นางเดินตามหลังไป๋ชิงหลิงโดยตั้งใจให้ช้าลง
ไป๋ชิงหลิงเมื่อรู้สึกถึงความแปลกประหลาดของคนที่อยู่เบื้องหลังนาง จึงหันศีรษะไปมอง และพบว่าแม่นางซั่งกำลังจ้องมองที่ขาของหรงเยี่ยด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า
นางตกตะลึง จากนั้นรู้สึกอึดอัด จึงก้าวเดินช้าลงโดยไม่รู้ตัว
เมื่อระยะห่างระหว่างหรงเยี่ยกับคนอื่นๆ ห่างมากขึ้น แม่นมซั่งถามเบาๆว่า "องค์หญิง ขาของท่านอ๋องยังดีอยู่หรือไม่"
นางปรับอารมณ์และพูดว่า "ข้าไม่รู้ ข้าทำได้แค่รักษาขาของท่านอ๋องให้ดีที่สุด"
แม่นางซั่งคุกเข่าลงอย่างกะทันหัน ทำให้ไป๋ชิงหลิงตกใจ
ขณะที่สนับสนุนแม่นางซั่ง นางก็หันศีรษะไปมองหรงเยี่ยที่จากไปแล้ว
พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเบื้องหลังพวกเขา
โดยธรรมชาติแล้ว ไป๋ชิงหลิงไม่ต้องการให้หรงเยี่ยเห็นฉากนี้ ไม่ว่าคนอื่นจะเจ็บปวดแค่ไหน มันก็ไม่คุ้มกับความเจ็บปวดของบุคคลที่เกี่ยวข้อง
ถ้าเขาเห็นว่าทุกคนรอบตัวเขาเศร้าเพราะขาของเขา เขาคงรู้สึกเศร้ามากแน่ๆ
นางดึงร่างของแม่นมซั่งอย่างแรง แล้วพูดว่า "แม่นมซั่ง ลุกขึ้นมาคุยกัน"
“องค์หญิง เจ้าสัญญากับบ่าวอาวุโสผู้นี้ว่าเจ้าจะต้องรักษาขาของท่านอ๋อง อย่ามองท่านอ๋องที่เย็นชาและเฉยเมย ความจริงแล้วเขาจ่ายมากกว่าใคร ๆ เขาไม่ควรเป็นแบบนี้ องค์หญิงเชี่ยวชาญด้านการแพทย์มาก นางจะต้องรักษาท่านอ๋องได้แน่นอน” แม่นางซั่งพูดทั้งน้ำมูกและน้ำตา
มือของไป๋ชิงหลิงค่อยๆ ดึงออกจากแม่นมซั่งนั่งยองๆ แล้วมองไปที่แม่นมซั่งก่อนจะพูดว่า "แม่นมซั่งข้าพูดได้คำเดียวว่าข้าทำดีที่สุดแล้ว ขาของท่านอ๋องเจ็บสาหัสมากในตอนนั้น เป็นเพราะ...ข้าทำให้เขาเป็นอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้”
แม่นางซั่งน้ำตาไหล นางไม่ต้องการได้ยินไป๋ชิงหลิงบอกนางว่า "ทำให้ดีที่สุด" นางหวังว่านางจะทำให้หรงเยี่ยลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง
มิฉะนั้น พระเจ้าจะไม่ยุติธรรมกับเขามากเกินไป
หลังจากพรากท่านแม่ไปก่อน เขาก็พลัดพรากจากเนื้อและเลือดของตัวเองเป็นเวลาห้าปี และตอนนี้เขาสูญเสียขาทั้งสองฝ่ายไปแล้ว
เห็นได้ชัดว่าเขาดูร่ำรวยและงดงาม แต่เขาไม่มีความสุขเท่าที่ท่านอ๋องต้วนมอง
นางเกลียดความโหดร้ายของพระเจ้า ดังนั้นนางจึงฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่ไป๋ชิงหลิง "เจ่เป็นหมอผี เจ้าช่วยชีวิตพระมารดา เต๋อเฟย และผู้ป่วยโรคระบาดมากมายที่คนอื่นไม่สามารถช่วยได้ แล้วเหตุใดจึงจะไม่สามารถช่วยขาของฝ่าบาทได้"
ทันทีที่คำว่า "ขา" ล้มลง ไป๋ชิงหลิงก็ล้มลงกับพื้นอย่างแรง
ใบหน้าสวยของนางเปลี่ยนเป็นสีซีดในทันที และร่างกายของนางก็ถูกกระแทกอย่างแรง
ใช่แล้ว นางช่วยชีวิตคนมากมาย แต่นางทำอะไรกับขาของเขาไม่ได้...
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
จากขทที่ 907ข้ามมาบทที่ 987 เลยเหรอคะหายไป 80บท...แอดขาตามกลับมาให้หน่อยค่าาาาา😅😢😘...
จักรพรรดิตายแล้วค่อยมีกำลังใจอ่านหน่อยอย่างน้อยๆก็ไม่ต้องหัวเสียกับตาแก่งี่เง่าคนนี้อีก......
เรื่องนี้ทำพี่น้ำตาท่วมบ้าน...สามีบอกว่าถ้ามันโศกมันเศร้านักก็เลิกอ่านเหอะ...ไม่ได้สิตามมาขนาดนี้แล้วเอาให้สุดแล้วหยุดที่กระดาษทิชชู่...
อยากรู้ว่าพระเอกและนางเอกจะรู้ความจริงตอนไหนว่าเป็นครบครัวเดียวกันและจิ่นหลินคือลูกอีกคน ช่วยสปอยหน่อยค่ะ...
นางเอกเรื่องนี้เก่ง..แต่อ่อนแอและงี่เง่า..หลายครั้งที่อ่านไปถอนหายใจไป...
อัพต่อนะคะ..กำลังสนุกเลยค่ะ...
บทที่614-623เนื้อหาไม่ครบมีแค่5-6บรรทัดอ่านไม่รู้เรื่องเดาทางไมาถูกเลย...
บทที่594-602สั้นมากค่ะ...
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...