ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 314

ทันทีที่ไป๋ชิงหลิงจากไป ไป๋หมิงฮุ่ยก็หันกลับมาและหยิบไม้กวาดเพื่อกวาดพื้นอีกครั้ง เมื่อหงเหนียงเห็นเช่นนี้ ก็รีบเดินไปหยิบไม้กวาดในมือของนางแล้วพูดว่า “กูหน่ายนาย เจ้ารีบนำครีมรักษาหน้าไปให้หมอหญิงอีเถอะ”

วันนี้อีผิงถิงหยุดพักผ่อน ไม่ได้อยู่ที่หอหลิวเหยียน

แม้ว่าหงเหนียงจะไม่เคยเห็นครีมบำรุงหน้ามาก่อน แต่นางก็รู้ว่าครีมรักษาหน้านี้มีราคาสูง ก่อนหน้านี้พระชายาต้วนที่เคยมาแช่น้ำพุร้อนที่หอหลิวเหยียน ก็จางหายไปมากแล้ว

ในตอนแรกแผลเป็นบนใบหน้าของนางลึก แต่ต่อมาก็ค่อย ๆ จางหายไป จากนั้นนางก็รู้ว่าพระชายาต้วนไม่ได้พูดเกินจริงกับยาของหมอปีศาจ

นี่เป็นทองคำแท้และเงินแท้สำหรับทาบนแผลเป็น

พระชายาให้สองขวดในคราวเดียว ในสายตาของหงเหนียง ราวกับเป็นของดีที่นักปราชญ์มอบให้ จะแตกต้องหรือจับไม่ได้เลย

“ตกลง ข้าจะส่งขวดของหมอหญิงอีนั้นไปให้โดยเร็ว” ไป๋หมิงฮุ่ยรู้ว่าตระกูลของอีผิงถิงอยู่ที่ไหน อันที่จริงแล้วมันก็อยู่ไม่ไกล ก็แค่อยู่ที่ซอยเล็กข้างหลังนั่นเอง

“รีบไปเถอะ ระวังเก็บไว้ให้ดี”

“เจ้าค่ะ” ไป๋หมิงฮุ่ยหันหลังและจากไป

และก่อนที่นางจะจากไป อวิ๋นมู่เอ๋อร์ซึ่งกำลังยืนอยู่ในตู้ยาเพื่อหยิบยา ได้ออกไปก่อนหน้านี้ก้าวหนึ่ง

ทันทีที่ไป๋หมิงฮุ่ยเดินเข้าไปในตรอก ร่างของอวิ๋นมู่เอ๋อร์ก็กระโดดออกมา ไป๋หมิงฮุ่ยตกใจรีบก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็ว มองไปที่อาจารย์ของนางด้วยความประหลาดใจ และพูดว่า “อาจารย์อวิ๋น”

“ขอยืมดูครีมบำรุงหน้าหน่อย” อวิ๋นมู่เอ๋อร์ยื่นมือไปหานาง และพูดตรงเข้าประเด็น

ไป๋หมิงฮุ่ยรีบกดกล่องยาของตัวเองทันที

แม้ว่าในกล่องจะมีหนังสือเพียงไม่กี่เล่ม แต่ไป๋หมิงฮุ่ยจะเอาไปด้วยทุกครั้งที่ออกไปข้างนอก

ไม่ต้องพูดถึงว่าการออกมาข้างนอกในครั้งนี้ อีกทั้งยังพกครีมบำรุงหน้าสองขวดที่พระชายาหรงมอบให้นางอีก

“ท่านอาจารย์อวิ๋น ข้าไม่สามารถให้ท่านดูครีมรักษาหน้าได้ พระชายามอบสิ่งนี้ให้กับหมอหญิงอี” ไป๋หมิงฮุยคิด นางพูดถึงพระชายาออกมาเพื่อเตือนอวิ๋นมู่เอ๋อร์ ว่าไม่ควรถามนางอีกเป็นครั้งที่สอง

แต่ นางคิดผิดแล้ว

“เจ้าฝากของหมอหญิงอีไว้ให้นาง แล้วเอาของเจ้ามาให้ข้ายืมดู ทำไม เข้ากลัวว่าข้าจะแย่งครีมรักษาหน้าหรือ เราเจอกันบ่อย เจ้าไร้ยางอายแต่ข้าไม่นะ” อวิ๋นมู่เอ๋อร์กล่าว

ไป๋หมิงฮุ่ยกัดฟันขมวดคิ้ว และหยุดพูด

อวิ๋นมู่เอ๋อร์ตำหนิด้วยความโกรธ “ไป๋เสี่ยวฮุ่ย เจ้าลืมไปแล้วว่าเจ้าเริ่มต้นยังไง เจ้าไม่รู้หรือว่าเจ้าโง่แค่ไหน หลังจากเรียนมาครึ่งปีเจ้าจำชื่อยาไม่ได้ด้วยซ้ำ ข้าทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เพื่อแนะนำสอนเจ้าตลอด ไม่อย่างนั้นแม้แต่การทดสอบแรกเจ้าก็ไม่ผ่านด้วยซ้ำ หงเหนียงคงไล่เจ้าออกจากโรงหมอไปนานแล้ว เจ้าคงไม่มีโอกาสเข้าใกล้ชิดกับพระชายาหรงหรอก”

อวิ๋นมู่เอ๋อร์คิดว่า โอกาสทั้งหมดของไป๋หมิงฮุ่ย ควรเป็นของนาง

ไป๋หมิงฮุ่ยเป็นผู้ขโมยโชคของนาง และทำให้นางสูญเสียความโปรดปรานจากพระชายาหรง

เป็นคนที่ขัดขวางอนาคตของนาง และทำให้นางก้าวหน้าได้ยาก

ยิ่งคิดนางก็ยิ่งโกรธ นางจึงตรงเข้าไปแย่ง