สรุปเนื้อหา บทที่ 333 เว่ยซือเฉิงมาจวนอ๋องหรงเพื่อสืบสวนสถานที่เกิดเหตุ – ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น โดย พระจันทร์ขี้เมา
บท บทที่ 333 เว่ยซือเฉิงมาจวนอ๋องหรงเพื่อสืบสวนสถานที่เกิดเหตุ ของ ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น ในหมวดนิยายการเกิดใหม่ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย พระจันทร์ขี้เมา อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
ดวงตาของไป๋ชิงหลิงมองไปที่มือขวาของเธอ เล็บนิ้วกลางของจื่ออีบิดออกด้านนอก เลือดจับตัวเป็นก้อนและที่มือก็มีรอยแผล
"จื่ออี มือของเจ้า..."
“หม่อมฉันไม่เป็นไรเพคะ ตอนนั้นเธอสนใจแต่พระชายา เธอไม่รู้ว่ามือของเธอเจ็บ “มันไม่เจ็บเลย” จื่ออีปลอบโยน
หัวใจของไป๋ชิงหลิงรู้สึกจุกมาก
ทั้งชิงอีและจื่ออีตกเป็นเหยื่อของเหตุการณ์นี้ และเธอจะไม่มีวันปล่อยเสิ่นโหรวเม่ยไปอย่างแน่นอน
เว่ยซือเฉิงมองไปที่รอยกรงเล็บบนราวรั้วอีกครั้ง แล้ววางมือขวาบนรอยนั้น ลักษณะมือและร่องรอยสอดคล้องกัน
นี่เป็นข้อพิสูจน์ว่าสาวใช้ไม่ได้โกหก
เขาหันกลับมาและพูดว่า: ได้ยินมาว่าพระชายาเฉินก็ตกลงไป ไม่ทราบว่านางตกลงไปได้อย่างไรกัน "
จื่ออีกล่าวว่า: "หม่อมฉันรู้เพคะ หม่อมฉันจับพระชายาเอาไว้ เดิมทีพระชายาจะไม่ตกลงไปเช่นนั้น แต่พระชายาเฉินปีนข้ามรั้วด้วยพระองค์เอง เขาไปหาพระชายา กอดพระชายา แล้วตกลงไปพร้อมกัน จึงเป็นเหตุทำให้หูข้างซ้ายของพระชายาได้รับบาดเจ็บ "
“อาการบาดเจ็บที่หูข้างซ้ายของพระชายาเป็นอย่างไรบ้าง?” เมื่อเว่ยซือเฉิงได้ยินสาวใช้เกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของไป๋ชิงหลิง เขาก็กังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของเธอมากกว่า
เขามีเพียงความประทับใจที่ดีต่อไป๋ชิงหลิง และไม่ได้มีเหตุผลอื่นแอบแฝงแต่อย่างใด
เธอไขคดีการตายต่อเนื่องของเด็กให้เขา
ไป๋ชิงหลิงกล่าวว่า: "แก้วหูข้างซ้ายแตก ไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใด ยังมีหูอีกข้างที่สามารถใช้ได้"
เว่ยซือเฉิงเสียใจมากเมื่อได้ยินเรื่องนี้ แม้ว่าเขาจะเป็นเจ้าหน้าที่ของจวนชุ่นเทียนแต่เขาก็ต้องใช้หลักฐานเพื่ออธิบายสิ่งต่าง ๆ เมื่อเขาได้รับคดี แต่ในเรื่องนี้ เว่ยซือเฉิงรู้สึกว่ามันไร้สาระ และในใจของเขาเอียงไปที่จวนอ๋องหรงมากกว่า
อย่างไรก็ตาม เขาสงบลงอย่างรวดเร็ว เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับท่านอ๋องทั้งสอง ดังนั้นมันจึงไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถตัดสินใจได้ด้วยตัวเอง
เขาต้องตรวจสอบอย่างถี่ถ้วนและซ้ำแล้วซ้ำอีกก่อนที่จะขอคำแนะนำจากจักรพรรดิ
เรื่องที่เกี่ยวข้องกับตระกูลเทียน ควรจัดการอย่างจริงจังและระมัดระวังเป็นอย่างมาก
“เมื่อกี้พระชายาเพิ่งพูดว่า ท่านกับพระชายาเฉินคุยกันและไม่สามารถตกลงกันได้ พระชายาช่วยบอกข้าหน่อยได้หรือไหม ว่าท่านกับพระชายางเฉินคุยเรื่องอันใดก่อนที่เหตุการณ์จะเกิดขึ้น—”
สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ไป๋ชิงหลิงทันที แม้แต่หรงเยี่ยก็มองเธอด้วยสายตาที่ลุกเป็นไฟ
ตรงกันข้าม สีหน้าของเธอกลับดูไม่แยแส เธอเหลือบมองหรงเยี่ยด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ อย่างมาก
ดูเหมือนว่าเมื่อก่อนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเสิ่นโหรวเม่ยและหรงเยี่ยนั้นไม่ธรรมดา และหรงเยี่ยก็ไม่เคยพูดถึงมันมาก่อน ทำให้เธอไม่ได้เตรียมตัวสำหรับผู้หญิงคนนี้
เธอคิดว่าหลังจากที่เธอแต่งงานกับอ๋องเฉินก็จะไม่คิดเพ้อฝันเกี่ยวกับหรงเยี่ยอีกต่อไป แต่ใครจะรู้ว่าความรักของเธอที่มีต่อหรงเยี่ยนั้นช่างมันเกินจะเยียวยา
"ได้สิ มันก็ไม่ใช่ความลับที่สำคัญอะไร" ดังนั้นไป๋ชิงหลิงจึงเล่าบทสนทนาทั้งหมดระหว่างเธอกับเสิ่นโหรวเม่ย
ใบหน้าของหรงเยี่ยค่อยๆมืดมนลงทันที มือของเขาแอบจับที่วางแขนของรถเข็น แล้วพูดว่า: "ข้าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับนาง ตอนที่นางเข้ามาในตำหนัก ข้าเองก็ไม่เห็นด้วย เจาเสวี่ย ตอนที่นางอยู่ในตำหนัก ข้าไม่ได้อยู่ที่นี่"
สาวใช้และทหารองครักษ์เหยี่ยวดำที่เฝ้าไป๋ชิงหลิงก็ออกไปอย่างชาญฉลาด และปล่อยให้มีช่องว่างระหว่างไป๋ชิงหลิงและหรงเยี่ย
ไป๋ชิงหลิงถอนหายใจอย่างดุดัน หันหลังและกำลังจะออกไป หรงเยี่ยยื่นมือออกอย่างรุนแรงและดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา
เธอตะคอก ในขณะที่นั่งอยู่บนตักของเขา เธอกระซิบ: "ให้ข้าสงบสติอารมณ์สักครู่เถอะ"
“ทำไมต้องสงบสติอารมณ์? ไม่ไว้ใจข้าขนาดนั้นเลยเหรอ” กระดูกนิ้วของเขาบีบใบหน้าเล็ก ๆ ที่บอบบางของเธอเบาๆ และฝ่ามือใหญ่ๆอีกข้างก็บีบเอวเรียวๆของเธอ จ้องมองเธออย่างมืดมน: “มีคนตรวจร่างกายให้เจ้าแล้วหรือยัง หลังจากตกจากที่สูงแบบนี้”
“ข้าไม่เป็นไร” ไป๋ชิงหลิงส่ายหัว: "แต่เรื่องของท่าน เสิ่นโหรวเม่ยดูเหมือนจะกัดไม่ปล่อย"
นอกจากนี้เธอยังเป็นผู้หญิงที่พูดจาไพเราะ
"หึงเหรอ?"
ไม่ต้องพูดถึงความหึงหวง เธอแค่รู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นต่อต้านเธอ
เธอกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า "เธอทำพื้นที่ของข้าสกปรก"
"งั้นก็ย้ายหอเป่าซินเป็นที่พื้นราบ"
“ไม่จำเป็น หอเป่าซินยังคงเป็นที่ที่จิ่งหลิงอาศัยอยู่ อย่างไรก็ตาม ข้าจะไม่ต้อนรับผู้หญิงคนนี้เป็นแขกอีกต่อไป”
ทันใดนั้นเขาก็โน้มตัวไปข้างหน้า ปิดใบหูข้างซ้ายของเธอ แล้วสอดปลายลิ้นเข้าไปในรูหูของเธอ...
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
จากขทที่ 907ข้ามมาบทที่ 987 เลยเหรอคะหายไป 80บท...แอดขาตามกลับมาให้หน่อยค่าาาาา😅😢😘...
จักรพรรดิตายแล้วค่อยมีกำลังใจอ่านหน่อยอย่างน้อยๆก็ไม่ต้องหัวเสียกับตาแก่งี่เง่าคนนี้อีก......
เรื่องนี้ทำพี่น้ำตาท่วมบ้าน...สามีบอกว่าถ้ามันโศกมันเศร้านักก็เลิกอ่านเหอะ...ไม่ได้สิตามมาขนาดนี้แล้วเอาให้สุดแล้วหยุดที่กระดาษทิชชู่...
อยากรู้ว่าพระเอกและนางเอกจะรู้ความจริงตอนไหนว่าเป็นครบครัวเดียวกันและจิ่นหลินคือลูกอีกคน ช่วยสปอยหน่อยค่ะ...
นางเอกเรื่องนี้เก่ง..แต่อ่อนแอและงี่เง่า..หลายครั้งที่อ่านไปถอนหายใจไป...
อัพต่อนะคะ..กำลังสนุกเลยค่ะ...
บทที่614-623เนื้อหาไม่ครบมีแค่5-6บรรทัดอ่านไม่รู้เรื่องเดาทางไมาถูกเลย...
บทที่594-602สั้นมากค่ะ...
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...