ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 293

เมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ ดวงตาของแม่นมซั่งก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

“เช่นนั้น...” ไป๋ชิงหลิงอึดอัดจนพูดไม่ออก จังหวะการพูดของนางช้าลงมาก ก่อนที่นางจะพูดต่อ “เกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้นหรือ?”

“หมอเทวดาซูพบยาถอนพิษแปดชนิด ท่านอ๋องถอนพิษทั้งหมด เพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่ายาถอนพิษนั้นปลอดภัยพอให้ซื่อจื่อน้อยรับมัน แต่ซื่อจื่อน้อยยังเด็กเกินไป แม้พิษบางส่วนจะถูกถอนพิษไปแล้ว แต่ยังมีพิษตกค้างอยู่ภายในร่างซื่อจื่อน้อย” แม่นมซั่งยกมือขึ้นปาดน้ำตา เสียงตะกุกตะกักของนางดังขึ้น ในที่สุดก็กลายเป็นการสะอื้นไห้

ไป๋ชิงหลิงสูดลมหายใจอย่างแรงแล้วยกมือขึ้นตบหลังแม่นมซั่ง

แม่นมซั่งรีบปรับอารมณ์ของนาง เช็ดน้ำตาและพูดต่อ “ซื่อจื่อน้อยดื่มยาถอนพิษ หลังจากมีชีวิตอยู่ได้สามเดือน ร่างกายท่านก็ฟื้นตัวช้าๆอย่างน่าอัศจรรย์ ท่านกินนมมากขึ้น ทั้งยังชอบรบกวนท่านอ๋องตั้งแต่ยังเด็ก ท่านอ๋องจะพาท่านไปด้วยทุกที่ ต่อมาเมื่อมีการลอบสังหาร ซื่อจื่อน้อยตกใจกลัวจนเกิดอาการชักและมีไข้สูง ซึ่งกระตุ้นพิษในร่างกาย ยามนั้นอันตรายมาก หมอซูใช้เวลาสิบวันกว่าจะช่วยซื่อจื่อน้อยจนพ้นขีดอันตรายได้ ตั้งแต่นั้นมา ท่านอ๋องก็ไม่กล้าพาซื่อจื่อน้อยออกไปไหนด้วยอีกเลย”

ในเวลานี้ไป๋ชิงหลิงคิดถึงภาพหรงจิ่งหลินถูกลอบสังหารยามเข้าเมืองครั้งแรก

ยามนั้นหรงเยี่ยคงแทบบ้า

เด็กที่ตนเลี้ยงมาถูกลอบสังหารเพราะตนเอง อีกนิดเด็กจะตกอยู่ในอันตรายแล้ว

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หัวใจไป๋ชิงหลิงก็อัดแน่น

ถ้าวันนั้นนางไม่ยืนกรานที่จะอุ้มเด็กไว้ข้างกาย หรงจิ่งหลินจะไม่ประสบความหายนะอย่างแน่นอน

เสียใจ!

นี่คือสิ่งที่นางเป็นหนี้เขา...

ในเวลานี้หรงจิ่งหลินวิ่งข้ามมาจากอีกฟากหนึ่งของสะพานโค้ง “ท่านแม่ ทำไมท่านยังอยู่ข้างหลัง ท่านพ่อรอท่านอยู่ที่หอเป่าซิน”

เมื่อไป๋ชิงหลิงเห็นเด็กน้อย ดวงตานางก็เต็มไปด้วยน้ำตา นางอดไม่ได้ที่จะก้าวเท้าอย่างรวดเร็วเข้าหาลูกแล้วกอดเขาในอ้อมแขน...

“ท่านแม่” หรงจิ่งหลินผงะไปเล็กน้อย ก่อนจะโอบแขนรอบคอไป๋ชิงหลิง แล้วมองลงมาที่นาง

ไป๋ชิงหลิงกล่าวว่า “แม่และแม่นมซั่งกำลังพูดถึงความซนของเจ้า เมื่อยามที่เจ้ายังเล็ก”

“อ่า!” หรงจิ่งหลินหน้าแดง เขามองแม่นมซั่ง “แม่นมซั่งบอกท่านทุกอย่างแล้วหรือ?”

รวมถึงเรื่องที่เขาโดนท่านพ่อตี? ?

สวรรค์ ถูกท่านแม่รู้เรื่องนี้ มันเป็นเรื่องน่าอายอย่างใหญ่หลวง

เมื่อเห็นท่าทางเขินอายของเขา ไป๋ชิงหลิงก็เลิกคิ้วแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เล่าแล้ว ทุกเรื่องล้วนเล่าออกมาหมดแล้ว”

“อา แม่นมซั่ง เหตุใดท่านถึงบอกท่านแม่ทุกอย่าง ในวันหน้าท่านไม่ได้รับอนุญาตให้บอกทุกอย่างเช่นนี้ ท่าน...ท่าน...” หรงจิ่งหลินเกาหูอย่างลนลาน

“เช่นนั้นท่านก็เดาผิดแล้ว” นางยื่นมือออกมาคล้องคอเขา “แม่นมซั่งบอกข้าเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นยามท่านให้จิ่งหลินอยู่ข้างกาย”

“บอกเจ้าทุกอย่างหรือ?” เขาสงสัยในสิ่งที่นางรู้

นางมองเขาอย่างเคร่งขรึม “ไม่ได้เล่าทุกเรื่อง ข้ารู้เพียงหนึ่งหรือสองส่วนเท่านั้น อย่างเรื่องเพื่อถอนพิษให้จิ่งหลิน ท่านถึงกับลองพิษเองแล้วทดลองยาให้เขา ยามนั้น...ท่านคิดอะไรอยู่?”

“ต้องช่วยเขา”

สามคำนี้แทงลึกเข้าไปในหัวใจไป๋ชิงหลิง

“สำหรับเด็กที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะรอดหรือไม่ ท่านยามเสี่ยงเพียงนี้...”

“จุ๊ๆ!” หรงเยี่ยยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากนาง ก้มหน้าลง วางนิ้วไว้บนปากนางนิ่ง แล้วพูดว่า “อย่าถามว่าคุ้มไหม เขาคือเลือดเนื้อของข้า”

นางเพ่งมองเขาด้วยตาเบิกกว้าง ก่อนจะได้ยินเขากล่าวว่า “ครั้งนั้น ข้าคิดว่า ผู้หญิงคนนั้นช่างโง่เขลาเสียนี่กระไรที่เดินเตร่ไปมาต่อหน้าสามีกับลูกของคนอื่น ทั้งยังสงสารลูกที่พุ่งเข้าหาผู้หญิงโง่ๆ เช่นนั้น”

“ท่าน...”

เขาจุมพิตนางเพื่อปลอบประโลมอารมณ์ของนาง และพูดต่อไปว่า “ต่อมาเมื่อข้าเห็นหญิงผู้นั้นถูกเฆี่ยนตีจนเกินจะรับไหว อีกทั้งยังมีทารกในครรภ์ของนาง ข้าก็คิดได้ว่าหญิงผู้นี้ตั้งครรภ์สตรีผู้นี้สิ้นสภาพเช่นนี้เพราะตั้งครรภ์ลูกของข้า นางเป็นเพียงคนน่าสงสาร นางไม่ใช่หญิงต่ำต้อยเลย นางที่ทิ้งเด็กไว้เบื้องหลัง เด็กคนนั้นไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นลูกของข้า”