ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 371

หงเหนียงเดินมาข้างหน้าอย่างรวดเร็วพร้อมพูดด้วยท่าทางลำบากใจ “พระชายา ในที่สุดท่านก็มาแล้ว ท่านดูสิ...”

“ท่านมาทันเวลาพอดี” พระชายาอันจวินซึ่งนั่งอยู่บนเบาะวางถ้วยชาในมือลง ยืนขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาไป๋ชิงหลิงด้วยความไม่พอใจ

จากนั้นนางก็ยกถ้วยชาในมือขึ้นกระแทกไปทางไป๋ชิงหลิง

หมอหญิงและหงเหนียงในโรงหมอร้องอุทานทันที “พระชายา!”

ยามถ้วยชากำลังจะโดนหน้าไป๋ชิงหลิงก็มีมือหนึ่งผ่านออกมาจากข้างหลังนางอย่างรวดเร็ว คว้าสิ่งอันตรายซึ่งกำลังลอยเข้าหาไป๋ชิงหลิงแล้วกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง

เกิดเสียง “เพล้ง”

พระชายาอันจวินขว้างเครื่องลายครามของไป๋ชิงหลิง และมันกลับมาตกอยู่แทบเท้าของพระชายาอันจวิน

พระชายาอันจวินผงะและรีบถอยห่างไป

ขณะที่หวู่ซือหลิงซึ่งยืนอยู่ข้างกายนางรีบเข้าไปพยุงพระชายาอันจวินพร้อมร้องด้วยใบหน้ากังวล “เสด็จอาสะใภ้”

แต่ทันทีที่พระชายาอันจวินยืนหยัดได้ ไป๋ชิงหลิงก็เดินไปหานางอย่างรวดเร็ว ก่อนจะยกมือขึ้นตบพระชายาอันจวินอย่างดุเดือด

เสียงตบดังขึ้นทันที พระชายาอันจวินส่งเสียงร้องลั่น “กรี๊ด!”

หวู่ซือหลิงจ้องมองอย่างตะลึงงัน นางเติมเชื้อเพลิงให้กับเรื่องนี้โดยไม่ต้องคิดมาก “น้องเจ็ด เจ้าตีเสด็จอาสะใภ้เช่นนี้ได้อย่างไร ไม่ว่าอย่างไรนางก็ยังเป็นผู้อาวุโสของเรานะ”

“ผู้อาวุโส?” ไป๋ชิงหลิงมองห้องที่ยุ่งเหยิง โรงหมอฮุ่ยหมินเกิดจากความพยายามอันแสนอุตสาหะของนาง แต่คนผู้นี้กลับกระทำการโดยประมาทจากการถือว่าตนว่าเป็นผู้อาวุโส

คิดว่านางจะไม่มีอารมณ์ได้จริงหรือ?

“เสด็จอาสะใภ้ช่างไร้เหตุผล ควรค่าแก่การเคารพของอนุชนรุ่นหลังตรงไหน ลูกชายของท่านถูกม้ากระทืบ ข้าใช้เวลาร่วมห้าชั่วยามเพื่อพาเขากลับจากประตูนรก แต่ท่านกลับต้องการทำลายชีวิตเขาและทุบโรงหมอของข้า” ไป๋ชิงหลิงตำหนิอย่างโกรธเกรี้ยว

พระชายาอันจวินคิดถึงลูกชายของนางอย่างกระวนกระวายใจ มากจนเสียการตัดสินใจ ควบคู่ไปกับคำพูดของหวู่ซือหลิง นางรู้สึกว่าอยู่ในโรงหมอฮุ่ยหมิน ลูกชายของนางมีแต่จะอันตรายมากขึ้น...

“โรงหมอที่เลี้ยงฆาตกรจะสามารถช่วยลูกข้าได้อย่างไร? ข้าไม่เชื่อ วันนี้ข้าต้องการเปิดโปงใบหน้าอันดำมืดและอัปลักษณ์ของโรงหมอนี้ต่อสาธารณะ” ดวงตาแดงก่ำของพระชายาอันจวินหันไปทางประตูมองผู้คนที่แออัดราวสายน้ำด้านนอกแล้วกล่าวว่า “ทุกคนลืมตาดูสิว่ามีฆาตกรอยู่ในโรงหมอแห่งนี้ มันคือหมอหญิงที่ได้รับการสั่งสอนโดยหญิงผู้นี้ หมอหญิงที่อยู่ภายใต้มือของนางสังหารบิดามารดาผู้ให้กำเนิดรวมทั้งพี่ชายเพื่อเรียนรู้ทักษะทางการแพทย์”

เมื่อทุกคนได้ยินคำนั้น พวกเขาต่างอ้าปากค้าง

อิงเหลียนกัดฟัน ได้แต่กำหมัดแน่นด้วยความโกรธ

ไป๋ชิงหลิงดุด้วยความโกรธด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “ในเมื่อเสด็จอาสะใภ้เชื่ออย่างสุดใจว่าข้าต้องการทำร้ายจวิ้นอ๋องน้อย เสด็จอาสะใภ้จึงกล่าวเพียงแค่นั้น ท่านก็จงลองดูว่าจวิ้นอ๋องน้อยจะสามารถก้าวออกจากโรงหมอนี้อย่างมีชีวิตได้หรือไม่”

ในเวลานี้นางได้ยินไป๋ชิงหลิงพูดว่า “ก่อนที่เสด็จอาสะใภ้จะพาจวิ้นอ๋องน้อยไป เสด็จอาสะใภ้ควรหาหมอหลวงที่ท่านไว้วางใจหรือจะเป็นหมอจากจวนอ๋องของท่านมาสักสองสามคนเพื่อดูอาการบาดเจ็บของจวิ้นอ๋องน้อยในยามนี้ มาดูกันว่าเขาเหมาะกับการแบกกลับไปยังจวนอ๋องอันจวินหรือไม่ หากพวกเขาบอกว่าเหมาะสม เช่นนั้น...ข้าผู้นี้จะไม่มีวันรับผิดชอบต่อสิ่งเลวร้ายใดๆ ที่เกิดขึ้นกับจวิ้นอ๋องน้อยหลังจากที่เขากลับไปยังจวนอ๋อง และท่านอย่าแม้แต่จะคิดที่จะยัดเยียดความผิดให้ข้า”

หวู่ซือหลิงแอบหัวเราะเยาะ

พระชายาอันจวินเรียกหาหมอประจำจวนอ๋องทันที “หมอหวัง หมอจัง พวกเจ้าจงไปตรวจอาการจวิ้นอ๋องน้อย”

หมอมากฝีมือสองคนล้วนมาจากจวนอ๋องอันจวิน

หมอหลวงฮั่วทนไม่ได้อีกต่อไป เขาแนะนำอีกครั้งว่า “พระชายาอันจวิน ข้าน้อยขอพูดอะไรสองสามคำ”

หมอหลวงฮั่วเป็นหมอหลวงที่มีคุณสมบัติเหมาะสม ทั้งยังอาวุโสที่สุดในสำนักหมอหลวง แม้พระชายาอันจวินจะเห็นเขา นางก็ยังต้องให้หน้าเขาอยู่ อย่างไรก็ตามเมื่อครั้งจวิ้นอ๋องน้อยยังเล็ก เขาก็เคยดึงจวิ้นอ๋องน้อยกลับจากประตูนรกมาแล้วหลายครั้ง

สีหน้าพระชายาอันจวินอ่อนลง แต่นางยังคงกล่าวด้วยใบหน้าเรียบเฉยว่า “หมอหลวงฮั่ว ท่านไม่จำเป็นต้องพูดแทนนาง”

“เกินสมควรแม้เป็นคนในตระกูลข้าน้อยก็ไม่คิดช่วย กระดูกสันหลังส่วนก้นกบของจวิ้นอ๋องน้อยแตกหักจึงไม่เหมาะที่จะนั่งรถม้า อีกทั้งม้ามยังได้รับบาดเจ็บและมีเลือดออกจึงไม่เหมาะที่จะขยับ นอกจากนี้โรงหมอฮุ่ยหมินของพระชายายังมียาที่สำนักหมอหลวงของเราไม่มี หากจวิ้นอ๋องน้อยหยุดยาและเครื่องมือเหล่านั้น เกรงว่าท่านจะเป็นอันตรายถึงชีวิตพ่ะย่ะค่ะ” หลังจากจบคำ หมอหลวงฮั่วก็โค้งคำนับเป็นการทำความเคารพเล็กน้อยจากการให้คำแนะนำ

เมื่อหวู่ซือหลิงเห็นว่าชายชราที่เคารพนับถือกล่าวถึงไป๋ชิงหลิง นางจึงเอ่ยแทรกขึ้นอย่างรวดเร็ว “เช่นนั้นหากมีอะไรเกิดขึ้นกับจวิ้นอ๋องน้อยที่โรงหมอฮุ่ยหมิน หมอหลวงฮั่วจะรับผิดชอบไหวไหม?”