ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 343

นางดึงมือกลับอย่างแรงและก้าวถอยหลัง: "งั้นเจ้าพาพระชายาของเจ้ากลับไปที่จวนโหวก็ได้"

“พระชายาหรง ไม่ใช่ว่าท่านไม่รู้เกี่ยวกับสถานที่เช่นจวนโหว ทุกวันนี้ท่านโหวไม่สนใจความเป็นไปของจวนโหว ทุกครั้งที่พระชายากลับมาที่จวนโหว เขาก็เอาแต่ฝึกทหารเกณฑ์ในค่ายทหาร ฮูหยินอาวุโสรู้ว่าตอนนี้พระชายาของข้าไม่มีอำนาจและนางกลัวที่จะถูกอ๋องต้วนลงโทษถึงจวนโหว ไม่แน่ว่าหากพระชายาไปที่จวนโหว นางจะพึ่งพาใครได้อีก?" แม่นมอัน หมดหวังนางจึงต้องคุกเข่าขอร้อง

“หม่อมฉันรู้ว่าเมื่อห้าปีที่แล้ว หม่อมฉันได้มีส่วนช่วยเหลือในการทำร้ายเจ้าและซื่อ...”

"หุบปาก" ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองคนเดินถนนที่เดินผ่านไปมา แล้วพูดเสียงเบาว่า "ปล่อยพวกเขาไป"

“พระชายาหรง...” แม่นมอันเรียกนางอย่างสิ้นหวัง

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงจากไป นางก็ไม่ได้หยุด และหายไปอย่างรวดเร็วที่ปลายสุดของทางเดิน

หลังจากขึ้นรถม้า ไป๋ชิงหลิงก็ขอให้ซังจวี๋กลับไปที่จวนติ้งเป่ยโหวเพื่อสอบสวนเรื่องแม่นางหลิ่ว

แต่ทันทีที่รถม้าเริ่มวิ่ง ไป๋ชิงหลิงก็ได้ยินเสียงจากหูซ้ายของนาง "ไป่ชิงหลิง ทำไมเจ้าถึงช่วยนาง ทำไมคุณไม่ฆ่านาง หรือปล่อยให้พวกเขาฆ่ากันเอง"

ไป๋ชิงหลิงตัวแข็งและหันกลับมามองที่จื่อยี่

“เจ้าไม่ได้ยินที่คนพูดเหรอ?”

"ไม่ได้ยิน!" จื่ออีมองไปรอบๆโดยไม่รู้ตัว ซังจวี๋กลับไปที่จวนติ้งเป่ยโหวดังนั้นนางจึงไม่ได้ติดตามมา มีเพียงนางและไป๋ชิงหลิงอยู่ในรถม้า และไม่มีบุคคลที่สามอีก

จื่ออีถามอย่างเป็นห่วง "พระชายา เมื่อคืนเจ้าพักผ่อนไม่ดีงั้นหรือ?"

ไป๋ชิงหลิงลูบขมับ: "อาจจะใช่!"

เมื่อคืนฝันร้ายทั้งคืน ฝันว่า เสิ่นโหรวเม่ยกลายเป็นผีและผลักนางตกจากหน้าผา

นางนอนกระสับกระส่าย บางที... นางอาจหลับไม่สนิทจริงๆ

เมื่อนางคิดว่าเสียงเมื่อกี้เป็นเพียงภาพลวงตา เสียงนั้นก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง...

“เจ้าครอบครองร่างกายของข้าและแต่งงานกับผู้ชายที่ข่มขืนข้า เจ้าสมควรตาย สมควรตาย”

เสียงผู้หญิงแหลมสูงดังมาจากนรก เจาะหูข้างซ้ายของนาง และดังไปถึงสมองของนาง สร้างคำสาปแช่งที่สะท้อนออกมาไม่หยุด

ไป๋ชิงหลิงจับศีรษะของนางอย่างแรง หดคอกลับด้วยความเจ็บปวด

นางแค่รู้สึกว่าหัวปวดมาก

นางเจ็บปวดมากจนพูดไม่ออก นางล้มลงทับบนร่างของจื่ออีอย่างอ่อนแรง ลมหายใจของนางหอบถี่ขึ้นและยุ่งเหยิงมากขึ้น

นางจับแขนของจื่ออี และชี้ไปที่กล่องยา: "เร็วเข้า...เอาเข็มมา..."

เมื่อเห็นนางเป็นเช่นนี้จื่ออีจึงเปิดกล่องยาด้วยความตื่นตระหนก และพบเข็มเงินหนึ่งห่อ

ด้วยมือที่สั่นเทา ไป๋ชิงหลิงดึงเข็มออกมาและเสียบเข้ากับจุดฝังเข็มบนศีรษะ

เสียงนั้นหายไปทันที แต่ความเจ็บปวดยังคงอยู่

แล้วแก้วหูข้างซ้ายจะแตกได้อย่างไร

ในเวลานั้น จู่ๆ เสิ่นโหรวเม่ย ก็พุ่งเข้ามากอดร่างของนางและดึงลงมาด้วยกัน นางตกใจกับการกระทำของเสิ่นโหรวเม่ย แต่ไม่ทีนสนใจว่าเมื่อตกลงมาจากอาคารนางรู้สึกเหมือนว่ามีเข็มทิ่มที่หูซ้ายของนาง

ในตอนนี้เอง จู่ๆ นางก็จำได้ว่าหูของนางไม่ได้รับบาดเจ็บตอนที่ล้ม แต่เสิ่นโหรวเม่ย ทำบางอย่างกับนางเมื่อตอนที่จับนางเอาไว้

"อย่าเพิ่งกลับไปที่จวนอ๋องหรง" หลังจากเคลียร์ข้ข้อวใจได้แล้ว ไป๋ชิงหลิงก็พูดว่า "ไปที่จวนอ๋องเฉินแทน"

“ไปจวนอ๋องเฉินงั้นเหรอ?” จื่ออีตกใจ

พวกเขาเพิ่งกลับมาจากจวนอ๋องเฉินได้ไม่ถึงชั่วโมง และตอนนี้พวกเขาต้องกลับไปอีกแล้ว ย่อมจะไม่ได้ผลลัพธ์ที่ดีอย่างแน่นอน

ไป๋ชิงหลิงรู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ "เอ๋องเฉินไม่ได้ผลลัพธ์ที่เขาต้องการ ดังนั้นเขาจะเข้าวังอีกครั้งอย่างแน่นอน มีเพียงพระชายาเฉินอยู่ในจวน นางอยากจะพบข้า ไปที่จวนอ๋องเฉิน"

หลังจากที่ จื่ออีได้ยินเรื่องนี้ นางก็ไม่ได้พูดอะไรอีกและขอให้คนขับรถม้าไปที่จวนอ๋องเฉิน แทน

หลังจากมาถึงจวนอ๋องเฉิน ไป๋ชิงหลิงได้พบกับเสิ่นโหรวเม่ยอย่างราบรื่น

ใบหน้าของนางซีดเซียวเล็กน้อยหลังจากการแท้งบุตร แต่ก็ไม่ได้เปราะบางขนาดที่ไม่สามารถลุกจากเตียงได้

เนื่องจากอ๋องเฉินไม่ได้อยู่ในจวน นางจึงไม่จำเป็นต้องทำท่าทางอ่อนแอ ดังนั้นนางจึงพบกับไป๋ชิงหลิงในห้องน้ำชา

จื่ออีเดินตามข้างๆนาง

เสิ่นโหรวเม่ย มองนางอย่างได้ใจ: "ไม่ได้บอกเหรอว่า เรื่องจะจบลงเมื่อเจ้าเดินออกจากประตูจวนอ๋องเฉิน ทำไมพี่สะใภ้เจ็ดถึงกลับมาหาข้าอีกเล่า?"