ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 349

ทันใดนั้นเธอก็ตะโกน: "ท่านแม่!"

ผู้หญิงคนนั้นลืมตาขึ้นอย่างอ่อนแรง และเมื่อเธอเห็นไป๋ชิงหลิง เธอพูดอย่างอ่อนแรงว่า "ช่วย...ช่วยเสี่ยวจี๋..."

“พาพวกเขาเข้าไปในบ้านเร็วเข้า” ไป๋ชิงหลิงไม่กล้าถามเธอว่าเธอได้รับบาดเจ็บอย่างไร เธอรู้ว่าอาการบาดเจ็บนั้นร้ายแรงมากจนต้องปฐมพยาบาลเบื้องต้น

“ผิงถิง ไปตรวจดูอาการบาดเจ็บ รักษาผู้บาดเจ็บสาหัสและอันตรายถึงชีวิตก่อน หมิงฮุ่ย ช่วยข้าจากข้างสนาม” ไป๋ชิงหลิงเตรียมการอย่างเป็นระเบียบด้วยเสียงสั่นเครือ แล้วจึงรับเด็กจากแขนชาวบ้าน

พวกเขาคือตระกูลหยาง

หลังจากหนีออกจากจวนท่านอ๋องต้วนเมื่อห้าปีที่แล้ว เธอเป็นลมระหว่างทางและ เซิงเอ๋อร์ก็มีไข้ขึ้นสูงเช่นกัน

สามีภรรยาแซ่หยางช่วยเธอและเซิงเอ๋อร์ไว้

นอกจากนี้รูปร่างหน้าตาของตระกูลหยางและภรรยาของเขายังคล้ายกับพ่อแม่บุญธรรมของเธอในชาติที่แล้วมาก และพวกเขาเพิ่งสูญเสียลูกชายไป ดังนั้นพวกเขาจึงจำเธอเป็นลูกสาวของพวกเขา

ความสัมพันธ์แบบนี้แตกต่างจากติ้งเป่ยโหว ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าสามีภรรยาแซ่หยางเป็นเหมือนพ่อแม่ของเธอมากกว่า

เนื่องจากพวกเขามีความคล้ายคลึงกับพ่อแม่บุญธรรมของเธอมาก เธอจึงพบร่องรอยของความอบอุ่นในโลกที่แปลกประหลาดใบนี้

ในช่วงหลายปีที่เธออยู่ในหุบเขาเซียนไหล คู่สามีภรรยาแซ่หยางจะมาอยู่กับเธอทุกสองเดือน และพวกเขาได้แลกเปลี่ยนจดหมายกันในช่วงหกเดือนที่ผ่านมา

เธอไม่คาดคิดว่าเมื่อพบกันอีกครั้งจะเป็นเช่นนี้

อีผิงถิงวิ่งเข้ามา: "พระชายา มีสองคนบาดเจ็บสาหัส ชีวิตของพวกเขาตกอยู่ในอันตราย แต่ข้าช่วยได้แค่คนเดียว ข้าจะทำอย่างไรดี"

“ชีวิตใครตกอยู่ในอันตราย” ไป๋ชิงหลิงถามด้วยใบหน้าซีดเซียว

“สามีภรรยาที่มีอายุมากกว่า”

“ช่วยชีวิต ช่วยทั้งสองคนด้วย” ไป๋ชิงหลิงมองลงไปที่เด็กตรงหน้า เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกันและต้องการความช่วยเหลือฉุกเฉิน แต่เธอมีเพียงผิงถิงเท่านั้น เธอจะช่วยพวกเขาสามคนได้อย่างไร

ในตอนนี้เธอคิดถึงหมิงฮุ่ย...

เธอหันกลับมาและจับมือของไป๋หมิงฮุ่ยทันที

ไป๋หมิงฮุ่ยผงะและมองไปที่ไป๋ชิงหลิงอย่างว่างเปล่า: "พระชายา ท่าน..."

“หมิงฮุ่ย ข้าสอนเจ้าเย็บแผลแล้ว ตอนนี้เป็นโอกาสแล้ว”

“ข้า...แต่... ข้ายังไม่เคยลองเลย”

“ชีวิตมนุษย์เป็นเดิมพัน ทำตามที่ข้าบอก เจ้าทำได้” ดวงตาของไป๋ชิงหลิง เป็นสีแดง

เธอมองไปที่ผู้ป่วยที่ได้รับบาดเจ็บทั้งสี่คนซึ่งนอนอยู่บนเตียงตรงข้าม

สองคนที่อยู่ข้างๆสามีภรรยาแซ่หยาง คนหนึ่งเป็นลูกสะใภ้และอีกคนเป็นลูกบุญธรรมของพวกเขา

เธอโลภมากและไม่ต้องการให้ความอบอุ่นรอบตัวเธอหายไป สามีภรรยาแซ่หยางเป็นแสงสว่างของเธอในโลก เป็นแสงที่ส่องทางไปยังข้างหน้าของเธอ ทำให้เธอมีความกล้าพอที่จะไปต่อในโลกที่แตกต่างใบนี้