ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 38

นางรีบหันหลังกลับไปและต้องการจะวิ่งหนี ทว่าทหารองครักษ์อินทรีดำกลับรีบวิ่งไปขวางนางไว้

ไม้พลองสองด้ามลอดผ่านใต้รักแร้ของนางและหามนางขึ้น

ไป๋จิ่นรู้สึกเพียงเลือดในร่างกายของนางกำลังไหลย้อน ความรู้สึกอัปยศและอับอายเดือดพล่านอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

นางตะโกนออกไปอย่างบ้าคลั่ง "หยุดเดี๋ยวนี้ ข้าเป็นถึงพระชายาต้วนเชียวนะ"

นางสะบัดมือไปมาและขาทั้งสองก็ออกแรงถีบอย่างไม่หยุดหย่อนเช่นกัน เพื่อหวังว่าจะหลุดพ้นจากพันธนาการไม้พลองสีแดงทั้งสองนั้น

อย่างไรก็ตาม ทหารองครักษ์อินทรีดำทั้งสองกลับขึงไม้พลองแน่นขึ้น

จากนั้นลากตัวไป๋จิ่นออกไปจากห้องนอนมายังนอกเรือน

วินาทีนั้น ในที่สุดไป๋จิ่นก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

นางตะคอกใส่ไป๋ชิงหลิงอย่างเกรี้ยวโกรธ "ไป๋เจาเสวี่ย ท่านพ่อของข้ารับเจ้าเป็นลูกบุญธรรมและรับเจ้ากลับมาอยู่ในจวนโหว และให้เกียรติเจ้าโดยยกสถานะลูกสาวของภรรยาเอกให้กับเจ้า แต่เจ้ากลับตอบแทนข้าเช่นนี้ จิตใจของเจ้าทำด้วยอะไร!"

"ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ ข้าคือพระชายาต้วน หากท่านอ๋องต้วนรู้ว่าพวกเจ้าทำเช่นนี้กับข้า เขาจะต้องฆ่าพวกเจ้าทิ้งอย่างแน่นอน"

นางตะโกน กรีดร้อง โหวกเหวกโวยวาย และข่มขู่ แต่ทหารองครักษ์อินทรีดำกลับไม่แสดงสีหน้าท่าทางใดๆ ทั้งสิ้น

ทั้งภายในเรือนฉืออวี้ ล้วนแต่เป็นเสียงตะโกนกรีดร้องของไป๋จิ่น

"ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้......"

"อย่านะ ไป๋เจาเสวี่ย ข้าขอโทษ เจ้าอยากได้อะไร เงินทองหรือทรัพย์สมบัติมีค่า เจ้าบอกให้พวกเขาปล่อยข้าเดี๋ยวนี้......" ไป๋จิ่นกรีดร้องและวิงวอนอย่างหมดหวังขณะที่นางถูกลากออกไปยังหน้าประตูของเรือนฉืออวี้

ทว่าไป๋ชิงหลิงกลับไม่แยแส

นางกอดไป๋ชงเซิงเดินผ่านหน้าฮูหยินอาวุโสออกไป และเหลือบมองฮูหยินอาวุโสด้วยสายตาที่ดุร้าย

ณ ขณะนี้ฮูหยินอาวุโสไม่มีทีท่าเกรี้ยวกราดเหมือนก่อนหน้า แต่กลับพูดข่มขู่นาง "เจ้าทำให้พระชายาต้วนต้องถูกจับไปยังศาลต้าหลี่ ท่านอ๋องต้วนและพระสนมเอกไม่มีทางปล่อยเจ้าไปอย่างแน่นอน"

"เช่นนั้นก็ลองดู คิดว่าข้ากลัวแม้แต่คนที่ลักขโมยลูกของข้าอย่างนั้นหรือ!" ไป๋ชิงหลิงกล่าวอย่างเย็นชาและพาไป๋ชงเซิงเดินออกไปจากเรือนฉืออวี้

นางแทบไม่อยากอยู่ในเรือนแห่งนี้แม้แต่วินาทีเดียว

เมื่อเดินออกมาถึงนอกเรือนฉืออวี้

จื่ออีได้เดินกลับมาพอดี

"แม่นาง ได้แพร่กระจายข่าวออกไปตามที่ท่านสั่งเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ"

"อืม กลับไปตรวจสอบร่างกายให้ชิงอีและลี่ว์อีที่เรือนกันเถอะ"

จื่ออีมองไปยังลี่ว์อีและชิงอี เมื่อเห็นว่าใบหน้าของพวกนางบอบช้ำและบาดเจ็บเช่นนั้น นางจึงเดินเข้าไปประคองทั้งสองด้วยความสงสารและเห็นใจ

เวลาผ่านไปไม่นาน ไป๋จิ่นได้ถูกทหารองครักษ์อินทรีดำลากตัวออกไปถึงหน้าประตูใหญ่ของจวนติ้งเป่ยโหวแล้ว

และสิ่งที่นางคาดไม่ถึงเลยคือ หน้าประตูจวนโหวมีผู้คนคึกคักมากมายราวกับตลาด......

เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้!!

โดยปกติน้อยคนที่จะผ่านไปผ่านมาบริเวณหน้าประตูจวนโหว และถึงขั้นแทบไม่มีคนผ่านไปมาเลย วันนี้เหตุใดถึงมีผู้คนมากมายเช่นนี้

ไป๋จิ่นตกตะลึงและตื่นตระหนกอย่างมาก ทันใดนั้นนางก็นึกถึงไป๋ชิงหลิง!

"ทหารองครักษ์อินทรีดำของท่านอ๋องหรง มีคนร้ายบุกเข้าไปในจวนติ้งเป่ยโหวอย่างนั้นหรือ หรือว่ามีคนร้ายแอบหนีเข้าไปยังจวนโหว"

"อ๋า เป็นผู้หญิงหรอกหรือ"

"สวมผ้าปกคลุมใบหน้า คงเป็นนักฆ่ากระมัง"

เมื่อไป๋จิ่นได้ยินเสียงที่ทุกคนพากันวิพากษ์วิจารณ์ นางจึงไม่กล้าตะโกนโวยวายอีก นางรู้สึกโชคดีที่ตัวเองมักคุ้นชินกับการสวมผ้าปิดบังใบหน้าเวลาออกไปข้างนอก

อย่างไรก็ตาม มีเสียงแหลมคมดังขึ้นและทำให้ผ้าที่ปิดบังใบหน้าของนางฉีกขาด

"นางคือพระชายาต้วน"

"ใบหน้าของพระชายาต้วนได้ถูกคนลอบทำร้ายเมื่อห้าปีก่อน ทำให้จำเป็นต้องสวมผ้าปิดบังใบหน้าเมื่อออกมาข้างนอก"

"อะไรนะ พระชายาต้วน!"

ทุกคนตาเบิกกว้างและร้องอุทานด้วยความประหลาดใจ

หลังจากที่ความจริงถูกเปิดเผย ไป๋จิ่นก็เริ่มรู้สึกตื่นตระหนก

ในขณะเดียวกัน มีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งกำลังควบม้าเคลื่อนที่เข้ามา

ไป๋จิ่นเงยหน้าขึ้นมองคนกลุ่มนั้น และผู้ที่นำหน้ามาก็คือสามีของนาง ท่านอ๋องต้วน!

ความสิ้นหวังในใจของนางได้กลับมามีความหวังขึ้นอีกครั้งทันที

สวรรค์ย่อมมีทางออกให้กับนางเสมอ!

"ท่านพี่ ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าที" นางออกแรงสะบัด และทำให้ผ้าที่สวมปิดบังใบหน้านั้นหลุดออก

ใบหน้าที่มีเสน่ห์ปรากฏต่อสายตาของทุกคน

ทุกคนต่างพากันร้องอุทานอย่างต่อเนื่อง "ใช่พระชายาต้วนจริงๆ ด้วย เหตุใดนางจึงถูกทหารองครักษ์อินทรีดำจับตัวไป"