ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 292

นางเดินตามหลังไป๋ชิงหลิงโดยตั้งใจให้ช้าลง

ไป๋ชิงหลิงเมื่อรู้สึกถึงความแปลกประหลาดของคนที่อยู่เบื้องหลังนาง จึงหันศีรษะไปมอง และพบว่าแม่นางซั่งกำลังจ้องมองที่ขาของหรงเยี่ยด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า

นางตกตะลึง จากนั้นรู้สึกอึดอัด จึงก้าวเดินช้าลงโดยไม่รู้ตัว

เมื่อระยะห่างระหว่างหรงเยี่ยกับคนอื่นๆ ห่างมากขึ้น แม่นมซั่งถามเบาๆว่า "องค์หญิง ขาของท่านอ๋องยังดีอยู่หรือไม่"

นางปรับอารมณ์และพูดว่า "ข้าไม่รู้ ข้าทำได้แค่รักษาขาของท่านอ๋องให้ดีที่สุด"

แม่นางซั่งคุกเข่าลงอย่างกะทันหัน ทำให้ไป๋ชิงหลิงตกใจ

ขณะที่สนับสนุนแม่นางซั่ง นางก็หันศีรษะไปมองหรงเยี่ยที่จากไปแล้ว

พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเบื้องหลังพวกเขา

โดยธรรมชาติแล้ว ไป๋ชิงหลิงไม่ต้องการให้หรงเยี่ยเห็นฉากนี้ ไม่ว่าคนอื่นจะเจ็บปวดแค่ไหน มันก็ไม่คุ้มกับความเจ็บปวดของบุคคลที่เกี่ยวข้อง

ถ้าเขาเห็นว่าทุกคนรอบตัวเขาเศร้าเพราะขาของเขา เขาคงรู้สึกเศร้ามากแน่ๆ

นางดึงร่างของแม่นมซั่งอย่างแรง แล้วพูดว่า "แม่นมซั่ง ลุกขึ้นมาคุยกัน"

“องค์หญิง เจ้าสัญญากับบ่าวอาวุโสผู้นี้ว่าเจ้าจะต้องรักษาขาของท่านอ๋อง อย่ามองท่านอ๋องที่เย็นชาและเฉยเมย ความจริงแล้วเขาจ่ายมากกว่าใคร ๆ เขาไม่ควรเป็นแบบนี้ องค์หญิงเชี่ยวชาญด้านการแพทย์มาก นางจะต้องรักษาท่านอ๋องได้แน่นอน” แม่นางซั่งพูดทั้งน้ำมูกและน้ำตา

มือของไป๋ชิงหลิงค่อยๆ ดึงออกจากแม่นมซั่งนั่งยองๆ แล้วมองไปที่แม่นมซั่งก่อนจะพูดว่า "แม่นมซั่งข้าพูดได้คำเดียวว่าข้าทำดีที่สุดแล้ว ขาของท่านอ๋องเจ็บสาหัสมากในตอนนั้น เป็นเพราะ...ข้าทำให้เขาเป็นอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้”

แม่นางซั่งน้ำตาไหล นางไม่ต้องการได้ยินไป๋ชิงหลิงบอกนางว่า "ทำให้ดีที่สุด" นางหวังว่านางจะทำให้หรงเยี่ยลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง

มิฉะนั้น พระเจ้าจะไม่ยุติธรรมกับเขามากเกินไป

หลังจากพรากท่านแม่ไปก่อน เขาก็พลัดพรากจากเนื้อและเลือดของตัวเองเป็นเวลาห้าปี และตอนนี้เขาสูญเสียขาทั้งสองฝ่ายไปแล้ว

เห็นได้ชัดว่าเขาดูร่ำรวยและงดงาม แต่เขาไม่มีความสุขเท่าที่ท่านอ๋องต้วนมอง

นางเกลียดความโหดร้ายของพระเจ้า ดังนั้นนางจึงฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่ไป๋ชิงหลิง "เจ่เป็นหมอผี เจ้าช่วยชีวิตพระมารดา เต๋อเฟย และผู้ป่วยโรคระบาดมากมายที่คนอื่นไม่สามารถช่วยได้ แล้วเหตุใดจึงจะไม่สามารถช่วยขาของฝ่าบาทได้"

ทันทีที่คำว่า "ขา" ล้มลง ไป๋ชิงหลิงก็ล้มลงกับพื้นอย่างแรง

ใบหน้าสวยของนางเปลี่ยนเป็นสีซีดในทันที และร่างกายของนางก็ถูกกระแทกอย่างแรง

ใช่แล้ว นางช่วยชีวิตคนมากมาย แต่นางทำอะไรกับขาของเขาไม่ได้...

“นั่นยังเป็นครั้งแรกที่คนรับใช้คนนี้เห็นท่านอ๋องห่วงใยในเรื่องใดเรื่องหนึ่งมาก เว้นแต่ท่านอ๋องหนุ่มที่ต้องการแม่นม ท่านอ๋องจะเฝ้าดูด้วยพระองค์เองในช่วงเวลาที่เหลือ ในช่วงเวลานั้น เขาแทบจะทิ้งลูกไว้ไม่ได้”

ไป๋ชิงหลิงแอบประหลาดใจ

ปรากฎว่าไม่ใช่เรื่องโกหกที่ท่านอ๋องหรงยอมทิ้งอนาคตที่สดใสเพื่อลูก

เขาชดใช้การกระทำจริงตามข่าวลือและยิ่งกว่านั้น

นางไม่คิดว่าเขาจะจริงจังกับเด็กที่เกิดกับผู้หญิงแปลกหน้าขนาดนี้

"หมอเทวดาซูบอกว่าท่านอ๋องน้อยจะไม่มีชีวิตอยู่ภายในสามเดือน ดังนั้นท่านอ๋องจะขู่หมอเทวดาซู หากเสี่ยวซือจื่อไม่รอดในสามเดือน เขาจะถูกฝังไว้กับหมอเทวดาซู"

“หมอเทวดาซูกลัวมากจนไม่กล้านอน เขาใช้เวลาทั้งคืนและทั้งวันในห้องยาเพื่อทดสอบยาสำหรับเสี่ยวซือจื่อ”

"ท่านอ๋องกลืนพิษแปดชนิดเข้าไปเพื่อความปลอดภัยของท่านอ๋องน้อย"

"อะไรหรือ" ไป๋ชิงหลิงหยุดทันที แล้วหันมามองเธอนาง "เป็นพิษชนิดเดียวกับในร่างกายของจิ่งหลินหรือเปล่า"

"ใช่" น้ำเสียงของแม่นมซั่งค่อนข้างจริงจัง "ท่านอ๋องบอกว่าท้องของเด็กอ่อนแอ เขาจะลองยาก่อน และถ้ายาได้ผลดีเขาจะปล่อยให้เด็กดื่ม เขาได้รับพิษแปดชนิด ทรงสำรอกโลหิตและน้ำดีออกมา เมื่อเสด็จฯออกมา พวกคนใช้ขึ้นไปเกลี้ยกล่อมพระองค์แต่ทรงขับไล่พวกเขาออกจากจวน แม้แต่ไทเฮาก็ไม่อาจเกลี้ยกล่อมพระองค์ได้”