บทที่ 323 ความเพียรพยายามของอ๋องเฉิน – ตอนที่ต้องอ่านของ ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
ตอนนี้ของ ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น โดย พระจันทร์ขี้เมา ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายการเกิดใหม่ทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่ 323 ความเพียรพยายามของอ๋องเฉิน จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
"ไม่เจ็บ"
"พี่สะใภ้เจ็ดกำลังบีบขาของท่า๋อยู่"
"ไม่เจ็บจริงๆ" เฉินอ๋องงมองดูไป่ชิงหลิงตรวจสอบบาดแผล แต่เขาไม่รู้สึกเจ็บเลย ซึ่งนั่นทำให้เขารู้สึกโล่งใจ
หลังจากตรวจสอบเสร็จไป๋ชิงหลิงก็ถอดถุงมือออก
หรงเยี่ยถามว่า "เป็นอย่างไรบ้าง?"
"กระดูกเท้าหัก ราวกับหลังจากหกล้มไม่ได้ดูแลรักษาให้ทันเวลา ดังนั้นอาการบาดเจ็บจึงแย่ลง น้องแปดคงต้องพักผ่อนไปสักระยะ" ไป๋ชิงหลิงพูดและโยนถุงมือใส่ ถังขยะ
จู่ๆเฉินอ๋องก็อารมณ์เสีย "ข้าจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร? ในวันเทศกาลไหว้พระจันทร์ ข้าจะร่วมเล่นโปโลด้วย เสด็จพ่อใช้เวลาบรรจงเตรียมของรางวัลในสนามแข่งโปโลทุกปี ข้าได้ยินมาว่าของรางวัลในปีนี้คือ ปิ่นปักผมหยกทอง”
ทันทีที่ได้ยินคำว่า "ปิ่นปักผมหยก" หรงเยี่ยและไป๋ชิงหลิงก็มองไปที่เสิ่นโหรวเม่ย พร้อมกัน
เปลือกตาของเสิ่นโหรวเม่ย กระตุกอย่างรุนแรงและนางพูดว่า: "ท่านพี่ ท่านไม่จำเป็นต้องเข้าร่วมในปีนี้ ท่านก็บอกว่าจะมีการแข่งขันโปโลที่ยิ่งใหญ่อยู่เหมือนเดิมทุกปี"
“มันจะเหมือนเดิมได้อย่างไร” อ๋องเฉินโต้กลับ: “ยังมีเวลาอีกสิบวันก่อนจะถึงเทศกาลไหว้พระจันทร์ ทักษะทางการแพทย์ของพี่สะใภ้เจ็ดนั้นยอดเยี่ยม ไม่ต้องพูดถึงการฟื้นตัวภายในสิบวันนี้ มันจะทำให้ขาบวมน้อยลงอย่างแน่นอน อย่างน้อย ก็จะไม่ปวดมากขนาดนี้”
ใบหน้าของหรงเยี่ยเย็นชาเล็กน้อย
เมื่ออ๋องเฉินเห็นเช่นนั้น พี่เจ็ดของเขาก็กลัวความผิด
ยังคงขอร้องพี่สะใภ้เจ็ด
"พี่สะใภ้เจ็ด ได้โปรดช่วยข้าด้วย มันไม่ต้องใช้เท้าในการเล่นโปโล อย่างมากสุด ข้าจะกลับไปพักผ่อนที่จวนทันทีหลังจบเกม" ตอนนี้อ๋องเฉินก็เชื่อฟังราวกับแกะน้อย
ไป๋ชิงหลิงพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย "ตอนนี้ข้าสามารถรักษาขาของเจ้าได้ แต่ถ้าขาเจ้าได้รับผลกระทบร้ายแรงจากการแข่งขันโปโล เมื่อถึงตอนนั้นเจ้าจะพิการ เป็นอัมพาต และข้าจะไม่รักษาเท้าของเจ้าอีก พระชายาเฉิน เจ้าโน้มน้าวเขาอีกเถิด เท้าเป็นของเขาเอง อย่าให้สุดท้ายแล้วต้องนั่งบนรถเข็น”
ใบหน้าของหรงเยี่ยมืดลง และเขามองลงไปที่รถเข็นที่อยู่ด้านล่างอย่างเงียบๆ...
ไป๋ชิงหลิงจงใจเดินไปหาหรงเยี่ย ผลักหรงเยี่ยต่อหน้าอ๋องเฉินและพูดว่า "นี่คือสิ่งแลกเปลี่ยน แม้ว่ามันจะไม่ร้ายแรงเท่ากับพี่เจ็ดของเจ้า แต่ขาที่พิการก็ไม่ได้ดูดีนัก ไม่แน่ว่าหากรักษาไม่หายดี ก็จะต้องตัดในคราวนั้น”
"ตัดขา!!" เห็นได้ชัดว่าอ๋องเฉินตกใจกับคำพูดของไป๋ชิงหลิง"พี่สะใภ้เจ็ด อย่าขู่ให้ข้าตกใจด้วยคำพูดเหล่านี้เลย"
ไป๋ชิงหลิงยกกรามขึ้นเบาๆ และมองกวาดไปทั่วเท้าที่บวมเป่งของอ๋องเฉินอย่างเย็นชา "เส้นเลือดกลายเป็นเนื้อตายและเนื้อเยื่อของกล้ามเนื้อก็เน่า ถึงเวลานั้น ข้าก็ไม่ล้อเล่นกับเจ้าแล้ว แต่จะเป็นเวลาสำหรับเจ้าที่จะร้องไห้"
อ๋องเฉินตัวสั่นสองสามครั้ง มองลงไปที่เท้าที่บวมเหมือนหมู และภาพขาซ้ายของเขาที่ถูกตัดออกก็แวบเข้ามาในความคิดของเขา
มันน่ากลัวเกินไป
เขายังต้องการดูแลเม่ยเอ๋อร์ให้ดี
ดูเหมือนจะเป็นแง่ดี แต่ในมุมมองของ ไป๋ชิงหลิงเขากำลังยอมรับชะตากรรมของเขา
หยิบยาดีๆ ขึ้นมา จู่ๆ ก็หกเลอะเทอะไปทั่วพื้น
ไป๋ชิงหลิงกลับมามีสติสัมปชัญญะในทันที และคุกเข่าลงเพื่อเก็บยาโดยไม่รู้ตัว
แต่ก่อนที่นางจะได้ก้มลงไป หรงเยี่ยก็เข้ามาก่อนและหยิบยาทีละเม็ดตรง
ไป๋ชิงหลิงมองไปที่ด้านหลังของเขาและพูดว่า "ถ้าเจ้าต้องการต่อสู้ ก็ลุยเลย ไม่สำคัญว่าเจ้าจะชนะหรือแพ้"
นั่งอยู่บนรถเข็นแล้ว ถ้าเขาไม่สนุก ชีวิตเขาคงไม่น่าเบื่อมากหรอก
หรงเยี่ยกร่างของเขา วางยาลงบนโต๊ะ เอื้อมมือไปจับมือนาง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "เสด็จย่าต้องเดาว่าข้าจะเข้าร่วม โดยเฉพาะการใช้ปิ่นปักผมหยกเป็นเหยื่อล่อ และปิ่นปักผมนั้นก็ต้องเป็นของเจ้า "
"ไร้สาระ" ไป๋ชิงหลิงจ้องเขา: "อ๋องเฉินก็ต้องการมันเช่นกัน เจ้าจะชิงมันมาจากเขาจริงๆ ใช่ไหม"
"ผู้มีความสามารถย่อมยอมรับได้"
“ข้าไม่ได้อยากได้ขนาดนั้น อย่าทะเลาะกันเลย” นางไม่อยากทำให้สองพี่น้องทะเลาะกันเพราะปิ่นปักผม...
นางเห็นว่าอ๋องเฉิน มุ่งมั่นที่จะชนะและเสิ่นโหรวเม่ยไม่ใช่คนที่รับมือได้ง่ายๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
จากขทที่ 907ข้ามมาบทที่ 987 เลยเหรอคะหายไป 80บท...แอดขาตามกลับมาให้หน่อยค่าาาาา😅😢😘...
จักรพรรดิตายแล้วค่อยมีกำลังใจอ่านหน่อยอย่างน้อยๆก็ไม่ต้องหัวเสียกับตาแก่งี่เง่าคนนี้อีก......
เรื่องนี้ทำพี่น้ำตาท่วมบ้าน...สามีบอกว่าถ้ามันโศกมันเศร้านักก็เลิกอ่านเหอะ...ไม่ได้สิตามมาขนาดนี้แล้วเอาให้สุดแล้วหยุดที่กระดาษทิชชู่...
อยากรู้ว่าพระเอกและนางเอกจะรู้ความจริงตอนไหนว่าเป็นครบครัวเดียวกันและจิ่นหลินคือลูกอีกคน ช่วยสปอยหน่อยค่ะ...
นางเอกเรื่องนี้เก่ง..แต่อ่อนแอและงี่เง่า..หลายครั้งที่อ่านไปถอนหายใจไป...
อัพต่อนะคะ..กำลังสนุกเลยค่ะ...
บทที่614-623เนื้อหาไม่ครบมีแค่5-6บรรทัดอ่านไม่รู้เรื่องเดาทางไมาถูกเลย...
บทที่594-602สั้นมากค่ะ...
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...