ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 326

แมวดำหรี่ตาทั้งสองข้างลง

ชายหนุ่มที่ลูบแมวดำก็เหล่ตาของเขา ต่างฝ่ายต่างใส่ร้ายกัน สะใภ้บอกว่าเวลาจัดการกับคนเลวไม่ควรใช้ความรุนแรง แต่ให้ชิงไหวชิงพริบกัน

เขาจำไว้เสมอ

“เสด็จแม่ ข้าได้ส่งยาให้แล้ว ข้าต้องกลับไปที่จวนเพื่อบอกเจาเสวี่ย ให้นางไม่ต้องเป็นห่วง นางยังไม่รู้ว่าข้านำยาส่งเข้ามาในวังแล้ว”

หลังจากพูดจบ อ๋องหรงก็คืนของขวัญ และให้อิงซาผลักเขาออกจากตำหนักเฟิ่งหลวน

ฮองเฮาอู่มองดูอ๋องหรงจากไป รู้สึกเป็นทุกข์และโศกเศร้า และยิ่งไม่พอใจในความไม่รู้เรื่องของเสิ่นโหรวเม่ย

นางตบโต๊ะอย่างแรงและร้องด้วยความโกรธ “ตอนนี้แก่แล้วก็เป็นแบบนี้ และเจ้าแปดก็ช่วยคนนอกกลั่นแกล้งพี่เจ็ดของเขา เสิ่นโหร่วเม่ยคนนี้……”

“พระสนม อ๋องเฉินและพระชายาเฉินอยู่นอกตำหนักเพคะ” ทันใดนั้นแม่นมจ้านก็วิ่งเข้ามา

ใบหน้าของฮองเฮาอู่เคร่งขรึมลงและตรัสว่า “ให้พวกเขาเข้ามา”

“เพคะ” แม่นมจ้านออกไปเรียกอ๋องเฉินและพระชายาเฉินทันที

เมื่อเห็นว่าแม่นมจ้านจากไปแล้ว แม่นมหยางก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและกระซิบข้างหูของฮองเฮาอู่ " ฮองเฮา อย่าทรงหุนหันพลันแล่น พระชายาเฉินกำลังเกลี้ยกล่อมให้อ๋องเฉินเชื่อฟัง ถ้าท่านต้องการให้อ๋องเฉินฟังท่านมากขึ้น ท่านก็ไม่ควรแข็งกร้าวกับอ๋องเฉินนะเพคะ”

ฮองเฮาอู่กำมือแน่น “งั้นข้าต้องตามน้ำเสิ่นโร่วเม่ยไปงั้นหรือ”

“พระชายาเฉินเป็นลูกสะใภ้ของท่าน ถ้าต้องการสั่งสอนนาง ไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อหน้าอ๋องเฉิน เพื่อที่แม่ลูกจะได้ไม่ขาดกัน” แม่นมหยางมองไปที่ฮองเฮาอู่แล้วพูด

ฮองเฮาอู่ตกใจ และเข้าใจสิ่งที่แม่นมหยางพูด

หลังจากนั้นไม่นานเสิ่นโหร่วเม่ยก็ประคองอ๋องเฉินเข้าไปภายในตำหนัก

ฮองเฮาอู่เห็นอ๋องเฉินเดินกะโผลกกะเผลก และความโกรธที่ถูกระงับก็ครอบงำก็เข้ามาในจิตใจอีกครั้ง

แม่นมหยางก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และยกเก้าอี้ให้อ๋องเฉินนั่งลง

เสิ่นโหร่วเม่ยตาแดงยืนอยู่ข้างอ๋องเฉินและทำความเคารพ หลังจากทำความเคารพ อ๋องเฉินแทบจะรอไม่ไหวที่จะบ่นกับฮองเฮาอู่ “เสด็จแม่ พี่สะใภ้เจ็ดรังแกคนอื่นเกินไปแล้ว นาง... ”

“นางขอให้หมอหญิงอีกคนช่วยดึงท่อให้เจ้า แล้วบังเอิญไปทำให้เจ้าเจ็บ ภรรยาเจ้าก็ทุบตีหมอหญิงอีกคน พี่สะใภ้เจ็ดเจ้าอยากให้สะใภ้เจ้าขอโทษ เจ้าก็โกรธ” เพื่อออกหน้าแทนภรรยา เจ้ากลับทุบยาต่อหน้าพี่สะใภ้เจ็ดของเจ้า” ฮองเฮาอู่อธิบายเหตุและผลอย่างตรงไปตรงมาด้วยวิธีที่แปลกประหลาด

แต่อ๋องเฉินและพระชายาเฉินทั้งสอง ต่างก็ตกตะลึง

ทั้งสองหันไปมองหน้ากันโดยไม่รู้ตัว

ทั้งสองคนกลั้นหายใจอยู่ครู่หนึ่ง

ฮองเฮาอู่พยายามอย่างดีที่สุดที่จะควบคุมอารมณ์ของนาง ดังนั้นเมื่อครู่นางจึงไม่คว่ำโต๊ะ นางหยิบยาบนโต๊ะแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

นางหันหน้าหนี เช็ดดวงตาแดงก่ำ ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความเศร้า

ในตอนแรกอ๋องเฉินยังคงรู้สึกเสียใจต่อเสิ่นโหร่วเม่ย แต่หลังจากฟังคำพูดของฮองเฮาอู่ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนอกตัญญูมาก

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา พี่เจ็ดของเขาคอยอยู่ข้างกายดูแลเสด็จแม่มาตลอด เขาในฐานะลูกชายสายตรงของฮองเฮา ในที่สุดเขาก็ได้แต่งงานกับพระชายา และอยู่ตั้งหลักแหล่งในเมืองหลวง แต่เพราะเรื่องเล็กน้อยทำให้เขารำคาญเสด็จแม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เขาไม่ควรเลยจริง ๆ！

อ๋องเฉินพูดด้วยใบหน้ารู้สึกผิด “เสด็จแม่ พรุ่งนี้เช้าลูกจะไปจวนอ๋องหรงเพื่อชดใช้ให้กับพี่สะใภ้เจ็ด”

ร่างกายของเสิ่นโหร่วเม่ยสั่นอย่างรุนแรง แต่สีหน้านางกลับไม่มีอะไรผิดปกติ

ฮองเฮาอู่ยังคงปาดน้ำตาของนางต่อไป “พี่เจ็ดของเจ้าเพิ่งเข้าวังมา และเขาบอกข้าว่า ตอนนี้เท้าของเขาไม่ค่อยสะดวก และไม่สามารถทำเรื่องอะไรได้มาก ไม่ต้องการให้เจ้าเสียใจเมื่อเจ้าสูญเสียขาของเจ้าเหมือนเขาแบบนั้น ยานี้พี่เจ็ดของเจ้าเพิ่งเอามาให้ที่ตำหนักเฟิ่งหลวน และยังเป็นยาที่พี่สะใภ้เจ็ดของเจ้าปรุงใหม่ให้เจ้า เจ้านำกลับไปใช้ตามคำแนะนำที่พี่สะใภ้เจ็ดของเจ้าเขียนไว้”

ฮองเฮาอู่มอบยาให้แม่นมหยาง แม่นมหยางรับยาทันทีและส่งให้กับอ๋องเฉิน

เมื่ออ๋องเฉินรับยาถุงที่หนักนี้ หัวใจของเขารู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาเล็กน้อย

ปรากฏว่าพี่เจ็ดและพี่สะใภ้เจ็ดคิดให้เขาขนาดนี้ แต่เมื่อครู่เขากลับปฏิบัติกับผู้หญิงแบบนั้นที่โรงหมอ นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผู้ชายคนหนึ่งควรทำจริง ๆ