ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 39

"ท่านอ๋องหรงก็เสด็จออกมาด้วย และยังมีเจ้าหน้าที่จากที่ว่าการ เกิดอะไรขึ้นกับจวนติ้งเป่ยโหวอย่างนั้นหรือ?"

"กุบกับๆ" เสียงฝีเท้าของม้าดังใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ ผู้ชายที่ควบอยู่บนหลังม้ารีบกระโดดลงจากหลังม้าอย่างรวดเร็ว และวิ่งตรงเข้ามาที่ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำ

หรงฉี่ขมวดคิ้ว แววตาที่โหดเหี้ยมกวาดสายตาของโซ่เหล็กที่บริเวณแขนของไป๋จิ่น และรวมไปถึงด้ามไม้พลองทรมาน

เห็นได้ชัดว่าการใส่โซ่ตรวนเช่นนี้ เป็นการปฏิบัติต่อผู้กระทำความผิดร้ายแรง

ไป๋จิ่นร้องไห้ออกมา "ท่านอ๋อง ในที่สุดท่านก็มา พวกเขาใส่ร้ายข้า หากท่านยังไม่มา ข้าต้องถูกพวกเขาทุบตีจนตายอย่างแน่นอน"

เมื่อเห็นน้ำตาที่ไหลออกมาของคนอันเป็นที่รัก หรงฉี่รู้สึกเจ็บปวดหัวใจ หัวใจของเขาราวกับถูกบีบรัดแน่น และรู้สึกสงสารเหลือเกิน

เขาตะโกนออกไปอย่างโกรธเคือง "หรงเยี่ย เจ้าจับตัวพระชายาของข้าเพื่ออะไร รีบปล่อยนางเดี๋ยวนี้"

หรงเยี่ยถือแส้อยู่ในมือและค่อยๆ เดินออกไปจากจวนติ้งเป่ยโหว จากนั้นไปหยุดยืนอยู่ข้างๆ ม้าเร็ว และเอื้อมมือไปจับบังเหียน

เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและกล่าวอย่างมั่นใจ "แคว้นหรงมีกฎหมายว่าห้ามแอบกระทำการค้ามนุษย์ที่มีอายุต่ำกว่าเจ็ดปี โดยที่ไม่มีหนังสือการซื้อขาย มิเช่นนั้นจะถือเป็นการลักพาตัว และผู้กระทำผิดคดีที่มีความร้ายแรง......"

"จะ ถูก ตัด มือ!" เขากล่าวสี่คำสุดท้ายออกมาเบาๆ

ไป๋จิ่นตัวสั่นสะท้านอย่างกะทันหัน

และจากนั้นได้ฟังประโยคต่อไปของหรงเยี่ย "พี่สะใภ้ห้าลักพาตัวลูกของคนอื่น"

เมื่อกล่าวจบ ประชาชนที่ยืนชุลมุนอยู่หน้าประตูจวนต่างพากันตกตะลึง

"เหตุใดพระชายาต้วนถึงต้องลักพาตัวลูกของคนอื่น"

"นางแอบกระทำการลับจนท่านอ๋องหรงจับได้น่ะสิ แต่งงานกับท่านอ๋องต้วนมาสามปีแล้ว แต่ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ คงเตรียมการเปลี่ยนตัวองค์รัชทายาทกระมัง"

"พระเจ้า เช่นนั้นสายเลือดของราชวงศ์จักรพรรดิคงไม่ยุ่งเหยิงแย่หรอกหรือ"

คำพูดของหรงเยี่ยและรวมไปถึงเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของเหล่าประชาชนทั้งหลาย ราวกับเป็นธนูที่แหลมคมทิ่มแทงเข้าไปตรงกลางหัวใจของไป๋จิ่นอย่างโหดเหี้ยม ทำให้นางรู้สึกโมโหและเจ็บแค้นอย่างมาก

ไป๋เจาเสวี่ย เจ้าช่างชั่วร้ายมากนักนะ

ข้าไม่ได้มีเรื่องบาดหมางอะไรกับเจ้า แต่เจ้ากลับทำร้ายข้าไม่ให้มีทายาทสืบสกุลเช่นนี้

ข่าวการลักพาตัวเด็กถูกแพร่สะพัดออกไป เช่นนี้หากหลังจากนี้มีข่าวว่านางตั้งครรภ์ จะต้องถูกคนภายนอกสงสัยถึงสายเลือดที่แท้จริงของเด็กอย่างแน่นอน

ตั้งครรภ์หรือไม่ตั้งครรภ์ล้วนมีความผิด!

ทันใดนั้นไป๋จิ่นก็กระอักเลือดออกมาและจ้องมองหรงฉี่ด้วยแววตาที่แดงก่ำ "ท่านพี่ ไป๋เจาเสวี่ย เป็นเพราะนาง นางคือหมอหญิงคนที่ข้าและท่านพบเจอที่สระกำมะถันหอหลิวเหยียน รีบไปตามเสด็จพ่อกันเถอะ"

เมื่อพูดจบนางก็หลับตาลง และเป็นลมหมดสติไปทันที

หรงฉี่วิ่งเข้าไปหาไป๋จิ่น ขณะที่เห็นนางกระอักเลือดออกมา "ปล่อยนางเดี๋ยวนี้......"

หรงเยี่ยหรี่ตาลงและเหวี่ยงแส้ในมือออกไปเบาๆ จนกระทบเข้าที่เท้าของหรงฉี่

เสียง "เพี๊ยะ" ดังขึ้น และแส้ได้ฉีกดึงเอาขอบผ้าของหรงฉี่หลุดออกมาหนึ่งชิ้น

จากนั้นหรงฉี่ได้หยุดชะงักกะทันหัน เขากัดฟันกรอดและกล่าวอย่างโกรธเคือง "ทำร้ายภรรยาของข้า เจ้า......เจ้าคอยดูเถอะ"

เมื่อพูดจบ หรงฉี่ได้กระโดดขึ้นหลังม้า โบกแส้ในมือและควบม้าจากไป

และหลังจากที่หรงฉี่จากไปแล้ว หรงเยี่ยก็ดึงแส้กลับมา จากนั้นขี่ม้าสำรวจบริเวณโดยรอบของจวนติ้งเป่ยโหวหนึ่งรอบ และเมื่อมาถึงยังประตูด้านข้างของจวนติ้งเป่ยโหว เขาก็ลงจากม้าอีกครั้ง

จากนั้นบุกเข้าไปยังเรือนชิงซินอย่างเปิดเผย......

ไป๋ชิงหลิงเพิ่งจะกล่อมไป๋ชงเซิงหลับไป ทันใดนั้นประตูหน้าต่างก็ถูกเปิดออกและมีเงาของใครคนหนึ่งปีนลงมาจากหน้าต่าง

เมื่อรู้ว่าเป็นเงาของใคร ร่างกายของไป๋ชิงหลิงสั่นสะท้านและอุทานเสียงเบาด้วยความประหลาดใจ "ท่าน......"

หรงเยี่ยปิดประตูหน้าต่างอย่างเบา จากนั้นวางแส้ในมือของเขาไว้ที่เก้าอี้นวมด้านหลังของนาง

ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นยืนทันทีและเตรียมตัวที่จะเอ่ยปากไล่เขา จู่ๆ หรงเยี่ยยกนิ้วชี้มาปิดที่ริมฝีปากของตัวเอง และทำเสียง "ชู่ว"

เขามองไปยังเด็กน้อยที่นอนอยู่บนเตียง และกล่าวกระซิบ "อย่าทำให้เด็กตื่น"

ไป๋ชิงหลิงตกใจกับคำพูดของเขา และหันกลับไปมองไป๋ชงเซิง

ลูกของนางเจอเรื่องที่ทำให้ตื่นตระหนกตกใจ โชคดีที่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร จากนั้นจึงผล็อยหลับไปในอ้อมกอดของนาง

นางไม่ต้องการรบกวนทำให้ลูกของนางต้องตื่นอีก จากนั้นนางจึงรีบเดินออกจากห้องนอนเพื่อไปยังห้องชา

และขณะที่กำลังหันหลังกลับไปนั้น......

ไม่รู้ว่าเขาเดินตามนางมาอย่างใกล้ชิดตั้งแต่เมื่อไร เมื่อนางหันหลังกลับไป ร่างกายก็ได้แนบชิดกับแผ่นอกของเขา......