ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 339

“เจ้า...เจ้าจะทำอะไร？” ฮูหยินเสิ่นไม่เคยเห็นลูกสาวเป็นเช่นนี้ ดังนั้นเมื่อเสิ่นโหรวเม่ยพูดกับนางด้วยน้ำเสียงนี้ สมองของนางก็ว่างเปล่า และเหลือเพียงประโยคเดียว “เจ้าจะทำอะไร? ”

นางค่อนข้างที่จะกลัวเสิ่นโหรวเม่ยแบบนี้

อย่างไรก็ตามก่อนหน้านี้ ลูกสาวของนางเป็นเด็กที่มีความประพฤติดีมาโดยตลอด

นางทนไม่ได้ที่เห็นนางกำลังจะถึงทางตัน จึงรีบไปกอดนางอย่างแน่น “เม่ยเอ๋อร์ เจ้าอย่าทำอะไรโง่ ๆ แม่มีเจ้าเป็นลูกสาวคนเดียว”

“ไม่ ท่านแม่ยังมีพี่ชาย” คางของเสิ่นโหรวเม่ยเกยอยู่บนไหล่ของแม่นางเสิ่น เมื่อพูดว่า “ยังมีพี่ชาย” ดวงตาของนางเป็นประกายอย่างเย็นชา “ถ้าท่านหวังดีกับข้าจริงๆ เช่นนั้นก็ปฏิบัติต่อพี่ชายให้ดีขึ้นหน่อย และเดินไปกับเขาให้มากขึ้น ไม่ใช่ให้ข้าไม่พี่น้องให้พึ่งพาแม้แต่คนเดียว”

“เสิ่นหรูเหลียนเขา……” เขาหักนิ้วลูกสาวของนาง และเพราะเรื่องนี้ นางอาจเกลียดไอ้สารเลวนี้ไปตลอดชีวิต

“ท่านแม่ ได้หรือไม่？” เสียงของเสิ่นโหรวเม่ยอ่อนลงพร้อมกับคำวิงวอน

สิ่งนี้ทำให้ฮูหยินเสิ่นไม่สามารถปฏิเสธได้

“ข้าจะลองดู” ฮูหยินเสิ่นพยักหน้า ปล่อยร่างกายของนางแล้วเช็ดน้ำตาให้นาง “เม่ยเออร์ อย่าทำอะไรโง่ๆ อีกต่อไป ตกลงไหม？”

เสิ่นโหร่วเม่ยก้มศีรษะลง ไม่พูดอะไร

เมื่อนางตกลงร่วมมือกับคนคนนั้น นางก็ไม่มีทางถอยแล้ว

เมื่อก่อนพวกนางเป็นศัตรู ตอนนี้กลับกลายเป็นพันธมิตรกัน

พวกนางมีศัตรูกลุ่มเดียวกัน

หากคนเหล่านั้นไม่ปล่อยให้พวกนางมีความเป็นอยู่ที่ดี เช่นนั้นพวกนางก็จะทำให้ราชวงศ์นี้โกลาหลอลหม่านนแน่นอน

“ข้าเหนื่อยแล้ว ท่านแม่” นางกลับไปสู่ความเย็นชาและแปลกแยกเหมือนเมื่อครู่

แม้ว่าฮูหยินเสิ่นจะรู้สึกอึดอัด แต่นางก็อดไม่ได้ที่จะถามคำถามอีก และไม่นานนางก็ออกจากจวนท่านอ๋องเฉิน เดิมทีนางต้องการขอให้ใครสักคนไปที่ค่ายทหารเพื่อตามหาเสิ่นหรูเหลียน แต่ทันทีที่นางเข้าไปในจวน นางก็ได้ยินเสิ่นกว่านซื่อพูดว่า “ฮูหยิน แม่ทัพกลับจวนแล้ว กำลังรออยู่ที่เรือนลี่จู”

เรือนลี่จูเป็นที่พักของนาง และเสิ่นหรูเหลียนมักจะไปที่เรือนของฮูหยินอาวุโสทุกครั้งที่กลับจวน แต่ไม่เคยมาที่เรือนลี่จูของนางเลย

คราวนี้ทันทีที่กลับมาก็ตรงไปที่เรือนของนาง

ฮูหยินเสิ่นไม่คิดว่าไอ้ใจร้ายคนนี้จะวิ่งไปหานางเพื่อแสดงความกตัญญู

นางเดินอย่างรวดเร็วไปที่เรือนลี่จู

เสิ่นหรูเหลียนยืนอยู่ในลาน และไม่ได้ก้าวเข้าไปในห้องน้ำชาของนาง

เขาชำเลืองมองนาง โค้งคำนับอย่างเรียบง่าย แล้วเรียก “ท่านแม่” ออกมาอย่างแผ่วเบา！

ฮูหยินเสิ่นพยักหน้าและพูดว่า “เข้าไปนั่งสิ”

“อืม” เสิ่นหรูเหลียนไม่ปฏิเสธ และเดินตามฮูหยินเสิ่นไปที่ห้องน้ำชา

หลังจากที่เสิ่นหรูเหลียนนั่งลง สาวรับใช้ข้างฮูหยินเสิ่นกำลังจะรินชา แต่เสิ่นหรูเหลียนผลักสาวรับใช้ออกไป

ฮูหยินเสิ่นงงงวยและขมวดคิ้วมองเขา แต่นางไม่ได้ถามเขาว่าเขาหมายถึงอะไร