ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 348

ไป๋ชิงหลิงคร่ำครวญ ขดตัวเป็นลูกบอล ใช้มือทั้งสองข้างจับเสื้อผ้าของเขา แล้วปล่อยให้เขาเลียไหล่ของเธอ

ดูเหมือนเขาจะทำความสะอาดสิ่งสกปรกอย่างจริงจังจนเขาคิดว่ามันสะอาด

เธอกระซิบ: "หรงเยี่ย แม่ทัพเสิ่นและข้า..."

เขาเม้มริมฝีปากของเธอ เขาไม่เต็มใจที่จะได้ยินชื่อผู้ชายคนอื่นจากปากของเธอ

ใช้เวลาไม่นานก่อนที่เขาจะปล่อยเธอไป

เธอมองเขาอย่างช่วยไม่ได้: "หมิงฮุ่ยและผิงถิงยังคงรอข้าอยู่ที่โรงพยาบาล"

“ยังมีเวลาอีกเก้าวันก่อนถึงเทศกาลไหว้พระจันทร์ ข้าต้องรออีกเก้าวันถึงจะกอดพระชายาได้ เจ้าจะทนได้อย่างไร”

เธอกัดริมฝีปากและงับนิ้ว

ดูเหมือนว่าจะจริง

ทันใดนั้นเขาก็แนบหูเธอและพูดบางอย่างที่ทำให้เธอหน้าแดง เธอส่ายหัวเพื่อต่อต้าน

เขากอดร่างของเธอและพูดว่า "พระชายาเป็นเด็กดี"

“ข้าไม่ต้องการ!” เธอกอดคอเขาแน่น

หรงเยี่ยหัวเราะเบาๆ: "เราเป็นสามีภรรยากันนะ"

...

สองชั่วโมงต่อมา ท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว

หลังจากไป๋ชิงหลิงเปลี่ยนเสื้อผ้าและซักเสื้อผ้าแล้ว เธอก็เดินออกมาจากด้านหลังหน้าจอด้วยสีหน้าขุ่นเคือง หรงเยี่ยพูดอย่างสดชื่นว่า "พระชายา โปรดไปก่อน ข้าจะไปจ้วงจื่อเพื่อรับเจ้าในภายหลัง"

"ท่านทำสิ่งนี้โดยเจตนา"

“คราวหน้าเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ไปที่ป่าไผ่เล็กๆ ตามลำพังกับมัน เจ้าต้องมียามหรือคนรับใช้อยู่เคียงข้าง” เขาพูดอย่างมีเลศนัย

เขาไม่อยากเก็บซ่อนความหดหู่ในใจอีกต่อไป เขาเชื่อว่าเรื่องอารมณ์ไม่ควรจะเสียไปกับการเข้าใจผิดที่ไม่รู้จบ

เขาเชื่อในความภักดีของเธอ

ไป๋ชิงหลิงจ้องเขาด้วยความโกรธ: "ข้าสารภาพกับท่านแล้ว ท่านต่างหากที่ต่อต้านตัวเอง ถ้าท่านไม่เชื่อข้า..."

"พระชายา!" เมื่อเห็นว่าไป๋ชิงหลิงกำลังจะโกรธ เขารีบเรียกหาเธอ ขัดจังหวะเธอก่อน จากนั้นพูดด้วยรอยยิ้ม: "ข้ารู้ ข้าแค่รู้สึกไม่สบายใจ"

"ท่านยังหึงแม่ทัพเสิ่นอยู่หรือ"

“ข้าเนี่ยนะหึงเขา? เขาสมควรแล้วหรือที่ข้าจะหึง” รถเข็นค่อยๆ เคลื่อนเข้าหาเธอ แขนยาวของเขาโอบเอวเธอ และเขากอดเธออีกครั้ง ริมฝีปากบางแตะที่หูของเขา เขากระซิบสองสามคำ

"อะไรนะ" ไป๋ชิงหลิงผงะและร้องเสียงต่ำ แต่เธอก็ตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าหูของเธอแดงไปหมดแล้ว

เธอกระโดดขึ้นทันที หันกลับมาและถอยไปสองสามก้าว โบกกำปั้นเล็กๆ ของเธอเพื่อซ่อนความอับอาย: "ถ้าท่านพูดเรื่องไร้สาระอีก ข้าจะขังท่านไว้ที่นี่"

หรงเยี่ยอารมณ์ดี หัวเราะอย่างเต็มที่สองสามครั้ง และพูดว่า "พระชายาดูไม่เต็มใจนะ"

เธอพึมพำ รับภาระของเธอและพูดว่า "อย่ายั่วโมโหข้าอีก เมื่อข้าผนึกจุดสำคัญของท่านด้วยเข็มเล่มเดียว ทำให้ท่านไร้มนุษยธรรม อย่ามาร้องไห้กับข้า"

เมื่อเธอส่งผู้ป่วยที่อยู่รอบๆ ไป๋หมิงฮุ่ยก็เข้ามา มองดูไป๋ชิงหลิงที่เหนื่อยล้าแล้วพูดว่า "พระชายา ท่านไม่ได้พักผ่อนมาสามวันแล้ว ท่านควรไปนอนดีกว่านะเพคะ"

“นี่มันอะไรกัน ข้าไม่ได้หลับตามาห้าวันห้าคืนแล้ว ตอนนั้นข้าได้รับผู้ป่วยโรคไข้สมองอักเสบที่หุบเขาเซียนไหลมา เขายังเป็นเด็ก อาการของเขาวิกฤตมาก แม้ว่าข้าจะผ่าตัดเขาก็ตาม แต่เขายังไม่พ้นขีดอันตราย ข้าไม่กล้าหลับตาหรอก ข้าได้แต่จ้องไปที่เด็ก และถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเขา ข้าจะต้องปฐมพยาบาลเขา และสัญญาณชีพของเขาก็คงที่จริงๆ หลังจากผ่านไปห้าวัน” ไป๋ชิงหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม

ไป๋หมิงฮุ่ยมองอย่างชื่นชม: "ถ้าอย่างนั้นข้าจะไม่นอนอีกต่อไป ข้าจะไปกับท่าน พระชายา"

“อย่าถือสาเลย” ถ้าเธอนอนได้ เธอคงเข้านอนแต่หัวค่ำ แต่เธอไม่กล้านอน

และงานยุ่งมากทำให้เธอไม่ได้พักผ่อน

ในเวลานี้ มีชาวบ้านสองสามคนร้องเรียกจากภายนอก: "พระชายา พระชายา..."

“ออกไปดูสิ” ไป๋ชิงหลิงเดินออกจากบ้านไม้อย่างรวดเร็ว

เห็นชาวบ้านที่อายุน้อยและแข็งแรงสองสามคนแบกคนไข้ที่บาดเจ็บมาสามถึงห้าคน เสื้อผ้าของเขาเปื้อนเลือดและกำลังจะตาย

ไป๋หมิงฮุ่ยปิดปากของเธอด้วยความตกใจจากเหตุการณ์ตรงหน้า: "พวกท่านเป็นใคร... เหตุใดจึงได้รับบาดเจ็บเช่นนี้?"

"พวกเขาไม่ได้มาจากป้อมปราการทางน้ำของเรา เราพบพวกเขานอกป้อมปราการทางน้ำ และพวกเขาก็มีลูก" ชายหนุ่มคนหนึ่งพูด

และหญิงชาวบ้านที่อุ้มเด็กมาจากด้านหลังและพูดว่า "พระชายา ดูนี่สิ เด็กคนนี้"

ไป๋ชิงหลิงมองไปที่เด็กในอ้อมแขนของหญิงชาวบ้านทันที เมื่อเห็นใบหน้าของเด็กอย่างชัดเจน สีหน้าของไป๋ชิงหลิงเปลี่ยนไปอย่างมาก

จะเป็นเขาได้อย่างไร

เธอรีบลงมาจากบ้านไม้และหันไปหาคนไข้คนหนึ่ง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยเลือดครึ่งหน้า แต่ไฝที่หว่างคิ้วของเธอทำให้เธอรู้ว่าเป็นใคร