นางรีบหันหลังกลับไปและต้องการจะวิ่งหนี ทว่าทหารองครักษ์อินทรีดำกลับรีบวิ่งไปขวางนางไว้
ไม้พลองสองด้ามลอดผ่านใต้รักแร้ของนางและหามนางขึ้น
ไป๋จิ่นรู้สึกเพียงเลือดในร่างกายของนางกำลังไหลย้อน ความรู้สึกอัปยศและอับอายเดือดพล่านอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
นางตะโกนออกไปอย่างบ้าคลั่ง "หยุดเดี๋ยวนี้ ข้าเป็นถึงพระชายาต้วนเชียวนะ"
นางสะบัดมือไปมาและขาทั้งสองก็ออกแรงถีบอย่างไม่หยุดหย่อนเช่นกัน เพื่อหวังว่าจะหลุดพ้นจากพันธนาการไม้พลองสีแดงทั้งสองนั้น
อย่างไรก็ตาม ทหารองครักษ์อินทรีดำทั้งสองกลับขึงไม้พลองแน่นขึ้น
จากนั้นลากตัวไป๋จิ่นออกไปจากห้องนอนมายังนอกเรือน
วินาทีนั้น ในที่สุดไป๋จิ่นก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา
นางตะคอกใส่ไป๋ชิงหลิงอย่างเกรี้ยวโกรธ "ไป๋เจาเสวี่ย ท่านพ่อของข้ารับเจ้าเป็นลูกบุญธรรมและรับเจ้ากลับมาอยู่ในจวนโหว และให้เกียรติเจ้าโดยยกสถานะลูกสาวของภรรยาเอกให้กับเจ้า แต่เจ้ากลับตอบแทนข้าเช่นนี้ จิตใจของเจ้าทำด้วยอะไร!"
"ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ ข้าคือพระชายาต้วน หากท่านอ๋องต้วนรู้ว่าพวกเจ้าทำเช่นนี้กับข้า เขาจะต้องฆ่าพวกเจ้าทิ้งอย่างแน่นอน"
นางตะโกน กรีดร้อง โหวกเหวกโวยวาย และข่มขู่ แต่ทหารองครักษ์อินทรีดำกลับไม่แสดงสีหน้าท่าทางใดๆ ทั้งสิ้น
ทั้งภายในเรือนฉืออวี้ ล้วนแต่เป็นเสียงตะโกนกรีดร้องของไป๋จิ่น
"ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้......"
"อย่านะ ไป๋เจาเสวี่ย ข้าขอโทษ เจ้าอยากได้อะไร เงินทองหรือทรัพย์สมบัติมีค่า เจ้าบอกให้พวกเขาปล่อยข้าเดี๋ยวนี้......" ไป๋จิ่นกรีดร้องและวิงวอนอย่างหมดหวังขณะที่นางถูกลากออกไปยังหน้าประตูของเรือนฉืออวี้
ทว่าไป๋ชิงหลิงกลับไม่แยแส
นางกอดไป๋ชงเซิงเดินผ่านหน้าฮูหยินอาวุโสออกไป และเหลือบมองฮูหยินอาวุโสด้วยสายตาที่ดุร้าย
ณ ขณะนี้ฮูหยินอาวุโสไม่มีทีท่าเกรี้ยวกราดเหมือนก่อนหน้า แต่กลับพูดข่มขู่นาง "เจ้าทำให้พระชายาต้วนต้องถูกจับไปยังศาลต้าหลี่ ท่านอ๋องต้วนและพระสนมเอกไม่มีทางปล่อยเจ้าไปอย่างแน่นอน"
"เช่นนั้นก็ลองดู คิดว่าข้ากลัวแม้แต่คนที่ลักขโมยลูกของข้าอย่างนั้นหรือ!" ไป๋ชิงหลิงกล่าวอย่างเย็นชาและพาไป๋ชงเซิงเดินออกไปจากเรือนฉืออวี้
นางแทบไม่อยากอยู่ในเรือนแห่งนี้แม้แต่วินาทีเดียว
เมื่อเดินออกมาถึงนอกเรือนฉืออวี้
จื่ออีได้เดินกลับมาพอดี
"แม่นาง ได้แพร่กระจายข่าวออกไปตามที่ท่านสั่งเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ"
"อืม กลับไปตรวจสอบร่างกายให้ชิงอีและลี่ว์อีที่เรือนกันเถอะ"
จื่ออีมองไปยังลี่ว์อีและชิงอี เมื่อเห็นว่าใบหน้าของพวกนางบอบช้ำและบาดเจ็บเช่นนั้น นางจึงเดินเข้าไปประคองทั้งสองด้วยความสงสารและเห็นใจ
เวลาผ่านไปไม่นาน ไป๋จิ่นได้ถูกทหารองครักษ์อินทรีดำลากตัวออกไปถึงหน้าประตูใหญ่ของจวนติ้งเป่ยโหวแล้ว
และสิ่งที่นางคาดไม่ถึงเลยคือ หน้าประตูจวนโหวมีผู้คนคึกคักมากมายราวกับตลาด......
เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้!!
โดยปกติน้อยคนที่จะผ่านไปผ่านมาบริเวณหน้าประตูจวนโหว และถึงขั้นแทบไม่มีคนผ่านไปมาเลย วันนี้เหตุใดถึงมีผู้คนมากมายเช่นนี้
ไป๋จิ่นตกตะลึงและตื่นตระหนกอย่างมาก ทันใดนั้นนางก็นึกถึงไป๋ชิงหลิง!
"ทหารองครักษ์อินทรีดำของท่านอ๋องหรง มีคนร้ายบุกเข้าไปในจวนติ้งเป่ยโหวอย่างนั้นหรือ หรือว่ามีคนร้ายแอบหนีเข้าไปยังจวนโหว"
"อ๋า เป็นผู้หญิงหรอกหรือ"
"สวมผ้าปกคลุมใบหน้า คงเป็นนักฆ่ากระมัง"
เมื่อไป๋จิ่นได้ยินเสียงที่ทุกคนพากันวิพากษ์วิจารณ์ นางจึงไม่กล้าตะโกนโวยวายอีก นางรู้สึกโชคดีที่ตัวเองมักคุ้นชินกับการสวมผ้าปิดบังใบหน้าเวลาออกไปข้างนอก
อย่างไรก็ตาม มีเสียงแหลมคมดังขึ้นและทำให้ผ้าที่ปิดบังใบหน้าของนางฉีกขาด
"นางคือพระชายาต้วน"
"ใบหน้าของพระชายาต้วนได้ถูกคนลอบทำร้ายเมื่อห้าปีก่อน ทำให้จำเป็นต้องสวมผ้าปิดบังใบหน้าเมื่อออกมาข้างนอก"
"อะไรนะ พระชายาต้วน!"
ทุกคนตาเบิกกว้างและร้องอุทานด้วยความประหลาดใจ
หลังจากที่ความจริงถูกเปิดเผย ไป๋จิ่นก็เริ่มรู้สึกตื่นตระหนก
ในขณะเดียวกัน มีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งกำลังควบม้าเคลื่อนที่เข้ามา
ไป๋จิ่นเงยหน้าขึ้นมองคนกลุ่มนั้น และผู้ที่นำหน้ามาก็คือสามีของนาง ท่านอ๋องต้วน!
ความสิ้นหวังในใจของนางได้กลับมามีความหวังขึ้นอีกครั้งทันที
สวรรค์ย่อมมีทางออกให้กับนางเสมอ!
"ท่านพี่ ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าที" นางออกแรงสะบัด และทำให้ผ้าที่สวมปิดบังใบหน้านั้นหลุดออก
ใบหน้าที่มีเสน่ห์ปรากฏต่อสายตาของทุกคน
ทุกคนต่างพากันร้องอุทานอย่างต่อเนื่อง "ใช่พระชายาต้วนจริงๆ ด้วย เหตุใดนางจึงถูกทหารองครักษ์อินทรีดำจับตัวไป"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...
อ่านถึงตรงนี้แล้วยอมรับเลยว่าเหนื่อยแทนไป่ชิงหลิงจริงๆ...มีเรื่องตลอด...ช่วงดีๆแทบจะไม่มีเลย..แอดขาาาาตามอ่านจนจะทันแล้วนะคะลงต่อเถอะค่ะเข้ามาส่องทุกวันว่าขยับจาก 460ไปบ้างรึยังพรีสสสสส😽😽😽...
เจอแล้ว..เจอแล้ว..เป็นเรื่องที่อยากอ่านมากๆอีกเรื่องนึง..กรี๊ดลั่นรถจนลูกผัวตกอกตกใจ55555....แอดขาาา..อัพต่อไปเรื่อยๆนะคะจะตามอ่านให้ทันแน่นอนค่ะ😄🤗😊...
ตอนนี้ชื่อหรงฉี่กับอ๋องต้วนสลับกันอยู่นะอย่าทำให้สับสนสิคะ...
บท 433 แล้วมีต่อใช่มั้ยคะ...
อ่านแล้ว ยังไม่จบ แต่สถานะทำไมเสร็จสิ้นแล้ว น่าจะยังอีกหลายตอน ทำไมไม่มีการลงต่อคะ...
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...