ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 39

"ท่านอ๋องหรงก็เสด็จออกมาด้วย และยังมีเจ้าหน้าที่จากที่ว่าการ เกิดอะไรขึ้นกับจวนติ้งเป่ยโหวอย่างนั้นหรือ?"

"กุบกับๆ" เสียงฝีเท้าของม้าดังใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ ผู้ชายที่ควบอยู่บนหลังม้ารีบกระโดดลงจากหลังม้าอย่างรวดเร็ว และวิ่งตรงเข้ามาที่ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำ

หรงฉี่ขมวดคิ้ว แววตาที่โหดเหี้ยมกวาดสายตาของโซ่เหล็กที่บริเวณแขนของไป๋จิ่น และรวมไปถึงด้ามไม้พลองทรมาน

เห็นได้ชัดว่าการใส่โซ่ตรวนเช่นนี้ เป็นการปฏิบัติต่อผู้กระทำความผิดร้ายแรง

ไป๋จิ่นร้องไห้ออกมา "ท่านอ๋อง ในที่สุดท่านก็มา พวกเขาใส่ร้ายข้า หากท่านยังไม่มา ข้าต้องถูกพวกเขาทุบตีจนตายอย่างแน่นอน"

เมื่อเห็นน้ำตาที่ไหลออกมาของคนอันเป็นที่รัก หรงฉี่รู้สึกเจ็บปวดหัวใจ หัวใจของเขาราวกับถูกบีบรัดแน่น และรู้สึกสงสารเหลือเกิน

เขาตะโกนออกไปอย่างโกรธเคือง "หรงเยี่ย เจ้าจับตัวพระชายาของข้าเพื่ออะไร รีบปล่อยนางเดี๋ยวนี้"

หรงเยี่ยถือแส้อยู่ในมือและค่อยๆ เดินออกไปจากจวนติ้งเป่ยโหว จากนั้นไปหยุดยืนอยู่ข้างๆ ม้าเร็ว และเอื้อมมือไปจับบังเหียน

เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและกล่าวอย่างมั่นใจ "แคว้นหรงมีกฎหมายว่าห้ามแอบกระทำการค้ามนุษย์ที่มีอายุต่ำกว่าเจ็ดปี โดยที่ไม่มีหนังสือการซื้อขาย มิเช่นนั้นจะถือเป็นการลักพาตัว และผู้กระทำผิดคดีที่มีความร้ายแรง......"

"จะ ถูก ตัด มือ!" เขากล่าวสี่คำสุดท้ายออกมาเบาๆ

ไป๋จิ่นตัวสั่นสะท้านอย่างกะทันหัน

และจากนั้นได้ฟังประโยคต่อไปของหรงเยี่ย "พี่สะใภ้ห้าลักพาตัวลูกของคนอื่น"

เมื่อกล่าวจบ ประชาชนที่ยืนชุลมุนอยู่หน้าประตูจวนต่างพากันตกตะลึง

"เหตุใดพระชายาต้วนถึงต้องลักพาตัวลูกของคนอื่น"

"นางแอบกระทำการลับจนท่านอ๋องหรงจับได้น่ะสิ แต่งงานกับท่านอ๋องต้วนมาสามปีแล้ว แต่ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ คงเตรียมการเปลี่ยนตัวองค์รัชทายาทกระมัง"

"พระเจ้า เช่นนั้นสายเลือดของราชวงศ์จักรพรรดิคงไม่ยุ่งเหยิงแย่หรอกหรือ"

คำพูดของหรงเยี่ยและรวมไปถึงเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของเหล่าประชาชนทั้งหลาย ราวกับเป็นธนูที่แหลมคมทิ่มแทงเข้าไปตรงกลางหัวใจของไป๋จิ่นอย่างโหดเหี้ยม ทำให้นางรู้สึกโมโหและเจ็บแค้นอย่างมาก

ไป๋เจาเสวี่ย เจ้าช่างชั่วร้ายมากนักนะ

ข้าไม่ได้มีเรื่องบาดหมางอะไรกับเจ้า แต่เจ้ากลับทำร้ายข้าไม่ให้มีทายาทสืบสกุลเช่นนี้