ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 354

นางกำหมัดแน่นและตีไปที่หน้าอกเขาทีละครั้งทีละครั้ง

หรงเยี่ยกอดนางแน่น เอามือปิดหน้านางแล้วกดนางไว้ในอ้อมแขนของเขา

ในดวงตาที่มืดมิดนั้นมีแต่ความรู้สึกสลดใจ

"พวกเขาอยู่ที่ป้อมปราการทางน้ำหรือ?"

"เจ้าอย่าคิดที่จะทำร้ายพวกเขาอีก"ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองไปที่กรามที่ผอมเพรียวของเขาและทันใดนั้นนางก็ยกมือขึ้นจับคอของหรงเย่"ถ้าเจ้าทำร้ายพวกเขาแม้แต่นิดเดียว ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่"

"เพื่อพวกเขา เจ้าจะฆ่าข้าหรือ"

"ข้า......" นางกัดฟัน บีบคอเขาแน่นและจ้องมองเขาด้วยความโกรธ

ดวงตาของเขาดูสงบอยู่เสมอซึ่งทำให้คนกลัว ไม่ว่าสถานการณ์จะอันตรายแค่ไหนแต่สำหรับเขากลับดูไม่เป็นเรื่องยากเลย

ตอนนี้เมื่อเขามองที่ตาของนาง เขาดูสงบและไม่แยแสเหมือนกับครั้งแรกที่เขาเห็นนางราวกับว่าเขานั้นยอมรับในทุกเรื่อง

นี่คือสิ่งที่ทำให้ไป๋ชิงหลิงเศร้าและใจสลาย

มันคงจะดีกว่านี้ถ้าเขาอธิบายให้นางฟัง

"ทำไมไม่อธิบายล่ะ"

"ถ้าข้าบอกว่าข้าไม่เคยทำ เจ้าจะเชื่อหรือไม่"

"ข้าไม่เชื่อ! ข้าไม่เชื่อ!"เสียงของนางสั่น ร่างกายของนางสั่นรุนแรงอย่างช่วยไม่ได้และมือที่บีบคอของเขาก็ใช้กำลังอย่างเต็มที่แล้ว

แต่สำหรับเขาแล้ว มันไม่ใช่แค่ปานกลางแต่มันกลับไม่เพียงพอที่ฆ่าเขาได้เลย

นางเกลียดตัวเอง

เหตุใดนางจึงยั่วยุชายเลือดเย็นและไร้หัวใจผู้นี้

ถ้านางไม่ยั่วเขา อาจี๋ก็จะไม่ตายและตระกูลหยางก็จะไม่เจ็บปวดเช่นนี้

ไม่ ถ้านางไม่ได้อยู่กับเขา นางก็จะไม่มีวันใจอ่อนให้เขา

สุดท้ายนางก็ปล่อยมือของนางออกและถูกเขาโอบกอดไว้ในอ้อมแขนของเขา

น้ำตาของนางทำให้ตาพร่ามัว

เขาก้มลงจูบหน้าผากของนางและเลียน้ำตาที่ร่วงลงมาจากดวงตาของนาง

ไป๋ชิงหลิงผลักหน้าเขาออกทันที"อย่าแตะต้องตัวข้า"

"ชิงหลิง ให้เวลาข้าหน่อย แล้วข้าจะอธิบายให้ฟัง"

"คำอธิบายอะไร!"ไป๋ชิงหลิงมองเขาด้วยความโกรธ"เจ้าชุบชีวิตอาจี๋ขึ้นมาได้ไหมล่ะหรือจะฆ่าพวกเขาแล้วปล่อยให้ข้าฝังพวกเขาด้วยมือของข้าเองอีก"

"พระชายา……"

"อย่าเรียกข้าว่าพระชายา ข้าไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นในตอนนั้นแล้วและข่าก็ไม่ใช่ไป๋ชิงหลิง ข้าให้กำเนิดเซิงเอ๋อร์คนเดียวเท่านั้น จิ่งหลินไม่ใช่คนที่ข้าให้กำเนิด แม่ผู้ที่ให้กำเนิดของจิ่งหลินตายไปตั้งนานแล้ว คนที่เจ้านอนด้วยคือคนอื่น"

ดวงตาของหรงเยว่หุบลงอย่างแรง เขายกมือขึ้นบีบคางของนาง ทันใดนั้นทั้งร่างกายของเขาก็โกรธจัด"เจ้าโกรธข้าได้ แต่อย่าเอาเรื่องภูมิหลังของจิ่งหลินมาล้อเล่น"

"ข้าไม่เคยล้อเล่นกับเจ้า"นางบีบข้อมือของเขา ดันมือของเขาออกจากคางของนางแล้วพูดว่า"จิงหลินไม่ใช่คนที่ข้าคลอดออกมา แม่ของเขา...."

"ไป๋ชิงหลิง!"หรงเยี่ยพูดอย่างเย็นชา ฝ่ามือกว้างโอบรอบเอวของนางและน้ำเสียงของเขาเย็นชา"เจ้าใจดีกับลูกของคนอื่นแต่ทำไมถึงปฏิบัติกับจิ่งหลินอย่างโหดร้ายเช่นนี้ เขาถือว่าเจ้าเป็นแม่ของเขามาเสมอ พระชายาเกลียดข้าแต่พระชาก็ไม่ควรนำเรื่องจิ่งหลินขู่ข้า"

ร่างกายของไป๋ชิงหลิงรู้สึกสั่นสะท้าน ใบหน้าของนางเปียกโชกไปด้วยน้ำตา

ไป๋ชิงหลิงยกมือขึ้นประคองศีรษะแล้วถามว่า"กี่โมงแล้ว"

"พระชายาหลับไปหนึ่งวันหนึ่งคืน วันนี้เป็นวันไหว้พระจันทร์"ชิงอีพูด

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกปวดหัวมาก นางลูบขมับของตนเองเบาๆแล้วถามว่า "ท่านอ๋องล่ะ?"

"ท่านอ๋องเข้าไปในวังตั้งแต่เช้าแล้วเพคะ ท่านอ๋องยังขอให้หม่อมฉันอยู่เฝ้าพระยาชา ถ้าพระชายาตื่นขึ้นให้พระชายาตรงไปที่สนามประลองของราชวงศ์ ท่านอ๋องจะรอท่านอยู่ที่นั่นเพคะ"ชิงอีลุกขึ้นหยิบยาที่ต้มแล้วส่งให้นาง"พระชายาจะดื่มยาหน่อยไหมเพคะ?"

"ยาอะไร?"ไป๋ชิงหลิงจ้องไปที่ยาในชามที่ชิงอีถืออยู่ ซึ่งมีสมุนไพรสำหรับสงบจิตสงบใจ

ชิงอีกล่าว"นี่คือยาที่ท่านอ๋องสั่งให้หมอซูต้มให้ท่านหลังจากที่ท่านอ๋องกลับมาที่จวนอ๋อง"

"เททิ้งไปเถอะ ข้าไม่จำเป็นต้องดื่มยา"

"แต่ว่า....."ชิงอีรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย

ไป๋ชิงหลิงพูด"ชิงอี เจ้าเป็นคนของข้า เจ้าจะเชื่อฟังข้าหรือจะเชื่อฟังท่านอ๋องหรง"

"ข้าจะเชื่อฟังพระชายา"ชิงอีหันกลับไปแล้วเทยาลงในกระถางต้นไม้

ในเวลานี้หรงจิ่งหลินก็ผลักประตูเข้ามาแล้ววิ่งไปหาไป๋ชิงหลิง"ท่านแม่"

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองหรงจิ่งหลิน ในหัวก็มีเรื่องที่หรงเยี่ยพูดกับนางบนรถม้าเมื่อวานแล่นเข้ามา ตอนนี้เห็นจิ่งหลินนางก็มีความรู้สึกซับซ้อนและรู้สึกผิด

สิ่งที่หรงเยี่ยพูดนั้นถูกต้อง นางไม่ควรเอาภูมิหลังของจิ่งหลินมาล้อเล่น

วินาทีที่จิ่งหลินลืมตาดูโลกเขาก็เจอเรื่องลำบากมามากพอแล้ว เด็กนั้นช่างไร้เดียงสายิ่งนัก

นางเอื้อมมือไปกอดหรงจิ่งหลินไว้ในอ้อมแขนของนาง"เหตุใดเจ้าถึงยังอยู่ในจวนอ๋องล่ะ?"