ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 316

นางปล่อยมือของอ๋องหรง และเดินไปทางหวู่โป๋หย่วนด้วยสีหน้าเศร้าหมอง เมื่อยืนอยู่ต่อหน้าเขา ไป๋ขิงหลิงก็เตะตูดของหวู่โป๋หย่วนทันที

หวู่โป๋หย่วนร้อง “อ๊ะ” ออกมาทันที เขาขับบั้นท้ายแล้วกรีดร้อง

แต่เสียงร้องคร่ำครวญของเขาได้รับการตอบโต้ด้วยการเตะของไป๋ชิงหลิงอีกครั้ง

คนรับใช้ที่ลานและทหารองครักษ์เหยี่ยวดำต่างก็ประหลาดใจ

พระชายาไม่ได้มายั่วยุให้ทะเลาะกันหรือ

ทำไมถึงลงมือเองแล้วล่ะ

ไม่สิ ใช้เท้า

“เจ้าทำอะไร? ” หวู่โป๋หย่วนกัดฟันด้วยความเจ็บปวด และคำรามใส่ไป๋ชิงหลิงด้วยสีหน้ามึนงง

ไป๋ชิงหลิงเตะอีกสองสามครั้ง และพูดด้วยความโกรธ “ข้าทำอะไร เจ้ายังมีหน้าพูด ก่อปัญหาขนาดนี้เพียงเพื่อให้ใครบางคนให้ความสุขแก่เจ้า เพียงเพราะเมื่อเร็ว ๆ นี้ เจ้าตกเป็นเหยื่อของข่าวลือ และน้องสาวเจ้าถูกคนอื่นบีบบังคับ นางขอร้องข้าให้ช่วยนาง ใช้ทุกวิถีทางเพื่อปกป้องเจ้าและท่านพ่อท่านแม่ของเจ้า เจ้าได้ใส่ความผู้บริสุทธิ์มากมายเพียงเพราะความขี้ขลาดของเจ้าเองในเมื่อเจ้ากำลังจะตาย ถ้าอย่างนั้นทำไมเจ้าไม่ปาดคอตัวเองให้ตายไปเสีย เจ้ามันคนสารเลว กล้าแทงท่านอ๋อง แล้วยังทำร้ายมือของเขา ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่นอน ”

“อ๊าก ! ”

“ใครก็ได้ เอาคนบ้านี้ออกไป” หวู่โป๋หย่วนตะโกนจับสะโพกตัวเอง

ตีตรงไหนก็ได้ แต่ทำไมต้องไปเตะก้นของเขา

เจ็บก้นมากเลย

อ๋องหรงจ้องมองไปที่หวู่โป๋หย่วนอย่างเย็นชา ไม่มีความตั้งใจที่จะห้ามเขาเลย

หมอเทวดาซูแอบเช็ดเหงื่อ และอดไม่ได้ที่จะสัมผัสบั้นท้ายของตัวเอง

แม่นมซั่งมองตามมือของเขาลงไป เห็นเขาจับก้นของตัวเอง ใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

ไอ้แก่ตายยากนี้ นี้ไม่มีความละอายต่อหน้าเด็กเลย

หมอเทวดาซูรู้สึกถึงการจ้องมองที่ร้อนแรงจากด้านข้าง จึงถอนมือออกอย่างรวดเร็ว

ในเวลานี้ ไป๋ชิงหลิงหยุดเดิน และนางเฉยเมยไม่สนใจเขา “อันที่จริง เราไม่ต้องทำอะไรเลย ถ้าเจ้าออกไปตอนนี้ มีบางคนจะต้องการชีวิตเจ้า”

"เจ้า..." หวู่โป๋หย่วนชี้ไปที่นาง

ไป๋ชิงหลิงคว้านิ้วที่ชี้มาที่นางทันที และดีดกลับอย่างแรง หวู่โป๋หย่วนร้องตะโกน “เจ็บ เจ็บ！”

“คนที่ไม่กลัวความตาย ยังกลัวความเจ็บปวดอีกหรือ ถ้าเจ้าอยากตายก็อย่าตายในจวนอ๋องหรง มันทำให้ที่ของข้าสกปรก” หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงด่าเสียงดัง นางสะบัดนิ้วของหวู่โป๋หย่วนออก

นางไม่ได้หักนิ้วของเขาจริงๆ แต่นางต้องการช่วยเขาประกอบกลับเข้าไปใหม่

เรื่องที่เสียงานเสียเงินแบบนี้ ไม่สามารถทำได้

เมื่อนางกลับมายังข้างกายอ๋องหรง จื่ออีกำลังรักษาบาดแผลของอ๋องหรง เมื่อไป๋ชิงหลิงเดินมาหา จื่ออีก็ลุกขึ้นยืนและถอยกลับไป

ไป๋ชิงหลิงยังคงกดบาดแผลของเขา และรีบช่วยเขาห้ามเลือด แต่นางยังคงทำสีหน้าเย็นชาตลอดเวลา และไม่แม้แต่จะมองอ๋องหรง

อ๋องหรงซึมเศร้าเล็กน้อย เขาเอื้อมมือไปแตะศีรษะของนาง แต่ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นและจ้องมองเขาด้วยท่าทีเย็นชา “ทำอะไร？”

"พระชายา ไม่ใช่ข้าที่เริ่มเหตุการณ์ก่อน หมอเทวดาซูสามารถเป็นพยานได้" หมอเทวดาซูกำลังช่วยเหลือหวู่โป๋หย่วน ตกใจอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อหันศีรษะไปมองคู่รักที่สวน หัวใจของเขาก็เต้นรัว

อย่าเอาเรื่องคนอื่นมาเกี่ยวข้องในความขัดแย้งระหว่างสามีภรรยา