ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 318

ผู้คนในตำหนักต่างจ้องมองไปยังเหตุการณ์เบื้องหน้าด้วยสีหน้าที่ดูตกตะลึง

แม้แต่คุณชายหวู่ ซึ่งนอนอยู่ข้างหน้าต่าง และแอบดูการเคลื่อนไหวข้างนอกอยู่ ก็อดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปากของเขา

ข้ารู้อยู่แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทิ้งนิสัยไร้ยางอายของเขาไปได้

ดูเหมือนว่าคุณชายหวู่จะเห็นภาพไป๋ชิงหลิงโยนสุนัขตัวใหญ่ลงในหม้อต้มและปรุงเป็นอาหารแสนอร่อย เมื่อนึกแล้วก็แอบรู้สึกเห็นอกเห็นใจเสวี่ยหลาง

เสวี่ยหลาง ระวังตัวด้วย

ข้าจะสร้างอนุสาวรีย์เพื่อแก้แค้นให้เจ้า

สำหรับเสวี่ยหลางที่เขาพูดถึง มันวิ่งตูดดกตรงดิ่งไปที่หอเป่าซิน

เสวี่ยหลางแอบสาบานอย่างลับๆว่า มันจะต้องฟ้องนายหญิงของมัน นายผู้ชายของมันน่าสมเพชเกินไปแล้วถึงขนาดเอาหมามาแทนม้า

มันวิ่งเร็วมาก อิงซาวิ่งเหยาะๆไปพร้อมกับหรงจิ่งหลินในอ้อมแขนของเขา และไม่นานคนกลุ่มหนึ่งก็มาถึงหอเป่าซิน

ไป๋ชิงหลิงที่กำลังมองตำราแพทย์ในห้องยาหมอเทวดาซู เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยและถามว่า "เสียงด้านนอกนั่นมันเสียงอะไรกัน?"

"หม่อนฉันออกไปดูเดี๋ยวนี้เพคะ" จื่ออีหันกลับไป และในขณะที่เธอกำลังจะออกไป ชิงอีก็วิ่งเข้ามาจากประตูด้วยใบหน้าที่ดูน่ากลัว: "พระพระพระ... ชายา ท่านอ๋องอยู่ข้างนอกเพคะ”

“ท่านแม่ไม่ได้สั่งให้เสด็จพ่อทบทวนหรือ ใครให้เขามาที่นี่ นี่เขาขัดคำสั่งท่านแม่นี่ สมควรโดนทำโทษ” ไป๋ชงเซิงเดินออกไปในขณะที่พูด และเมื่อเขาไปถึงประตู ไป๋ชงเซิงก็ถอยเท้าทันทีจากนั้นยกมือเล็ก ๆ ขึ้นแล้วขยี้ตา

ฮะ

เสวี่ยหลาง！

"โอ่ง ๆ ๆ..." เสวี่ยหลางนั่งยองๆ อยู่หน้าตำหนัก เห่าอย่างดุเดือดไปทางไป๋ชงเซิง

ไป๋ชิงหลิงวางตำราแพทย์แล้วเดินออกห้องยาไป เธอยืนอยู่ข้างหลังไป๋ชงเซิง และกวาดสายตาไปที่คนและสุนัขที่อยู่หน้าตำหนักทันที และยังมีอิงซากับจิ่งหลิน!

และการแต่งกายของเสวี่ยหลางก็ดึงดูดความสนใจของเธอในทันที

มีสายรัดที่หลังของเสวี่ยหลางเชือกหนาผูกตรงกลาง และปลายเชือกอีกข้างหนึ่งผูกกับที่วางแขนของรถเข็นซึ่งดูสง่างามมาก

ในเวลานี้ เสวี่ยหลางหมอบลงกับพื้น เห่า "โฮ่งโฮ่งโฮ่ง" ไปทางของไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชงเซิงเข้าใจภาษาสุนัขของเสวี่ยหลาง ชี้ไปทางหรงเยี่ย เขาเงยหน้าขึ้นและพูดกับไป๋ชิงหลิงว่า: "ท่านแม่ เสด็จพ่อแย่มาก เขาใช้เสวี่ยหลางเป็นม้า แล้วยังตีตูดของเสวี่ยหลางด้วยพะยะคะ”

"โฮ่งโฮ่ง!" เสวี่ยหลางลุกขึ้นจากพื้น จากนั้นหันกลับมา โดยมีหางห้อยอยู่ข้างหลังเขา และหันก้นไปทางไป๋ชงเซิง

ทันทีที่เสวี่ยหลางหันไป เขาก็เจอกับสายตาที่อยาก"ฆ่าสุนัข"ของหรงเยี่ย

ลักษณะที่เสวี่ยหลางกำลังฟ้องนั้นก็หายไปในทันใด มันเหลือบมองไปที่ไม้ไผ่ที่ตกไปอยู่ในมือของอิงซา หางของสุนัขก็ชี้ขึ้นแล้วเห่าใส่อิงซาทันที

อิงซาร่ำไห้อย่างขมขื่น: "ไม่ใช่ข้านะพระชายา แต่เป็นท่าน..."

จู่ๆก็มีแสงอันเย็นยะเยือกเหมือนกับลูกธนูที่พุ่งออกไปพุ่งเข้าหาร่างของอิงซาอย่างรวดเร็ว

อิงซาถูจมูกของเขาและเปลี่ยนคำพูดของเขาอย่างเขินอาย: "ข้าน้อยเองพะยะคะ ข้าตีเสวี่ยหลางเมื่อกี้"

เสวี่ยหลาง : ??

มันมีตูดสองอันที่ให้พวกเขาตีได้งั้นเหรอ?

“พระชายายกโทษให้ข้าน้อยด้วยเถิด” อิงซายอมรับความผิดพลาดของตนด้วยท่าทีที่ดี

พฤติกรรมของไป๋ชิงหลิงที่มีต่อคนๆนั้นและสุนัขนั้นดูโมโหและมีความไม่เข้าใจแฝงอยู่ภายใน

อิงซาเหลือบมองไปที่นายผู้ชายของเขาด้วยใบหน้าที่เจ็บปวด

ดูเอาเถอะ ไม่มีใครได้รับผลดีอะไรเลย

"จิ่งหลิน พาเสวี่ยหลางมานี่" ไป๋ชิงหลิงมองไปที่หรงจิ่ง และท่าทีของเขาก็อ่อนโยนขึ้นมาก

หลงจิ่งหลินยังคงมีความรู้สึกผิดในใจ แต่เมื่อเขาได้ยินไป๋ชิงหลิงเรียกเขา ความหดหู่ในใจของเขาก็หายไปทันที และเขาก็ปลดกระดุมหลังของเสวี่ยหลางออกด้วยตัวเอง และเข้าไปในตำหนักพร้อมกับเสวี่ยหลาง

คนสองคนถูกทิ้งไว้ด้านนอกตำหนักพร้อมด้วยสายจูงสุนัข

อิงซาขยี้จมูก เดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว คว้าสายจูงสุนัข แล้วดึงท่านอ๋องออกไปเดินเล่นอย่างเงียบ ๆ

และใบหน้าของชายผู้นั้นก็มืดมนลง!

ตำหนักของจวนอ๋องหรงดูมีความสุขกันใหญ่ แต่พระชายาหราวไม่ได้มีช่วงเวลาที่ดีเช่นนั้นเลย

โรงน้ำชาเป็นธุรกิจของจวนกั๋วกง เรื่องที่เกิดขึ้นในโรงน้ำชาวันนี้ หวู่กั๋วกงเองก็รับรู้แล้ว

หวู่ซือหลิงรู้ว่าเรื่องนี้ค่อนข้างร้ายแรง ถ้าไม่ใช้อำนาจปิดข่าวไว้ เรื่องคงถึงในวังภายในเวลาไม่ถึงครึ่งวันแล้ว ดังนั้นหลังจากออกมาจากโรงน้ำชา หวู่ซือหลิงตรงไปที่จวนกั๋วกงเพื่อพบฮูหยินของท่านกั๋วกง

แต่ก่อนที่เธอจะก้าวเข้าไปในลานบ้านของท่านกั๋วกง หวู่กั๋วกงก็หยุดเธอไว้ก่อนตรงกลางทาง

หัวใจของหวู่ซือหลิงสั่นสะท้าน และเธอก็อุทานออกมาด้วยความงุนงง: "เสด็จปู่"

หวู่กั๋วกงพูดอย่างเย็นชา "ตามข้าไปที่ห้องสมุด"

"ได้ยินมาว่าเสด็จย่าไม่สบาย หม่อมฉันจึงอยากไปหาท่านที่เหมยย่วน" หวู่ซือหลิงพูดอย่างกล้าหาญ

จวนกั๋วกงไม่ได้เข้ากันได้หรือสามัคคีกันเหมือนที่คนภายนอกเห็น และนายท่านของตำหนักต่างๆ ในจวนแห่งนี้ ล้วนมีแรงจูงใจที่ซ่อนเร้น