ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 291

ไป๋ชงเซิงรู้สึกหวาดกลัวกับสถานการณ์นี้ นางจึงก้าวถอยหลัง

หรงเยี่ยยกมือขึ้นพยุงหลังนางทันที และผลักนางไปข้างหน้า "อย่ากลัวเลย พวกเขาเคารพเจ้า"

“พวกเขากำลังคุกเข่าต่อข้าหรือ?” ไป๋ชงเซิงถามด้วยความประหลาดใจ

ทุกวันนี้ เมื่อใดก็ตามที่สาวใช้ในจวนเห็นนาง

ก่อนที่นางจะจากไป สาวใช้เหล่านั้นก็จะพูดถึงนางและแม่ของนางอยู่ข้างหลัง นางจึงมีเงาเล็กน้อยอยู่เหนือคนเหล่านี้

“ใช่” หรงเยี่ยยกกรามขึ้นเล็กน้อย

พ่อบ้านฉีนำคนรับใช้หลายสิบคนออกจากจวนและตะโกนพร้อมกันที่หน้าประตู "สาวใช้ของเจ้าแสดงความเคารพต่อองค์หญิง"

“ข้ารับใช้ทำความเคารพองค์หญิง”

ไป๋ชิงเซิงยืนอยู่ที่นั่นด้วยความงุนงง "พวกเขา...ล้วนมาจากบ้านพ่อข้า"

“พวกเขาทั้งหมดเป็นคนของข้า”

“แล้วพวกเขาจะฟังข้าหรือไม่”

“ใช่ หากเจ้าจะให้พวกเขาคุกเข่า พวกเขาก็ต้องคุกเข่า และหากเจ้าจะให้พวกเขายืน พวกเขาก็ต้องยืน” หรงเยี่ยค่อยๆ กอดนางไว้ในอ้อมแขนของเขา และพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

หรงจิ่งหลินมาที่ด้านข้างของนาง แล้วจับมือเล็ก ๆ ของไป๋ชิงเซิงก่อนจะพูดว่า "เซิงเอ๋อร์ พี่จะแสดงให้เจ้าเห็น"

"ลุกขึ้น" หรงจิงหลินพูดอย่างจริงจัง

คนรับใช้ด้านล่างตะโกน "ขอบคุณท่านซือจื่อ"

หลังจากพูดจบ คนใช้ก็ลุกขึ้นยืนอย่างเรียบร้อยทีละคน

ไป๋ชิงเซิงมองพวกเขาด้วยความประหลาดใจ

นางรู้สึกว่านางทำไม่ได้

นางเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า "พวกเขาฟังแต่พ่อหวางและจิงหลินเท่านั้น พวกเขาจะไม่ฟังข้า"

หรงเยี่ยมองอย่างเย็นชา และคนรับใช้ที่เพิ่งลุกขึ้นยืนรีบคุกเข่าลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว...

เขายืดผมของไป๋ชิงเซิงและพูดอย่างเคอะเขินว่า "เซิงเอ๋อร์ ลองดูสิ"

ไป๋ชิงเชิงจัดเสื้อผ้าของนางด้วยมือทั้งสองข้าง และก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว ใบหน้าสีชมพูของนางมีร่องรอยของความยับยั้งชั่งใจ และนางมองดูทุกคนอย่างระมัดระวัง

ในวันงานเลี้ยงของครอบครัว ผู้คนจำนวนมากก็แสดงความยินดีกับนางเช่นกัน

หรงจิ่งหลินอยู่ข้างหลังนาง และปล่อยให้ทุกอย่างเป็นหน้าที่ของเขาได้ นางแค่เดินตามหรงจิ่งหลินไปอย่างเงียบ ๆ

ตอนนี้ต่างออกไป คนพวกนี้กำลังคุกเข่าอยู่ที่นี่เพราะนาง

ไป๋ชานเชิงไม่พอใจเพราะมีคนจำนวนมากคุกเข่าลงที่นาง นางเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า "ลุกขึ้น อย่าคุกเข่า"

เสียงของนางชัดเจน ไร้ซึ่งร่องรอยของการบังคับ เมื่อพวกเขาได้ยินแม้แต่คนใช้ก็รู้สึกว่านางเป็นนายน้อยที่ใจดี

"องค์หญิง" แม่นมซั่งพาเด็กน้อยเดินไปหานางและทำความเคารพนาง

ไป๋ชิงหลิงเม้มริมฝีปากและยิ้ม

พ่อบ้านฉีเดินไปที่ด้านข้างของหรงเยี่ยและพูดว่า "นายท่าน พระชายา กลับไปที่จวนกันก่อน แม่นมซั่งได้เตรียมอาหารเย็นไว้แล้ว รอท่านและพระชายามารับลูกทั้งสองกลับไปที่จวน"

"มีอะไรอร่อยหรือ" ดวงตาของไป๋ชิงเซิงเป็นประกาย แล้วนางก็ลูบท้องโดยไม่รู้ตัว

มีเสียง "โครก" อยู่ข้างใน

ทุกคนมองไปที่ท้องของนางและหัวเราะเสียงต่ำ

หรงจิ่งหลินเป็นคนเดียวที่ไม่ยิ้ม เขาพูดว่า "ท่านแม่ น้องสาวข้ากำลังอุดหนุนตะเกียงคืนนี้และยังไม่ได้กินอะไรมาก น้องสาวข้าคงจะหิวมาก"

หรงเยี่ยขมวดคิ้ว ยื่นมือไปรับเด็กจากอ้อมแขนของแม่นมซั่ง วางไว้บนตัก และพูดว่า "กลับไปกินข้าวเย็นทีจวน"

"ขอรับ"

คนรับใช้เข้าไปในจวนอย่างเป็นระเบียบ

พ่อบ้านฉีผลักหรงเยี่ยเข้าไปในลานเป็นการส่วนตัว

แม่นมซั่งเดินตามหลังพวกเขา จ้องมองที่ขาของหรงเยี่ยตลอดเวลา ดวงตาของนางเปียกปอนอย่างไม่รู้ตัว...