ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 31

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้วขึ้น “ใครเอะอะโวยวายอยู่ด้านนอก”

จื่ออีรีบลุกขึ้นเดินออกไปมองดู แล้วเดินกลับเข้ามาที่ห้อง “แม่นาง เป็นคนของฮูหยินเฒ่าเจ้าค่ะ”

"มีเรื่องอะไรหรือ"

“นับตั้งแต่แม่นางเข้ามาที่จวน ฮูหยินเฒ่าส่งคนมาเชิญแม่นางทุกวัน แล้วยังเลือกเวลาที่ท่านโหวไม่อยู่ที่จวนด้วยเจ้าค่ะ หากไม่ใช่ว่าท่านโหวได้จัดวางองครักษ์ดูแลเรือนเอาไว้ เกรงว่าพวกนางคงจะไม่ห่วงความเป็นความตายของแม่นาง หามเอาแม่นางไปพบฮูหยินเฒ่าเป็นแน่เจ้าค่ะ” ความไม่พอใจปรากฏบนใบหน้าของจื่ออี

จื่ออีเป็นเด็กยากจนในชนบท นางไม่เคยรู้มาก่อนว่าพวกเจ้านายในบ้านหลังใหญ่จะมีเล่ห์เหลี่ยมมากมายเช่นนี้

นางรู้เพียงว่าฮูหยินเฒ่านั้นทำเกินไป เห็นได้ชัดว่าแม่นางกำลังป่วยอยู่ ยังจะเชิญนางไปอีก

เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินคำพูดของจื่ออี มุมปากก็เบะออกอย่างดูแคลน

ฮูหยินเฒ่าคนนี้ เป็นคนที่มีเล่ห์เหลี่ยมชั้นเชิงมากคนหนึ่ง

นางไม่ใช่มารดาแท้ ๆ ของติ้งเป่ยโหว

เมื่อครั้งฮูหยินเฒ่ายังเป็นสาวแรกแย้ม นางแต่งเข้าตระกูลไป๋ที่มีฐานะยากจน หากแต่เพราะแต่งมาสามปีแล้วนางยังไม่ให้กำเนิดบุตรสักคน ทางบ้านของนางจึงอุ้มเด็กน้อยคนหนึ่งมาให้นางเลี้ยงดู

เด็กคนนี้ก็คือติ้งเป่ยโหว

ใครจะรู้ได้ว่า ในปีที่สองของการรับเลี้ยงบุตรบุญธรรม ฮูหยินเฒ่าได้คลอดบุตรชายฝาแฝด ในปีถัดมาก็ได้ตั้งครรภ์ลูกสาว และเป็นเช่นนี้ต่อมาเรื่อย ๆ จนให้กำเนิดบุตรทั้งสิ้นห้าคน สองคนสุดท้ายยังเป็นแฝดชายหญิงอีกด้วย

เป็นผลให้ฮูหยินเฒ่าเริ่มมองติ้งเป่ยโหวขัดหูขัดตา

เมื่อนายผู้เฒ่าเสียชีวิตลง ในปีนั้นติ้งเป่ยโหวมีอายุเพียงสิบเอ็ดปี เขาได้ถูกฮูหยินเฒ่ากล่าวหาว่าเป็นตัวซวยและขับไล่ออกจากบ้านตระกูลไป๋

ติ้งเป่ยโหวจึงได้เข้าร่วมกองทัพตั้งแต่เนิ่น ๆ และสร้างผลงานในการทำศึก อีกทั้งครั้งหนึ่งเคยช่วยชีวิตไท่ซ่างหวงเอาไว้ ฮ่องเต้จึงพระราชทานฐานันดรศักดิ์และจวนติ้งเป่ยโหวให้

เมื่อชุยมามากลับมาถึงที่เรือนจึงรีบรายงานต่อฮูหยินเฒ่า

“นางใหญ่โตเช่นนั้นเชียวหรือ” ฮูหยินเฒ่าบันดาลโทสะ นางตบโต๊ะเสียงดังพลางตะโกนอย่างโกรธเคือง “คนชั้นต่ำไม่มีหัวนอนปลายเท้า กล้าเรียกฮูหยินเฒ่าอย่างข้าไปพบนางด้วยตนเอง นางคิดว่านางเป็นใคร”

ปี้หวนกำลังยกน้ำชาเดินเข้ามาในขณะที่ฮูหยินเฒ่ากำลังเดือดดาล นางคว้าไม้เท้าในมือฟาดไปโดนชุดน้ำชาในมือปี้หวนจนหกพลิกคว่ำ

ปี้หวนรีบคุกเข่าลง ร่างกายของนางสั่นเทิ้ม

ชุยมามาเหลือบมองปี้หวน แล้วรีบก้าวเข้าไปปลอบฮูหยินเฒ่า “ฮูหยินเฒ่า หากท่านไปก็เท่ากับหลงกลนางแล้ว นางคิดว่านางมีท่านโหวคอยให้ท้ายสามารถทำทุกอย่างตามอำเภอใจของนางได้ในจวนโหวแห่งนี้”

“จวนโหวแห่งนี้เป็นข้าที่บัญชาการทุกสิ่ง ในเมื่อข้าเชิญนางมาไม่ได้ เช่นนั้นก็ให้ฮูหยินใหญ่ไปเชิญพระชายาต้วนมา ข้าไม่เชื่อว่า นางจะกล้าล่วงเกินสะใภ้แห่งราชวงศ์” ดวงตาของหญิงชราเต็มไปด้วยความเย็นชา

ในใจคิดว่า นางจะต้องขับไล่หญิงสาวชาวป่าชาวดอยคนนี้ไปจากจวนติ้งเป่ยโหวให้ได้

ชุยมามารับคำสั่ง แล้วจึงลุกขึ้นไปหาฮูหยินใหญ่เพื่อไปเชิญไป๋จิ่นที่จวนอ๋องต้วนให้กลับมาที่จวน...