ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 327

เสิ่นโหรวเม่ยมองดูยาในมือของอ๋องเฉินด้วยความสับสน คืนนี้เท่าที่นางรู้ฮองเฮาอู่ไม่สามารถควบคุมได้แล้ว

นับตั้งแต่ที่นางวางแผนอ๋องเฉิน และกลายเป็นพระชายาเฉิน เสด็จป้าฮองเฮาของนางก็ไม่อดทนเหมือนเมื่อก่อน และนางชอบใช้ฐานะแม่สามีเพื่อทำให้สิ่งต่าง ๆ ยากสำหรับนาง

ในอดีตเมื่อใดที่ฮองเฮาสร้างเรื่องยุ่งยากให้กับนาง อ๋องเฉินจะเป็นคนแรกที่ยืนหยัดและปกป้องนางเสมอ แต่คืนนี้……

“เม่ยเอ๋อร์” ฮ่องเฮาอู่มองนาง ด้วยสายตาที่เฉียบคมที่ยากจะหยั่งรู้

ทันใดนั้นเสิ่นโหรวเม่ยก็ได้สติกลับมา และพูดว่า “เสด็จแม่”

“เจ้าและไป๋เจาเสวี่ยต่างก็เป็นลูกสะใภ้ของข้า และข้าก็ไม่ต้องการเข้าข้างใคร นางให้หมอหญิงคนใหม่รับใช้อ๋องเฉินมันก็ไม่ถูกต้อง ข้าไปจะพูดกับนางแล้วกัน ส่วนเจ้า……”

“วันพรุ่งนี้ลูกสะใภ้กับอ๋องเฉินจะไปจวนอ๋องหรง เพื่อขอโทษพี่เจ็ดและพี่สะใภ้เจ็ด ” เสิ่นโหรวเม่ยเชื่อฟังอย่างยอมรับผิด

ทันใดนั้นอ๋องเฉินก็รู้สึกว่าพระชายาของตัวเองสง่างาม มีเหตุผล และมีความรู้

ทำให้เขาสบายใจมาก

“อีกทั้งต้องระวังเท้าของอ๋องเฉิน หลังจากไปที่จวนของอ๋องหรงแล้ว ให้กลับไปที่จวนของตัวเองเองเพื่อพักฟื้นสักระยะ ช่วงนี้เจ้าไม่จำเป็นต้องเข้าไปในวังเพื่อถวายความเคารพต่อข้า แต่ต้องส่งคนไปรายงานอาการบาดเจ็บที่เท้าของอ๋องเฉินทุกสามวัน” ฮองเฮาอู่จ้องมองที่เสิ่นโหรวเม่ยอย่างเฉียบคม

ทุกคำที่ฮองเฮาอู่ ล้วนพูดไม่ใช่คำที่ยาก แต่มันกลับทำให้เสิ่นโหรวเม่ยรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก และนางไม่สามารถใช้วิธีก่อนหน้านี้ในการจัดการกับฮองเฮาอู่ได้อีกต่อไป ดังนั้นนางจึงได้ตอบอย่างเสียใจ “เพคะ หม่อมฉันจะจำคำสั่งของเสด็จแม่ไว้”

หลังจากพูดจบ เสิ่นโหรวเม่ยก็กำหมัดนิ้วจมไปในฝ่ามือของนาง……

เมื่ออ๋องเฉินและภรรยาออกไป และฮองเฮาอู่ก็เปลี่ยนสีหน้าทันที

แม่นมหยางรู้ว่าให้นางระงับความโกรธมันทำให้จิตใจรู้สึกแย่ ดังนั้นจึงพูดปลอบโยน “พระมารดา อ๋องเฉินยังมีจิตใจดีและกตัญญู คืนนี้พระนางทำดีมากเพคะ พระนางไม่เห็นหรือว่าอ๋องเฉินเชื่อฟังพระนางเสมอ”

“เชื่อฟังข้าหรือ? ”ฮองเฮาอู่ตกตะลึงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้

นางเพิ่งรู้สึกว่าในคืนนี้อ๋องเฉินไม่ได้พูดเถียงกับนางแล้ว

แม่นมหยางรินน้ำอุ่นหนึ่งแก้วแล้วยื่นให้ฮองเฮาอู่ “เพราะพระมารดาทรงไม่ทรงตำหนิพระชายาเฉินเหมือนแต่ก่อน และพระมารดายังทรงปรารภอ๋องหรง ทำให้อ๋องเฉินรู้สึกผิดต่อพระองค์เช่นกัน นี่เรียกว่ายอมถอยเพื่อบรรลุเป้าหมาย พระนางโปรดจำไว้ว่า อ๋องเฉินเป็นคนจิตใจดี แต่เขาก็ชอบพระชายาเฉินจริง ๆ หากสตรีผู้ใกล้ชิดสองทั้งสองทะเลาะกันต่อหน้าเขา อ๋องเฉินย่อมเข้าข้างพระชายาเฉินเป็นธรรมดา เพราะในสายตาของเขาพระมารดาเป็นเสด็จแม่ของเขา แต่พระชายาเฉิน……”

จู่ ๆ แม่นมหยางก็ถอนหายใจยาว

ฮองเฮาอู่เข้าใจสิ่งที่แม่นมหยางพูดแล้ว และพูดต่อจากคำพูดของแม่นมหยาง “แต่พระชายาเฉินคือความฝันในวัยเด็กของเขา เป็นสมบัติที่ยากจะไขว่คว้ามา”

“พระมารดาเข้าใจคำพูดของหม่อมฉันก็ดีแล้วเพคะ หม่อมฉันไม่ต้องการให้พระนางและอ๋องเฉินจบกันไม่ที่ทุกครั้ง และสองแม่ลูกค่อย ๆ ห่างเหินกัน”

จู่ ๆ ฮองเฮาอู่ก็ปวดหัว นางวางมือบนหน้าผากแล้วพูดว่า “เม่ยเอ๋อร์น่าจะยังคงตำหนิข้า แต่ข้าก็ปล่อยให้นางเช่นกัน แต่นางก็ไม่รู้จักพอ”

แม่นมซั่งพูดด้วยความลำบากใจเล็กน้อย “คุณชายจิ่งเขา……”

“เสด็จแม่ เสด็จแม่ พระองค์สอนหม่อมฉันเล่นฟุตบอลลูกนี้ หม่อมฉันชอบมันมาก” ทันทีที่พวกเขาไปถึงสะพานหิน แม่นมซั่งก็เห็นหรงจิ่งหลินและไป๋ชงเซิงล้อมรอบไป๋ชิงหลิงเพื่อขอลูกบอลแปลก ๆ

เปลือกตาของแม่นมซั่งกระตุก และนางก็เงยหน้าขึ้นอย่างเงียบ ๆ เพื่อมองไปที่เสิ่นโหรยเม่ยที่กำลังเดินอยู่ข้างหน้า

เสิ่นโหรวเม่ยลดสายตาลงและพูดว่า “เห็นคุณชายจิ่งมีความสุขแบบนี้ ข้าก็วางใจแล้ว”

แม่นมซั่งแตะจมูกด้วยความลำบากใจ และพูดว่า “หม่อมฉันขอตัวไปรายงานก่อนนะเพคะ”

“ตกลง” เสิ่นโหรวเม่ยพยักหน้า

แม่นมซั่งเดินเข้าไปในหอเป่าซินอย่างรวดเร็ว และเด็กสองคนที่กำลังเล่นฟุตบอล ก็เตะบอลมาที่ข้างเท้านาง

หรงจิ่งหลินวิ่งไปหานาง “แม่นมซั่ง เจ้าก็มาเล่นด้วยกันสิ”

“ ซื่อจื่อน้อย หม่อมฉันมีเรื่องจะคุยกับพระชายา แม่นมซั่งเดินไปที่ด้านข้างของไป๋ชิงหลิง และมองไปที่ผู้คนนอกลาน “พระชายา พระชายาเฉินมาแล้วเพคะ ”