ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 338

เว่ยซือเฉิงลูบเคราอย่างใจเย็น จากนั้นเอื้อมมือออกไปและผลักทหารที่อยู่ข้าง ๆ ตัวเองอย่างแรง

ทหารคนนั้นเซไปสองสามก้าว ล้มลงตีลังกาแล้วลงไปนั่งบนพื้น มองดูผู้คนรอบตัวด้วยความงุนงง

และผู้คนในลานนี้ ไม่เข้าใจว่าทำไมเว่ยซือเฉิงถึงทำแบบนี้อย่างกะทันหัน

ทหารจับหัวของเขา ยืนขึ้นจากพื้นแล้วพูดว่า “เมื่อกี้ใครผลักข้า？”

“ข้าผลักเจ้าเอง” เว่ยซือเฉิงพูดว่า “เมื่อครู่จ้ารู้สึกว่ามือข้างไหนของข้าผลักเจ้า？”

“ใช้มือไหน……” ทหารคนนั้นคิดอย่างรอบคอบ เมื่อครู่เขายืนนิ่งอย่างจริงจัง เขาคิดได้อย่างไรว่าจะมีคนผลักเขากะทันหัน เขารู้แค่ว่าเขาถูกใครบางคนผลักลงมา และเขาก็ไม่รู้ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายใช้มือไหน เขาพูดอย่างไร้เดียงสา“ข้าน้อยไม่รู้ขอรับ”

เว่ยซือเฉิงพยักหน้า และโบกมือเป็นสัญญาณให้ทหารถอยไป

อ๋องเฉินถามด้วยสีหน้าอึดอัดใจ “ใต้เท้าเว่ยนี่หมายความว่าอย่างไร？”

“ข้าน้อยเพิ่งทำการทดลอง เมื่อคนคนหนึ่งไม่ได้เตรียมตัว ปฏิกิริยาแรกคือใครผลักเขา ประการที่สองหากเจอเหตุการณ์อย่างเช่นเมื่อวาน ปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณของเหยื่อคือการเอาตัวรอด เนื่องจากพระชายาเฉินบอกว่ามีคนมาผลักหลังนาง ในเวลานั้นพระชายาหรงมีสาวใช้อยู่ข้าง ๆ คนหนึ่ง พระชายาเฉินรู้ได้อย่างไรว่าคนที่ผลักนางคือพระชายาหรง？” เว่ยซือเฉิงถามกลับ

สีหน้าของอ๋องเฉินตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ตะโกนด้วยความโกรธ “ใต้เท้าเว่ย ท่านกำลังสงสัยคำพูดพระชายาของข้าใช่ไหม ? หรือท่านคิดว่าการล้มของนางยังแย่ไม่พอ ผู้หญิงคนนี้ยืนอยู่ตรงหน้าท่านโดยไม่เป็นอะไรเลย แต่ท่านกลับ……”

“พระชายาของข้า แก้วหูข้างซ้ายแตก และหูข้างหนึ่งหนวก” หรงเยี่ยที่ไม่ได้พูดมานาน พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

อ๋องเฉินมีอาการหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ เงยหน้าขึ้นมองหูซ้ายของไป๋ชิงหลิง และพบว่าหูซ้ายของนางเต็มไปด้วยก้อนสำลีสีขาว !

แต่ เขาไม่เชื่อ !

นางเจ้าเล่ห์มากถึงเพียงนี้ จะต้องตั้งใจยัดอะไรบางอย่างเข้าไปข้างในอย่างแน่นอน !

และไป๋ชิงหลิงก็รู้ว่า อ๋องเฉินคงไม่เชื่อว่านางได้รับบาดเจ็บ ในสายเขามีเพียงเสิ่นโหรวเม่ย

เขาคิดเอาไว้แล้วว่านางจะต้องผลักเสิ่นโหรวเม่ย

และเสิ่นโหรวเม่ยที่คุ้นเคยกับการใช้เล่ห์เหลี่ยม นางใช้การแท้งบุตรเพื่อซ่อนตัวอยู่ในห้องและไม่ออกมา

เว่ยซือเฉิงไม่สามารถรีบเร่งและจับกุมนางเพื่อไปที่ว่าการได้ ดังนั้น เรื่องในวันนี้จึงยังไม่มีผลสรุป

ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็ไม่จำเป็นต้องสิ้นเปลืองเวลาอยู่ที่จวนท่านอ๋องเฉินอีกต่อไปแล้ว

นางเงยหน้าขึ้นมองไปที่อ๋องเฉินด้วยสายตาเย็นชาและพูดว่า “ข้าไม่จำเป็นต้องใช้เรื่องหูหนวกของตัวเองมาแสดงความเห็นอกเห็นใจ ข้าแค่อยากเป็นผู้บริสุทธิ์ ในเมื่อพระชายาเฉินไม่กล้าออกมา เรื่องของวันนี้ก็จะจบลง และก่อนที่ข้าจะออกจากจวนท่านอ๋องเฉิน ข้าอยากจะอธิบายให้ชัดเจน ”

นางมองผ่านอ๋องเฉิน ไปที่ประตูเรือน ราวกับว่านางสามารถมองเห็นหญิงสาวข้างในจากประตูนั้น และพูดว่า “ถ้าข้าผลักพระชายาเฉิน ภายภาคหน้าเมื่อไป๋เจาเสวี่ยจะไม่มีที่ฝังศพ จะไม่ตายดี เมื่อตายก็จะตกนรก เนื่องจากพระชายาเฉินก็เป็นผู้บริสุทธิ์ เช่นนั้น เจ้ากล้าสาบานต่อฟ้าไหม ว่าเจ้าไม่ได้ผลักข้า ตัวข้าจะรีบคุกเข่าลงทันที และโค้งคำนับขอโทษเจ้าสามครั้ง”

เสียงของไป๋ชิงหลิงดังก้องไปทั่วลาน และดังเข้าไปถึงภายในห้อง

ทุกคนกลั้นหายใจทันที และมองไปที่ไป๋ชิงหลิงด้วยความประหลาดใจ