ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 351

เธอทำกรรมอะไรไว้！

“พี่สะใภ้ ตอนนี้เซิงเอ๋อร์เป็นถึงองค์หญิง เธอไม่ใช่เซิงเอ๋อร์ที่เป็นเพียงคนธรรมดาอีกต่อไป เจ้าอย่าทำให้อาเซวี่ยลำบากใจเลย” หยางสวี่อี้ขมวดคิ้ว กลั้นความโศกเศร้าไว้ในใจ

แม่นางเก๋อได้ยินเช่นนี้ ก้มหน้าลงแนบกับใบหน้าของอาจี๋ และร้องไห้อย่างขมขื่น “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไม่เป็นไร เซิงเอ๋อร์มาก็มีแต่จะทำให้เสียใจ อย่าให้เซิงเอ๋อร์เรื่องรู้การจากไปของอาจี๋เลย”

“ไม่” ไป๋ชิงหลิงมองไปยังอาจี๋ และพูดว่า “ข้าจะกลับไปตำหนักอ๋อง พาเซิงเอ๋อร์มา พวกท่านรอข้าอยู่ที่นี่”

ร่างกายของแม่นางเก๋อแข็งทื่อเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองไป๋ชิงหลิง “อาเซวี่ย จะเป็นการรบกวนหรือเปล่า”

“ไม่หรอก” ไป๋ชิงหลิงตอบกลับ แล้วเดินออกจากห้อง ให้คนรถพาเธอกลับเข้าเมือง

เมือถึงตำหนักอ๋อง ก็เป็นเวลาค่ำแล้ว

หรงเยี่ยยังไม่กลับมาที่ตำหนักอ๋อง หรงจิ่งไม่ได้อยู่ที่หอเป่าซิน มีเพียงไป๋ชงเซิงที่เล่นกับเป่าลี่ว์ ไป๋ชิงหลิงเดินเข้าไปในลานบ้าน และอุ้มเซิงเอ๋อร์ออกไป รีบเดินทางกลับไปยังป้อมปราการทางน้ำ

ระหว่างทาง เซิงเอ๋อร์รู้สึกสับสนมาก “ท่านแม่ พวกเราจะไปที่ไหน?”

ไป๋ชิงหลิงก้มมองไป๋ชงเซิง กอดไป๋ชงเซิงด้วยความเศร้าใจ และพูดว่า “เซิงเอ๋อร์ แม่จะพาเจ้าไปพบคนที่เจ้าไม่ได้เจอมานาน！”

“ใคร?”

“พี่(ชาย)อาจี๋ของเจ้า”

ไป๋ชงเซิงร่าเริงขึ้นมาทันที และพูดว่า “พี่อาจี๋อยู่ที่เมืองเฉาจิงหรือ?”

“อืม！” ไป๋ชิงหลิงพยักหน้า

“ถ้าอย่างนั้นเขาจะต้องดีใจมาก ข้าจะพาเขามารู้จักกับจิ่งหลิน ยังมีเสวี่ยหลางและแมวของข้าเป่าลี่ว์ และจะบอกกับอาจี๋ด้วย ว่าข้าเจอท่านพ่อแล้ว ถ้าอาจี๋สามารถอยู่ที่ตำหนักอ๋องได้ งั้นข้ากับจิ่งหลินก็จะมีเพื่อนเพิ่มขึ้น” ไป๋ชงเซิงพูดคนเดียวอย่างมีความสุข

แต่คำพูดเหล่านี้ เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ฟัง ก็เหมือนกับดาบที่แทงเข้าไปที่หัวใจของเธอ.......

เธอก้มมองเซิงเอ๋อร์ รู้สึกเหมือนมีหนามติดอยู่ในลำคอ ไม่รู้ว่าจะตอบเธออย่างไร

แต่เขากลับเอนกายลงในอ้อมแขนของเธออย่างมีความสุข ราวกับว่านึกอะไรออก เงยหน้าและพูดกับเธอว่า “แล้วท่านปู่กับท่านย่าก็มาด้วยหรือ?”

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้า

“พวกเขาคิดถึงข้ามากใช่ไหม ท่านแม่ให้พวกเขาอยู่ที่เมืองหลวงได้ไหม ยังไงก็ตามท่านพ่อร่ำรวยมาก เลี้ยงพวกเขาได้อยู่แล้ว” ไป๋ชงเซิงถามด้วยน้ำเสียงของเด็กน้อย

ไป๋ชิงหลิงอึ้งไปกับเสียงของเขา

เธออยากจะพูดว่า เซิงเอ๋อร์ อาจี๋ตายแล้ว ท่านปู่และท่านย่าของเจ้าได้รับบาดเจ็บสาหัส และยังไม่ฟื้น แต่คนที่ทำร้ายพวกเขา อาจจะเป็นท่านพ่อที่เจ้าเอ่ยถึง

แต่เธอก็ไม่สามารถพูดได้

ตระกูลหยางเป็นแสงสว่างแห่งความหวังที่ให้เธออยู่รอดในโลกนี้ได้

หรงเยี่ยก็มอบครอบครัวที่สมบูรณ์ให้กับเธอ ทำให้เธอรับรู้ถึงความเจ็บปวดและความหวานของความรัก

เธอไม่เคยคิดมาก่อน ว่าวันหนึ่งเธอจะยืนอยู่บคมมีดและต้องตัดสินใจ

อีผิงถิงและไป๋หมิงฮุ่ยปิดลานบ้านไว้ ไม่รับรักษาผู้ป่วย

เมื่อเธอกลับมาถึงที่ลานบ้าน ก็เห็นเขาทั้งสองยืนอยู่หน้าประตูบ้าน สีหน้าของทั้งสองดูแย่มาก

หลังจากที่เห็นเธอกลับมา ทั้งสองก็เดินเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว

อีผิงถิงพูดว่า “พระชายา ท่านลุงหยางและท่านป้าหยางฟื้นแล้ว ท่านป้ารู้ว่าเสี่ยวจี๋จากไปแล้ว ก็สลบไปทันที”

“อาจี๋อยู่ที่ไหน?”

“เฝ้ารอพระชายาอยู่ด้านใน” อีผิงถิงกล่าว

ไป๋หมิงฮุ่ยเช็ดน้ำตาตัวเอง เขาได้รับผลกระทบจากทุกคนในครอบครัว จึงร้องไห้เช่นกัน

ในใจเคียดแค้นคนที่ไล่ฆ่าครอบครัวตระกูลหยาง และได้ด่าว่าต่อหน้าไป๋ชิงหลิงว่า “ไม่รู้ว่าใคร ลงมือฆ่าได้แม้กระทั่งเด็กตัวเล็กแค่นี้”

สีหน้าของไป๋ชิงหลิงซีดลงในทันที

อีผิงถิงก็พูดเสริมอีกว่า “ครอบครัวตระกูลหยางเป็นคนใจดีและใช้ชีวิตเรียบง่าย ทำไมจึงถูกไล่ฆ่า พระชายา เราต้องสืบให้ชัดเจน”

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกเรี่ยวแรงทั้งหมดในร่างกายได้หมดลง พยักหน้าอย่างอ่อนแรง และอุ้มเซิงเอ๋อร์เข้าไปในห้อง

เซิงเอ๋อร์ลืมตาขึ้น หันหัวมองไปด้านหลัง ก็เห็นอาจี๋ที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยด้วยใบหน้าที่ซีดราวกับกระดาษ.......

จู่ๆไป๋ชงเซิงก็ร้องไห้“แง”น้ำตาไหล.........