ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 331

หรือไม่ก็เกิดความขัดแย้งระหว่างพระชายาทั้งสอง และด้วยความไม่ระวังจึงผลักกันล้มลง

ด้วยสิ่งที่เห็นอยู่ทุกวันนี้ นางช่างไร้เดียงสาเสียจริง

“ท่านอ๋องไม่อยากให้เจ้านายน้อยทั้งสองรับรู้เรื่องนี้ ดังนั้นเจ้าห้ามบอกพวกเจ้านายน้อยเป็นอันขาด” จื่ออีกล่าวเตือนออกมา

ชิงอีพยักหน้า “เจ้าไปดูแลพระชายา ที่นี่มีข้าอยู่”

“ได้”

แมวดำหมอบอยู่บนหลังคา กระโดดพุ่งขึ้นไปบนหลังคาด้านบน กลับไปอยู่ข้างกายของไป๋ชงเซิง ใบหน้าของแมวแนบชิดใบหูของไป๋ชงเซิง จากนั้นส่งเสียงออกมา “เหมียว เหมียว เหมียว”

หลังจากไป๋ชงเซิงเข้าใจในทำพูดของเป่าลี่ว์ ใบหน้าน้อย ๆ ของนางก็เคร่งขรึมขึ้นมาก

ยัยผู้หญิงชั่วเสิ่นโหรวเม่ย รังแกแม่ของนางตั้งแต่แรกเริ่ม ทุกวันนี้ความรุนแรงก็เพิ่มมากขึ้น นางไม่มีทางปล่อยนางไปเป็นแน่

“เป่าลี่ว์ เจ้าคอยจับตาดูพระชายาเฉินไว้ รายงานทุกการเคลื่อนไหวของนางให้ข้าได้รับรู้”

“เหมียว!” เป่าลี่ว์กระโดดออกไปจากอ้อมแขนของนาง ขึ้นไปบนหลังคา และออกไปจากจวนอ๋องหรง

......

อ๋องเฉินไม่สนใจเท้าที่บาดเจ็บ โอบกอดเสิ่นโหรวเม่ยไว้ในอ้อมแขนและวิ่งเข้าไปในศาลาชุยฟุอย่างรวดเร็ว

หมอเหลียงซึ่งอยู่ในจวนอ๋องได้รับแจ้งจากอ๋องเฉินล่วงหน้า จึงมารออยู่ที่ศาลาชุยฟุตั้งนานแล้ว

อ๋องเฉินวางเสิ่นโหรวเม่ยลงบนเตียงไม้ เสิ่นโหรวเม่ยจับแขนของอ๋องเฉินและร้องไห้ออกมา “ลูก ลูก ลูกของพวกเรา......เกรงว่าคงไม่อาจปกป้องเอาไว้ได้แล้ว”

“เม่ยเอ๋อร์ไม่ต้องกังวล พวกเรายังอายุน้อย อนาคตยังอีกยาวไกล” อ๋องเฉินปลอบใจนางด้วยความเจ็บปวด

เสิ่นโหรวเม่ยกอดเขาไว้แน่น กล่าวออกมาด้วยเสียงต่ำ “เมื่อวานในตอนที่พี่สะใภ้เจ็ดไปนำยาจากห้องเก็บยามา ข้าได้ยินพี่สะใภ้เจ็ดพูดกับพี่เจ็ดว่า......พวกเขาเองก็ต้องการปิ่นหยก ฝ่าบาท พวกเราไม่อาจแก่งแย่งปิ่นหยกได้อีกต่อไป เรื่องในวันนี้......ก็ไม่ต้อง......ก็ไม่ต้องบอกเสด็จแม่ ทั้งหมดเป็นเพราะ......ข้าติดหนี้เขาไว้มาก วันนี้จึงต้องชดใช้ให้แก่เขา”

“เจ้าติดหนี้อะไรเขา?” อ๋องเฉินร้องไห้และโอบกอดร่างของนาง

เสิ่นโหรวเม่ยมองไปที่ด้านบนของเตียง ยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “เขาน่าจะไม่พอใจกับสิ่งที่ข้าทำลงไปเป็นการส่วนตัวในตอนนั้น ใช้สถานะขององค์หญิงเข้าไปในแคว้นฉี แต่งงานกับเขาเพื่อแก้แค้น หลังจากจัดการกับแคว้นฉีได้แล้ว ทัศนคติที่ข้ามีก็ไม่เหมือนก่อนแล้ว......”

นางหลั่งน้ำตาออกมา กล่าวด้วยความยากลำบาก

อ๋องเฉินผงะเล็กน้อย จ้องมองผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขน

แม้ว่าจะแต่งงานกับนางแล้ว แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าพี่เจ็ดของเขาเนรคุณต่อผู้หญิงที่งดงามผู้นี้

“เม่ยเอ๋อร์ ข้าจะไม่มีวันทำให้เจ้าเสียใจ ไม่ว่าเจ้าต้องการสิ่งใดข้าสามารถมอบให้เจ้าได้ทั้งหมด ต่อให้ต้องแย่งชิง ข้าก็จะแย่งชิงสมบัติกลับมามอบให้กับเจ้า เรื่องปิ่นหยก ข้าตัดสินใจแล้ว”

“พี่เจ็ด!” อ๋องเฉินมองมาที่เขาด้วยใบหน้าของความผิดหวัง “เหตุใดเจ้าจึงโหดร้ายกับนางเช่นนี้ นางหลงรักเจ้ามาโดยตลอด เหตุใดเจ้าจึงทำร้ายเม่ยเอ๋อร์ได้ลง นางแท้งลูก หมอเหลียงแห่งจวนอ๋องหรงของพวกเจ้าเองก็พูดออกมาต่อหน้าเจ้าไม่ใช่หรือ นางกำลังทำใจยอมรับกับความเจ็บปวดที่ต้องเสียลูกในท้องไป แต่เจ้ากลับบีบคั้นนาง เจ้ายังมีหัวใจอยู่หรือไม่?”

ใบหน้าของหรงเยี่ยเยือกเย็นลง เขาไม่รู้ว่าเสิ่นโหรวเม่ยพูดอะไรเมื่ออยู่ต่อหน้าหรงเฉิน แต่เขาและเสิ่นโหรวเม่ยเป็นผู้บริสุทธิ์

หรงเฉินหมดหนทางไปต่อ

แต่เขาก็ไม่เคยคิดที่จะถอย

“ได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะรออยู่ที่นี่ รอให้อาการของนางดีขึ้น จากนั้นค่อยไปพิจารณาคดีกันต่อ”

“เจ้า......” อ๋องเฉินสูดลมหายใจอันเยือกเย็นเข้าไปในปอด “ข้าจะบอกเสด็จแม่ ว่าพวกเจ้ารังแกเม่ยเอ๋อร์ถึงเพียงนี้”

พูดจบอ๋องเฉินก็สะบัดแขนเสื้อ เดินผ่านข้างกายหรงเยี่ยไปอย่างดุเดือด

ในตอนที่เขากำลังจะออกไปจากลาน หรงเยี่ยยิ้มอย่างเยือกเย็น “เมื่อเจอเรื่องแบบนี้ นอกจากจะเอาไปฟ้องเสด็จแม่ หรงเฉิน เจ้ายังทำอะไรได้อีก? เจ้าเทียบกับหลวนอี๋ไม่ได้เลยด้วยซ้ำ!”

อ๋องเฉินหยุดฝีเท้าของเขาในทันใด หันกลับและจ้องมาที่เขา “พี่สะใภ้เจ็ดข่มเหงทายาทของราชวงศ์ นี่เป็นโทษที่สมควรได้รับ วันนี้พี่สะใภ้เจ็ดไม่เพียงแต่ไม่มาขอโทษ แต่ยังให้พี่เจ็ดมาหาเรื่อง เหตุใดจึงพูดจาเชื่อมโยงไปถึงหลวนอี๋”

หรงเยี่ยหรี่ตาลง หันหลังให้กับหรงเฉิน กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็น “เพราะหลวนอี๋ไม่ได้ตาบอด——”