"ท่านอ๋องหรงก็เสด็จออกมาด้วย และยังมีเจ้าหน้าที่จากที่ว่าการ เกิดอะไรขึ้นกับจวนติ้งเป่ยโหวอย่างนั้นหรือ?"
"กุบกับๆ" เสียงฝีเท้าของม้าดังใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ ผู้ชายที่ควบอยู่บนหลังม้ารีบกระโดดลงจากหลังม้าอย่างรวดเร็ว และวิ่งตรงเข้ามาที่ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำ
หรงฉี่ขมวดคิ้ว แววตาที่โหดเหี้ยมกวาดสายตาของโซ่เหล็กที่บริเวณแขนของไป๋จิ่น และรวมไปถึงด้ามไม้พลองทรมาน
เห็นได้ชัดว่าการใส่โซ่ตรวนเช่นนี้ เป็นการปฏิบัติต่อผู้กระทำความผิดร้ายแรง
ไป๋จิ่นร้องไห้ออกมา "ท่านอ๋อง ในที่สุดท่านก็มา พวกเขาใส่ร้ายข้า หากท่านยังไม่มา ข้าต้องถูกพวกเขาทุบตีจนตายอย่างแน่นอน"
เมื่อเห็นน้ำตาที่ไหลออกมาของคนอันเป็นที่รัก หรงฉี่รู้สึกเจ็บปวดหัวใจ หัวใจของเขาราวกับถูกบีบรัดแน่น และรู้สึกสงสารเหลือเกิน
เขาตะโกนออกไปอย่างโกรธเคือง "หรงเยี่ย เจ้าจับตัวพระชายาของข้าเพื่ออะไร รีบปล่อยนางเดี๋ยวนี้"
หรงเยี่ยถือแส้อยู่ในมือและค่อยๆ เดินออกไปจากจวนติ้งเป่ยโหว จากนั้นไปหยุดยืนอยู่ข้างๆ ม้าเร็ว และเอื้อมมือไปจับบังเหียน
เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและกล่าวอย่างมั่นใจ "แคว้นหรงมีกฎหมายว่าห้ามแอบกระทำการค้ามนุษย์ที่มีอายุต่ำกว่าเจ็ดปี โดยที่ไม่มีหนังสือการซื้อขาย มิเช่นนั้นจะถือเป็นการลักพาตัว และผู้กระทำผิดคดีที่มีความร้ายแรง......"
"จะ ถูก ตัด มือ!" เขากล่าวสี่คำสุดท้ายออกมาเบาๆ
ไป๋จิ่นตัวสั่นสะท้านอย่างกะทันหัน
และจากนั้นได้ฟังประโยคต่อไปของหรงเยี่ย "พี่สะใภ้ห้าลักพาตัวลูกของคนอื่น"
เมื่อกล่าวจบ ประชาชนที่ยืนชุลมุนอยู่หน้าประตูจวนต่างพากันตกตะลึง
"เหตุใดพระชายาต้วนถึงต้องลักพาตัวลูกของคนอื่น"
"นางแอบกระทำการลับจนท่านอ๋องหรงจับได้น่ะสิ แต่งงานกับท่านอ๋องต้วนมาสามปีแล้ว แต่ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ คงเตรียมการเปลี่ยนตัวองค์รัชทายาทกระมัง"
"พระเจ้า เช่นนั้นสายเลือดของราชวงศ์จักรพรรดิคงไม่ยุ่งเหยิงแย่หรอกหรือ"
คำพูดของหรงเยี่ยและรวมไปถึงเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของเหล่าประชาชนทั้งหลาย ราวกับเป็นธนูที่แหลมคมทิ่มแทงเข้าไปตรงกลางหัวใจของไป๋จิ่นอย่างโหดเหี้ยม ทำให้นางรู้สึกโมโหและเจ็บแค้นอย่างมาก
ไป๋เจาเสวี่ย เจ้าช่างชั่วร้ายมากนักนะ
ข้าไม่ได้มีเรื่องบาดหมางอะไรกับเจ้า แต่เจ้ากลับทำร้ายข้าไม่ให้มีทายาทสืบสกุลเช่นนี้
ข่าวการลักพาตัวเด็กถูกแพร่สะพัดออกไป เช่นนี้หากหลังจากนี้มีข่าวว่านางตั้งครรภ์ จะต้องถูกคนภายนอกสงสัยถึงสายเลือดที่แท้จริงของเด็กอย่างแน่นอน
ตั้งครรภ์หรือไม่ตั้งครรภ์ล้วนมีความผิด!
ทันใดนั้นไป๋จิ่นก็กระอักเลือดออกมาและจ้องมองหรงฉี่ด้วยแววตาที่แดงก่ำ "ท่านพี่ ไป๋เจาเสวี่ย เป็นเพราะนาง นางคือหมอหญิงคนที่ข้าและท่านพบเจอที่สระกำมะถันหอหลิวเหยียน รีบไปตามเสด็จพ่อกันเถอะ"
เมื่อพูดจบนางก็หลับตาลง และเป็นลมหมดสติไปทันที
หรงฉี่วิ่งเข้าไปหาไป๋จิ่น ขณะที่เห็นนางกระอักเลือดออกมา "ปล่อยนางเดี๋ยวนี้......"
หรงเยี่ยหรี่ตาลงและเหวี่ยงแส้ในมือออกไปเบาๆ จนกระทบเข้าที่เท้าของหรงฉี่
เสียง "เพี๊ยะ" ดังขึ้น และแส้ได้ฉีกดึงเอาขอบผ้าของหรงฉี่หลุดออกมาหนึ่งชิ้น
จากนั้นหรงฉี่ได้หยุดชะงักกะทันหัน เขากัดฟันกรอดและกล่าวอย่างโกรธเคือง "ทำร้ายภรรยาของข้า เจ้า......เจ้าคอยดูเถอะ"
เมื่อพูดจบ หรงฉี่ได้กระโดดขึ้นหลังม้า โบกแส้ในมือและควบม้าจากไป
และหลังจากที่หรงฉี่จากไปแล้ว หรงเยี่ยก็ดึงแส้กลับมา จากนั้นขี่ม้าสำรวจบริเวณโดยรอบของจวนติ้งเป่ยโหวหนึ่งรอบ และเมื่อมาถึงยังประตูด้านข้างของจวนติ้งเป่ยโหว เขาก็ลงจากม้าอีกครั้ง
จากนั้นบุกเข้าไปยังเรือนชิงซินอย่างเปิดเผย......
ไป๋ชิงหลิงเพิ่งจะกล่อมไป๋ชงเซิงหลับไป ทันใดนั้นประตูหน้าต่างก็ถูกเปิดออกและมีเงาของใครคนหนึ่งปีนลงมาจากหน้าต่าง
เมื่อรู้ว่าเป็นเงาของใคร ร่างกายของไป๋ชิงหลิงสั่นสะท้านและอุทานเสียงเบาด้วยความประหลาดใจ "ท่าน......"
หรงเยี่ยปิดประตูหน้าต่างอย่างเบา จากนั้นวางแส้ในมือของเขาไว้ที่เก้าอี้นวมด้านหลังของนาง
ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นยืนทันทีและเตรียมตัวที่จะเอ่ยปากไล่เขา จู่ๆ หรงเยี่ยยกนิ้วชี้มาปิดที่ริมฝีปากของตัวเอง และทำเสียง "ชู่ว"
เขามองไปยังเด็กน้อยที่นอนอยู่บนเตียง และกล่าวกระซิบ "อย่าทำให้เด็กตื่น"
ไป๋ชิงหลิงตกใจกับคำพูดของเขา และหันกลับไปมองไป๋ชงเซิง
ลูกของนางเจอเรื่องที่ทำให้ตื่นตระหนกตกใจ โชคดีที่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร จากนั้นจึงผล็อยหลับไปในอ้อมกอดของนาง
นางไม่ต้องการรบกวนทำให้ลูกของนางต้องตื่นอีก จากนั้นนางจึงรีบเดินออกจากห้องนอนเพื่อไปยังห้องชา
และขณะที่กำลังหันหลังกลับไปนั้น......
ไม่รู้ว่าเขาเดินตามนางมาอย่างใกล้ชิดตั้งแต่เมื่อไร เมื่อนางหันหลังกลับไป ร่างกายก็ได้แนบชิดกับแผ่นอกของเขา......
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...
อ่านถึงตรงนี้แล้วยอมรับเลยว่าเหนื่อยแทนไป่ชิงหลิงจริงๆ...มีเรื่องตลอด...ช่วงดีๆแทบจะไม่มีเลย..แอดขาาาาตามอ่านจนจะทันแล้วนะคะลงต่อเถอะค่ะเข้ามาส่องทุกวันว่าขยับจาก 460ไปบ้างรึยังพรีสสสสส😽😽😽...
เจอแล้ว..เจอแล้ว..เป็นเรื่องที่อยากอ่านมากๆอีกเรื่องนึง..กรี๊ดลั่นรถจนลูกผัวตกอกตกใจ55555....แอดขาาา..อัพต่อไปเรื่อยๆนะคะจะตามอ่านให้ทันแน่นอนค่ะ😄🤗😊...
ตอนนี้ชื่อหรงฉี่กับอ๋องต้วนสลับกันอยู่นะอย่าทำให้สับสนสิคะ...
บท 433 แล้วมีต่อใช่มั้ยคะ...
อ่านแล้ว ยังไม่จบ แต่สถานะทำไมเสร็จสิ้นแล้ว น่าจะยังอีกหลายตอน ทำไมไม่มีการลงต่อคะ...
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...