ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 342

ปรากฏการณ์นี้ในทางการแพทย์สมัยใหม่เรียกว่าบุคลิกภาพแบบแยกส่วน

“หลังจากที่วิญญาณที่รักข้าถูกสร้างขึ้น เขาเริ่มวางแผนฆ่าเจ้า และเขาต้องการแต่งงานกับข้าในฐานะพระชายาของเขา และผู้หญิงที่สะกดจิตอ๋องด้วนก็หายตัวไปด้วย” ไป๋จิ่นค่อยๆ หันหน้าไปมองที่นาง "นี่คือจุดประสงค์ที่ข้ามาหาคุณในวันนี้ หลังจากการปรากฏตัวของหรงฉีที่รักข้าในตอนนั้น ก็ค้นพบว่ามันถูกผนึกไว้เป็นเวลาห้าปี "วิญญาณของเขามีสัญญาณของการฟื้นตัว น้องหญิง ท่านอ๋องต้วนไม่ใช่เด็กหนุ่มที่เขาเคยเป็นอีกต่อไป เขาเป็นคนที่อันตรายอย่างยิ่ง"

และนางได้ลิ้มรสผลที่ตามมาแล้ว

นางเสียใจกับเรื่องในอดีต

ไป่ชิงหลิงไม่แปลกใจ แต่นางไม่คาดคิดว่าหรงฉีจะมีบุคลิกภาพแบบแยกส่วน

ตามที่ไป๋จิ่น พูดตอนนี้เขามีสามตัวตน

คนหนึ่งรักนาง

คนหนึ่งรักไป๋จิ่น

อีกประการหนึ่งคือบุคลิกการแก้แค้น

เมื่อนึกถึง "คน" ต่างๆ ที่อาศัยอยู่ในร่างของชายคนนี้ ไป่ชิงหลิงก็สั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว

ใครรู้ว่าเขาจะแยกเป็นบุคลิกภาพประเภทใดต่อไป

"ข้าเข้าใจแล้ว" ไป๋ชิงหลิงยังคงสงบ "มีอะไรจะพูดอีกไหม"

ทันใดนั้น แม่นมอันก็คุกเข่าลงอย่างแรง "พระชายาหรง ได้โปรดช่วยพระชายาของข้าด้วย"

“แม่นมอัน!” ไป๋จิ่นตะโกน “อย่าขอร้องนาง นางจะไม่มีวันช่วยข้า ดังนั้นไม่ต้องเปลืองความพยายามของเจ้า”

"แต่จะรู้ได้อย่างไรถ้าท่านไม่ลอง" แม่นมอันโค้งลงอีกครั้ง"ได้โปรดช่วยพระชายาของข้าด้วย ท่านอ๋องมีท่าทีเดี๋ยวเย็นเดี๋ยวร้อนกับพระชายา จับมือและปรนเปรอนางเมื่อเขาอารมณ์ดี แต่เขาอารมณ์ไม่ดีบางครั้ง นางถูกบังคับให้กินอาหารที่ไม่ดี นางต้องอาศัยอยู่ในน้ำและไฟเช่นนี้เกือบทุกวัน”

ไป๋จิ่นเตะนางด้วยความโกรธ: "ข้าบอกแล้วไงว่าข้าไม่ต้องการให้ใครมาสงสารข้าน นี่คือสิ่งที่ข้าสมควรได้รับ เจ้าสามารถขอร้องใครก็ได้ แต่จะขอร้องนางไม่ได้"

หลังจากคำรามไป๋จิ่นก็ไออย่างหนัก

กระอักเลือดออกมาเต็มปาก

นางบังคับตัวเองให้ยืนขึ้น แต่นางก็ไม่สามารถต้านทานความอ่อนแอของร่างกายได้ จึงล้มลงอย่างแรง และหมดสติไปในที่สุด

และไป๋ชิงหลิงซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามนางก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองตั้งแต่ต้นจนจบ แต่มองนางเป็นลมอยู่แทบเท้าอย่างเย็นชา

แม่นมอันคลานเข้าไปช่วยไป๋จิ่นลุกขึ้น: "พรชายาหรง แล้วท่านมีความลับอะไรที่จะช่วยพระชายาของเราได้บ้าง"

“ความลับ?” ไป๋ชิงหลิงหรี่ตา

ไป๋ชิงหลิงทำการตรวจไป๋จิ่นหลายครั้ง และพบว่าไป๋จิ่นป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย และเซลล์มะเร็งได้แพร่กระจายไปยังอวัยวะอื่น และแม้แต่พระเจ้าก็เป็นไปไม่ได้ที่จะช่วยนาง

นางออกมาจากข้างในและแม่นมอันมองนางอย่างมีความหวัง: "พระชายาหรง สุขภาพของพระชายาเป็นอย่างไรบ้าง"

“ป่วยระยะสุดท้าย!”

พี่เลี้ยงอันกำลังจะคุกเข่าลงอีกครั้ง แต่ไป๋ชิงหลิงคว้าแขนของพี่เลี้ยงอันก่อนและพูดอย่างเย็นชาว่า "ไม่มีประโยชน์ที่จะขอร้องข้าตอนนี้ นางป่วยหนักแล้ว และแม้แต่เหล่าทวยเทพก็รักษานางไม่ได้ แม้ว่าเจ้าจะโขกหน้าผากอีกเท่าไหร่ ข้าก็ช่วยไม่ได้ เมื่อนางฟื้น เจ้าจงพานางกลับจวนท่านอ๋องต้วนเถิด”

"ไม่!" แม่นมอันตกอยู่ในความกลัว นางยกมืออีกข้างจับแขนของไป๋ชิงหลิง และในที่สุดก็คุกเข่าล: "พระชายาหรง ปล่อยให้พระชายาได้ตายอย่างสง่างามด้วย หากกลับไปจวนท่านอ๋องต้วนตอนนี้ ท่านอ๋องต้วนคง...”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ แม่นมอันก็ก้มหน้าลงด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลอาบหน้า "ฝ่าบาทจะทรมานพระชายาอย่างเจ็บปวด"

ม่านตาของไป๋ชิงหลิงหดตัวอย่างรุนแรงสองสามครั้ง

ไป๋จิ่นเป็นคนชั่วร้ายมาก นางควรจะรู้สึกถึงความสุขของการแก้แค้นหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ แต่ตอนนี้กลับมีเพียงความเศร้าและความกลัวไม่รู้จบที่เหลืออยู่ในหัวใจของนาง

สิ่งที่ ไป๋จิ่นพูดถูกต้อง ตอนนี้ อ๋องต้วนเป็นบุคคลที่อันตรายอย่างยิ่ง

แต่ไม่มีอะไรที่นางจะสามารถทำได้

เพราะหรงฉีเองก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่อันตรายสำหรับนาง ถ้านางเผลอเข้าไปในจวนท่านอ๋องต้วนอีกครั้ง นางเองก็ยังไม่รู้ว่าคนวิปริตคนนั้นจะทำอะไรกับนางบ้าง