ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 325

“เจ้าผิด แต่คนที่เจ้าต้องขอโทษไม่ใช่ข้า แต่เป็นนาง” ไป๋ชิงหลิงผลักไป๋หมิงฮุ่ยไปข้างหน้า

ไป๋หมิงฮุ่ยตกใจ นางหดคอกลับแล้วพูดว่า “ไม่จำเป็นเลย พระชายา”

“หมิงฮุ่ย จำสิ่งที่ข้าพูดในวันนี้ไว้ ในภายภาคหน้าหากมีใครก็ตามที่กล้าทุบตีเจ้า เจ้าจงมาหาข้าที่จวนอ๋องหรง ข้าจะยืนหยัดเพื่อเจ้า” ไป๋ชิงหลิงพูดด้วยใบหน้าจริงจัง

การแสดงออกของเสิ่นโหรวเม่ยแย่มาก แต่นางไม่ได้แสดงอะไรบนใบหน้าของนาง นางหันไปหาไป๋หมิงฮุ่ยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความคับข้องใจแล้วพูดว่า “ข้าขอโทษ เมื่อครู่ข้าแค่...”

“พอแล้ว!” อ๋องเฉินคำรามพร้อมเขวี้ยงยาลงไป “พี่สะใภ้เจ็ดท่านไม่จำเป็นต้องทำให้เม่ยเอ๋อร์อับอายเช่นนี้ นางลงมือแล้วอย่างไร นางเป็นพระชายาที่สง่างาม ถึงขั้นต้องคำนับและขอโทษสามัญชน นี่ท่านกำลังดูถูกข้าใช่ไหม?”

ยาที่เขาเขวี้ยงแตกกระจายทันที ขวดกระเบื้องแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ยาที่อยู่ภายในกระจายไปทั่วพื้น

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองยาบนพื้น ใบหน้านางทั้งมืดมนและหวาดกลัว “อ๋องเฉิน ท่านรู้หรือไม่ว่ายาที่ท่านทำทิ้งมีค่าเท่าไร?”

อ๋องเฉินมองดูยาที่เขาเขวี้ยงแตกแล้วอยากตบตัวเองอย่างแรง

เมื่อครู่เขาทำอะไร?

“หนึ่งตำลึงเงิน” ไป๋ชิงหลิงกัดฟันและพูดอย่างเย็นชา “ในสายตาของอ๋องเฉิน เงินเพียงหนึ่งตำลึงอาจไม่มีค่าอะไร คงต้องขอให้อ๋องเฉินออกไปดูนอกเมือง ทุกที่ยังมีขอทานผู้ขาดแคลน”

“ข้า...”

“ออกไป” ไป๋ชิงหลิงไม่ต้องการเห็นทั้งสองคนอีก นางเสียอารมณ์เดิมของนางจึงขับไล่แขกอย่างเรียบง่ายและหยาบคาย

อ๋องเฉินกลืนน้ำลาย รู้สึกว่าเขาสร้างปัญหาแล้ว แต่เขาก็ไม่สามารถยอมประนีประนอมได้

เขาจับมือเสิ่นโหรวเม่ยแล้วพูดว่า “ไปก็ไป ข้ายังไม่เชื่อว่าขาของข้าจะไม่ดีขึ้นหากไม่มียาของท่าน”

“ไปกันเถอะเม่ยเอ๋อร์” อ๋องเฉินเดินกะเผลกพร้อมดึงเสิ่นโหรวเม่ยออกจากห้องตรวจโรค

หลังจากพวกเขาจากไป ไป๋หมิงฮุ่ยก็คุกเข่าลงอย่างไม่สบายใจ...

จู่ๆ ไป๋ชิงหลิงก็มองลงมาที่นางแล้วพูดว่า “หมิงฮุ่ยลุกขึ้น”

“พระชายา ข้าเป็นคนลากท่านลงมา อันที่จริงการตบครั้งนี้ไม่ได้เจ็บปวดมากนัก” ไป๋หมิงฮุ่ยร่ำไห้อย่างเงียบๆ ทั้งยังพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น

ไป๋ชิงหลิงคว้าแขนดึงนางขึ้นจากพื้น กดนางลงบนเก้าอี้ตรงหน้าแล้วพูดว่า “เจ้าได้ยินทุกอย่างที่ข้าพูดเมื่อครู่”

“เพคะ!” ไป๋หมิงฮุ่ยตอบรับหลายครั้ง

ไป๋ชิงหลิงจัดผมของนางให้เรียบแล้วพูดว่า “เช่นนั้นจงจำไว้ในใจ ในโรงหมอฮุ่ยหมินไม่มีท่านอ๋องหรือพระชายา มีแต่ผู้ป่วย หน้าที่ของเจ้าคือใช้สิ่งที่เจ้าเรียนรู้มาช่วยเหลือผู้ป่วยที่ต้องการการรักษา ไม่ใช่มาเสียเวลากับการชมเชยผู้สูงศักดิ์เหล่านั้น”

ไป๋หมิงฮุ่ยสงบลงหลังจากได้ยินเช่นนี้ “ข้าเข้าใจแล้วเพคะ”

“เก็บยา” ไป๋ชิงหลิงดึงมือออก เหลือบมองยาที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น ก่อนจะหันหลังออกจากห้องตรวจโรค แล้วไปที่ห้องเก็บยาเพื่อจัดยา

เมื่อนางออกมาอีกครั้ง หรงเยี่ยก็กำลังรอนางอยู่นอกห้องเก็บยา