ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 349

ทันใดนั้นเธอก็ตะโกน: "ท่านแม่!"

ผู้หญิงคนนั้นลืมตาขึ้นอย่างอ่อนแรง และเมื่อเธอเห็นไป๋ชิงหลิง เธอพูดอย่างอ่อนแรงว่า "ช่วย...ช่วยเสี่ยวจี๋..."

“พาพวกเขาเข้าไปในบ้านเร็วเข้า” ไป๋ชิงหลิงไม่กล้าถามเธอว่าเธอได้รับบาดเจ็บอย่างไร เธอรู้ว่าอาการบาดเจ็บนั้นร้ายแรงมากจนต้องปฐมพยาบาลเบื้องต้น

“ผิงถิง ไปตรวจดูอาการบาดเจ็บ รักษาผู้บาดเจ็บสาหัสและอันตรายถึงชีวิตก่อน หมิงฮุ่ย ช่วยข้าจากข้างสนาม” ไป๋ชิงหลิงเตรียมการอย่างเป็นระเบียบด้วยเสียงสั่นเครือ แล้วจึงรับเด็กจากแขนชาวบ้าน

พวกเขาคือตระกูลหยาง

หลังจากหนีออกจากจวนท่านอ๋องต้วนเมื่อห้าปีที่แล้ว เธอเป็นลมระหว่างทางและ เซิงเอ๋อร์ก็มีไข้ขึ้นสูงเช่นกัน

สามีภรรยาแซ่หยางช่วยเธอและเซิงเอ๋อร์ไว้

นอกจากนี้รูปร่างหน้าตาของตระกูลหยางและภรรยาของเขายังคล้ายกับพ่อแม่บุญธรรมของเธอในชาติที่แล้วมาก และพวกเขาเพิ่งสูญเสียลูกชายไป ดังนั้นพวกเขาจึงจำเธอเป็นลูกสาวของพวกเขา

ความสัมพันธ์แบบนี้แตกต่างจากติ้งเป่ยโหว ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าสามีภรรยาแซ่หยางเป็นเหมือนพ่อแม่ของเธอมากกว่า

เนื่องจากพวกเขามีความคล้ายคลึงกับพ่อแม่บุญธรรมของเธอมาก เธอจึงพบร่องรอยของความอบอุ่นในโลกที่แปลกประหลาดใบนี้

ในช่วงหลายปีที่เธออยู่ในหุบเขาเซียนไหล คู่สามีภรรยาแซ่หยางจะมาอยู่กับเธอทุกสองเดือน และพวกเขาได้แลกเปลี่ยนจดหมายกันในช่วงหกเดือนที่ผ่านมา

เธอไม่คาดคิดว่าเมื่อพบกันอีกครั้งจะเป็นเช่นนี้

อีผิงถิงวิ่งเข้ามา: "พระชายา มีสองคนบาดเจ็บสาหัส ชีวิตของพวกเขาตกอยู่ในอันตราย แต่ข้าช่วยได้แค่คนเดียว ข้าจะทำอย่างไรดี"

“ชีวิตใครตกอยู่ในอันตราย” ไป๋ชิงหลิงถามด้วยใบหน้าซีดเซียว

“สามีภรรยาที่มีอายุมากกว่า”

“ช่วยชีวิต ช่วยทั้งสองคนด้วย” ไป๋ชิงหลิงมองลงไปที่เด็กตรงหน้า เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกันและต้องการความช่วยเหลือฉุกเฉิน แต่เธอมีเพียงผิงถิงเท่านั้น เธอจะช่วยพวกเขาสามคนได้อย่างไร

ในตอนนี้เธอคิดถึงหมิงฮุ่ย...

เธอหันกลับมาและจับมือของไป๋หมิงฮุ่ยทันที

ไป๋หมิงฮุ่ยผงะและมองไปที่ไป๋ชิงหลิงอย่างว่างเปล่า: "พระชายา ท่าน..."

“หมิงฮุ่ย ข้าสอนเจ้าเย็บแผลแล้ว ตอนนี้เป็นโอกาสแล้ว”

“ข้า...แต่... ข้ายังไม่เคยลองเลย”

“ชีวิตมนุษย์เป็นเดิมพัน ทำตามที่ข้าบอก เจ้าทำได้” ดวงตาของไป๋ชิงหลิง เป็นสีแดง

เธอมองไปที่ผู้ป่วยที่ได้รับบาดเจ็บทั้งสี่คนซึ่งนอนอยู่บนเตียงตรงข้าม

สองคนที่อยู่ข้างๆสามีภรรยาแซ่หยาง คนหนึ่งเป็นลูกสะใภ้และอีกคนเป็นลูกบุญธรรมของพวกเขา

เธอโลภมากและไม่ต้องการให้ความอบอุ่นรอบตัวเธอหายไป สามีภรรยาแซ่หยางเป็นแสงสว่างของเธอในโลก เป็นแสงที่ส่องทางไปยังข้างหน้าของเธอ ทำให้เธอมีความกล้าพอที่จะไปต่อในโลกที่แตกต่างใบนี้

เขาจ้องมองไป๋ชิงหลิงอย่างระแวดระวังและถามว่า "เจ้าเป็นใคร"

“พี่รอง” ไป๋ชิงหลิงดึงผ้าคลุมออกจากกระโปรงเสื้อของเธอและปิดบนใบหน้าของเธอ

หยางสวี่อี้มองไปที่ไป๋ชิงหลิงด้วยความประหลาดใจ: "เจ้าคือ... น้องสาวเจาเสวี่ย"

เธอมักจะแสดงให้ผู้คนเห็นด้วยผ้าคลุม แม้ว่าเธอจะไม่สวมผ้าคลุมหน้า เธอก็ยังแต่งหน้าเพื่อเปลี่ยนรูปลักษณ์ของเธอ ไม่มีใครเห็นเธอตอนไม่แต่งหน้า

แม้ว่าใบหน้าของเธอจะถูกบีบเพื่อให้ดูง่ายขึ้น แต่ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำก็หยิบเพียงครึ่งล่างของใบหน้า แต่ดวงตาของเธอยังคงเหมือนเดิม เพราะหรงเยี่ยชอบดวงตาของเธอ และเขาไม่ต้องการเปลี่ยนแปลงมากเกินไป

หยางสวี่อี้จำเธอได้ทันทีที่เห็นเธอสวมผ้าคลุมหน้า

“ใช่ ฉันคือเจาเสวี่ย” ไป๋ชิงหลิง พยักหน้า

หยางสวี่อี้มองเธออย่างตื่นเต้น: "ข้าไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เห็นน้องสาวของข้าที่ยังมีชีวิตอยู่ เราคิดว่าเราไม่สามารถไปถึงเมืองหลวงได้"

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้วทันที: "พี่รอง ทำไมท่านมาอยู่ที่นี่ ใครต้องการฆ่าท่าน"

“น้องสาว พ่อ แม่ของฉัน พี่สะใภ้ และข้ากำลังจะเริ่มต้นธุรกิจในปักกิ่ง เหตุผลหลักคือพ่อและแม่ของข้าไม่ได้พบเจ้าและเซิงเอ๋อร์มานานกว่าครึ่งปีแล้ว เขาคิดถึงเจ้า และต้องการตั้งถิ่นฐานในปักกิ่งเพื่อที่ข้าจะได้ติดต่อกับน้องสาวของข้าได้สะดวก แต่พวกเราแค่เดินไปตามถนน เมื่อเข้าสู่เขตเมืองเฉาจิงก็ถูกตามล่า” หยางสวี่อี้กำหมัดแน่นและพูดอย่างโกรธๆ ว่า “ก่อนหน้านี้ข้าไม่เข้าใจ ตระกูลหยางของเราขยันขันแข็งและเราไม่เคยมีปัญหากับคนสำคัญคนใดเลย ดังนั้นเราจะยั่วยุคนเหล่านั้นได้อย่างไร ต่อมาท่านเแม่ก็พูดว่า อาจเป็นเพราะน้องสาวของข้า ท่านแม่ไม่อยากสร้างปัญหาให้น้องสาว เธอจึงบอกให้เรากลับไปที่หมู่บ้าน แต่เมื่อเรากำลังจะกลับบ้าน กลุ่มชายชุดดำก็กำลังบุกเข้ามา”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ หัวใจของไป๋ชิงหลิงก็เต้นรัว: "ชายในชุดดำ? มีสัญลักษณ์อะไรไหม?"

“ในระหว่างการต่อสู้ ข้าฉีกมันออกมาจากชายชุดดำคนหนึ่ง!”

หยางสวี่อี้หยิบหยกดำชิ้นหนึ่งขึ้นมา ตรงกลางสลักเป็นรูปนกอินทรีกางปีก!