ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 353

"เซิงเอ๋อร์ ข้าบอกกับเสด็จพ่อแล้ว ข้าขอให้เสด็จพ่อตามหาฆาตกรที่แท้จริงให้เจอและข้าจะต้องล้างแค้นให้กับเสี่ยวจี๋ให้ได้"หรงจิ่งหลินไม่เคยพบเสี่ยวจี๋มาก่อนและเขาก็ไม่ได้มีความรู้สึกกับเด็กวัยเดียวกันคนนี้สักเท่าไหร่ แต่เขาก็ตอบแทนน้ำใจด้วยความกรุณา

ครอบครัวของเสี่ยวจี๋ช่วยชีวิตท่านแม่และน้องสาวของเขาไว้ เขาอยากจะตอบแทนพวกเขาด้วยการที่จะช่วยพวกเขาให้ผ่านความยากลำบากนี้ไปได้

และที่จวนท่านอ๋องมีความสามารถนี้

หยางสวี่อี้ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกซาบซึ้งใจเล็กน้อย"ซื่อขื่อ ไม่จำเป็นหรอก พวกเราไม่ได้ต้องการล้างแค้นให้อาจี๋ พวกเราเพียงต้องการให้ญาติของพวกเราอยู่อย่างปลอดภัย และไม่ต้องการให้จวนอ๋องหรงเดือดร้อน ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้าและเซิงเอ๋อร์ตระกูลหยาบของเราจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต"

"อารอง......"ไป๋ชงเซิงขมวดคิ้วและเรียกเขา

หยางสวี่อี้กอดเด็กทั้งสองคนไว้ในอ้อมแขน ตบหลังเบาๆ"รีบพาท่านแม่ของพวกเจ้ากลับจวนอ๋องเถอะ"

หลังจากพูดจบหยางวี่อี้ก็ปล่อยเด็กทั้งสอง เขายืนขึ้นหันไปมองไป๋ชิงหลิงแล้วพูดว่า"น้องสาว กลับไปเถอะ อาเหนียงบอกข้าเมื่อคืนว่าไม่ต้องแก้แค้น"

เขากำมือแน่น และแสงในดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย

เขาอยากแก้แค้น แต่สิ่งที่อาเหนี่ยงพูดนั้นถูกต้อง เขาไม่อยากสร้างปัญหาให้อาเสี่ย

"นี่คือยาของอาเหนียง"ไป๋ชิงหลิงหยิบยาออกมาห่อหนึ่งแล้วยื่นให้หยางสวี่อี้"บอกให้พี่สะใภ้ดูแลรักษาบาดแผลของอาเหนียงทุกวันแล้วข้าจะกลับมารับพวกท่านเร็วๆนี้"

หยางวี่อี้รับยามาและพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมอีกครั้ง"เจ้าอย่าไปยั่วโมโหคนบ้าพวกนั้นเพื่อพวกเรา ข้าไม่อยากเสียเซิงเอ๋อร์ไปอีกแล้วและไม่อยากให้คนรอบตัวเจ้าได้รับบาดเจ็บ"

"พี่รอง!"ดวงตาของไป๋ชิงหลิงเป็นสีแดงและมือของนางที่อยู่ใต้แขนเสื้อก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้

นางอยากแก้แค้น แต่ฝ่ายตรงข้ามก็เป็นพ่อของลูกสองคนของนาง

นางควรทำอย่างไร

หยางสวี่อี้คิดว่านางเศร้าเพราะตระกูลหยางจะเลิกแก้แค้น เขาจึงยกมือขึ้นแล้วตบไหล่ของนางเบาๆและพูดด้วยเสียงแหบแห้ง"อย่าเศร้าไปเลย อาเหนียงก็มีเรื่องกังวลของอาเหนียง เจ้า.....รีบไปเถอะ"

"เช่นนั้นก็เกลี้ยกล่อมให้รอที่นี่จนกว่าข้าจะกลับมา"ไป๋ชิงหลิงก้มหน้าลงกลั้นน้ำตาไว้

หยางสวี่อี้ตอบรับแล้วไป๋ชิงหลิงก็พาเด็กทั้งสองออกจากป้อมปราการทางน้ำ

เมื่อมองไปที่ไป๋ชิงหลิงที่กำลังจากไป แม่นางเก๋อพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม"อาเสวี่ย ไปแล้วหรือ?"

"ไปแล้ว นางบอกให้พวกเรารอนางที่นี่ นางจะกลับมารับพวกเราเข้าเมือง พี่สะใภ้ พวกเราจะไม่แก้แค้นจริงๆหรือ?"

"อาเนียงบอกว่าเข้าเมืองไม่ได้หลังจากนั้นอีกสองสามวันก็ค่อยๆจากไปอย่างเงียบๆแล้วกลับไปที่หมู่บ้านหยาง!"

........

เมื่อไป๋ชิงหลิงเดินออกจากป้อมราการทางน้ำนางก็เห็นหรงเยี่ยนั่งอยู่ในรถม้าโดยที่เปิดหน้าต่างไว้

นางหันไปหาแม่นมซั่งและพูดว่า"แม่นม เจ้าพาเด็กสองคนไปนั่งรถม้าคันเดียวกับหมอหญิงอีและหมอหญิงไป๋ ข้ามีเรื่องจะพูดกับท่านอ๋อง"

ไป๋ชิงหลิงหันหน้าหนีแล้วหลับตา"ใช่ เหนื่อยมาก"

เหนื่อยกาย

แต่เหนื่อยใจยิ่งกว่า

นางจะเริ่มถามจากตรงไหนดี?

"นอนไม่ค่อยหลับ ตรงนี้.......ผอมลงแล้ว"เขาพยักเพยิดไปที่ใบหน้าเล็กๆ ของนางซึ่งปกติก็ผอมอยู่แล้ว แต่ในตอนนี้ใบหน้านี้เล็กกว่าตอนที่เขาเห็นเนางเมื่อสองสามวันก่อนอีก"เกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่หรือไม่?"

ในเวลานี้ไป๋ชิงหลิงก็ลืมตาขึ้นและจ้องมองเขาอย่างเย็นชา:"เซิงเอ๋อร์ให้เป่าลี่ว์ส่งจดหมายกลับไปที่จวนอ๋อง จิ่งหลินรู้เรื่องเกี่ยวกับเรื่องของตระกูลหยางรวมถึงการตายของเสี่ยวจี๋แล้ว ท่านอ๋องก็รู้เรื่องนี้แล้วเหมือนกันใช่ไหม?"

เขามองเข้าไปในดวงตาที่เย็นชาของนาง เขาขมวดคิ้วแน่นขึ้นแล้วพูดตามความจริง"ใช่ ข้ารู้แล้ว"

"ในเมื่อตอนนี้เจ้ารู้แล้ว เจ้ามีอะไรจะพูดกับข้าหรือไม่"ความโกรธที่เก็บอยู่ในใจของนางตอนนี้กำลังถูกเผยออกไปทีละนิด

สิ่งที่เหลืออยู่ในหัวของนางตอนนี้คือภาพการตายของเสี่ยวจี๋

หรงเยี่ยยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของนาง ไป๋ชิงหลิงสะบัดออกอย่างแรงและถามด้วยความโกรธจนหน้าแดงว่า"เหตุใดท่านถึงทำเช่นนั้น"

"พระชายา เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนฆ่าเด็กคนนั้นหรือ?"

"ไม่ใช่แค่เสี่ยวจี๋แต่ยังมีคู่สามีภรรยาของตระกูลหยางด้วย!"เบ้าตาของนางแดงขึ้นเรื่อยๆและดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยดวงตาที่แดงก่ำ มือทั้งสองข้างของนางจับเสื้อผ้าของหรงเยี่ยไว้โดยไม่รู้ตัวและถามด้วยความเศร้า"อาจี๋กับเซิงเอ๋อร์และจิ่งหลินอายุเท่ากัน เขาอายุยังไม่ถึงหกขวบเลย เซิงเอ๋อร์สามารถรอดชีวิตได้ หนึ่งเป็นเพราะข้าผ่าตัดคลอดลูกออกมาและให้ชีวิตนาง และสอง คนที่ทำให้นางมีชีวิตอยู่รอดจริงๆก็คือแม่ของอาจี๋ นางให้น้ำนมและเลี้ยงเซิงเอ๋อร์เป็นเวลาเก้าเดือน ในเวลานั้นเซิงเอ๋อร์อ่อนแอมากจนนางสามารถที่จะตายได้ทุกเมื่อ ข้าได้รับบาดเจ็บสาหัสจนไม่สามารถดูแลลูกได้และตระกูลหยางคือคนที่ช่วยข้าดูแลเซิงเอ๋อร์และยังดูแลข้าที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสในตอนนั้นด้วย"