ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 355

“เซิงเอ๋อร์อยู่ข้างเสด็จพ่อ ข้าอยากไปที่ลานประลองราชวงศ์กับเสด็จแม่” หรงจิ่งหลินเอนตัวในอ้อมแขนของนาง และพูดอย่างอ่อนโยนและเชื่อฟัง

เมื่อใบหน้าของไป๋ชิงหลิงกดแนบกับหน้าผากของเขา บางครั้งก็รู้สึกว่าจิ่งหลินเป็นเหมือนเสื้อบุนวมตัวเล็ก ๆ ห่วงใยและเชื่อฟัง ในขณะที่เซิงเอ๋อร์เป็นเหมือนเด็กชายตัวน้อยที่ซุกซนและยังซุ่มซ่าม

นางพึมพำด้วยเสียงเบา “จิ่งหลิน ขอโทษนะ”

หรงจิ่งหลินไม่เข้าใจ เขาเงยหน้าขึ้นมองไป๋ชิงหลิงและถามว่า “ทำไมเสด็จแม่ถึงต้องพูดขอโทษลูกด้วยล่ะ？”

“เพราะว่า... ” นางไม่ควรผลักจิ่งหลินออกไป

แม้ว่านางจะไม่ใช่คนที่ให้กำเนิดจิ่งหลิน แต่ร่างกายนี้ก็เป็นของแม่แท้ ๆ ของเขา อารมณ์แบบนี้ค่อนข้างซับซ้อนเกินไปแล้ว

“มาทานอาหารกับเสด็จแม่กันเถอะ”

“ขอรับ”

ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นไปอาบน้ำ หลังจากรับประทานอาหารเช้าก็ออกจากจวนท่านอ๋อง และมุ่งหน้าไปยังลานประลองราชวงศ์

ราชวงศ์จะจัดงานฉลองเทศกาลไหว้พระจันทร์ทุกปี และการแข่งม้าตีคลีก็เป็นกีฬาที่พวกเขาชื่นชอบอย่างไม่ต้องสงสัย

ทันทีที่นางและหรงจิ่งหลินก้าวเข้าไปในลานประลองราชวงศ์ พวกเขาเห็นอ๋องเฉินและเสิ่นโหร่วเม่ยเดินเข้ามาจากประตูอีกด้าน

ไป๋ชิงหลิงมองไปที่อ๋องเฉิน มีคนรับใช้หนุ่มคอยพยุงเขา การเดินดูเหมือนจะไม่ยากเหมือนเมื่อก่อน น่าจะฟื้นตัวได้ดี

ในขณะนี้ เสิ่นโหร่วเม่ยมองมา นางอยู่ใกล้หูของอ๋องเฉิน ไม่รู้ว่าพูดอะไร และอ๋องเฉินก็ยังมองมา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

จากนั้นเขาก็จับมือของเสิ่นโหร่วเม่ยและ เดินเข้ามาหานาง “พี่สะใภ้เจ็ด ช่างเป็นวิธีที่ดี ในการยุยงแม่ทัพเสิ่นให้ย้ายเม่ยเอ๋อร์ออกจากจวนตระกูลเสิ่น และปล่อยให้นางไม่มีใครให้พึ่งพาในตระกูล เจ้าพอใจแล้วหรือยัง？”

ไป๋ชิงหลิงหรี่ตาลงเล็กน้อย และชำเลืองมองไปที่เสิ่นโหร่วเม่ย

นางคิดไม่ถึงว่า เสิ่นหรูเหลียนได้ถอนชื่อของเสิ่นโหรวเม่ยออกแล้ว

ดูเหมือนว่าสถานะของเสิ่นหรูเหลียนในตระกูลเสิ่น... ไม่ต่ำเลย

“เกี่ยวอะไรกับข้า？” ไป๋ชิงหลิงพูดเย้ยหยัน

อ๋องเฉินโกรธมาก “ไม่ใช่เจ้า เช่นนั้นก็เป็นท่านพี่เจ็ด ไม่ว่าจะใครก็ตามมันล้วนเป็นเพราะเจ้า เจ้าผลักเม่ยเอ๋อร์ตกจากตึก ทำให้เม่ยเอ๋อร์แท้งลูก……”

“ช้าก่อน！” ไป๋ชิงหลิงขัดจังหวะคำพูดเขา เลิกคิ้วและพูดว่า “พอดีว่าวันนี้เป็นวันฉลองเทศกาลไหว้พระจันทร์ของราชวงศ์ เสด็จพ่อ เสด็จแม่และเสด็จย่าก็อยู่ในงานเลี้ยงด้วย ข้าเต็มใจพูดคำสาบานที่ร้ายแรงกับพระชายาเฉินต่อหน้าทุกคน”

สีหน้าของเสิ่นโหรวเม่ยเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน……

นางไม่ลืมคำสาบานที่ร้ายแรงที่ไป๋ชิงหลิงทำในจวนท่านอ๋องเฉิน คนอื่นไม่รู้ความจริง แต่นางเสิ่นโหรวเม่ยรู้ความจริง

นางไม่ต้องการสาบาน

นางหันหน้าหนีและพูดเบา ๆ “ไม่จำเป็นต้องพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น ข้าไม่อยากถือสาเรื่องนั้นอีกต่อไป และกระทบกระเทือนความสามัคคีระหว่างสะใภ้”

“เม่ยเอ๋อร์ เจ้านิสัยดีมากเลย แต่นางไม่มีค่าพอ นางฆ่าลูกของเรา ดังนั้นเราจะปล่อยนางไปแบบนี้ไม่ได้ ข้าอยากจะใช้งานเลี้ยงของราชวงศ์สะสางเรื่องนี้ให้ชัดเจน ให้นางอธิบายให้ฟัง ” อ๋องเฉินจับมือของเสิ่นโหรวเม่ย โดยไม่เต็มใจที่จะปล่อยเรื่องนี้ไป

ท่านอ๋องและเหล่าพระชายาที่เดินไปมาล้วนประหลาดใจ

คิดไม่ถึงว่าความสัมพันธ์ระหว่างพระชายาเฉินและพระชายาหรงจะเลวร้ายขนาดนี้

และสีหน้าของเสิ่นโหรวเม่ยไม่สามารถประเมินว่าดูดีหรือไม่ดีได้แล้ว เพราะตอนนี้สีหน้าของนางดูไม่ค่อยดีนัก

ท่านอ๋องเฉินมองดูไป๋ชิงหลิงด้วยความประหลาดใจ “เจ้าพูดจาดี ๆ ทำไมต้องเรียนเม่ยเอ๋อร์？”

“น้องแปดก็คิดว่าข้ากำลังเลียนแบบน้องสะใภ้แปดหรือ งั้นเจ้าคิดว่า เมื่อครู่ข้าเลียนแบบได้คล้ายกันมากเพียงใด？”

ไป๋ชิงหลิงเม้มริมฝีปากด้วยท่าทางตุ้งติ้งหน้าตาเฉย

ลักษณะท่าทางแบบนั้นไม่เหมือนกับท่าทีตุ้งติ้งปกติของเสิ่นโหรวเม่ยหรอกหรือ

ใบหน้าของอ๋องเฉินซีด

ทันใดนั้นเสียงหัวเราะเยาะ ก็ดังมาจากด้านหลัง

หลายคนค่อย ๆ หันหน้ากลับมามอง

หลวนอี๋มาพร้อมกับกลุ่มสตรีผู้สูงศักดิ์ กอดแขนของไป่ชิงหลิง ยิ้มออกมาฟันขาวเป็นแถว มองเสิ่นโหร่วเมยด้วยการเสียดสีและพูดว่า “คล้ายกันมาก！”