ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 315

ไป๋หมิงฮุ่ยพยักหน้าและพูดว่า “มาแล้ว และยังเข้าใจสถานการณ์ของพวกเราด้วย บอกให้พวกเราพักฟื้นอยู่ที่บ้าน”

เมื่ออีผิงถิงได้ยินคำว่า “อยู่พักฟื้นที่บ้าน” นางก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น “ถ้าอย่างนั้นเจ้ากลับบ้านไปพักฟื้นเถอะ อย่าเพิ่งกลับไปที่โรงหมอในตอนนี้ เกรงว่าอวิ๋นมู่เอ๋อร์จะหันกลับมาและวางแผนเอาครีมรักษาหน้าในมือของเจ้าอีกครั้ง”

“ข้าก็คิดอย่างนั้น ท่านพี่หญิงอีก็อย่าเพิ่งกลับไปที่โรงหมอในตอนนี้เลย พระชายารับสั่งว่านางไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องการจัดเตรียมตัวอย่าง” ไป๋หมิงฮุ่ยกล่าว

อีผิงถิงปกปิดอารมณ์ที่หดหู่ของนาง และตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

ในจวนของอ๋องหรง มีกิ่งไม้แตกหัก และเลือดกระเซ็น

หมอเทวดาซูยืนอยู่ใต้ชายคา เกลี้ยกล่อมด้วยสีหน้าลำบากใจ “หยุดชกต่อยได้แล้ว คุณชายหวู่ยังบาดเจ็บสาหัส ท่านอ๋องขาและเท้าของท่านก็ยังไม่ค่อยดี โถ่เอ๊ย อย่ามีเรื่องกันเลย ใครก็ได้มาเกลี้ยกล่อมพวกเขาหน่อย ยาแสนแพงที่เขาทาให้คุณชายหวู่นั้นเสียเปล่าแต่เช้าเลย”

เลือดบนพื้นไหลออกมาจากร่างของคุณชายหวู่

เขาไม่ต้องมองก็รู้ว่าบาดแผลบนร่างกายของคุณชายหวู่เปิดออก

แม่นมซั่งซ่อนตัวอยู่นอกลานพร้อมกับเด็กสองคนในอ้อมแขนของนาง แต่ไม่สามารถระงับความอยากรู้อยากเห็นของนางได้ และมองเข้าไปข้างในเป็นครั้งคราว

ไป๋ชงเซิงขมวดคิ้วและพูดว่า “เสื้อผ้าสีขาวของคุณลุงนั้นเปื้อนเลือดจำนวนมากเลย”

“มันนองเลือดเกินไป รุนแรงเกินไป องค์หญิงน้อยรีบหลับตาเร็วเข้า” แม่นมซั่งปิดตาของไป๋ชงเซิง และหรงจิ่งหลินก็ผลักมือฝ่าของแม่นมซั่งออกไป และจ้องมองเสด็จพ่อของเขาด้วยดวงตาที่ลุกเป็นไฟ “เสด็จพ่อเก่งกาจมาก แม้นั่งอยู่บนรถเข็นก็ยังสามารถตีเขาจนลอยได้ เมื่อข้าร่างกายแข็งแรงแล้ว จะต้องฝึกฝนศิลปะการต่อสู้อย่างดี เพื่อปกป้องท่านและท่านแม่”

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าแม่นมซั่งก็แสดงความโล่งใจ

แต่เมื่อนางมองเข้าไปในลาน แม่นมซั่งก็ยิ้มอย่างขมขื่นอีกครั้ง “เมื่อไหร่พระชายาจะกลับมา ถ้ายังต่อสู้แบบนี้ต่อไป จะต้องมีคนหนึ่งตายแน่นอน !

แน่นอน ว่าคนที่ตายจะต้องเป็นคุณชายหวู่

ในเวลานี้ ไป๋ชงเซิงมองไปในป่าไผ่ทางด้านซ้าย แล้วตะโกนเสียงดัง “ท่านแม่ ท่านแม่……”

ไป๋ชิงหลิงเดินเข้าไปในหอเทียนสิอย่างรวดเร็ว มีกลิ่นอายของการฆาตกรรมอยู่ทุกหนทุกแห่ง

เมื่อนางกลับมา เดิมทีนางคิดว่าทั้งสองคนแค่เล่น ๆ กัน แต่นางไม่คาดคิดว่าทั้งสองคนจะเอาจริงเอาจัง และศิลปะการต่อสู้ของหวู่โป๋หย่วนก็ไม่ได้แย่เท่าไร

“พระชายา รีบเกลี้ยกล่อมท่านอ๋องเร็วเข้าเถอะเจ้าค่ะ” แม่นมซั่งพูดด้วยสีหน้ากังวล

สีหน้าของไป๋ชิงหลิงเคร่งขรึมลง และเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว “หยุดนะ “

ไม่มีใครหยุด

หมอเทวดาซูรีบไปยังชายคาฝั่งตรงข้าม และมาอยู่ต่อหน้าไป๋ชิงหลิงในพริบตาเดียว “พระชายา รีบบอกพวกเขาให้หยุดเร็ว คุณชายหวู่ยังคงบาดเจ็บสาหัส”

“มีเสียง “กร๊อบ” ดังออกมา !

หวู่โป๋หย่วนถูกฝ่ามือของหรงเยี่ยทำให้ลอยออกไป เขาคุกเข่าข้างหนึ่งบนพื้น ดาบและโล่ในมือจมลงไปในดิน ส่วนที่เหลือในร่างกายก็อยู่ไกลออกไป

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมอง เสื้อชั้นในสีขาวของคุณชายหวู่เปรอะเปื้อนไปด้วยลือดจำนวนมาก และใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็ซีดราวกับกระดาษ

ในเวลานี้ หรงเยี่ยดึงแส้ของเขาออกมา

ไป๋ชิงหลิงตอบสนองทันที และตะโกนด้วยความโกรธด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง “หรงเยี่ย ! ”

หวู่โป๋หย่วนเจ้ากรรมคนนี้ แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจทำร้ายนาง แต่เขากล้าดียังไงมาแตะต้องนาง

ในเมื่ออยากตายขนาดนี้ เช่นนั้นก็ตายไปซะ

“เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ ! ” หรงเยี่ยโกรธจัด และลูกน้องก็ไม่แสดงความเมตตา

เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินเสียงแส้ข้างหลัง นางก็ได้สติกลับมา

และชายตรงหน้านาง ยังคงดึงแส้ออกมา ราวกับว่าเขาเสียสติไปแล้ว

ไป๋ชิงหลิงรีบกระโดดขึ้นอย่างรวดเร็ว กอดแขนของเขาและพูดว่า “หรงเยี่ย ใจเย็น ๆ ”

“เขารนหาที่ตาย”

“เขาเป็นคนที่หมอเทวดาซูกับข้าช่วยชีวิตไว้ และเขาก็เป็นคนที่ท่านอ๋องช่วยชีวิตไว้เช่นกัน มาฆ่าเขาแบบนี้ มันน่าเสียดายที่เกินไป ” ไป๋ชิงหลิงกดแขนของเขาลงอย่างแรง เพื่อป้องกันไม่ให้เขาลงมือต่อ

หรงเยี่ยจ้องมองหวู่โป๋หย่วนซึ่งนอนอยู่ใต้ชายคาอย่างเย็นชา แต่ในที่สุดก็ไม่ได้ลงมือต่อ

ไป๋ชิงหลิงเก็บแส้ของเขา และเปิดกล่องยา สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือ การรักษาอาการบาดเจ็บของเขาก่อน ส่วนคุณชายหวู่……

“ทำไมไม่ฆ่าข้า เจ้าฆ่าข้าสิ ฆ่าข้า ข้ามีชีวิตที่ไร้ค่าเยี่ยงนี้ ก็มีเพียงจะสร้างปัญหาให้ครอบครัวเท่านั้น เจ้าช่วยข้าทำไม! ” เสียงของคุณชายหวู่ดังก้องอยู่ด้านหลังไป๋ชิงหลิง

ความโกรธปรากฏขึ้นบนใบหน้าของไป๋ชิงหลิงทันที……