ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 316

นางปล่อยมือของอ๋องหรง และเดินไปทางหวู่โป๋หย่วนด้วยสีหน้าเศร้าหมอง เมื่อยืนอยู่ต่อหน้าเขา ไป๋ขิงหลิงก็เตะตูดของหวู่โป๋หย่วนทันที

หวู่โป๋หย่วนร้อง “อ๊ะ” ออกมาทันที เขาขับบั้นท้ายแล้วกรีดร้อง

แต่เสียงร้องคร่ำครวญของเขาได้รับการตอบโต้ด้วยการเตะของไป๋ชิงหลิงอีกครั้ง

คนรับใช้ที่ลานและทหารองครักษ์เหยี่ยวดำต่างก็ประหลาดใจ

พระชายาไม่ได้มายั่วยุให้ทะเลาะกันหรือ

ทำไมถึงลงมือเองแล้วล่ะ

ไม่สิ ใช้เท้า

“เจ้าทำอะไร? ” หวู่โป๋หย่วนกัดฟันด้วยความเจ็บปวด และคำรามใส่ไป๋ชิงหลิงด้วยสีหน้ามึนงง

ไป๋ชิงหลิงเตะอีกสองสามครั้ง และพูดด้วยความโกรธ “ข้าทำอะไร เจ้ายังมีหน้าพูด ก่อปัญหาขนาดนี้เพียงเพื่อให้ใครบางคนให้ความสุขแก่เจ้า เพียงเพราะเมื่อเร็ว ๆ นี้ เจ้าตกเป็นเหยื่อของข่าวลือ และน้องสาวเจ้าถูกคนอื่นบีบบังคับ นางขอร้องข้าให้ช่วยนาง ใช้ทุกวิถีทางเพื่อปกป้องเจ้าและท่านพ่อท่านแม่ของเจ้า เจ้าได้ใส่ความผู้บริสุทธิ์มากมายเพียงเพราะความขี้ขลาดของเจ้าเองในเมื่อเจ้ากำลังจะตาย ถ้าอย่างนั้นทำไมเจ้าไม่ปาดคอตัวเองให้ตายไปเสีย เจ้ามันคนสารเลว กล้าแทงท่านอ๋อง แล้วยังทำร้ายมือของเขา ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่นอน ”

“อ๊าก ! ”

“ใครก็ได้ เอาคนบ้านี้ออกไป” หวู่โป๋หย่วนตะโกนจับสะโพกตัวเอง

ตีตรงไหนก็ได้ แต่ทำไมต้องไปเตะก้นของเขา

เจ็บก้นมากเลย

อ๋องหรงจ้องมองไปที่หวู่โป๋หย่วนอย่างเย็นชา ไม่มีความตั้งใจที่จะห้ามเขาเลย

หมอเทวดาซูแอบเช็ดเหงื่อ และอดไม่ได้ที่จะสัมผัสบั้นท้ายของตัวเอง

แม่นมซั่งมองตามมือของเขาลงไป เห็นเขาจับก้นของตัวเอง ใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

ไอ้แก่ตายยากนี้ นี้ไม่มีความละอายต่อหน้าเด็กเลย

หมอเทวดาซูรู้สึกถึงการจ้องมองที่ร้อนแรงจากด้านข้าง จึงถอนมือออกอย่างรวดเร็ว

ในเวลานี้ ไป๋ชิงหลิงหยุดเดิน และนางเฉยเมยไม่สนใจเขา “อันที่จริง เราไม่ต้องทำอะไรเลย ถ้าเจ้าออกไปตอนนี้ มีบางคนจะต้องการชีวิตเจ้า”

"เจ้า..." หวู่โป๋หย่วนชี้ไปที่นาง

ไป๋ชิงหลิงคว้านิ้วที่ชี้มาที่นางทันที และดีดกลับอย่างแรง หวู่โป๋หย่วนร้องตะโกน “เจ็บ เจ็บ！”

“คนที่ไม่กลัวความตาย ยังกลัวความเจ็บปวดอีกหรือ ถ้าเจ้าอยากตายก็อย่าตายในจวนอ๋องหรง มันทำให้ที่ของข้าสกปรก” หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงด่าเสียงดัง นางสะบัดนิ้วของหวู่โป๋หย่วนออก

นางไม่ได้หักนิ้วของเขาจริงๆ แต่นางต้องการช่วยเขาประกอบกลับเข้าไปใหม่

เรื่องที่เสียงานเสียเงินแบบนี้ ไม่สามารถทำได้

เมื่อนางกลับมายังข้างกายอ๋องหรง จื่ออีกำลังรักษาบาดแผลของอ๋องหรง เมื่อไป๋ชิงหลิงเดินมาหา จื่ออีก็ลุกขึ้นยืนและถอยกลับไป

ไป๋ชิงหลิงยังคงกดบาดแผลของเขา และรีบช่วยเขาห้ามเลือด แต่นางยังคงทำสีหน้าเย็นชาตลอดเวลา และไม่แม้แต่จะมองอ๋องหรง

อ๋องหรงซึมเศร้าเล็กน้อย เขาเอื้อมมือไปแตะศีรษะของนาง แต่ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นและจ้องมองเขาด้วยท่าทีเย็นชา “ทำอะไร？”

"พระชายา ไม่ใช่ข้าที่เริ่มเหตุการณ์ก่อน หมอเทวดาซูสามารถเป็นพยานได้" หมอเทวดาซูกำลังช่วยเหลือหวู่โป๋หย่วน ตกใจอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อหันศีรษะไปมองคู่รักที่สวน หัวใจของเขาก็เต้นรัว

อย่าเอาเรื่องคนอื่นมาเกี่ยวข้องในความขัดแย้งระหว่างสามีภรรยา

อ๋องหรงมองดูอาการบาดเจ็บที่มือซึ่งพันผ้าพันแผลไว้ จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองนางที่เดินออกไป ขมวดคิ้ว แล้วรีบผลักรถเข็นด้วยมือของเขา เตรียมจะตามไปให้ทัน

แต่ทันทีที่มือของเขาแตะรถเข็น ไป๋ชิงหลิงก็หยุดกะทันหัน หันหน้าหนี และเตือนจากหางตาว่า “อย่าใช้มือไปเรื่อย”

มันน่าจะเป็นปฏิกิริยาสะท้อนกลับ เมื่อคำเตือนของไป๋ชิงหลิงหยุดลง มือที่บาดเจ็บของอ๋องหรงก็หดกลับไปอย่างรวดเร็ว

อิงซาซึ่งยืนอยู่ข้างหลังเขา เดินไปข้างหลังเขา และวางมือทั้งสองข้างบนหลังรถเข็น อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้น ไป๋ชิงหลิงก็พูดอีกประโยคหนึ่งออกมา “ไม่ว่าใครก็ไม่ได้รับอนุญาตช่วยเขาเข็นรถเข็น”

เอ่อ……

อิงซาก้มศีรษะลงและมองดู มือของเขาดูเหมือนจะสัมผัสกับถ่านที่ลุกไหม้อยู่ และรีบถอยกลับอย่างรวดเร็ว

จากนั้นเขาก็คุกเข่าข้างหนึ่งลงต่อหน้าอ๋องหรง

ขอโทษครับนายท่าน อยู่ที่จวนฟังได้แค่คำสั่งนายท่านญิง

“อย่าช่วยเขาเข็นรถเข็น อย่าให้อาหารเขา ปล่อยให้เขาอยู่ที่นี่และไตร่ตรอง” คุณชายหวู่อยากตาย ก็ให้เขาไปด้วยกันเลย เพียงพอแล้วที่ท่านอ๋องผู้สง่างามกลั่นแกล้งผู้ป่วยที่บาดเจ็บสาหัส ไม่ไว้หน้าเลยจริง ๆ

แน่นอน นางเสียใจมากกว่าที่เขาได้รับบาดเจ็บก็เพราะนาง

แต่ถ้านางปล่อยตัวปล่อยใจต่อไป นางก็ยังไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้จะทำเรื่องอะไรที่ทำให้โลกแตกออกมาอีก

เขาเกือบจะโค่นทั้งวังหลวง โชคดีที่ลูกชายของนางไม่เป็นแบบเขา

“ใช่แล้ว” นางหันศีรษะและมองไปที่อิงซา “ถ้าคุณชายหวู่ยังคงรีบร้อนที่จะลุกขึ้นเพื่อร้องขอความตาย ก็ให้เข็มเงินสิบเล่มแก่เขา”

นางหยิบเข็มเงินออกมาสิบเล่ม เข็มเงินถูกใส่ไว้ในกล่องพลาสติกใส เข็มแต่ละเล่มหนาและยาว และที่เลือกออกมาล้วนเป็นเข็มเงินที่ใหญ่ที่สุด