สรุปเนื้อหา บทที่ 319 หวู่กั๋วกงโกรธ – ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น โดย พระจันทร์ขี้เมา
บท บทที่ 319 หวู่กั๋วกงโกรธ ของ ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น ในหมวดนิยายการเกิดใหม่ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย พระจันทร์ขี้เมา อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
หากไม่ใช่เพราะแรงกดดันของหวู่กั๋วกง คนรุ่นหลังคงเละเทะนานไปแล้ว
หวู่ซือหลิงรู้ดีว่านางล้ำเส้นหวู่กั๋วกงแล้ว เขาไม่ปล่อยนางไปแน่
หวู่กั๋วกงจ้องหวู่ซือหลิงอย่างเย็นชา “ท่านย่าของเจ้าเพิ่งพักผ่อน อย่าไปรบกวนความสงบสุขของนางอีก”
หลังพูดจบหวู่กั๋วกงก็ยอมปล่อยนางไป เขาเดินผ่านนางโดยไม่ให้หวู่ซือหลิงมีโอกาสสะดุ้งแม้แต่น้อย
หวู่ซือหลิงเงยหน้าขึ้น กะพริบตาให้เหลียนฮวนสาวใช้ของนางแล้วไปที่ห้องหนังสือของหวู่กั๋วกง
แต่ทันทีที่นางก้าวเข้าไปในห้อง ประตูก็ปิดดังปัง
หวู่ซือหลิงตกใจ นางหันศีรษะไปมองประตูห้องหนังสือซึ่งปิดโดยที่ปิดโดยบ่าวรับใช้ด้วยสีหน้ากังวล
“พระชายาหราวจากนี้ไปห้ามเจ้าแตะต้องคนหรือสิ่งใดในจวนกั๋วกง” ในยามนี้เสียงเย็นชากระแทกหวู่ซือหลิงอย่างแรง
หวู่ซือหลิงตกใจมาก
ท่านปู่ไม่ต้องการช่วยนางกับอ๋องหราว!
ความตื่นตระหนกและหวาดกลัวแต่เดิมกลายเป็นความไม่ยินยอม
เหอเฟยไม่มีภูมิหลัง นางจึงวางแผนทุกวิถีทางเพื่อให้ได้สมรสกับอ๋องหราว ไม่ใช่เพียงเพื่อให้ได้มาซึ่งฐานะพระชายา
บรรพบุรุษตระกูลหวู่และบรรพบุรุษของจักรพรรดิสร้างประเทศที่ยิ่งใหญ่นี้ เหตุใดมีเพียงตระกูลหรงเท่านั้นที่สามารถเพลิดเพลินกับความมั่งคั่งและเกียรติยศอย่างล้นหลามได้ ในขณะที่ตระกูลหวู่ของพวกเขาต้องก้มหน้ายอมจำนน
หากบรรพบุรุษตระกูลหวู่ไม่สละบัลลังก์ ตระกูลหวู่ในยามนี้ก็จะเป็นเชื้อพระวงศ์
ขอแค่หวู่กั๋วกงใช้ความพยายามเพียงเล็กน้อย พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องลำบากขนาดนั้น
ยามนี้ท่านปู่ต้องการให้นางแยกตัวออกจากอิทธิพลของจวนกั๋วกง
“ท่านปู่ ข้าสามารถต่อสู้เพื่อศักดิ์ศรีของตระกูลหวู่ได้”
“ตระกูลหวู่ไม่ต้องการ!” จู่ๆ หวู่กั๋วกงก็ตบโต๊ะ เสียงเขาเหมือนเสียงสิงโตคำราม เขาจ้องหวู่ซือหลิงด้วยความโกรธ “ข้าเพียงหวังว่าพระชายาหราวจะไม่ก่อภัยพิบัติที่ไม่จำเป็นกับตระกูลหวู่ ในภายภาคหน้าตระกูลหวู่จะออกตัวให้น้อยลง ข้าจะกดดันเรื่องวันนี้เป็นการส่วนตัว หากคนในตระกูลหวู่เคลื่อนไหวอีก ข้าจะไม่ทน”
หวู่ซือหลิงรู้สึกราวกับมีใครบางคนราดน้ำเย็นใส่นางซึ่งทำให้นางสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
ดวงตานางแดงก่ำ นางจ้องมองท่านปู่ของนางอย่างว่างเปล่า
ความไม่พอใจและความโกรธพลุ่งพล่านในใจกลายเป็นความแค้นที่ไม่อาจลบล้าง
นางเปล่งเสียงด้วยความโกรธจนคอแข็งเกร็งแดงก่ำ “ท่านปู่เป็นเพราะน้องห้ามีเรื่องขุ่นเคืองใจกับข้าใช่หรือไม่? ข้ารู้ว่าท่านไม่พอใจที่ข้าแต่งเข้าจวนอ๋องหราวมาโดยตลอด แต่ทำไมน้องห้าทำได้ แต่ข้ากลับทำไม่ได้ ข้าแต่งงานด้วยบุญวาสนาของตนเอง ตัวข้านั้นหวังพึ่งใครก็ไม่ได้เลย”
“พระชายาหราว!” หวู่กั๋วกงผุดลุกจากเก้าอี้ทันที “เจ้าไม่ได้แต่งเข้าจวนอ๋องหราวเพราะความสามารถของเจ้า แต่เพราะเจ้าคือคุณหนูใหญ่ที่เกิดจากฮูหยินเอกแห่งจวนกั๋วกง โปรดจำไว้ นับจากยามที่เจ้าเลือกแต่งเข้าจวนอ๋องหราวด้วยวิธีการนั้น เจ้าก็อย่าคิดแม้แต่จะใช้จวนกั๋วกงมาปูทางให้ตน อย่ามองว่าทุกคนโง่เขลา อย่าแม้แต่จะคิดลากจวนกั๋วกงเข้าไปในแผนการของเจ้า ในวันหน้าเจ้าจะมั่งคั่งหรือไม่นั้นไม่สำคัญ ไม่ว่าเจ้าจะยากจนหรือต่ำต้อยเพียงใดก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับจวนกั๋วกง วันนี้ข้าอธิบายให้เจ้าฟังแล้ว วันหน้าเจ้าไม่มีสิทธิ์กลับมาจวนนี้โดยไม่ได้รับอนุญาตจากข้าอีก”
“ท่าน...” จิตใจหวู่ซือหลิงปั่นป่วน ความรู้สึกอยากอาเจียนเข้าครอบงำนาง จากนั้นนางก็กุมหน้าอกพร้อมกับ “อ้วก” อาเจียนออกมา
หลังจากอาเจียนแล้วหวู่ซือหลิงก็หมดสติไป
แม่นางหลิ่วนั่งลงบนเตียง แล้วกล่าวทั้งน้ำตาว่า “ท่านพ่อ ลูกทราบแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้ เรื่องนี้ ลูกจะกำชับพระชายาหราวให้ดี เพื่อไม่ให้ท่านทำร้ายตนเอง ท่านอย่าได้ขุ่นเคืองอีกเลย”
หวู่กั๋วกงกรนเสียงเย็นชา “ในเมื่อตั้งครรภ์ก็จงให้อยู่ในจวนอ๋องหราวอย่างสงบ อย่าให้ข้าต้องกล่าวถึงสิ่งที่น่ารังเกียจ และเพื่อไม่ให้ตกเป็นขี้ปากคน เจ้าก็อย่าไปจวนอ๋องหราว”
ใบหน้าแม่นางหลิ่วคิ้วตกไปเล็กน้อย แต่นางไม่กล้าขัดขืน แต่ในใจ นางย่อมไม่เต็มใจยอมรับสิ่งที่หวู่กั๋วกงกล่าวมา
อ๋องหรงพิการ อ๋องเฉินเป็นอ๋องไร้อำนาจที่เที่ยวเตร่นานแรมปี ความสำเร็จของเขานั้นด้อยกว่าอ๋องท่านอื่นมาก
อ๋องหราวเชี่ยวชาญในทุกสิ่ง เพียงแค่เสียการสนับสนุนจากฝั่งมารดา ก็จะทำให้เขาพ่ายแพ้ผู้อื่นแล้วหรือ
ทำไมถึงสู้ไม่ได้
ฝ่าบาทยังไม่ได้แต่งตั้งองค์รัชทายาท มันไม่ใช่แค่การฝากความหวังไว้กับพระชายาหรง หวังให้นางทำให้อ๋องหรงสามารถยืนขึ้นได้อีกครั้งหรอกหรือ?
ไม่!
ความคิดของนางเหมือนกับหวู่ซือหลิง ต้องทำให้อ๋องหรงไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้อีกตลอดชีวิต
หวู่กั๋วกงสะบัดแขนเสื้อแล้วจากไป
พระชายาหราวซึ่งแสร้งทำเป็นวิงเวียนลืมตาขึ้นหลังจากเขาจากไป...
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
จากขทที่ 907ข้ามมาบทที่ 987 เลยเหรอคะหายไป 80บท...แอดขาตามกลับมาให้หน่อยค่าาาาา😅😢😘...
จักรพรรดิตายแล้วค่อยมีกำลังใจอ่านหน่อยอย่างน้อยๆก็ไม่ต้องหัวเสียกับตาแก่งี่เง่าคนนี้อีก......
เรื่องนี้ทำพี่น้ำตาท่วมบ้าน...สามีบอกว่าถ้ามันโศกมันเศร้านักก็เลิกอ่านเหอะ...ไม่ได้สิตามมาขนาดนี้แล้วเอาให้สุดแล้วหยุดที่กระดาษทิชชู่...
อยากรู้ว่าพระเอกและนางเอกจะรู้ความจริงตอนไหนว่าเป็นครบครัวเดียวกันและจิ่นหลินคือลูกอีกคน ช่วยสปอยหน่อยค่ะ...
นางเอกเรื่องนี้เก่ง..แต่อ่อนแอและงี่เง่า..หลายครั้งที่อ่านไปถอนหายใจไป...
อัพต่อนะคะ..กำลังสนุกเลยค่ะ...
บทที่614-623เนื้อหาไม่ครบมีแค่5-6บรรทัดอ่านไม่รู้เรื่องเดาทางไมาถูกเลย...
บทที่594-602สั้นมากค่ะ...
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...