ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 350

รูม่านตาของไป๋ชิงหลิงหดตัวลงอย่างรวดเร็ว หัวใจของเธอเหมือนถูกบางสิ่งบีบคั้น จึงเงียบไปครู่หนึ่ง

หยางสวี่อี้พูดว่า “น้องสาว เราควรทำอย่างไรดี กลับไปก็ไม่ได้ เข้าเมืองหลวงก็อันตราย เสี่ยวจี๋ ใช่ เสี่ยวจี๋ล่ะ ท่านพ่อท่านแม่และพี่สะใภ้ล่ะ?”

“พี่รองไม่ต้องเป็นกังวล ท่านพ่อท่านแม่สบายดี พี่สะใภ้ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย เสี่ยวจี๋อาการสาหัสกว่า แต่ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้ว พี่รองสามารถมอบหยกในมือให้ข้าได้ไหม ข้าจะให้คนไปสืบดู” ไป๋ชิงหลิงไม่กล้าบอกเขา ว่านี่คือตราทหารขององครักษ์เหยี่ยวดำ

และคนที่สามารถบัญชาการองครักษ์เหยี่ยวดำได้ ก็คือท่านอ๋องหรงสามีของเธอ

เธอต้องสืบให้ชัดเจนก่อน ว่าเรื่องนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับหรงเยี่ยหรือไม่

แต่เมื่อนึกได้ว่าองครักษ์เหยี่ยวดำฟังเพียงคำสั่งของหรงเยี่ย แสงสว่างที่เหลือเพียงเล็กน้อยในใจของเธอ ก็ค่อยๆดับลง

เขา ก่อนที่เธอจะกลับจวนติ้งเป่ยโหว ก็รู้ว่าเมื่อห้าปีก่อนสามีภรรยาตระกูลหยางเคยช่วยชีวิตเธอไว้

และเขาก็รู้ว่าสามีภรรยาตระกูลหยางเป็นผู้ช่วยมีพระคุณของเธอ แต่ก็ยังตามล่าพวกเขา เขาคิดอะไรอยู่กันแน่

เมื่อนึกถึงชายที่เธอรัก กลับทำเรื่องเหล่านี้ลับหลังเธอ ทำให้เธอหายใจแรงและหนักขึ้น

หยางสวี่อี้ยื่นหยกให้เธอ และพูดว่า “น้องสาว พี่รองไม่เคยขอร้องเจ้า ครั้งนี้ต้องรบกวนเจ้าแล้ว ได้ยินมาว่าท่านอ๋องหรงมีอำนาจมาก เจ้าช่วยส่งคนคุ้มกันท่านพ่อท่านแม่กลับบ้านได้ไหม ตอนนี้เห็นว่าเจ้าปลอดภัยและสุขสบายดี พวกเราก็ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง”

เมื่อได้ฟังคำพูดเหล่านี้ หัวใจของไป๋ชิงหลิงก็กระตุก กำหยกที่หยางสวี่อี้ยื่นให้แน่นและพูดว่า “ท่านอยู่ที่นี่เถอะ มีข้าอยู่ ไม่มีใครตามไล่ฆ่าพวกท่าน”

“จริงหรือ?” หยางสวี่อี้ตะลึงเล็กน้อย ถามด้วยความไม่แน่ใจ

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้า “จริงสิ ข้ามีเงินจำนวนหนึ่งอยู่ในมือ สามารถเปิดร้านให้พวกท่านค้าขายได้ พวกท่านพักรักษาตัวที่นี่ก่อน รอข้าหาร้านได้แล้ว ค่อยรับพวกท่านกลับเมืองหลวงดีหรือไม่?”

“ท่านพ่อท่านแม่เชื่อน้องสาวเถอะ ข้าเองก็ไม่คัดค้าน” หยางสวี่อี้กล่าว

“พี่รองพักผ่อนเถอะ ข้าออกไปหาของกินให้ท่าน” ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นยืน รีบเดินออกจากบ้านไม้ ไปที่ลำธารด้านหลังหมู่บ้าน

เธอเอามือกุมที่หน้าอก และอาเจียนสิ่งที่กินไปตอนเที่ยงออกมาจนหมด

จากนั้นนั่งลงกับพื้นด้วยท่าทางที่อึดอัด

เธอถือหยกที่ได้มาจากหยางสวี่อี้ในมือ ดวงตาของเธอก็ค่อยๆเริ่มแดง

เธอไม่อยากเชื่อว่าหรงเยี่ยจะปฏิบัติกับเธอเช่นนั้น

ต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่ๆ

รอให้เสี่ยวจี๋หายดีแล้ว เธอจะต้องกลับไปถามเขา

เธออยู่คนเดียวเป็นเวลานาน ไป๋หมิงฮุ่ยวิ่งมาหาเธอด้วยความตื่นตระหนก “พระชายา พระชายา......”

ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นยืนทันที หันหัวกลับไปมองด้านหลัง

ก็เห็นไป๋หมิงฮุ่ยกำลังวิ่งเข้ามาหาเธอ สีหน้าดูไม่ค่อยดี “พระชายา เด็กคนนั้น......เด็กคนนั้นกำลังจะตาย เขาอาเจียนเป็นเลือด......”