ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 352

ไป๋ชิงหลิงวางเธอลง ไป๋ชงเซิงวิ่งไปหาหยางจี๋ เอื้อมมือไปจับแขนของหยางจี๋ เขย่าและร้องไห้ “พี่อาจี๋ พี่ลืมตามองข้าสิ ข้าจะพาพี่ไปเล่นที่ตำหนักอ๋อง ข้ามีท่านพ่อและพี่ชาย พี่อย่าตายสิ”

แม่นางเก๋อสงบอารมณ์ได้แล้ว แต่คำพูดของเซิงเอ๋อร์ทำให้เธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

เธอกอดไป๋ชงเซิงจากด้านหลัง และพูดด้วยน้ำเสียงที่สะอึกสะอื้นว่า “เซิงเอ๋อร์ พี่อาจี๋ของเจ้ากำลังหลับอยู่ เขาอาจจะหลับไปนานกว่านี้ จึงไม่สามารถเล่นกับเจ้าได้ในขณะนี้”

“แต่ท่านแม่บอกว่า พี่อาจี๋ตายแล้ว ท่านป้าอย่าโกหกข้า ข้ารู้ว่าถ้าตายแล้วก็ไม่สามารถเล่นกับข้าได้อีก ข้ากับพี่อาจี๋อยู่กับคนละภพ” ไป๋ชงเซิงร้องไห้จนหน้าแดง

เดิมทีแม่นางเก๋อสามารถกลั้นไว้ได้ แต่คำพูดของไป๋ชงเซิง ได้ทำลายกำแพงชั้นสุดท้ายในใจของเธอ เธอจึงร้องไห้ฟูมฟายอีกครั้ง

ใช่แล้ว อาจี๋อยู่คนละภพกับเธอ เขาจะไม่เรียกเธอว่าท่านแม่เหมือนอย่างเคยอีกแล้ว

“เซิงเอ๋อร์！” แม่นางเก๋อกอดไป๋ชงเซิงไว้แน่น

เมื่อไป๋ชิงหลิงมองเห็นภาพนี้ จึงถอยห่างอย่างอ่อนแรง

หยางสวีอี้เดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ยกแขนขึ้น พยุงหลังของเธอไว้

เธอหันกลับไปมองหยางสวี่อี้ด้วยสีหน้างุนงง น้ำตาก็ไหลลงมาจากดวงตา

ดวงตาของหยางสวี่อี้ก็เริ่มแดงเช่นกัน เบือนหน้าไปทางอื่นด้วยความเจ็บปวดและพูดว่า “อาเซวี่ย ช่วยหาสถานที่แห่งหนึ่ง เพื่อฝังอาจี๋ด้วยเถอะ”

“ข้าจะสั่งให้คนไปเตรียมโลงศพ” ไป๋ชิงหลิงกล่าว

“ขอบคุณมาก น้องสาว” หยางสวี่อี้ดึงมือกลับ หันหลังและวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน นั่งอยู่ใต้ชายคาบ้านและร้องไห้เงียบๆ

การเสียชีวิตของอาจี๋ สร้างความโศกเศร้าให้กับตระกูลหยาง

ไป๋ชิงหลิงสั่งให้คนไปซื้อโลงศพในชั่วข้ามคืน เลือกสถานที่หลังหมู่บ้านที่มีภูเขากับแหล่งน้ำ และฝังอาจี๋ไว้ข้างลำธาร

ท่านลุงหยางฟื้นขึ้นในคืนที่ฝังอาจี๋ พยุงตัวเองเพื่อดูหลานชายที่ถูกฝัง ท่านป้าหยางฟื้นขึ้นหลายครั้ง แต่เพราะรับกับการจากไปของอาจี๋ไม่ได้ ก็ได้สลบไปอีก

ขณะที่ทำการฝังอาจี๋ แม่นางเก๋อก็สลบไป

จนถึงวันที่สี่ที่อาจี๋จากไป ท่านป้าหยางก็ฟื้นขึ้น

เมื่อถึงวันที่แปด เป็นวันไหว้พระจันทร์

แม้ว่าจะไม่มีพิธีการเรียกวิญญาณออกจากร่าง แต่ไป๋ชิงหลิงก็ไม่กล้าข่มตาลงเป็นเวลาแปดวันแปดคืน

เธอมาที่หมู่บ้านเพื่อหลบญาติและผองเพื่อน กลัวว่าพิธีการเรียกวิญญาณออกจากร่างจะทำร้ายหรงเยี่ยและลูกทั้งสอง การมาถึงของครอบครัวตระกูลหยางนั้นเหนือความคาดหมาย ทำให้เธอกลัวและไม่กล้าเสียสมาธิ

เมื่อไป๋ชิงหลิงเดินออกมาจากห้อง ก็เห็นไป๋ชงเซิงและหยางสวี่อี้นั่งอยู่ใต้ชายคาบ้าน ไป๋ชงเซิงพูดกับหยางสวี่อี้ว่า “ท่านอารอง ท่านพ่อของข้าเก่งมาก เขาสามารถหาตัวฆาตกรที่ฆ่าพี่อาจี๋ได้ วันนี้ท่านพ่อจะมารับท่านแม่กลับตำหนักอ๋อง ท่านกลับไปกับพวกเราเถอะ”

หยางสวี่อี้ลูบหัวของไป๋ชงเซิง “ไม่ใช่ว่าใครก็สามารถเข้าตำหนักอ๋องได้ เจ้ากลับไปพร้อมกับแม่ของเจ้า ข้าและท่านปู่ท่านย่าอาศัยอยู่ที่นี่ชั่วคราวก่อน รอให้พวกเขาพักรักษาตัวให้หายดีแล้วค่อยเข้าเมืองไปหาพวกเจ้า”