ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 370

ไป๋ชิงหลิงตกใจเล็กน้อย นางเงยหน้าขึ้นมองชายผู้อยู่เหนือกว่า ก่อนนางจะได้พูดอะไรริมฝีปากก็ถูกปิดผนึกโดยชายผู้นั้นเสียแล้ว

จูบของเขาเร่าร้อนรุนแรง ชุดบนร่างถูกเขาถอดออกจากการเคลื่อนไหวสองสามครั้ง

นางวางมือบนหน้าอกเขาแล้วผลักเขาออก “ปล่อยข้า อือ...ข้าไม่...”

เขาจับมือนางยกขึ้นเหนือศีรษะ กดหน้าผากเข้ากับนางแล้วพูดว่า “ชายา อย่าปฏิเสธข้าเลย เราเป็นสามีภรรยากัน ยังมีหนทางอีกยาวไกล ไม่ว่าจะยากเย็นแสนเข็ญเพียงใด ข้าก็หวังว่าเจ้ายอมรับให้ข้าได้ก้าวหน้าและถอยหลังไปพร้อมกับเจ้า”

เขาไม่กลัวว่านางจะใช้กระบี่แทงหัวใจเขา

เขากลัวว่านางจะปฏิเสธแล้วถอยห่างจากเขาไปเช่นนี้

ลมหายใจร้อนของชายหนุ่มพ่นบนใบหน้าแดงซ่านของไป๋ชิงหลิง นางเม้มปากและขมวดคิ้วเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่านางไม่ปฏิเสธ หรงเยี่ยจูบริมฝีปากนางอีกครั้งแล้วคลึงเบาๆ

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงหอบแผ่วเบาของหญิงสาวในห้องก็ดังขึ้น

หลังจากเสร็จสิ้น ไป๋ชิงหลิงก็นอนพิงอยู่บนหน้าอกของเขา “เมื่อคืนนี้ข้าหลับสงบหรือเปล่า?”

“อืม!” เขาก้มหัวลงจูบหน้าผากนาง “หลับสงบมาก เจ้ากอดข้าไว้ไม่ปล่อยมือเลย”

นางเงยหน้าขึ้นมองเขาโดยไม่รู้ตัว แต่คิ้วของนางยังขมวดแน่น

เมื่อคืนนางหลับสบายที่สุดในรอบครึ่งเดือนที่ผ่านมา นางไม่ฝัน ซึ่งนั่นทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจ

แต่เมื่อเห็นว่าบนร่างหรงเยี่ยไม่มีรอยแผลใดๆ นางก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก...

บางทีวิชาถอดวิญญาณก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด

ใช่แล้ว ไป๋ชิงหลิงนึกถึงเรื่องในที่เกิดเหตุเมื่อวานที่หรงเยี่ยจัดการกับพระชายาอันจวินเมื่อวานนี้ในที่เกิดเหตุ

“ขอข้าดูเท้าท่านหน่อย” ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่กลับถูกเขาดึงแขนไว้ นางขัดขืนสองสามครั้งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วพูดว่า “ขอข้าดูขาท่าน”

“หัวเข่าข้ามีความรู้สึกขึ้นมานิดหน่อยในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เมื่อวานนี้ชายาไม่ได้กินอะไรเลย ควรกินอะไรให้อิ่มท้องก่อน” เขากอดนาง บีบใบหน้าผอมบางของนาง “ขาของข้าไม่ใช่เพิ่งเป็นเช่นนี้เพียงหนึ่งวันครึ่งวัน ชายาไม่อาจทนหิวต่อได้อีก”

เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินเกี่ยวกับการกิน ในใจก็เต็มไปด้วยความคลื่นไส้ทันที

นางส่ายหน้าที่ซีดเซียวพร้อมกล่าวว่า “ข้าไม่อยากอาหาร”

“จงเชื่อฟัง” หรงเยี่ยหยิบเสื้อผ้าที่พื้นมาสวมให้นางชิ้น “ข้าสั่งให้ชิงอีคิดค้นอาหารใหม่ๆ ให้เจ้า หากเจ้าหิวโหย เด็กสองคนนั้นต้องลำบากใจแน่”

เขาผูกผ้ารัดเอวให้นางแล้วบีบหน้านางอีกครั้ง

ไป๋ชิงหลิงก้มหัวลง เห็นแผลใหม่บนมือหรงเยี่ยจึงคว้าฝ่ามือเขาทันที “มือของท่าน...”