ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 30

คืนนั้น รถม้าของจวนอ๋องหรงมาส่งไป๋ชิงหลิงถึงที่บ้านพักส่วนตัวของนาง

เนื่องจากรถม้าสั่นสะเทือนบวกกับอาการบาดเจ็บ ทำให้ไป๋ชิงหลิงมีอาการไข้กลับ เมื่อมาถึงบ้านพัก นางจึงหมดสติไป

ถึงขนาดไม่รู้ว่าผู้ใดเป็นผู้พยุงนางลงมาจากรถม้า

นางหลับสนิท ไม่รับรู้เรื่องใด ๆ

นางฝันอยู่เรื่องเดียวซ้ำไปซ้ำมา

ในความฝัน เสี่ยวเซิงเอ๋อร์ของนางจับจูงมือเด็กอีกคนวิ่งเล่นไปในหุบเขาเซียนไหล

เด็กทั้งสองมีความสูงไล่เลี่ยกัน

ใส่เสื้อสีม่วงเหมือน ๆ กัน

ไป๋ชิงหลิงเดินเข้าไปหา นางเอามือแตะไหล่ของเด็กผู้ชาย ผลลัพธ์ก็เหมือนเมื่อครั้งแรก สิ่งที่เห็นคือใบหน้าอันเลือนรางของเด็กน้อย

ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ หากนางก็สัมผัสได้ว่า เด็กน้อยกำลังส่งยิ้มให้นางพลางตะโกนเรียกว่า “ท่านแม่”

นางเอื้อมมือไป อยากจะจับแก้มของเด็กน้อย หากทว่าเวลานี้จู่ ๆ ก็มีเสียงแหลมเล็กปลุกนางให้ตื่นขึ้น

นางลืมตาขึ้นในทันใด สิ่งที่เห็นคือ หน้าต่าง

มีท้องฟ้าสีครามและกลุ่มเมฆสีขาว อากาศภายนอกดีมาก

ใต้ขอบหน้าต่างมีโต๊ะเครื่องแป้งแกะสลักจากไม้แดง ม่านลูกปัดสีชมพูกั้นเตียงนอนออกจากห้องน้ำชา บริเวณทางเข้ามีโต๊ะกลมไม้แดงวางอยู่ด้านข้าง ส่วนมุมห้องประดับด้วยแจกันโบราณอีกหลายใบ

ตัวบ้านไม่ได้ใหญ่มาก หากตกแต่งเอาไว้อย่างน่ารัก เหมาะสำหรับเด็กผู้หญิงเป็นอย่างมาก

เศษเสี้ยวความทรงจำบางส่วนได้แวบผ่านสมองของไป๋ชิงหลิง

ที่แห่งนี้เป็นห้องนอนของเจ้าของร่างเดิมก่อนที่จะออกเรือน

แสดงว่าเวลานี้นางอยู่ที่จวนติ้งเป่ยโหว

“เอี๊ยด” เสียงเปิดประตูดังขึ้นมา

จื่ออีเดินเข้ามาจากทางด้านนอก เมื่อเห็นไป๋ชิงหลิงนั่งอยู่บนเตียง นางก็ดีใจมาก ดังนั้นแล้วจึงวางสิ่งของที่อยู่ในมือแล้วเดินเข้าไปหาไป๋ชิงหลิงโดยเร็ว

“แม่นาง ในที่สุดท่านก็ฟื้นแล้ว” นางเดินมาที่ด้านข้างของไป๋ชิงหลิง เอื้อมมือแตะหน้าผากของไป๋ชิงหลิงและกล่าวว่า "ไม่ร้อนเสียที ดีมากเลย แต่น่าเสียดายที่ท่านโหวออกไปอีกแล้ว"

เมื่อคิดถึงชายผู้นั้น ไป๋ชิงหลิงก็มีอาการปวดศีรษะขึ้นมา

“ข้าหลับไปนานมากกระนั้นหรือ”

“หกวัน หกวันเต็ม ๆ ที่ไม่ฟื้นตื่นขึ้นมาเลยเจ้าค่ะ” จื่ออีตกใจมาก

พวกนางปิดบังไป๋ชงเซิงมาตลอด

ทุกครั้งที่ไป๋ชงเซิงพูดว่าอยากจะเจอไป๋ชิงหลิง พวกนางจะบอกว่าไป๋ชิงหลิงเพิ่งหลับไป ไป๋ชงเซิงจะมองนางจากที่ข้างหน้าต่างแวบหนึ่ง ก่อนจะไปเล่นกับตัวเองอย่างเชื่อฟัง

“คุณหนูน้อยไม่ทราบว่าแม่นางหมดสติมาโดยตลอด ยามที่ท่านโหวมีเวลาก็จะพาคุณหนูน้อยไปเดินเล่น เพื่อหันเหความสนใจของคุณหนูน้อยเจ้าค่ะ” จื่ออีกล่าว

ไป๋ชิงหลิงแอบตกใจ นางหลับไปหกวันแล้ว!

“เซิงเอ๋อร์ล่ะ” ตอนไป๋ชิงหลิงตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นเด็กน้อยแล้ว

จื่ออีกล่าวว่า “ลี่ว์อีและชิงอีพาออกไปเดินเล่นเจ้าค่ะ เมื่อสักครู่ยังโหวกเหวกจะพูดคุยกับแม่นางให้ได้ โชคดีที่ท่านโหวได้ให้ว่าวกับนางก่อนที่ท่านโหวจะจากไป คุณหนูน้อยจึงไปหาที่เล่นว่าวแล้วเจ้าค่ะ"

และในเวลานี้เองก็ได้มีเสียงตวาดดังมาจากทางนอกเรือน…