ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 37

รูม่านตาของไป๋จิ่นหรี่ลงเล็กน้อย และยังไม่ทันที่นางจะตอบสนองใดๆ เงาสีดำก็เคลื่อนตัวผ่านหน้าของนางไปอย่างรวดเร็ว เพียงชั่วพริบตาเดียวก็เข้าไปถึงภายในเรือน

ไป๋ชิงหลิงมองดูสถานที่ที่หรงเยี่ยเดินเข้าไป ฝีเท้าของเขาเร็วราวกับสายลม

จากนั้นใต้เท้าเว่ยก็ติดตามเข้าไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อไป๋จิ่นได้สติขึ้นมาก็รู้สึกฝ่ามือของนางได้เย็นเป็นน้ำแข็งไปแล้ว จากนั้นจึงรีบเดินเข้าไปภายในเรือน

มีห้องลับห้องหนึ่งอยู่ข้างหลังเตียงของฮูหยินอาวุโส

และการเปิดปิดของห้องลับนั้น กลับติดตั้งอยู่ที่ดวงตาของเจ้าแม่กวนอิมที่เป็นหินแกะสลักในห้องน้ำชา

หากไม่ใช่เป็นเพราะทหารองครักษ์เหยี่ยวดำได้รับการฝึกฝนมาอย่างตรากตรำและมีความละเอียดรอบคอบละก็ คงไม่มีทางรู้ได้อย่างแน่นอนว่าปุ่มเปิดปิดทางเข้าออกของห้องลับนั้นจะถูกติดตั้งไว้ที่ดวงตาของหินแกะสลักเจ้าแม่กวนอิม

ขณะที่ไป๋ชิงหลิงเดินเข้าไปในห้องนอนของฮูหยินอาวุโส หรงเยี่ยได้อุ้มเด็กเดินออกมาจากภายในห้องลับเรียบร้อยแล้ว

เด็กน้อยกำลังกอดคอของเขาและร้องไห้...... "ฮือๆ"

"ท่านแม่ ท่านแม่ ข้างในทั้งมืดและเหม็นอับ ข้ากลัวมาก ข้าต้องการท่านแม่......" ไป๋ชงเซิงร้องไห้สะอึกสะอื้น น้ำเสียงของนางทั้งแหบพร่าและเสียงดัง

ไป๋ชิงหลิงได้ยินเข้าแทบใจสลาย

นางวิ่งไปยังหรงเยี่ยและรับลูกของนางจากอ้อมกอดของเขา ด้วยความรู้สึกทั้งสงสารและรู้สึกผิด

นางเคยต้องออกไปรักษาโรค และปล่อยให้เสี่ยวเซิงเอ๋อร์ที่ยังเล็กอยู่ที่บ้านคนเดียวลำพัง หลังจากนั้นเป็นต้นมา เสี่ยวเซิงเอ๋อร์ก็กลัวการอยู่ในห้องมืดเพียงลำพัง

นางคิดไม่ถึงเลยว่า ไป๋จิ่นจะนำลูกสาวของนางไปกักขังอยู่ในสถานที่เช่นนั้น นางช่างเป็นคนชั่วช้าเสียเหลือเกิน

ขณะนั้น อิงอู๋ได้พาชิงอีและลี่ว์อีออกมาจากห้องลับ ทว่าทั้งสองถูกตบตีจนใบหน้าบวมช้ำและดูน่าเวทนาอย่างมาก

เมื่อไป๋ชิงเหลิงเห็นสภาพของทั้งสองคนก็รู้สึกโมโหอย่างมาก

นางหันกลับไปและเดินพุ่งไปยังไป๋จิ่น จากนั้นตบเข้าไปที่ใบหน้าของไป๋จิ่นอย่างแรง

"เพี๊ยะ!"

"อ๊า!"

ไป๋จิ่นร้องเสียงหลง

ฮูหยินอาวุโสก็รู้สึกตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า "เจ้า......เจ้ากล้าทำร้ายพระชายาต้วน......"

"พวกท่านลักพาตัวลูกของข้า ข้าไม่ฆ่าพวกท่านก็ถือว่าเป็นบุญแล้ว" น้ำเสียงของนางราวกับผี ที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็น

ไป๋จิ่นถูกตบจนหน้าหัน แต่กลับไม่ลืมที่จะพูดแก้ตัวให้ตัวเอง "น้องเจาเสวี่ย ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่ๆ ต้องเป็นเพราะว่าเด็กไม่รู้เดียงสาและไปสัมผัสปุ่มเปิดปิดเข้า จากนั้นจึงวิ่งเข้าไปเล่น และทำให้ออกมาไม่ได้"

"พูดจาเหลวไหล เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะพระชายาสั่งให้คนนำตัวพวกบ่าวเข้าไปกักขังในห้องลับ และยังบอกว่าจะจับคุณหนูน้อยไปขาย" ชิงอีโต้กลับด้วยความโมโห

ฮูหยินอาวุโสด่าทอ "หุบปากเดี๋ยวนี้นางคนใช้สารเลว"

นางยกไม้เท้าขึ้นมาและคิดอยากจะโยนไปที่ชิงอี แต่ไป๋ชิงหลิงสายตาว่องไว จึงคว้าไม้เท้าไว้ได้ทันและออกแรงเหวี่ยงออกไปข้างๆ

ฮูหยินอาวุโสตกตะลึงต่อการเคลื่อนไหวของนางจนถอยหลังไป จากนั้นจึงหันกลับไปร้องไห้ขอความเป็นธรรมต่อใต้เท้าเว่ย

ไป๋ชิงหลิงกอดลูกเอาไว้และคุกเข่าข้างเดียวลงต่อหน้าของหรงเยี่ยและถามว่า "ศาลต้าหลี่รับพิจารณาคดีนี้หรือไม่"

แม้ว่าใต้เท้าเว่ยจะปฏิบัติหน้าที่ด้วยความสุจริตชอบธรรม ทว่าคำพูดของฝ่าบาทเพียงคำเดียว ก็สามารถปล่อยคนผิดไปได้ แต่หรงเยี่ยไม่เป็นเช่นนั้น......

คนที่เขารับมา ฝ่าบาทมักต้องพิจารณาไตร่ตรองอย่างละเอียดอยู่หลายครั้ง

อย่างไรก็ตาม ผู้ที่ถูกศาลต้าหลี่นำตัวไป สามารถทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นได้

นางไม่ต้องการปล่อยไป๋จิ่นไปง่ายดายเช่นนี้

"ไป๋เจาเสวี่ย เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? เจ้าคิดต้องการให้ศาลต้าหลี่จับตัวข้าไป เจ้ารู้หรือไม่ว่าผลที่ตามมาของการนำข้าไปส่งที่นั่นคืออะไร" ไป๋จิ่นรู้สึกตื่นตระหนกอย่างมาก หากนางถูกศาลต้าหลี่คุมตัวไป เช่นนั้นแล้วชื่อเสียงและตำแหน่งฐานะของนางจะต้องแย่ลงอย่างแน่นอน ดังนั้น นางจึงพูดข่มขู่อย่างโหดเหี้ยม "ต่อให้ข้าต้องเข้าไป ท่านอ๋องต้วนจะต้องรีบนำตัวข้าออกมาแน่นอน ถึงตอนนั้นเจ้าคงได้เห็นดี เจ้าคิดให้ดีๆ ต่อให้ข้าเข้าไป เจ้าก็ไม่มีทางอยู่เป็นสุขแน่นอน"

"รับหรือว่าไม่รับ" ไป๋ชิงหลิงก้มศีรษะลงและถามอีกครั้ง

หรงเยี่ยยกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและน้ำเสียงเย็นชา "พระชายาต้วนลักพาตัวเด็กเพื่อการค้า เป็นคดีร้ายแรง รับ"

ไป๋จิ่นตกใจและหวาดกลัวอย่างมาก......

ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำสองคนเดินเข้าไปหานาง