ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 313

พระชายารองหวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยความเศร้า “ก่อนที่จะตกจากหลังม้าเมื่อห้าปีที่แล้ว แม่นางหลิ่วแม่ของพระชายาหราวมาหาข้า นางใช้ความก้าวหน้าทางขุนนางของพ่อข้า ขอให้ข้าไปที่สนามแข่งม้า เพื่อเรียนรู้วิธีขี่ม้า นางจัดหาม้าป่า ให้ข้าต้องตกจากหลังม้า จากนั้นข้าก็บ้า เมื่อข้าเข้าไปในเรือนวิปลาส แม่นางหลิ่วขอให้อารองช่วยจัดการเรื่องหย่าให้ข้า และส่งพ่อแม่ไปทำงานนอกเมืองหลวง พี่ชายก็จะมีงานที่ดีทำ ไม่อย่างนั้น พวกเขาก็จะ……”

พูดถึงเรื่องนี้ พระชายารองหวู่ก็ตื่นตระหนกทันที และเสียงของนางก็เปลี่ยนไป “พวกเขาจะทำทุกวิธีทาง เพื่อให้พ่อแม่ของข้าหายตัวไป เดิมทีพ่อของข้าเป็นบุตรนอกสมรสของจวนกั๋วกง และแม่ก็มาจากตระกูลเล็ก ๆ ในจวนกั๋วกงมีลูกนอกสมรสอย่างพ่อข้าเยอะเกินไป ท่านปู่ไม่เคยสนใจพ่อผู้ต่ำต้อยของข้าเลย ดังนั้นข้าจึงตอบตกลง”

เมื่อพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อน พระชายารองหวู่ยังคงไม่สบายใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อรู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นของ อ๋องหราว เขาไม่ต้องการแต่งงานกับนางเลย และวางแผนที่จะรับหญิงสาวคนอื่นจากจวนกั๋วกงมานานแล้ว หัวใจของนางเจ็บปวดและอึดอัด

พระชายารองหวู่พูดอีกครั้ง “พระชายาหรงคงสงสัยว่า ข้าจะหมั้นหมายกับอ๋องหราวได้อย่างไร ในเมื่อพ่อของข้าเกิดมาเป็นลูกนอกสมรส”

ดวงตาของไป๋ชิงหลิงกะพริบเล็กน้อย เพื่อรอให้นางพูดต่อ

“ขาของพี่ชายข้า เกิดบาดเจ็บเพราะช่วยอ๋องหราว เขาไม่มีภูมิหลังเกี่ยวข้องกับราชวงศ์ ตระกูลของนางต้องการฉวยโอกาสนี้สร้างความสัมพันธ์กับจวนกั๋วกง ดังนั้นพวกเขาจึงเลือกข้า”

หลังจากได้ฟังคำพูดเหล่านี้ ความประทับใจของไป๋ชิงหลิงที่มีต่อพระชายารองหวู่ก็เปลี่ยนไปในทันที

เจ้าเห็นไหมว่านางไม่ได้โง่เขลา

พระชายาหวู่เห็นเหตุผลของเหตุการณ์นี้อย่างชัดเจน แต่เพราะรอบข้างใช้คนในครอบครัวมาข่มขู่นาง การบีบบังคับที่สะสมมาทำให้ค่อย ๆ นางอ่อนแอลง

แต่นางไม่โง่เขลาอย่างแน่นอน

นางใสซื่อยิ่งกว่าใคร ๆ

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าตัวเองเลือกคนที่เหมาะสมแล้ว

“เจ้ายังคิดถึงอ๋องหราวอยู่หรือเปล่า ? ” นางลองถามดู

พระชายารองหวู่ยิ้มอย่างขมขื่น……

พระชายารองหวู่ยิ้มอย่างขมขื่น “เขาวางแผน ข้ายังจะคิดถึงหรือ ？”

ถูกต้อง ชายหนุ่มช่างคิดวางแผนแบบนี้ ใครยังจะกล้าคิดถึง

เช่นเดียวกับที่อ๋องต้วนปฏิบัติต่อเจ้าของร่างเดิม ตอนนี้ร่างกายนี้ไม่น่ารังเกียจเหมือนเมื่อก่อนแล้ว และยิ่งห่างไกลจากจิตวิญญาณของนางมากขึ้นเรื่อย ๆ

นางรู้สึกได้ว่า ไป๋ชิงหลิงเจ้าของเดิมได้หมดใจต่ออ๋องต้วนแล้ว

ไม่คิดถึงแล้ว !

“พี่ชายของเจ้าอยู่ในจวนอ๋องหรง และเขาโดนธนูสามดอก ซึ่งแต่ละดอกนั้นมีความรุนแรง อย่างไรก็ตามมีหมอเทวดาซูคอยช่วยเขาดึงลูกศรออก และข้าเองก็เฝ้าดูเขาด้วย ตอนนี้เขาพ้นขีดอันตรายแล้ว เจ้าไม่ต้องกังวล” ก่อนที่ไป๋ชิงหลิงจะจากไป นางตบหลังมือของพระชายารองหวู่เบา ๆ

พระชายารองหวู่ซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก

ไม่ว่าผู้หญิงตรงหน้าจะดีหรือไม่ดี ตราบใดที่นางเต็มใจคนในครอบครัวของนาง นางก็ยินดีที่จะตาย

“ขอบพระทัยพระชายาหรง” พระชายารองหวู่กำลังจะคุกเข่าอีกครั้ง ไป๋ชิงหลิงรีบประคองข้อศอกด้วยฝ่ามือของนาง และพูดว่า : “ออกมานานถึงเวลาต้องกลับแล้ว ถ้าอ๋องต้วนถาม เจ้าก็บอกความจริงเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในโรงน้ำชาซินเยว่ ไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไร

“ตกลง”

พระชายารองหวู่ออกไปแล้ว

ไป๋ชิงหลิงยืนอยู่ที่หน้าต่าง มองดูนางจากไป

หลังจากนั้นไม่นาน ประตูห้องข้างก็ถูกเคาะอีกครั้ง ไป๋ชิงหลิงหันศีรษะไปมองและพูดว่า “เข้ามา”

พระชายาพูดแบบนี้หมายถึง “ศพ” ใช่ไหม

หากไม่มีตัวอย่างกลับมาสำหรับนางก็ไม่ถือว่าสมบูรณ์

“จื่ออี เอาครีมรักษาหน้าให้นาง สองสามวันนี้เจ้าก็อยู่บ้านเพื่อพักฟื้นและอ่านหนังสือทางการแพทย์ และส่วนที่เหลือก็คอยฟังข่าวจากข้า” ไป๋ชิงหลิงจัดการผมที่ยุ่งเหยิงของไป๋หมิงฮุ่ยให้ดูเรียบร้อย

นางรู้ว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะซื้อศพในประเพณีพื้นบ้านและศักดินาสมัยโบราณแบบนี้

แต่ไม่เป็นไร นางสามารถขอหรงเยี่ยได้

จื่อยี่หยิบครีมรักษาหน้าออกมาและยื่นให้นาง “ขวดหนึ่งสำหรับหมอหญิงผิง เจ้าส่งต่อให้นาง ครีมนี้มีค่ามาก และสามารถรักษารอยฟกช้ำบนใบหน้าของเจ้าได้ในหนึ่งวัน โดยไม่ทิ้งรอยแผลเป็นใด ๆ ”

“ขอบพระทัยพระชายา” ไป๋หมิงฮุ่ย โยนไม้กวาดในมือทิ้งไป และรับมันด้วยมือทั้งสองข้าง

มีความตื่นเต้นที่ไม่สามารถปกปิดได้ในดวงตาของนาง

นางเคยได้ยินเรื่องครีมรักษาหน้าหมอปีศาจ ซึ่งเป็นของวิเศษ

แผลเป็นที่ใบหน้าของพระชายาต้วนถูกรักษา ด้วยครีมรักษาหน้าของหมอปีศาจ

ไป๋ชิงหลิงยิ้มเบา ๆ จากนั้นนึกถึงเรื่องจริงจัง และรีบออกจากหอหลิวเหยียนและกลับไปที่จวนอ๋อง

และอวิ๋นมู่เอ๋อร์ซึ่งอยู่ในตู้ยาตลอดเวลา จ้องมองครีมรักษาหน้าในมือของไป๋หมิงฮุ่ยไม่ละสายตา……