแตะหน้าผากของไป๋ชิงหลิงและกล่าวว่า "ไม่ร้อนเสียที ดีมากเลย แต่น่าเสียดายที่ท่านโหวออกไปอีกแล้ว"