ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 337

หลังจากเตรียมพร้อม เขาก็ตรงไปที่จวนท่านอ๋องเฉิน

อ๋องเฉินรู้ว่าเว่ยซือเฉิงจะมา แต่เขาคิดไม่ถึงว่าไป๋ชิงหลิงจะมาด้วย

ทันทีที่เขาเห็นไป๋ชิงหลิงเดินเข้าไปในจวนของเขา เขาก็อารมณ์เสียมาก “เจ้ามาทำอะไรที่นี่？”

ไป๋ชิงหลิงพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “แน่นอนว่าต้องมาให้ความยุติธรรมกับตัวเอง”

“ความยุติธรรม？” อ๋องเฉินเยาะเย้ย “เจ้าผลักเม่ยเอ๋อร์ ยังอยากให้พรเจ้าความยุติธรรม เจ้าไม่กลัวการลงโทษหรือ？”

“น้องแปด ข้าไม่คิดว่าข้าควรจะเป็นคนที่ถูกลงโทษ ข้าไม่เคยทำสิ่งชั่วร้าย พระเจ้าสงสารข้า ปล่อยให้ข้าเลี้ยงลูกสองคนภายใต้สภาพแวดล้อมที่ยากลำบากเช่นนี้ และเติบโตอย่างปลอดภัยจนถึงตอนนี้ ในทางกลับกัน……บางคน……” นางไม่ต้องการยั่วยุอ๋องเฉิน นางแค่อยากจะบอกเสิ่นโหรวเม่ย ว่าท้ายที่สุดแล้วผู้ที่กระทำชั่วย่อมได้รับผลกรรม

ผู้ที่ทำชั่วจะได้รับผลกรรมในที่สุด

แต่อ๋องเฉินรู้สึกว่าคำพูดของนางหมายถึงการแท้งบุตรของเสิ่นโหรวเม่ย สีหน้าของเขาก็แดงก่ำด้วยความตื่นตระหนก “เจ้า……เจ้ามันร้ายกาจมาก พวกเจ้าออกไป ออกไป จวนท่านอ๋องเฉินไม่ต้อนรับพวกเจ้า”

อ๋องเฉินดึงดาบของเขา และเหวี่ยงไปทางไป๋ชิงหลิง

หลงเยี่ยดึงแส้ออกมา คว้าดาบในมือของอ๋องหรง และดึงมันออกพร้อมกัน

จากนั้นเขาใช้แส้ในมือ มัดร่างกายของอ๋องเฉินไว้

อ๋องเฉินร้องดิ้นรน “ปล่อยข้านะ หรงเยี่ย เจ้ามันก็แค่อะไร เจ้าก็แค่เป็นคนเลวทรามที่ไม่มีใครสนใจ เสด็จแม่ของข้ายังไม่เคยทำกับข้าแบบนี้ เจ้ามีสิทธิ์อะไรถึงทำกับข้าเยี่ยงนี้ เจ้าปล่อยข้านะ ”

สีหน้าของหลงเยี่ยเคร่งขรึมลง

คำพูดของอ๋องเฉินเหมือนมีดแทงเข้าไปที่หัวใจของเขาอย่างแรง

ไป๋ชิงหลิงสัมผัสได้ถึงอารมณ์แปรปรวนของหรงเยี่ย

อ๋องเฉินบ้าคลั่งเพราะเสิ่นโหรวเม่ยไปแล้วจริง ๆ

หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป ทั้งสองจะต้องกลายเป็นศัตรูกันอย่างแน่นอน

ในขณะนี้ ฮูหยินเสิ่นเดินออกมาจากข้างใน……

เมื่อนางเห็นอ๋องเฉินถูกมัดด้วยแส้ ฮูหยินเสิ่นตกใจมาก “ใครเป็นคนทำกัน？”

นางเงยหน้าขึ้นมองผู้คนในลานบ้าน ที่จ้องมองไปทางไป๋ชิงหลิงและหรงเยี่ยด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง “อ๋องหรง พระชายาหรง อ๋องเฉินเป็นน้องชายของพวกท่าน พวกท่านจะทำอะไรกับอ๋องเฉิน？”

เว่ยซือเฉิงก้าวไปข้างหน้า โน้มตัวลงเล็กน้อยและพูดว่า “ข้าน้อยทำตามพระบัญชาของฝ่าบาท ตรวจสอบคดีของพระชายาหรงและพระชายาเฉินที่เกิดขึ้นในหอเป่าซินของจวนท่านอ๋องหรงเมื่อวานนี้ขอรับ

“เม่ยเอ๋อร์ร่างกายอ่อนแอ แต่พวกเจ้ากลับก้าวร้าว พวกเจ้ากำลังพยายามบังคับให้นางตาย” อ๋องเฉินตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

ฮูหยินเสิ่นรีบวิ่งมาอย่างรวดเร็ว และช่วยพยุงอ๋องเฉินขึ้น

กลุ่มสาวใช้ที่อยู่ด้านหลังยื่นมือออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อปลดแส้บนร่างของอ๋องเฉิน แต่ดูเหมือนว่าแส้จะมีจิตวิญญาณ ไม่ว่าพวกเขาจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถปลดมันได้

หรงเยี่ยมองอย่างเย็นชา “อย่าเสียเวลาเลย”

อ๋องเฉินเฉินกล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้นเจ้าได้รับอนุญาตให้ถามได้เพียงคำถามเดียว เว่ยซือเฉิง ข้าจะให้เจ้าเพียงคำถามเดียว เจ้าจะถามอันใด ? ”

“ตกลง ข้าน้อยอยากจะถามว่า พระชายาหรงใช้มือไหนผลักส่วนไหนของพระชายาเฉิน ? ” คำพูดของเว่ยซือเฉิงทำให้สีหน้าของฮูหยินเสิ่นเปลี่ยนไป

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่า เว่ยซือเฉิงถามคำถามนี้ ได้อย่างยอดเยี่ยม

ฮูหยินเสิ่นยังไม่มีเวลาหยุดอ๋องเฉิน อ๋องเฉินรีบตรงเข้าไปในห้องจับมือของเสิ่นโหรงเม่ยและถามว่า “พระชายา ใต้เท้าเว่ยถามว่า เมื่อวานนี้พี่สะใภ้เจ็ดใช้มือไหนผลักเจ้า เจ้าลองคิดดูดี ๆ นางใช้มือซ้ายหรือมือขวา ผลักจากด้านหน้าหรือผลักจากด้านหลัง”

เสิ่นโหรวเม่ยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และหันหน้าไปมองอ๋องเฉินด้วยสีหน้าซีดเซียว

อ๋องเฉินพูดอย่างนุ่มนวล “อย่ากลัว ข้าจะให้ความเป็นธรรมแก่เจ้าเอง แค่ประโยคเดียว เจ้าบอกข้าว่านางใช้มือไหนผลักเจ้าเมื่อวาน เจ้าลองคิดดูดี ๆ สิ่งนี้มันสำคัญมากสำหรับเรามาก ”

“มือข้างไหน！” ทันใดนั้นเสิ่นโหรวเม่ยก็ยกมือทั้งสองข้างขึ้น

เมื่อเห็นนางยกมือทั้งสองขึ้น อ๋องเฉินก็พูดโดยไม่รู้ตัว “สองมือผลักตรงไหน ? ข้างหน้าหรือข้างหลัง？”

เสิ่นโหรวเม่ยดึงมือกลับทันที ทิ้งตัวเองไปในอ้อมแขนของเขาและร้องไห้ “ท่านอ๋อง เม่ยเอ๋อร์จำไม่ได้แล้ว ในตอนนั้นเม่ยเอ๋อร์กลัวเกินไป ก็แค่รู้สึกเหมือนมีคนผลักจากด้านหลัง”

“เช่นนั้นก็ถูกผลักจากด้านหลัง” เขาตบและปลอบนางเบา ๆ จากนั้นเดินออกไปอย่างรวดเร็ว และพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “พระชายาของข้าบอกว่า พี่สะใภ้เจ็ดผลักนางด้วยมือทั้งสองข้าง อีกทั้งยังผลักจากด้านหลัง”

เมื่อฮูหยินเสิ่นได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก……