ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 369

เสียงอีกเสียงหนึ่งในใจของนางได้ต่อต้านเสียงของปีศาจ

" ไป๋ชิงหลิง เขาเป็นพระสาวมีของเจ้า เป็นพ่อของลูกสองคนของเจ้า"

"ถ้าเจ้าฆ่าเขาไปแล้ว เจ้าจะไปเจอหน้าลูกของตัวเองได้อย่างไร"

" ช่วยข้าด้วย หรงเยี่ย" การต่อต้านของไป๋ชิงหลิงแปรเปลี่ยนเป็นการขอร้องทันที "

มือข้างหนึ่งจับหัวไว้ส่วนอีกข้างหนึ่งก็กำเสื้อของหรงเยี่ยไว้แน่น พูดพร้อมกับหายใจหอบ " ข้าไม่ต้องการฆ่าคน ปล่อยข้าไปเถิด"

หรงเยี่ยจับหัวของนางมา แล้วก็จูบริมฝีปากนางอย่างแรง แต่นางกลับกัดริมฝีปากของเขา

เลือดสดได้ไหลออกมาจากมุมปากทั้งสองทันที

เขายอมปล่อยให้นางฉีกริมฝีปากของตัวเอง จนกระทั่งนางสงบลง

เขาได้ปล่อยนางลงแล้วก็จ้องมองหน้าของนาง

ใบหน้าของนางถูกเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดของเขา ริมฝีปากสีชมพูก็กลายเป็นสีเลือดสด

นางสลบไป

องครักษ์เหยี่ยวดำได้เดินเข้ามาพร้อมกับ หมอซู เอ่ย " นายท่าน ข้าน้อยได้นำหมอซูมาแล้ว ให้หมอซูช่วยท่านเอาหนอนเลือดพิษออกเถิด"

" ดูให้นางก่อน" หรงเยี่ยได้อุ้มนางขึ้นแล้วก็วางนางลงบนเตียง

หมอซูกวาดตาดูห้องที่เละเทะแล้วก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด แต่เดินไปหาไป๋ชิงหลิงโดยไม่ได้ถามอะไรมาก

แต่องครักษ์ที่ได้พาหมอซูมานั้นกลับคุกเข่าลงต่อหน้าหรงเยี่ย เอ่ย " นายท่าน ขอให้หมอซูเอาหนอนเลือดพิษออกให้ท่านก่อนเถิด..."

หรงเยี่ยหันหน้ากลับมาอย่างรวดเร็วแล้วก็บีบคอองครักษ์เฮยเฟิงไว้ บนใบหน้าเต็มไปด้วยรังสีสังหาร " ไม่ได้รับคำสั่งจากข้า ใครอนุญาตให้เจ้าชี้มีดใส่นาง"

เฮยเฟิงทำหน้านิ่งแล้วก็กำหมัดแน่น เอ่ย " พระชายาต้องการฆ่า...นายท่าน ข้าน้อยต้องการจะปกป้องนายท่าน...ให้ปลอดภัย"

องครักษ์ที่อยู่ในห้องต่างก็คุกเข่าลงตามๆ กัน ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครเอ่ยปากพูด แต่พวกเขาทุกคนต่างก็กำลังขอร้องแทนเฮยเฟิง

หรงเยี่ยหันไปมองพวกเขาแวบหนึ่ง แล้วก็โยนเฮยเฟิงออกไปอย่างแรง " ข้าเคยบอกแล้วว่า พระชายาคือเจ้านายคนที่สองของพวกแก นางคือผู้หญิงที่พวกแกแตะต้องไม่ได้เด็ดขาด ต่อให้อนาคต...นางจะทำร้ายข้าอีก พวกเจ้า ต่อให้นางฆ่าข้าก็ห้ามลงมือกับนางเด็ดขาด "

พวกองครักษ์เหยี่ยวดำต่างยกหน้าขึ้นมองเขาด้วยความตะลึงสุดขีด

" ท่านอ๋อง พระชายาถูกวิชาถอดวิญญาณ" หลังจากที่หมอซูได้ตรวจดูอาการแล้วก็พูดด้วยความเคร่งขรึม

หรงเยี่ยยังคงทำหน้านิ่ง เพราะตอนที่เขาเห็นนัยน์ตาของนางเป็นสีขาวนั้นก็เดาได้แล้วว่านางถูกวิชาถอดวิญญาณ

เขาหันหน้ากลับไปมองนางด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง แล้วก็หันหน้ามา กวาดสายตามององครักษ์ที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า " ฆ่าหยางสวี่อี้ซะ ทำคุณเพื่อไถ่โทษ ถ้าไม่อย่างนั้นก็ถือหัวพวกเจ้ามาหาข้า"

" พ่ะย่ะค่ะ" เฮยเฟิงหยิบมีดที่ตกบนพื้น ลุกขึ้นแล้วก็รีบออกจากจวนอ๋องทันที

"ส่วนพวกเจ้า กลับไปกององครักษ์เหยี่ยวดำซะ แล้วก็ส่งองครักษ์เหยี่ยวดำกองใหม่มา " หรงเยี่ยหันหน้าไปแล้วก็จับมืออันเล็กจิ๋วของไป๋ชิงหลิงไว้ " เรื่องในวันนี้ ห้ามแพร่งพรายออกไปเด็ดขาด ใครปล่อยข่าวออกไปก็รู้ผลที่ตามมาใช่ไหม"

"พ่ะย่ะค่ะ" กององครักษ์เหยี่ยวดำพูดพร้อมกัน แล้วก็รีบออกจากจวนไปเช่นกัน

รอให้องครักษ์เหยี่ยวดำออกไปหมดแล้ว หรงเยี่ยถึงได้เอ่ยถามหมอซู " หมอซูเดินทางท่องยุทธภพ น่าจะมีวิธีแก้วิชาถอดวิญญาณใช่ไหม"

หมอซูสะดุ้งกลัว นี่มันเป็นการข่มขู่เขาหรือเปล่า

เขาถอยหลังแล้วก็ยกมือทำความเคารพ " ท่านอ๋อง โรคร้ายต่างๆ บนโลกใบนี้ข้าน้อยก็จะรักษาสุดความสามารถ ต่อให้เป็นตอนที่ซื่อจื่อน้อยถูกพิษแปดชนิด ข้าน้อยก็ได้รักษาอย่างสุดความสามารถเพื่อรักษาชีวิตซื่อจื่อน้อย แต่ว่าวิชาถอดวิญญาณของพระชายา มันไม่ได้อยู่ในขอบเขตการรักษาของข้าน้อย เพราะพระชายาไม่ได้ป่วย แต่ถูกคนเล่นเวทมนตร์ใส่ คนใส่เวทมนตร์เท่านั้นที่จะแก้ได้ ท่านอ๋องต้องหาคนทำเวทมนตร์ให้เจอ ถ้าไม่อย่างนั้นท่านอ๋องก็คงมีวิธีเดียว คือการไปหาหญิงปราชญ์แห่งเผ่าอูเซิน"

หรงเยี่ยตอบกลับไปคำหนึ่ง

หลังจากที่หมอซูเก็บหญ้ารวมวิญญาณแล้วก็หยิบเม็ดยาออกมาเม็ดหนึ่งยื่นให้เขา เอ่ย " นี้คือยาแก้หนอนเลือดพิษ ตอนนี้หนอนเลือดพิษยังไม่ได้ฝังเข้าไปลึก ขอแค่กินยาเม็ดนี้เข้าไป ไม่เกินสามวัน หนอนเลือดพิษก็จะออกมาเอง "

หรงเยี่ยจ้องมองสักพัก แล้วก็หยิบมากลืนเข้าไปทันที

หมอซูเห็นว่าเขาได้กินยาเข้าไปแล้ว จึงเดินออกจากหอเป่าซิน

จากนั้นไม่นาน หรงเยี่ยก็ให้คนช่วยเก็บกวาดห้อง แล้วยังได้หาแจกันและถ้วยน้ำชา ที่เหมือนอันเก่าทุกอย่าง เพื่อให้กลับสู่สภาพเดิม

เพื่อให้เห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติ

ตอนเช้าตรู่ ไป๋ชิงหลิงลืมตาขึ้นมา หรงเยี่ยได้กอดนางไว้ ไม่ให้นางขยับตัว

นางดิ้นตัว ทำให้หรงเยี่ยตื่นมาทันที

" พระชายาตื่นแล้วหรือ"

ไป๋ชิงหลิงก้มหน้าดูเสื้อผ้าของตัวเอง " เมื่อคืนฉัน..."

" เมื่อคืน เจ้านอนหลับลึกมาก"

เขาได้ปล่อยนาง ไป๋ชิงหลิงได้ลุกขึ้นนั่ง กวาดสายตาดูรอบๆ ห้องทันที ภาพให้สมองนั้นเป็นภาพที่นางนอนพิงอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชาย แล้วก็ขาดหายไป

" ข้านอนครั้งเดียวก็ถึงเช้าเลยหรือ" นางทำหน้าไม่เชื่อทั้งหมด

เพราะว่าไม่กี่วันที่ผ่านมา ทันทีที่นางนอนลงไปก็จะฝันร้าย เวลานี้พอดี หรงเยี่ยโอบเอวของนางแล้วก็ให้นางทับอยู่บนตัวของตัวเอง...