ตอน บทที่ 337 อ๋องหรงและภริยาไปจวนท่านอ๋องเฉินด้วยตัวเอง จาก ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 337 อ๋องหรงและภริยาไปจวนท่านอ๋องเฉินด้วยตัวเอง คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายการเกิดใหม่ ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น ที่เขียนโดย พระจันทร์ขี้เมา เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
หลังจากเตรียมพร้อม เขาก็ตรงไปที่จวนท่านอ๋องเฉิน
อ๋องเฉินรู้ว่าเว่ยซือเฉิงจะมา แต่เขาคิดไม่ถึงว่าไป๋ชิงหลิงจะมาด้วย
ทันทีที่เขาเห็นไป๋ชิงหลิงเดินเข้าไปในจวนของเขา เขาก็อารมณ์เสียมาก “เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”
ไป๋ชิงหลิงพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “แน่นอนว่าต้องมาให้ความยุติธรรมกับตัวเอง”
“ความยุติธรรม?” อ๋องเฉินเยาะเย้ย “เจ้าผลักเม่ยเอ๋อร์ ยังอยากให้พรเจ้าความยุติธรรม เจ้าไม่กลัวการลงโทษหรือ?”
“น้องแปด ข้าไม่คิดว่าข้าควรจะเป็นคนที่ถูกลงโทษ ข้าไม่เคยทำสิ่งชั่วร้าย พระเจ้าสงสารข้า ปล่อยให้ข้าเลี้ยงลูกสองคนภายใต้สภาพแวดล้อมที่ยากลำบากเช่นนี้ และเติบโตอย่างปลอดภัยจนถึงตอนนี้ ในทางกลับกัน……บางคน……” นางไม่ต้องการยั่วยุอ๋องเฉิน นางแค่อยากจะบอกเสิ่นโหรวเม่ย ว่าท้ายที่สุดแล้วผู้ที่กระทำชั่วย่อมได้รับผลกรรม
ผู้ที่ทำชั่วจะได้รับผลกรรมในที่สุด
แต่อ๋องเฉินรู้สึกว่าคำพูดของนางหมายถึงการแท้งบุตรของเสิ่นโหรวเม่ย สีหน้าของเขาก็แดงก่ำด้วยความตื่นตระหนก “เจ้า……เจ้ามันร้ายกาจมาก พวกเจ้าออกไป ออกไป จวนท่านอ๋องเฉินไม่ต้อนรับพวกเจ้า”
อ๋องเฉินดึงดาบของเขา และเหวี่ยงไปทางไป๋ชิงหลิง
หลงเยี่ยดึงแส้ออกมา คว้าดาบในมือของอ๋องหรง และดึงมันออกพร้อมกัน
จากนั้นเขาใช้แส้ในมือ มัดร่างกายของอ๋องเฉินไว้
อ๋องเฉินร้องดิ้นรน “ปล่อยข้านะ หรงเยี่ย เจ้ามันก็แค่อะไร เจ้าก็แค่เป็นคนเลวทรามที่ไม่มีใครสนใจ เสด็จแม่ของข้ายังไม่เคยทำกับข้าแบบนี้ เจ้ามีสิทธิ์อะไรถึงทำกับข้าเยี่ยงนี้ เจ้าปล่อยข้านะ ”
สีหน้าของหลงเยี่ยเคร่งขรึมลง
คำพูดของอ๋องเฉินเหมือนมีดแทงเข้าไปที่หัวใจของเขาอย่างแรง
ไป๋ชิงหลิงสัมผัสได้ถึงอารมณ์แปรปรวนของหรงเยี่ย
อ๋องเฉินบ้าคลั่งเพราะเสิ่นโหรวเม่ยไปแล้วจริง ๆ
หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป ทั้งสองจะต้องกลายเป็นศัตรูกันอย่างแน่นอน
ในขณะนี้ ฮูหยินเสิ่นเดินออกมาจากข้างใน……
เมื่อนางเห็นอ๋องเฉินถูกมัดด้วยแส้ ฮูหยินเสิ่นตกใจมาก “ใครเป็นคนทำกัน?”
นางเงยหน้าขึ้นมองผู้คนในลานบ้าน ที่จ้องมองไปทางไป๋ชิงหลิงและหรงเยี่ยด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง “อ๋องหรง พระชายาหรง อ๋องเฉินเป็นน้องชายของพวกท่าน พวกท่านจะทำอะไรกับอ๋องเฉิน?”
เว่ยซือเฉิงก้าวไปข้างหน้า โน้มตัวลงเล็กน้อยและพูดว่า “ข้าน้อยทำตามพระบัญชาของฝ่าบาท ตรวจสอบคดีของพระชายาหรงและพระชายาเฉินที่เกิดขึ้นในหอเป่าซินของจวนท่านอ๋องหรงเมื่อวานนี้ขอรับ
“เม่ยเอ๋อร์ร่างกายอ่อนแอ แต่พวกเจ้ากลับก้าวร้าว พวกเจ้ากำลังพยายามบังคับให้นางตาย” อ๋องเฉินตะโกนอย่างบ้าคลั่ง
ฮูหยินเสิ่นรีบวิ่งมาอย่างรวดเร็ว และช่วยพยุงอ๋องเฉินขึ้น
กลุ่มสาวใช้ที่อยู่ด้านหลังยื่นมือออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อปลดแส้บนร่างของอ๋องเฉิน แต่ดูเหมือนว่าแส้จะมีจิตวิญญาณ ไม่ว่าพวกเขาจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถปลดมันได้
หรงเยี่ยมองอย่างเย็นชา “อย่าเสียเวลาเลย”
อ๋องเฉินเฉินกล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้นเจ้าได้รับอนุญาตให้ถามได้เพียงคำถามเดียว เว่ยซือเฉิง ข้าจะให้เจ้าเพียงคำถามเดียว เจ้าจะถามอันใด ? ”
“ตกลง ข้าน้อยอยากจะถามว่า พระชายาหรงใช้มือไหนผลักส่วนไหนของพระชายาเฉิน ? ” คำพูดของเว่ยซือเฉิงทำให้สีหน้าของฮูหยินเสิ่นเปลี่ยนไป
ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่า เว่ยซือเฉิงถามคำถามนี้ ได้อย่างยอดเยี่ยม
ฮูหยินเสิ่นยังไม่มีเวลาหยุดอ๋องเฉิน อ๋องเฉินรีบตรงเข้าไปในห้องจับมือของเสิ่นโหรงเม่ยและถามว่า “พระชายา ใต้เท้าเว่ยถามว่า เมื่อวานนี้พี่สะใภ้เจ็ดใช้มือไหนผลักเจ้า เจ้าลองคิดดูดี ๆ นางใช้มือซ้ายหรือมือขวา ผลักจากด้านหน้าหรือผลักจากด้านหลัง”
เสิ่นโหรวเม่ยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และหันหน้าไปมองอ๋องเฉินด้วยสีหน้าซีดเซียว
อ๋องเฉินพูดอย่างนุ่มนวล “อย่ากลัว ข้าจะให้ความเป็นธรรมแก่เจ้าเอง แค่ประโยคเดียว เจ้าบอกข้าว่านางใช้มือไหนผลักเจ้าเมื่อวาน เจ้าลองคิดดูดี ๆ สิ่งนี้มันสำคัญมากสำหรับเรามาก ”
“มือข้างไหน!” ทันใดนั้นเสิ่นโหรวเม่ยก็ยกมือทั้งสองข้างขึ้น
เมื่อเห็นนางยกมือทั้งสองขึ้น อ๋องเฉินก็พูดโดยไม่รู้ตัว “สองมือผลักตรงไหน ? ข้างหน้าหรือข้างหลัง?”
เสิ่นโหรวเม่ยดึงมือกลับทันที ทิ้งตัวเองไปในอ้อมแขนของเขาและร้องไห้ “ท่านอ๋อง เม่ยเอ๋อร์จำไม่ได้แล้ว ในตอนนั้นเม่ยเอ๋อร์กลัวเกินไป ก็แค่รู้สึกเหมือนมีคนผลักจากด้านหลัง”
“เช่นนั้นก็ถูกผลักจากด้านหลัง” เขาตบและปลอบนางเบา ๆ จากนั้นเดินออกไปอย่างรวดเร็ว และพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “พระชายาของข้าบอกว่า พี่สะใภ้เจ็ดผลักนางด้วยมือทั้งสองข้าง อีกทั้งยังผลักจากด้านหลัง”
เมื่อฮูหยินเสิ่นได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก……
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
จากขทที่ 907ข้ามมาบทที่ 987 เลยเหรอคะหายไป 80บท...แอดขาตามกลับมาให้หน่อยค่าาาาา😅😢😘...
จักรพรรดิตายแล้วค่อยมีกำลังใจอ่านหน่อยอย่างน้อยๆก็ไม่ต้องหัวเสียกับตาแก่งี่เง่าคนนี้อีก......
เรื่องนี้ทำพี่น้ำตาท่วมบ้าน...สามีบอกว่าถ้ามันโศกมันเศร้านักก็เลิกอ่านเหอะ...ไม่ได้สิตามมาขนาดนี้แล้วเอาให้สุดแล้วหยุดที่กระดาษทิชชู่...
อยากรู้ว่าพระเอกและนางเอกจะรู้ความจริงตอนไหนว่าเป็นครบครัวเดียวกันและจิ่นหลินคือลูกอีกคน ช่วยสปอยหน่อยค่ะ...
นางเอกเรื่องนี้เก่ง..แต่อ่อนแอและงี่เง่า..หลายครั้งที่อ่านไปถอนหายใจไป...
อัพต่อนะคะ..กำลังสนุกเลยค่ะ...
บทที่614-623เนื้อหาไม่ครบมีแค่5-6บรรทัดอ่านไม่รู้เรื่องเดาทางไมาถูกเลย...
บทที่594-602สั้นมากค่ะ...
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...